Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 166/14
POSTANOWIENIE
Dnia 27 sierpnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Roman Sądej
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 27 sierpnia 2014 r.,
w sprawie K. F.,
uniewinnionego od zarzutu popełnienia czynu z art. 157 § 2 k.k.,
kasacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej A. L.,
od wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 6 listopada 2013 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego z dnia
28 marca 2013 r.,
p o s t a n o w i ł:
1) na podstawie art. 531 § 2 k.p.k. pozostawić kasację bez
rozpoznania;
2) zwolnić oskarżycielkę posiłkową od kosztów sądowych za
postępowanie kasacyjne;
3) nie uwzględnić wniosku pełnomocnika o zasądzenie
kosztów nieopłaconej pomocy prawnej za sporządzenie i
wniesienie kasacji.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 6 listopada 2013r., utrzymującym w
mocy wyrok Sądu Rejonowego w K. z dnia 28 marca 2013r., K. F. został
prawomocnie uniewinniony od zarzutu popełnienia czynu z art. 157 § 2 k.k.
Zarządzeniem z dnia 10 stycznia 2014 r. adw. B. C., występujący już w
sprawie uprzednio w tym charakterze, ustanowiony został pełnomocnikiem
2
oskarżycielki posiłkowej, celem ewentualnego sporządzenia i wniesienia kasacji (k.
249). Odpis tego zarządzenia, wraz z odpisem wyroku Sądu odwoławczego z
uzasadnieniem, pełnomocnik odebrał w dniu 16 stycznia 2014r. (k. 252). W dniu 17
lutego 2014r. złożył on w biurze podawczym Sądu Okręgowego w K. przedmiotową
kasację (k. 256-260). Zarządzeniem Przewodniczącego IV Wydziału Karnego-
Odwoławczego Sądu Okręgowego w K. z dnia 20 marca 2014r. kasacja została
przyjęta do rozpoznania (k. 286).
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje.
Zgodnie z art. 531 § 1 k.p.k., Sąd Najwyższy pozostawia przyjętą kasację
bez rozpoznania między innymi wtedy, gdy nie odpowiada ona przepisom
wymienionym w art. 530 § 2 k.p.k., a więc także art. 429 § 1 k.p.k. Z kolei, zgodnie
z tym ostatnim przepisem, prezes sądu powinien odmówić przyjęcia środka
odwoławczego w sytuacji, gdy został on wniesiony po terminie.
Artykuł 524 § 1 k.p.k. określa 30-dniowy termin do wniesienia kasacji od daty
doręczenia orzeczenia z uzasadnieniem. Pełnomocnikowi oskarżycielki odpis ten
doręczono w dniu 16 stycznia 2014r. i od tego dnia należało liczyć termin do
wniesienia tego nadzwyczajnego środka zaskarżenia. W realiach tej sprawy
ostatnim zatem dniem, w którym możliwe było skuteczne wniesienie kasacji był
dzień 15 lutego 2014r. (sobota). Tymczasem pełnomocnik kasację złożył w dniu 17
lutego 2014r. (poniedziałek).
Zgodnie z art. 123 § 3 k.p.k., jeżeli koniec terminu przypada na dzień uznany
przez ustawę za dzień wolny od pracy, czynność można wykonać następnego dnia.
Rzecz jednak w tym, że, jak już stwierdził Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia
23 lutego 2012r. „sobota nie jest dniem ustawowo wolnym od pracy w rozumieniu
art. 123 k.p.k.” (sygn. III KK 289/11, OSNKW 2012, z. 6, poz. 63). W uzasadnieniu
tego postanowienia przedstawiono szeroką i przekonującą argumentację
przemawiającą za taką wykładnią, której w tym miejscu nie ma potrzeby powtarzać,
a pozostaje stwierdzić, że obecny skład w pełni ją podzielił. Konsekwencją takiego
stanowiska musiał być wniosek, że pełnomocnik oskarżycielki nie zachował terminu
do wniesienia kasacji, co implikowało konieczność pozostawienia jej bez
rozpoznania.
3
Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., oskarżycielkę posiłkową zwolniono od
kosztów postępowania kasacyjnego.
Jednocześnie, z uwagi na uchybienie terminowi do wniesienia kasacji, co
skutkowało bezskutecznością tej czynności, Sąd Najwyższy uznał, że brak jest
podstaw do uwzględnienia wniosku pełnomocnika o zasądzenia wynagrodzenia za
sporządzenie i wniesienie kasacji (§ 14 pkt 3 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy
prawnej udzielonej z urzędu - Dz. U. z 2013r. poz. 461).