Pełny tekst orzeczenia

Postanowienie z dnia 23 sierpnia 2002 r.
I PZ 72/02
Do obliczania miesięcznego terminu do wniesienia kasacji (art. 3934
§ 1
k.p.c.) jako terminu ciągłego stosuje się art. 112 k.c. w związku z art. 165 § 1
k.p.c., a nie art. 114 k.c. Nie narusza to prawa dostępu do sądu i zasady rów-
nego traktowania przez władze publiczne.
Przewodniczący SSN Teresa Flemming-Kulesza, Sędziowie SN: Józef Iwulski
(sprawozdawca), Jadwiga Skibińska-Adamowicz.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 23 sierpnia
2002 r. sprawy z powództwa Jacka M. przeciwko Elektrociepłowni „K.” Spółce Akcyj-
nej w K. o zapłatę, na skutek zażalenia strony pozwanej na postanowienie Sądu
Apelacyjnego w Krakowie z dnia 3 kwietnia 2002 r. [...]
o d d a l i ł zażalenie i zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda koszty
postępowania zażaleniowego w kwocie 2.000 zł (dwa tysiące złotych).
U z a s a d n i e n i e
Postanowieniem z dnia 3 kwietnia 2002 r. [...] Sąd Apelacyjny w Krakowie od-
rzucił kasację pozwanej Elektrociepłowni „K." S.A. w K. od wyroku tego Sądu z dnia
5 lutego 2002 r., zmieniającego częściowo wyrok Sądu Okręgowego-Sądu Pracy
Krakowie z dnia 15 października 2001 r. [...], w sprawie z powództwa Jacka M. o za-
płatę. Sąd Apelacyjny stwierdził, że kasacja została wniesiona w dniu 18 marca 2002
r., z przekroczeniem terminu z art. 3934
§ 1 k.p.c., gdyż wyrok Sądu drugiej instancji
z uzasadnieniem został doręczony stronie pozwanej w dniu 15 lutego 2002 r. Sąd
Apelacyjny wywiódł, że miesięczny termin do wniesienia kasacji upłynął w dniu 15
marca 2002 r., ponieważ zgodnie z art. 112 k.c. termin oznaczony w miesiącach
kończy się z upływem dnia, który datą odpowiada początkowemu dniowi terminu, a
gdyby takiego dnia w ostatnim miesiącu nie było - w ostatnim dniu tego miesiąca.
- 2 -
Na postanowienie to strona pozwana wniosła zażalenie, w którym wywiodła w
szczególności, że rozstrzygnięcia Sądu Najwyższego (postanowienia z dnia 6 sierp-
nia 1997 r., II UZ 53/97 oraz z dnia 11 sierpnia 1999 r., I CZ 106/99) dotyczyły termi-
nu wniesienia kasacji w miesiącu marcu, od wyroków doręczonych stronom w mie-
siącu lutym, który jest krótszym miesiącem, niż pozostałe miesiące w roku. W obu
tych rozstrzygnięciach przyjęto, że miesięczny termin do wniesienia kasacji jest ter-
minem ciągłym, a więc kończy się z upływem dnia, który datą odpowiada dniowi do-
ręczenia orzeczenia stronie skarżącej (art. 112 k.c.), a nie z upływem trzydziestu dni
(art. 114 k.c.). Strona pozwana przedstawia jednak wątpliwości, powstające jej zda-
niem w nawiązaniu do postanowienia z dnia 11 grudnia 1996 r., I PKN 45/96. Sąd
Najwyższy stwierdził w nim, że miesięczny termin do wniesienia kasacji należy liczyć
od dokonanego w sposób prawidłowy doręczenia orzeczenia, przy czym za prawi-
dłowe doręczenie orzeczenia uznaje się tylko takie, gdy strona skarżąca wpierw w
terminie tygodniowym od ogłoszenia sentencji wystąpiła o doręczenie wyroku sądu
drugiej instancji wraz z uzasadnieniem. Powoduje to "pewne wątpliwości", czy istot-
nie termin do wniesienia kasacji jest terminem ciągłym, skoro dla skutecznego jej
wniesienia należy rozpocząć dwustopniowy (dwufazowy) tryb zaskarżenia kasacyj-
nego. Rozpoczyna się on terminem określonym w art. 387 § 3 k.p.c. Wobec tego,
czy istotnie termin określony w art. 3944
k.p.c. jest terminem ciągłym (tempus conti-
nuum), a nie terminem nie wymagającym ciągłości (tempus utile), tym bardziej iż
Kodeks cywilny nie definiuje pojęcia „termin nie wymagający ciągłości". Nadto w za-
żaleniu wywiedziono, że Konstytucja gwarantuje, iż wobec prawa wszyscy są równi i
mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne. Przepisy określające
zasady liczenia terminów ustawowych, których zachowanie warunkuje skuteczne
dokonanie przez stronę czynności procesowych, powinny być interpretowane i sto-
sowane przy uwzględnieniu konstytucyjnych gwarancji prawa do sądu - art. 45 ust. 1
oraz art. 77 ust. 2 w związku z art. 2 Konstytucji RP (postanowienie z dnia 22 lutego
2001 r., III RN 78/00). W orzeczeniu tym Sąd Najwyższy słusznie wypowiedział się,
że właściwą jest funkcjonalna, a nie literalna i formalna interpretacja prawa, tym bar-
dziej, iż zwykłe środki zaskarżenia w wyniku ustalonej długości terminów (terminy
tygodniowe, dwutygodniowe), czynią dostęp równy dla każdej strony skarżącej. Je-
dynym wyjątkiem byłby termin o nierównej długości dla "nadzwyczajnego środka
- 3 -
zaskarżenia", jakim jest kasacja. Zdaniem strony pozwanej, okoliczność, iż jest to
środek specyficzny, nadzwyczajny, pozostaje bez znaczenia w świetle art. 77 ust. 2
Konstytucji. Przedstawiona w postanowieniu z dnia 22 lutego 2001 r., III RN 78/00,
problematyka równego dostępu i gwarantowanego przez Konstytucję prawa do
sądu, wynikająca z tzw. wolnych sobót, miałaby zastosowanie według strony pozwa-
nej, w pełnym zakresie w oparciu o te same gwarancje konstytucyjne również w po-
stępowaniu „opartym na prawie cywilnym" (art. 115 k.c.).
W odpowiedzi na zażalenie powód wniósł o jego oddalenie i zasądzenie od
pozwanej kosztów zastępstwa prawnego w wysokości stawki minimalnej. Powód
wywiódł, że zgodnie z utrwalonym i jednolitym stanowiskiem orzecznictwa oraz dok-
tryny, do obliczania miesięcznego terminu do wniesienia kasacji, będącego terminem
ciągłym, stosuje się art. 112 k.c. w związku z art. 165 § 1 k.p.c., a nie art. 114 k.c. W
rozpatrywanej sprawie oznacza to, że termin ten upłynął z dniem 15 marca 2002 r.
Strona pozwana błędnie przyjęła, z uwagi na traktowanie dnia 16 marca 2002 r. (so-
boty) jako dnia wolnego od pracy, że termin upływał z dniem 18 marca 2002 r. Z tych
względów bezprzedmiotowy jest problem (kontrowersyjny) dotyczący traktowania
tzw. wolnych sobót jako dni uznanych ustawowo za wolne od pracy w rozumieniu art.
115 k.c. Powód zauważył, że terminy ciągłe (nieprzerwane) prawa procesowego nie
różnicują dostępu do sądu dla strony skarżącej, w zależności od ich długości, cho-
ciaż stanowią ograniczenie prawa do sądu określonego w art. 45 ust. 1 Konstytucji.
Jednocześnie jednak dochowanie tych terminów umożliwia skuteczne dochodzenie
przez strony swych praw, a także pozwala lepiej realizować prawo do rozpatrzenia
sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki. Odnosi się to także do terminów obowiązują-
cych w "trybie zaskarżenia kasacyjnego". Dwufazowość tego zaskarżenia nie ozna-
cza jednak zmiany charakteru terminów obowiązujących w tym postępowaniu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W postanowieniu z dnia 11 sierpnia 1999 r., I CZ 106/99 (OSNC 2000 nr 1,
poz. 21), Sąd Najwyższy stwierdził, że upływ miesięcznego terminu do wniesienia
kasacji, przewidzianego w art. 3934
k.p.c. (obecnie § 1), oblicza się według zasad
określonych w art. 112 k.c. w związku z art. 165 § 1 k.p.c. W uzasadnieniu tego po-
- 4 -
stanowienia Sąd Najwyższy szczegółowo przeanalizował charakter terminu do wnie-
sienia kasacji i odwołał się do utrwalonego orzecznictwa. Stwierdził, że do obliczania
miesięcznego terminu do wniesienia kasacji, przewidzianego w art. 3934
k.p.c. - bę-
dącego, co oczywiste, tzw. terminem ciągłym - stosuje się przepis art. 112 k.c. w
związku z art. 165 § 1 k.p.c., a nie art. 114 k.c. Podobnie w postanowieniu z dnia 6
sierpnia 1997 r., II UZ 53/97 (OSNAPiUS 1998 nr 15, poz. 467) Sąd Najwyższy
uznał, że miesięczny termin do wniesienia kasacji (art. 3944
k.p.c.) jest terminem
ciągłym, a więc kończy się z upływem dnia, który datą odpowiada dniowi doręczenia
orzeczenia stronie skarżącej (art. 112 k.c.), a nie z upływem trzydziestu dni (art. 114
k.c.). Przedstawione poglądy mają jednoznaczne oparcie w wyraźnym brzmieniu art.
3934
§ 1 k.p.c., który stanowi, że kasację wnosi się w terminie miesięcznym od dnia
doręczenia orzeczenia stronie skarżącej. Jest to więc termin ustawowy, co do które-
go przepis nie przewiduje żadnych przerw w jego biegu. Jest to więc termin nieprze-
rwany, czyli termin ciągły, a ściślej mówiąc nie jest to termin, którego ciągłość nie jest
wymagana w rozumieniu art. 114 k.c.
Rzeczywiście w orzecznictwie nie była dotychczas rozważana kwestia ciągło-
ści terminu do wniesienia kasacji w aspekcie całego postępowania zmierzającego do
zaskarżenia orzeczenia sądu drugiej instancji. Można powiedzieć, że jest to w pew-
nych sytuacjach postępowanie dwustopniowe (a nawet wielostopniowe, jeżeli
uwzględnić czynności sądu). W powołanym w zażaleniu postanowieniu z dnia 11
grudnia 1996 r., I PKN 45/96 (OSNAPiUS 1997 nr 14, poz. 254), Sąd Najwyższy
uznał, że przewidziany w art. 3934
k.p.c. miesięczny termin do wniesienia kasacji
należy liczyć od dokonanego w sposób prawidłowy doręczenia orzeczenia. Jeżeli
strona nie zażądała w terminie tygodniowym od ogłoszenia sentencji doręczenia jej
orzeczenia z uzasadnieniem, kasacja jest niedopuszczalna. Jest to pogląd utrwalony
w orzecznictwie (por. np. postanowienie z dnia 30 stycznia 1998 r., III CKU 106/97,
Prokuratura i Prawo 1998 nr 6, poz. 39; wyrok z 19 marca 1997 r., II CKN 31/97,
OSNC 1997, poz. 116; postanowienie z dnia 15 kwietnia 1997 r., II CZ 35/97, OSNC
1997 nr 10 poz. 151; postanowienie z dnia 29 sierpnia 2000 r., I CKN 713/00, OSNC
2001 nr 2, poz. 28; postanowienie z dnia 15 września 2000 r., I PKN 406/00,
OSNAPiUS 2002 nr 8, poz. 190). Wykładnia ta nie oznacza jednak, że mamy do
czynienia z jednym terminem do wniesienia kasacji biegnącym od ogłoszenia orze-
- 5 -
czenia, w ramach którego w pierwszej kolejności występuje termin do złożenia wnio-
sku o doręczenie odpisu orzeczenia z uzasadnieniem, następnie przerwa na spo-
rządzenie uzasadnienia (czynności biurowe) i jego doręczenie, a wreszcie termin do
wniesienia kasacji. Faza postępowania polegająca na zwróceniu się przez stronę z
wnioskiem o doręczenie odpisu orzeczenia z uzasadnieniem może w ogóle nie wy-
stępować (art. 387 § 3 k.p.c.), a nadto, gdy strona ma obowiązek wystąpić z takim
wnioskiem to jest to odrębna od wniesienia kasacji czynność procesowa. Postępo-
wanie cywilne składa się z następujących po sobie czynności procesowych, co nie
oznacza jednak, że można twierdzić, że są to czynności dokonywane w jednym, nie-
ciągłym terminie. Terminy procesowe określone są dla poszczególnych czynności i
dlatego dokonanie ich po terminie powoduje, że bezskuteczna jest tylko ta czynność,
której termin dotyczy (art. 167 k.p.c.). Złożenie wniosku o doręczenie orzeczenia
sądu drugiej instancji z uzasadnieniem (jeżeli w ogóle jest wymagane) i ewentualnie
doręczenie tego orzeczenia (choć ta kwestia wywołuje kontrowersje - por. postano-
wienie z dnia 26 kwietnia 2001 r., II CZ 146/00, OSNC 2001 nr 12, poz. 180; Prze-
gląd Sądowy 2002 r. nr 7-8, s. 202 z krytyczną glosą A. Zielińskiego oraz orzeczenie
z dnia 17 grudnia 1937 r., C III 1718/35, OSN 1939 r., poz. 195) jest więc warunkiem
skutecznego złożenia kasacji (jej dopuszczalności lub otwarcia terminu do wniesie-
nia), a nie oznacza złożenia kasacji po terminie określonym w art. 3934
§ 1 k.p.c.
Strona pozwana odwołuje się do sposobu wykładni przedstawionego w po-
stanowieniu z dnia 22 lutego 2001 r., III RN 78/00 (OSNAPiUS 2001 nr 14, poz.
457). Nie chodzi przy tym o problem, czy sobota jest dniem ustawowo wolnym od
pracy (stronie pozwanej termin do wniesienia kasacji upływał z dniem 15 marca
2002 r., a więc w piątek), lecz o przeprowadzenie takiej wykładni art. 3934
§ 1 k.p.c.,
aby zrealizować zasadę prawa do sądu (powołane art. 45 ust. 1 i 77 ust. 2 Konstytu-
cji) i zasadę równego traktowania (w tym zakresie strona pozwana nie powołuje
żadnego przepisu, w szczególności art. 32 ust. 1 Konstytucji). Wywód ten należy ro-
zumieć w ten sposób, że uznanie, iż termin do wniesienia kasacji rozumiany jako
ciągły, oznacza - zdaniem strony pozwanej - naruszenie tych zasad. Jest to pogląd
nieuzasadniony. Konstytucyjnie zagwarantowane prawo do sądu, rozumiane jako
prawo dostępu do sądu, nie obejmuje zaskarżenia orzeczenia sądu drugiej instancji.
Zgodnie bowiem z art. 176 ust. 1 Konstytucja gwarantuje tylko dwuinstacyjne po-
- 6 -
stępowanie sądowe. Prawo zaskarżenia orzeczenia sądu drugiej instancji wynika
tylko z ustawy. Problem ten można natomiast rozważać na tle art. 6 ust. 1 Konwencji
z dnia 4 listopada 1950 r. o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności spo-
rządzonej w Rzymie (Dz.U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284), która ma pierwszeństwo
przed ustawą w krajowym porządku prawnym (art. 91 w związku z art. 241 ust. 1
Konstytucji). Zgodnie z tym przepisem każdy ma prawo do rzetelnego i publicznego
rozpatrzenia jego sprawy w rozsądnym terminie przez niezawisły i bezstronny sąd
ustanowiony ustawą przy rozstrzyganiu o jego prawach i obowiązkach o charakterze
cywilnym albo o zasadności każdego oskarżenia w wytoczonej przeciwko niemu
sprawie karnej. Utrwalona w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka
wykładnia tego przepisu wskazuje, że art. 6 ust. 1 Konwencji nie nakłada na państwa
obowiązku utworzenia sądów odwoławczych lub kasacyjnych, jeśli jednak państwo
powołało je do życia, ma obowiązek zapewnienia oskarżonym (stronom) korzystania
z podstawowych gwarancji wynikających z art. 6. W demokratycznym społeczeń-
stwie prawo do rzetelnego procesu sądowego zajmuje tak ważne miejsce, że jaka-
kolwiek wykładnia ścieśniająca art. 6 ust. 1 nie odpowiadałaby ani celowi, ani cha-
rakterowi tego artykułu. Stosuje się go więc w instancji kasacyjnej w sposób uzależ-
niony od specjalnej funkcji tego postępowania. Ze względu na szczególną rolę sądu
kasacyjnego procedura przed tym sądem może charakteryzować się większym for-
malizmem niż przed innymi sądami, zwłaszcza przy istnieniu przymusu adwokackie-
go. Ograniczenia nie mogą jednak prowadzić do restrykcji lub redukcji dostępu do
sądu w sposób lub w stopniu powodującym naruszenie istoty tego prawa. Ograni-
czenia nie są zgodne z art. 6 ust. 1 Konwencji, jeśli nie realizują uprawnionego celu
lub nie ma rozsądnej proporcji między zastosowanymi środkami i celem do osiągnię-
cia. Sposób stosowania art. 6 ust. 1 Konstytucji przez sądy apelacyjne i kasacyjne
uzależniony jest od szczególnych cech postępowania wchodzącego w grę. Należy
uwzględnić całość postępowania i rolę sądu kasacyjnego (por. orzeczenie ETPC z
dnia 23 października 1996 r. w sprawie Levages Prestations Services przeciwko
Francji, RJD 1996-V; raport Europejskiej Komisji Praw Człowieka z 5 kwietnia 1995,
skarga nr 21920/93; orzeczenie ETPC z dnia 19 grudnia 1997 r. w sprawie Brualla
Gómez de la Torre przeciwko Hiszpanii, RJD 1997-VIII; raport Europejskiej Komisji
Praw Człowieka z 18 października 1996 r., skarga nr 26737/95; orzeczenie ETPC z
- 7 -
dnia 17 stycznia 1970 r. w sprawie Delcourt przeciwko Belgii, A. 11; raport
Europejskiej Komisji Praw Człowieka z 1 października 1968 r., skarga nr 2689/65).
W szczególności należy zwrócić uwagę na orzeczenie ETPC z dnia 16 grudnia 1992
r. w sprawie De Geouffre de la Pradelle przeciwko Francji (A. 253-B; raport
Europejskiej Komisji Praw Człowieka z 4 września 1991 r., skarga nr 12964/87)
odnoszące się wprost do terminów zaskarżania orzeczeń. Trybunał orzekł w nim, że
przepisy dotyczące terminów odwoławczych muszą zapewniać skuteczne
korzystanie z prawa do sądu, zgodnie z wymaganiami art. 6 ust. 1 Konwencji. Prawo
do sądu na podstawie art. 6 Konwencji nie jest prawem absolutnym przysługującym
w każdym przypadku. Może ono być przedmiotem różnych ograniczeń, które jednak
nie mogą ograniczać dostępu do sądu w stopniu naruszającym samą istotę tego
prawa. Tylko takie skomplikowanie przepisów dotyczących terminu zaskarżenia na-
rusza prawo do sądu, gdy łatwo o stworzenie niepewności prawnej co do właściwej
natury orzeczenia oraz sposobu obliczania terminu do odwołania.
Odnosząc do tej wykładni regulację zawartą w art. 3934
§ 1 k.p.c. należy
stwierdzić, że jest ona jednoznaczna i stosunkowo prosta. Występuje wprawdzie
system pewnych odesłań do innych przepisów, ale w miarę nieskomplikowany i dla
każdego prawnika łatwy do odczytania. Z tego punktu widzenia uregulowanie doty-
czące terminu do wniesienia kasacji z pewnością nie narusza prawa dostępu do
sądu. Należy przy tym zauważyć (co słusznie czyni powód w odpowiedzi na zażale-
nie), że prawo do sądu to także prawo do rozpoznania sprawy w rozsądnym terminie
(bez nieuzasadnionej zwłoki w rozumieniu art. 45 ust. 1 Konstytucji). Ten aspekt
prawa do sądu jest realizowany właśnie przez regulacje dotyczące dokonywania
czynności procesowych w określonych terminach, przy czym należy uwzględnić
także interes drugiej strony (to co dla jednej strony jest zbyt krótkim terminem do
wniesienia kasacji, strona przeciwna może traktować jako nieuzasadnioną zwłokę w
rozpoznaniu sprawy).
Ponieważ strona pozwana nie rozwija w sposób szczególny kwestii dotyczą-
cej zasady równego traktowania, można poprzestać na stwierdzeniu, że art. 3934
§ 1
k.p.c. ustanawia dla wszystkich taki sam miesięczny termin do wniesienia kasacji.
To, że w pewnych sytuacjach przypadkowych może być on nieco odmienny (o 2-3
dni) nie wynika z samej regulacji prawnej, ale z tego, że miesiące kalendarzowe
- 8 -
mają różną długość. W każdym razie dla stron danego postępowania (a to jest cecha
relewantna, co słusznie podkreśla powód) stosowanie art. 3934
§ 1 k.p.c. nie może
prowadzić do ustanowienia różnych terminów do wniesienia kasacji. To, że w róż-
nych sprawach termin ten może mieć nieznacznie różną długość jest w pełni uza-
sadnione formalizmem procesowym. Procedura zawsze musi mieć pewien stopień
schematyzmu i niewielkie różnice w traktowaniu zbliżonych sytuacji są usprawiedli-
wione (por. np. orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z ostatniego okresu: z dnia 29
czerwca 2001 r., K 23/00, OTK 2001 nr 5, poz. 124; z dnia 8 maja 2001 r., P 15/00,
OTK 2001 nr 4, poz. 83; z dnia 24 kwietnia 2001 r., U 9/00, OTK 2001 nr 4, poz. 80;
z dnia 10 kwietnia 2001 r., U 7/00, OTK 2001 nr 3, poz. 56; z dnia 19 lutego 2001 r.,
SK 14/00, OTK 2001 nr 2, poz. 31; z dnia 24 stycznia 2001 r., SK 30/99, OTK 2001
nr 1, poz. 3; z dnia 18 grudnia 2000 r., K 10/00, OTK 2000 nr 8, poz. 298; 12 grudnia
2000 r., SK 9/00, OTK 2000 r. nr 8, poz. 297). Inaczej trzeba by ustanowić dłuższy
termin do wniesienia kasacji dla osób, które mają utrudnioną komunikację z sądem
(pocztą) lub w sprawach skomplikowanych.
Podsumowując tę część rozważań należy stwierdzić, że do obliczania mie-
sięcznego terminu do wniesienia kasacji, przewidzianego w art. 3934
§ 1 k.p.c. jako
terminu ciągłego stosuje się art. 112 k.c. w związku z art. 165 § 1 k.p.c., a nie art.
114 k.c. Nie narusza to prawa dostępu do sądu i zasady równego traktowania przez
władze publiczne.
Sąd Najwyższy zauważa, że kasacja strony pozwanej jest niedopuszczalna
również z uwagi na niespełnienie wymagania z art. 3933
§ 1 pkt 3 k.p.c., gdyż nie
przedstawia okoliczności uzasadniających jej rozpoznanie. W uzasadnieniu kasacji
stwierdzono tylko, że "w sprawie istnieją poważne wątpliwości, które zdaniem strony
pozwanej nie został usunięte". Obowiązek przedstawienia okoliczności uzasadniają-
cych rozpoznanie kasacji (art. 3933
§ 1 pkt 3 k.p.c.) nie jest spełniony, choćby dały
się one wywieść z uzasadnienia kasacji. Również odwołanie się do uzasadnienia
podstaw kasacyjnych i sformułowanych w ich ramach zarzutów, z pominięciem wy-
raźnego (co do zasady w wydzielonej części kasacji) zaprezentowania okoliczności
uzasadniających rozpoznanie kasacji, nie stanowi spełnienia obowiązku określonego
w art. 3933
§ 1 pkt 3 k.p.c. Stanowiłoby to bowiem niedopuszczalne utożsamienie
dwóch, niezależnych od siebie istotnych wymagań kasacji, wymienionych odrębnie
- 9 -
w art. 3933
§ 1 pkt 2 i 3 (postanowienie z dnia 22 marca 2001 r., V CZ 131/01, OSNC
2001 nr 10, poz. 156; postanowienie z dnia 12 grudnia 2000 r., V CKN 1780/00,
OSNC 2001 nr 3, poz. 52; postanowienie z dnia 10 maja 2001 r., II CZ 35/01, OSNC
2002 nr 1, poz. 11; postanowienie z dnia 11 maja 2001 r., III CZ 28/01, OSNC 2002
nr 1, poz. 12; postanowienie z dnia 30 maja 2001 r., III CZ 36/01, OSNC 2002 nr 2,
poz. 22; postanowienie z dnia 17 października 2001 r., III CZ 98/01, OSNC 2002 r. z.
5, poz. 71; postanowienie z dnia 27 listopada 2001 r., III CKN 462/01, OSNC 2002 r.
z. 4, poz. 56). Brak przedstawienia okoliczności uzasadniających rozpoznanie kasa-
cji jest jej istotną wadą i wyklucza uzupełnienie tego braku, czyniąc kasację niedo-
puszczalną (postanowienie z dnia 9 listopada 2000 r., II CKN 1385/00, OSNC 2001
nr 3, poz. 51).
Z tych względów zażalenie podlegało oddaleniu na podstawie art. 385 w
związku z art. 39318
§ 3 i art. 397 § 2 k.p.c. O kosztach postępowania zażaleniowego
orzeczono na mocy art. 98 § 1 k.p.c.
========================================