Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 144/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 10 czerwca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Małgorzata Gierszon (przewodniczący)
SSN Jarosław Matras
SSN Andrzej Ryński (sprawozdawca)
Protokolant Teresa Jarosławska
w sprawie A. O.
skazanego z art. 65 § 1 kks w zw. z art. 7 § 1 kks i innych
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 10 czerwca 2014 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść
od wyroku Sądu Rejonowego w B.
z dnia 17 czerwca 2013 r.,
1. uchyla zaskarżony wyrok co do czynu kwalifikowanego z art. 91 §
1 k.k.s. w zb. z art. 65 § 1 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s., a także co do
orzeczenia o karze łącznej, przepadku na rzecz Skarbu Państwa,
zaliczenia na poczet orzeczonej kary grzywny okresu rzeczywistego
pozbawienia wolności oraz w zakresie wymierzonej opłaty,
2. wydatkami za postępowanie kasacyjne obciąża Skarb Państwa.
2
UZASADNIENIE
A. O. został oskarżony o to, że:
I. w dniu 5 lutego 2013 r. w B. w mieszkaniu przechowywał wyroby tytoniowe oraz
spirytusowe bez polskich znaków akcyzy podlegające reglamentacji pozataryfowej,
wprowadzone na polski obszar celny bez przedstawienia organowi celnemu i
zgłoszenia celnego, stanowiące przedmiot czynu zabronionego określonego w art.
86 k.k.s., w postaci 297 paczek papierosów marki NZ „Gold Super Slim”, 94 paczek
papierosów „Monte Carlo” - czerwone, 25 litrów płynu zawierającego 92% alkoholu
etylowego, 10 litrów płynu zawierającego 38% alkoholu etylowego i 5 litrów płynu
zawierającego 36% alkoholu etylowego, na którym ciążą należności celne w kwocie
1226 zł oraz należności podatkowe w kwocie 9200 zł, w tym podatek akcyzowy w
kwocie 7202 zł i podatek od towarów i usług w kwocie 1998 zł, tj. o czyn z art. 91 §
1 k.k.s. w zb. z art. 65 § 1 k.k.s.,
II. w bliżej nieustalonym czasie, przed dniem lub w dniu 5 lutego 2013 r. w B., w
mieszkaniu bez wymaganego wpisu do rejestru rozlewał napoje spirytusowe w ten
sposób, że po uprzednim rozcieńczeniu z wodą alkoholu etylowego o stężeniu 92%
sporządził napój alkoholu w stężeniu 38% i ilości 10 litrów i o stężeniu 36% w ilości
5 litrów, po czym przelewał tak sporządzony napój do butelek i pojemników o
pojemności 5 litrów, tj. o czyn z art. 44 ust. 1 ustawy z dnia 18 października 2006 r.
o wyrobie napojów spirytusowych oraz rejestracji i ochronie oznaczeń
geograficznych napojów spirytusowych (Dz.U.2013.144 j.t.).
W toku rozprawy w dniu 17 czerwca 2013 r. oskarżony po uzgodnieniu z
prokuratorem złożył wniosek o wydanie w trybie art. 387 § 2 k.p.k. wyroku
skazującego bez przeprowadzania postępowania dowodowego i wymierzenie mu
za czyn pierwszy kary 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości
20 stawek dziennych przyjmując równowartość jednej stawki w kwocie 60 zł, za
czyn drugi kary 3 miesięcy pozbawienia wolności, a w konsekwencji orzeczenie
kary łącznej w rozmiarze 7 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym
zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat próby oraz przepadek wyrobów
akcyzowych (k. 59-60).
Sąd Rejonowy w B. wyrokiem z dnia 17 czerwca 2013 r., uwzględnił
wymieniony wniosek i oskarżonego A. O. uznał za winnego popełnienia czynu
3
opisanego punkcie I kwalifikowanego z art. 91 § 1 k.k.s. w zb. z art. 65 § 1 k.k.s. w
zw. z art. 7 § 1
k.k.s. i za ten czyn na podstawie art. 65 § 1 k.k.s. w zw. z art. 7 § 2 k.k.s. wymierzył
mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 20 stawek
dziennych, przyjmując równowartość jednej stawki w kwocie 60 złotych.
Nadto uznał go za winnego czynu opisanego punkcie II, a zakwalifikowanego
z art. 44 ust. 1 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o wyrobie napojów
spirytusowych oraz rejestracji i ochronie oznaczeń geograficznych napojów
spirytusowych i na mocy tego przepisu wymierzył mu karę 3 miesięcy pozbawienia
wolności.
W konsekwencji na podstawie art. 39 § 1 i 2 k.k.s. orzekł wobec
oskarżonego karę łączną pozbawienia wolności w wysokości 7 miesięcy, której
wykonanie w oparciu o art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesił
wobec oskarżonego na okres 3 lat tytułem próby.
Poza tym na podstawie art. 49 § 1 k.k.s. w zw. z art. 29 pkt 1 k.k.s. w zw. z
art. 30 § 1 i 3 k.k.s oraz art. 31 § 5 i 6 k.k.s. orzekł przepadek na rzecz Skarbu
Państwa wyrobów tytoniowych i alkoholowych, szczegółowo opisanych w wykazie
dowodów rzeczowych nr 1/61/13 pod poz. 1 - 4 na k. la akt sprawy i zarządził
ich zniszczenie.
Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej grzywny zaliczył
oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie - zatrzymania
w dniu 5 lutego 2013 r. Nadto obciążył go kosztami sądowymi.
Wyrok ten uprawomocnił się bez kontroli instancyjnej w dniu 25 czerwca
2013 r. (k.63).
Na zasadzie art. 523 § 1 k.p.k., art. 526 § 1 k.p.k., art. 537 § 1 i 2 k.p.k. w zw.
z art. art. 113 § 1 k.k.s. od powyższego wyroku kasację na korzyść A. O. w części
dot. pkt. I, w zakresie czynu kwalifikowanego z art. 91 § 1 k.k.s. w zb. z art. 65 § 1
k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. wywiódł Prokurator Generalny, który zaskarżonemu
orzeczeniu zarzucił rażące i mające istotny wpływ na treść orzeczenia naruszenie
przepisów prawa procesowego i materialnego, tj. art. 387 § 2 k.p.k., polegające na
uwzględnieniu wadliwego wniosku oskarżonego o skazanie go bez
przeprowadzenia postępowania dowodowego i wydanie wyroku skazującego
4
zgodnego z tym wnioskiem, co w konsekwencji doprowadziło do rażącego
naruszenia prawa karnego materialnego polegającego na błędnym
zakwalifikowaniu przestępstwa skarbowego zarzucanego A. O. z art. 91 § 1 k.k.s. w
zb. z art. 65 § 1 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. i wymierzeniu kary 6 miesięcy
pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 20 stawek dziennych, podczas
gdy opis czynu i wskazana w nim kwota uszczuplenia celnego wynosząca 1.226 zł
oraz należności podatkowych w kwocie 9.200 zł obligowała, zgodnie z art. 53 § 3 i
§ 14 k.k.s., do przyjęcia kwalifikacji prawnej z art. 65 § 3 k.k.s. w zb. z art. 91 § 4
k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s., który to czyn zagrożony jest wyłącznie karą grzywny
do 720 stawek dziennych.
Powołując się na powyższe skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego
wyroku w części dotyczącej pkt I, w zakresie czynu kwalifikowanego z art. 91 § 1
k.k.s. w zb. z art. 65 § 1 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s., oraz pkt II, III i V jego części
dyspozytywnej oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi
Rejonowemu w B.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja Prokuratora Generalnego okazała się oczywiście zasadna i
podlegała uwzględnieniu na posiedzeniu bez udziału stron w trybie art. 535 § 5
k.p.k. Rację ma skarżący, że przedmiotowy wyrok w odniesieniu do czynu
zarzucanego skazanemu został wydany z rażącym naruszeniem przepisów prawa
karnego procesowego i materialnego wymienionych w zarzucie kasacji.
Należy podkreślić, że postępowanie karne w sprawie niniejszej zostało
zakończone w trybie konsensualnym w ramach wniosku A. O. złożonego na
rozprawie w dniu 17 czerwca 2013 r. o wymierzenie mu określonej kary bez
przeprowadzenia postępowania dowodowego. Przepis stanowiący podstawę
prawną tego wniosku – art. 387 k.p.k., poprzez art. 113 k.k.s. znajduje
zastosowanie także do przestępstw i wykroczeń skarbowych. Przy czym z uwagi na
specyfikę tych czynów warunki dobrowolnego poddania się odpowiedzialności
przewidziane w art. 387 k.p.k. zostały doprecyzowane w art. 161 k.k.s. Zatem,
przedmiotowy wniosek powinien być złożony w terminie określonym w art. 387 § 1
k.p.k., przy braku sprzeciwu prokuratora, w sytuacji gdy to prokurator a nie
finansowy organ dochodzenia wniósł akt oskarżenia. Należy również pamiętać, że
5
zgodnie z art. 113 § 2 pkt. 1 k.k.s., przy przestępstwach skarbowych nie stosuje się
przepisów k.p.k. dotyczących pokrzywdzonego. Natomiast finansowy organ
dochodzenia korzysta z uprawnień prokuratora tylko wtedy, gdy wniósł akt
oskarżenia (art. 122 § 1 pkt. 1 k.k.s.).
W konsekwencji Sąd rozstrzygając w przedmiocie wniosku ma obowiązek
sprawdzić, wystąpienie wszystkich warunków materialnych i formalnych
wskazanych w tych przepisach, pozwalających na jego uwzględnienie. W
szczególności Sąd powinien skontrolować, czy okoliczności popełnienia czynu
oskarżonego nie budzą wątpliwości, zaś jego propozycja skazania na konkretną
karę, również co do jej rodzaju oraz wysokości jest zgodna ze stosownymi
przepisami prawa karnego materialnego i prowadzi do wniosku, że pomimo
nieprzeprowadzenia rozprawy w całości osiągnięte zostaną cele postępowania
karnego. W sytuacji gdy zgłoszony przez oskarżonego wniosek tychże unormowań
materialno-prawnych nie respektuje, to niewątpliwą powinnością sądu wynikającą z
dyspozycji art. 387 § 3 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. i art. 161 § 1 k.k.s jest
uzależnienie jego uwzględnienia od dokonania w nim stosownej zmiany zgodnej z
obowiązującym stanem prawnym, w tym także w zakresie uiszczenia należności
publicznoprawnej, gdy w związku z przestępstwem nastąpiło jej uszczuplenie i nie
została ona w całości uiszczona, albo też rozpoznanie w dalszym ciągu sprawy na
zasadach ogólnych (zob. też wyroki SN z dnia 18 kwietnia 2013 r., II KK 98/13,
Prok.i Pr.-wkł. 2013/7-8/10, z dnia 26 stycznia 2006 r., IV KK 435/05, Prok.i Pr.-wkł.
2006/6/7, z dnia 8 maja 2002 r., III KK 143/02, Prok.i Pr.-wkł. 2002/12/18 ).
Sąd Rejonowy w B. nie dostrzegł, iż przedmiotowy wniosek złożony przez
oskarżonego na rozprawie, stanowiący pełną akceptację stanowiska prokuratora w
zakresie kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego A. O. w pkt. I aktu oskarżenia i
wymiaru kary (k. 59-60) nie zasługiwał na uwzględnienie, ponieważ naruszał
przepisy prawa karnego skarbowego.
Sąd meriti w całości zaakceptował opis czynu A. O. przyjęty przez
prokuratora . W konsekwencji czyn ten zakwalifikował z art. 91 § 1 k.k.s. jako
umyślne paserstwo celne oraz z art. 65 § 1 k.k.s. typizującego umyślne paserstwo
akcyzowe w zbiegu kumulatywnym określonym w art. 7 § 1 k.k.s. Jednocześnie na
zasadzie art. 7 § 2 k.k.s. wymierzył oskarżonemu za to przestępstwo karę
6
pozbawienia wolności oraz grzywnę w granicach sankcji alternatywno-
kumulatywnej przewidzianej w art. 65 § 1 k.k.s. Jednak dokonując karnoprawnej
oceny czynu oskarżonego Sąd ten pominął, iż przepisy dotyczące umyślnego
paserstwa akcyzowego i celnego w przewidują typy uprzywilejowane tych
przestępstw, o ile kwota podatku narażonego na uszczuplenie (art. 65 § 3 k.k.s.) i
kwota należności celnej lub ilość towaru w obrocie z zagranicą, co do którego
istnieje reglamentacja pozataryfowa (art. 91 § 3 k.k.s.), są małej wartości.
Natomiast gdy kwoty te nie przekraczają ustawowego progu, to tego rodzaju czyny
w zakresie zachowań z art. 65 § 1 i 2 k.k.s. i art. 91 § 1 i 2 k.k.s. wyczerpują
odpowiednio znamiona dwupostaciowych wykroczeń określonych w art. 65 § 4 k.k.s.
i 91 § 4 k.k.s. Przepis art. 53 § 14 k.k.s. stanowiący objaśnienie wyrażeń użytych
w tym kodeksie stanowi, że mała wartość jest to wartość, która w czasie
popełnienia czynu zabronionego nie przekracza dwustukrotnej wysokości
minimalnego wynagrodzenia. Natomiast art. 53 § 6 k.k.s. definiując pojęcie progu
ustawowego, o którym mowa w tytule I w dziale II - Część szczególna, odnosi go do
dyspozycji art. 53 § 3 k.k.s. zdanie pierwsze, a zatem do kwoty uszczuplonej lub
narażonej na uszczuplenie należności publicznoprawnej albo wartości przedmiotu
czynu nie przekraczającej pięciokrotnej wysokości minimalnego wynagrodzenia w
czasie jego popełnienia. Należy podkreślić, że wysokość tego wynagrodzenia
ustalanego zgodnie z art. 53 § 4 k.k.s. na podstawie ustawy z dnia 10 października
2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. z 2002 r., Nr 200, poz. 1679,
ze zm.), w dacie czynu oskarżonego wynosiła 1 600 zł (zob.§ 1 rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 14 września 2012 r. w sprawie wysokości minimalnego
wynagrodzenia za pracę w 2013 r. - Dz. U z 2012 r., poz.1026).
Dlatego też rację ma Prokurator, że wniosek złożony przez oskarżonego na
rozprawie był wadliwy, ponieważ wskazana w opisie czynu wartość uszczuplenia
celnego – 1226 zł, nie przekraczała ustawowego progu, o którym mowa w art. 53 §
6 k.k.s., a wysokość podatku narażonego na uszczuplenie czynem z art. 65 § 1
k.k.s. – 9 200 zł, wyczerpywała znamię małej wartość w rozumieniu art. 53 § 14
k.k.s. Poczynienie takich ustaleń winno skutkować zakwalifikowaniem tego czynu
jako umyślnego wykroczenia z art. 91 § 4 k.k.s. i uprzywilejowanego typu
umyślnego paserstwa akcyzowego z art. 65 § 3 k.k.s. Jednocześnie znajduje tu
7
zastosowanie art. 7 § 1 k.k.s., który określa m. in sposób rozstrzygania realnych
zbiegów różnorodnych, zwanych także zbiegami mieszanymi - przestępstwa
skarbowego i wykroczenia skarbowego. W takiej sytuacji, o ile sąd nie dojdzie do
wniosku, że mamy do czynienia ze zbiegiem pozornym, powinien skazać
oskarżonego za jedno przestępstwo skarbowe na podstawie wszystkich
zbiegających się przepisów (zob. uchwała SN z dnia 21 września 2005 r., I KZP
23/05, OSNKW 2005/10/91).
W związku z tym wskazane wyżej uchybienie Sądu Rejonowego stanowiło
rażące naruszenie art. 387 § 2 k.p.k. oraz miało istotny wpływ na treść
zaskarżonego wyroku, skoro Sąd ten uwzględnił wniosek oskarżonego dotknięty
wadą rażącej obrazy prawa karnego materialnego, tj. art. 91 § 1 k.k.s. w zb. z art.
65 § 1 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. i skazał oskarżonego za przypisany mu delikt
skarbowy na podstawie powołanych przepisów, m. in. na karę pozbawienia
wolności, podczas gdy powinien on być zakwalifikowany z art. 65 § 3 k.k.s., w zb. z
art. 91 § 4 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s., których sankcja nie przewiduje kary
pozbawienia wolności lecz grzywnę samoistną - w przypadku wykroczenia z art. 91
§ 4 k.k.s. określoną kwotowo zaś w odniesieniu do przestępstwa z art. 65 § 3 k.k.s.
w stawkach dziennych.
Trzeba podkreślić, że taka kwalifikacja jawi się jako zasadna przy
dokonanych przez Sąd Rejonowy ustaleniach zawartych w opisie omawianego
czynu. Należy jednak zauważyć, że Sąd Rejonowy przyjął, iż na łączną kwotę
narażonego na uszczuplenie paserstwem akcyzowym podatku składa się podatek
VAT w kwocie 1 998 zł oraz podatek akcyzowy w kwocie 7 202 zł. W związku z tym
powinien był rozstrzygnąć jaką kwotę podatku, o którym mowa w art. 65 § 3 i 4
k.p.k. należy przyjąć, w sytuacji gdy przepis ten w przeciwieństwie do np. art. 63 §
6 i 7, 73 § 2 i art. 91 § 3 i 4 nie precyzuje o jaki podatek chodzi. Ponieważ jednak
dyspozycja art. 65 § 1 k.k.s. dotyczy wyłącznie wyrobów akcyzowych objętych
podatkiem akcyzowym pochodzących z czynów zabronionych stanowiących grupę
przestępstw i wykroczeń akcyzowych chroniących beneficjenta tego podatku przed
zachowaniami powodującymi jego uszczuplenie, to należy przyjąć, że użyte w art.
65 § 3 i 4 k.k.s. pojęcie podatku odnosi się do podatku akcyzowego. Podobne
poglądy pojawiają się w doktrynie i wskazują wprost, że w przypadku paserstwa
8
akcyzowego narażony na uszczuplenie podatek to wyłącznie nieuregulowany
podatek akcyzowy należny od towarów akcyzowych nieoznaczonych znakiem
akcyzy, a pochodzących z przestępstw określonych w art. 63, 64 i 73 k.k.s.,
będących przedmiotem paserstwa innej osoby (zob. T. Grzegorczyk Komentarz do
Kodeksu karnego skarbowego Wydanie 4, Lex 2009, teza 5 s. 335). Prowadzi to
do wniosku, że przywołany przepis art. 65 k.k.s. nie obejmuje działalności
powodującej uszczuplenie podatku VAT, która w zależności do tego czy jest
zarejestrowana, lub podejmowana poza ewidencją podatkową może stanowić
delikty skarbowe określone w art. 54 lub 56 k.k.s. Należy zastrzec, że przewidziane
w tych przepisach zachowania pozostają poza opisem analizowanego czynu
przyjętego w akcie oskarżenia.
Dlatego też rozważenie tych okoliczności może mieć znaczenie w kontekście
ewentualnego zakwalifikowania czynu oskarżonego jako umyślnego wykroczenia z
art. 65 § 4 k.k.s. w kumulatywnej kwalifikacji z art. 91 § 4 k.k.s., z uwagi na
wysokość wyliczonego w tej sprawie podatku akcyzowego narażonego na
uszczuplenie.
Z tych względów Sąd Najwyższy uchylił zaskarżony wyrok Sądu
Rejonowego w B. co do skazania oskarżonego za przestępstwo z art. 91 § 1 k.k.s.
w zb. z art. 65 § 1 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. W konsekwencji uchylił także
orzeczenia związane z tym rozstrzygnięciem, a to: orzeczenie o karze łącznej,
przepadek na rzecz Skarbu Państwa wyrobów tytoniowych i alkoholowych oraz
zaliczenie na poczet kary grzywny okresu rzeczywistego pozbawienia wolności
oskarżonego, a także co do wymierzonej opłaty. Przy takim zakresie uchylenia
zaskarżonego wyroku należy uznać, że zawarte w pkt. II orzeczenie o warunkowym
zawieszeniu wykonania wymierzonej kary pozbawienia wolności aktualnie odnosi
się do kary wymierzonej oskarżonemu za przestępstwo z art. 44 ust.1 ustawy z
dnia 18 października 2006 r. o wyrobie napojów spirytusowych oraz rejestracji i
ochronie oznaczeń geograficznych napojów spirytusowych (zob. postanowienie SN
z dnia 13 marca 2014 r., IV KK 54/14, LEX nr 1444612).
Wprawdzie Sąd Najwyższy stosownie do treści art. 537 § 1 k.p.k., po
uchyleniu wyroku Sądu Rejonowego w części dotyczącej pkt. I, w zakresie czynu
kwalifikowanego z art. 91 § 1 k.k.s. w zb. z art. 65 § 1 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s.,
9
nie zawarł w wyroku orzeczenia następczego w postaci przekazania sprawy do
ponownego rozpoznania w tym zakresie, jednak wyrok ten skutkuje przekazaniem
sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu, ponieważ kasacja
Prokuratora Generalnego zawierająca taki wniosek została w całości uwzględniona
na posiedzeniu z uwagi na jej oczywistą zasadność, a Sąd kasacyjny w zakresie
tego czynu nie orzekł o umorzeniu postępowania lub uniewinnieniu oskarżonego.
Należy jednocześnie zauważyć, że przepis art. 537 § 1 k.p.k. dopuszcza
możliwość uchylenia zaskarżonego orzeczenia bez wydawania przewidzianego w
art. 537 § 2 k.p.k. orzeczenia następczego i merytorycznego zakończenia sprawy
przez wyeliminowanie rozstrzygnięcia wydanego z rażącym naruszeniem
przepisów prawa (zob. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 3 lipca 2013 r. WK 5/13
LEX nr 1331418, z dnia 19 grudnia 2007 r., V KK 404/07, R - OSNKW 2007, poz.
2959 CD a także uzasadnienie postanowienia SN z dnia 25 II 2004 r. II KK 393/03,
OSNKW 2004/4/45 oraz postanowienie SN z dnia 20 II 1995 r. II KRN 256/94,
OSNKW 1995/5-6/ 36). W występującym układzie procesowym, gdy kontrola
kasacyjna dotyczyła orzeczenia Sądu I instancji nie wystąpił wypadek, w
którym uchylenie zaskarżonego orzeczenia przez Sąd kasacyjny bez orzeczenia
następczego, kończyłoby postępowanie w odniesieniu do przestępstwa objętego
kasacją Prokuratora Generalnego.
Oznacza to, że po wydaniu przez Sąd Najwyższy niniejszego wyroku w
dalszym ciągu funkcjonuje w obrocie prawnym skarga uprawnionego oskarżyciela
w postaci aktu oskarżenia skierowanego do Sądu Rejonowego inicjująca
postępowanie jurysdykcyjne o przestępstwo zarzucane A. O. przez prokuratora w
pkt. I, którą Sąd ten ma obowiązek rozpoznać, skoro w tym przedmiocie nie
zapadło jeszcze prawomocne rozstrzygnięcie.
W postępowaniu ponownym Sąd Rejonowy weźmie pod uwagę wskazane
wyżej zapatrywania prawne zarówno w zakresie stosowania przepisów
procesowych dotyczących konsensualnego zakończenia postępowania jak i
zagadnień związanych ze stosowaniem w odniesieniu do czynu oskarżonego
przepisów materialnych z obszaru prawa karnego skarbowego.
Orzeczenie o wydatkach za postępowanie kasacyjne oparto na podstawie
art.638 k.p.k.
10