II UZ 42/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:26-08-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II UZ 42/14
POSTANOWIENIE
Dnia 16 lipca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Bogusław Cudowski
SSN Zbigniew Hajn
w sprawie z wniosku A. F.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o rentę tytułu niezdolności do pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 16 lipca 2014 r.,
zażalenia wnioskodawcy na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 26 marca 2014 r.,
oddala zażalenie.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 26 marca 2014 r., Sąd Apelacyjny odrzucił skargę
kasacyjną wnioskodawczyni A. F. od wyroku tego Sądu z dnia 21 listopada 2013 r.,
którym oddalono apelację wnioskodawczyni od wyroku Sądu Okręgowego – Sądu
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w P. z dnia 28 lutego 2012 r. w sprawie
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych o rentę z tytułu niezdolności do
pracy. W uzasadnieniu postanowienia Sąd Apelacyjny wskazał, że zgodnie z art.
3985
§ 1 k.p.c., skargę kasacyjną wnosi się do sądu, który wydał zaskarżone
orzeczenie, w terminie dwóch miesięcy od dnia doręczenia stronie skarżącej
orzeczenia z uzasadnieniem. W rozpoznawanej sprawie wyrok z uzasadnieniem
został doręczony pełnomocnikowi wnioskodawczyni w dniu 13 stycznia 2014 r. (k.
2
170), a skargę kasacyjną nadano w dniu 14 marca 2014 r., a więc po upływie
ustawowego terminu.
W zażaleniu na to postanowienie, pełnomocnik wnioskodawczyni zarzucił
„błąd w ustaleniach faktycznych polegający na nieprawidłowym przyjęciu, że wyrok
Sądu Apelacyjnego został pełnomocnikowi powódki doręczony w dniu 13 stycznia
2014 r.” Wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego postanowienia i nadanie biegu
skardze kasacyjnej, wraz z orzeczeniem o kosztach postępowania. W uzasadnieniu
zażalenia wskazał, że „(…) wyrok z uzasadnieniem został mu doręczony nie w dniu
13 stycznia 2014 r. lecz w dniu następnym to jest 14 stycznia 2014 r. Taka data
została odnotowana przy użyciu pieczęci kancelaryjnej na przedmiotowym wyroku z
uzasadnieniem. Ponadto, pełnomocnik powódki, pismem z dnia 17 stycznia 2014 r.
poinformował ją o otrzymaniu wyroku z uzasadnieniem, wskazując w treści tego
pisma, że został mu on doręczony w dniu 14 stycznia 2014 r. Pełnomocnik powódki
z uwagi na znaczny upływ czasu i wielokrotne, praktycznie codzienne dokonywanie
takich czynności, nie pamiętał szczegółów związanych z doręczeniem mu
przedmiotowego wyroku, jednakże wydaje się niemożliwe, aby w sformułowanym
trzy dni później piśmie pomylił niezwykle istotną datę dzienną doręczenia mu
wyroku z uzasadnieniem. Ponadto również w kalendarzu jako ostatni dzień terminu
do wniesienia skargi kasacyjnej pełnomocnik powódki wskazał 14 marca 2014 r.”
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest nieuzasadnione. Zgodnie z art. 3941
§ 1 i 3 k.p.c. zażalenie do
Sądu Najwyższego przysługuje na postanowienie sądu drugiej instancji
odrzucające skargę kasacyjną. Podstawą odrzucenia skargi kasacyjnej było
ustalenie, że została ona wniesiona po terminie. Termin do wniesienia skargi
kasacyjnej (wynikający z art. 3985
§ 1 k.p.c.) jest terminem ciągłym, a więc kończy
się z upływem dnia, który datą odpowiada dacie doręczenia orzeczenia stronie
skarżącej (art. 112 k.c. w związku z art. 165 § 1 k.p.c.). Pogląd ten należy uznać za
utrwalony w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. postanowienie z dnia 11
sierpnia 1999 r., I CZ 106/99, OSNC 2000 nr 1, poz. 21, postanowienie z dnia 6
sierpnia 1997 r., II UZ 53/97, OSNAPiUS 1998 nr 15, poz. 467, postanowienie z
3
dnia 23 sierpnia 2002 r., I PZ 72/02, Prok. i Prawo 2003 nr 3, str. 44). W
rozpoznawanej sprawie oznacza to, że skoro odpis wyroku Sądu Apelacyjnego
wraz z uzasadnieniem z dnia 21 listopada 2013 r. został doręczony pełnomocnikowi
wnioskodawczyni w dniu 13 stycznia 2014 r. (jak świadczy zwrotne poświadczenie
odbioru przesyłki – k. 170 oraz informacja In Post – k. 207), to dwumiesięczny
termin do wniesienia skargi kasacyjnej upłynął w dniu 13 marca 2014 r. Skarga
kasacyjna wniesiona w dniu 14 marca 2014 r. była więc spóźniona, wobec czego
podlegała odrzuceniu.
Na marginesie należy zauważyć, że sprawdzenie zachowania terminu do
wniesienia środka zaskarżenia należy do tego sądu, za pośrednictwem którego
wnosi się ten środek, w tym przypadku (dotyczącym skargi kasacyjnej) -
sprawdzenie zachowania terminu należy do sądu drugiej instancji, który - zgodnie z
art. 3986
§ 2 k.p.c. - ma obowiązek odrzucić na posiedzeniu niejawnym skargę
kasacyjną wniesioną po upływie terminu.
Z tych przyczyn Sąd Najwyższy postanowił jak w sentencji (art. 39814
w
związku z 3941
§ 3 k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 16 lipca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Bogusław Cudowski
SSN Zbigniew Hajn
w sprawie z wniosku A. F.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o rentę tytułu niezdolności do pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 16 lipca 2014 r.,
zażalenia wnioskodawcy na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 26 marca 2014 r.,
oddala zażalenie.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 26 marca 2014 r., Sąd Apelacyjny odrzucił skargę
kasacyjną wnioskodawczyni A. F. od wyroku tego Sądu z dnia 21 listopada 2013 r.,
którym oddalono apelację wnioskodawczyni od wyroku Sądu Okręgowego – Sądu
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w P. z dnia 28 lutego 2012 r. w sprawie
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych o rentę z tytułu niezdolności do
pracy. W uzasadnieniu postanowienia Sąd Apelacyjny wskazał, że zgodnie z art.
3985
§ 1 k.p.c., skargę kasacyjną wnosi się do sądu, który wydał zaskarżone
orzeczenie, w terminie dwóch miesięcy od dnia doręczenia stronie skarżącej
orzeczenia z uzasadnieniem. W rozpoznawanej sprawie wyrok z uzasadnieniem
został doręczony pełnomocnikowi wnioskodawczyni w dniu 13 stycznia 2014 r. (k.
2
170), a skargę kasacyjną nadano w dniu 14 marca 2014 r., a więc po upływie
ustawowego terminu.
W zażaleniu na to postanowienie, pełnomocnik wnioskodawczyni zarzucił
„błąd w ustaleniach faktycznych polegający na nieprawidłowym przyjęciu, że wyrok
Sądu Apelacyjnego został pełnomocnikowi powódki doręczony w dniu 13 stycznia
2014 r.” Wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego postanowienia i nadanie biegu
skardze kasacyjnej, wraz z orzeczeniem o kosztach postępowania. W uzasadnieniu
zażalenia wskazał, że „(…) wyrok z uzasadnieniem został mu doręczony nie w dniu
13 stycznia 2014 r. lecz w dniu następnym to jest 14 stycznia 2014 r. Taka data
została odnotowana przy użyciu pieczęci kancelaryjnej na przedmiotowym wyroku z
uzasadnieniem. Ponadto, pełnomocnik powódki, pismem z dnia 17 stycznia 2014 r.
poinformował ją o otrzymaniu wyroku z uzasadnieniem, wskazując w treści tego
pisma, że został mu on doręczony w dniu 14 stycznia 2014 r. Pełnomocnik powódki
z uwagi na znaczny upływ czasu i wielokrotne, praktycznie codzienne dokonywanie
takich czynności, nie pamiętał szczegółów związanych z doręczeniem mu
przedmiotowego wyroku, jednakże wydaje się niemożliwe, aby w sformułowanym
trzy dni później piśmie pomylił niezwykle istotną datę dzienną doręczenia mu
wyroku z uzasadnieniem. Ponadto również w kalendarzu jako ostatni dzień terminu
do wniesienia skargi kasacyjnej pełnomocnik powódki wskazał 14 marca 2014 r.”
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest nieuzasadnione. Zgodnie z art. 3941
§ 1 i 3 k.p.c. zażalenie do
Sądu Najwyższego przysługuje na postanowienie sądu drugiej instancji
odrzucające skargę kasacyjną. Podstawą odrzucenia skargi kasacyjnej było
ustalenie, że została ona wniesiona po terminie. Termin do wniesienia skargi
kasacyjnej (wynikający z art. 3985
§ 1 k.p.c.) jest terminem ciągłym, a więc kończy
się z upływem dnia, który datą odpowiada dacie doręczenia orzeczenia stronie
skarżącej (art. 112 k.c. w związku z art. 165 § 1 k.p.c.). Pogląd ten należy uznać za
utrwalony w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. postanowienie z dnia 11
sierpnia 1999 r., I CZ 106/99, OSNC 2000 nr 1, poz. 21, postanowienie z dnia 6
sierpnia 1997 r., II UZ 53/97, OSNAPiUS 1998 nr 15, poz. 467, postanowienie z
3
dnia 23 sierpnia 2002 r., I PZ 72/02, Prok. i Prawo 2003 nr 3, str. 44). W
rozpoznawanej sprawie oznacza to, że skoro odpis wyroku Sądu Apelacyjnego
wraz z uzasadnieniem z dnia 21 listopada 2013 r. został doręczony pełnomocnikowi
wnioskodawczyni w dniu 13 stycznia 2014 r. (jak świadczy zwrotne poświadczenie
odbioru przesyłki – k. 170 oraz informacja In Post – k. 207), to dwumiesięczny
termin do wniesienia skargi kasacyjnej upłynął w dniu 13 marca 2014 r. Skarga
kasacyjna wniesiona w dniu 14 marca 2014 r. była więc spóźniona, wobec czego
podlegała odrzuceniu.
Na marginesie należy zauważyć, że sprawdzenie zachowania terminu do
wniesienia środka zaskarżenia należy do tego sądu, za pośrednictwem którego
wnosi się ten środek, w tym przypadku (dotyczącym skargi kasacyjnej) -
sprawdzenie zachowania terminu należy do sądu drugiej instancji, który - zgodnie z
art. 3986
§ 2 k.p.c. - ma obowiązek odrzucić na posiedzeniu niejawnym skargę
kasacyjną wniesioną po upływie terminu.
Z tych przyczyn Sąd Najwyższy postanowił jak w sentencji (art. 39814
w
związku z 3941
§ 3 k.p.c.).