V KK 120/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:24-10-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KK 120/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 2 października 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Siuchniński (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Wiesław Błuś
SSN Przemysław Kalinowski
Protokolant Anna Kowal
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Krzysztofa Parchimowicza
w sprawie J. Z.
skazanego z art. 190 § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 2 października 2014 r.
kasacji, wniesionej przez Rzecznika Praw Obywatelskich na korzyść skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w S.
z dnia 26 czerwca 2006 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w G.
z dnia 7 marca 2006 r.,
1. uchyla zaskarżony wyrok i sprawę J. Z. przekazuje Sądowi
Okręgowemu w S. do ponownego rozpoznania w postępowaniu
odwoławczym;
2. wydatkami sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża
Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
2
J. Z., wyrokiem Sądu Rejonowego w G. z dnia 7 marca 2006 r., sygn. akt …
372/05, został uznany za winnego tego, że w dniu 24 maja 2005 r. w C. przy ulicy
M. 7, groził K. Z. i P. Z. pozbawieniem życia, co wzbudziło u nich uzasadnioną
obawę, że groźba zostanie spełniona tj. popełnienia przestępstwa z art. 190 § 1
k.k., za które, na podstawie wspomnianego przepisu, wymierzono mu karę 6
miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na
okres 5 lat tytułem próby.
Od tego orzeczenia apelację wniósł obrońca oskarżonego, podnosząc
zarzuty obrazy prawa procesowego tj. art. 7 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k. oraz błędu w
ustaleniach faktycznych i wnosząc o zmianę zaskarżonego wyroku, i uniewinnienie
J. Z., ewentualnie uchylenie wyroku Sądu pierwszej instancji oraz przekazanie
sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania.
Pismem z dnia 22 maja 2006 r. Przewodniczący Wydziału Karnego
Odwoławczego Sądu Okręgowego w S. zwrócił się do Prezesa tego Sądu o
udzielenie delegacji dla sędziego Sądu Rejonowego J. W.- K. (k. 370, t. II), co
nastąpiło w dniu 23 maja 2006 r. (k. 368, t. II), po wyrażeniu ustnej, ogólnej zgody
Kolegium na delegacje sędziów sądów rejonowych (k. 21 akt SN, k. 367, 369, 370,
t. II).
Sąd Okręgowy w S. wyrokiem z dnia 26 czerwca 2006 r., sygn. akt …
716/06, utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, uznając wniesioną apelację za
oczywiście bezzasadną.
Orzeczenie to zostało zaskarżone kasacją Rzecznika Praw Obywatelskich
na korzyść oskarżonego. Skarżący podniósł zarzut rażącego naruszenia art. 77 § 8
ustawy z dnia 27 lipca 2001 r.- Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98
poz. 1070 ze zm.; dalej: u.s.p.) wskazując, że w składzie Sądu odwoławczego
orzekała sędzia Sądu Rejonowego J. W.- K., która została delegowana przez
Prezesa Sądu Okręgowego w S. do pełnienia obowiązków sędziego, na obszarze
właściwości powyżej wskazanego Sądu w dniu 26 czerwca 2006 r., bez uzyskania
uprzedniej, imiennej zgody Kolegium tego Sądu na delegowanie wyżej wymienionej
sędzi, wskutek czego doszło do niewłaściwej obsady Sądu drugiej instancji, co
stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą, wskazaną w art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k.
Rzecznik Praw Obywatelskich wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i
3
przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w S. do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja Rzecznika Praw Obywatelskich jest zasadna.
Wprawdzie zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą brak w aktach sprawy
dokumentu o delegowaniu sędziego nie jest jeszcze tożsamy z niedokonaniem aktu
delegacji przez uprawniony organ (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
18 czerwca 2013 r., V KK 23/13, LEX nr 1342175; postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 16 listopada 2010 r., III KK 358/10, OSNwSK 2010/1/2262,
LEX nr 843399; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 czerwca 2003 r., V KK
138/02, LEX nr 78835; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 października
2012 r., V KK 33/12, LEX nr 1228631), jednakże w realiach procesowych tej sprawy
problemem nie jest brak w aktach sprawy delegacji czy innego wymaganego dla jej
skuteczności dokumentu. Chodzi o to, że oczywiste jest ustalenie, iż kolegium Sądu
Okręgowego w S. nie wyrażało imiennej zgody na delegację sędziego Sądu
Rejonowego J. W.- K. Jak bowiem wynika z pism zalegających w aktach sprawy,
ówczesny prezes Sądu Okręgowego w S. wnioskował do kolegium o ogólną zgodę
na delegacje sędziów sądów rejonowych, bez wskazania indywidualnej
kandydatury konkretnego sędziego (k. 369, t. II, k. 21 akt SN). Udzielona w związku
z takim wnioskiem ogólna zgoda kolegium (zob. k. 21 akt SN) nie może być uznana
za spełnienie warunku, o którym mowa w art. 77 § 8 u.s.p., bowiem zgoda kolegium
na delegowanie sędziego musi dotyczyć i być poprzedzona rozważeniem imiennie
oznaczonej kandydatury konkretnego sędziego. Warunku tego nie spełnia zatem
udzielenie przez kolegium generalnego upoważnienia prezesowi sądu okręgowego
do delegowania sędziów rejonowych do orzekania w sądzie okręgowym, w
konkretnych terminach i w konkretnych sprawach, albowiem brak jest wówczas
realizacji podstawowej funkcji kontrolnej decyzji kolegium o wyrażeniu zgody na
delegację (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2011 r., III KO 67/11,
LEX nr 1101679; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 2009 r., II KK 331/08,
OSNwSK 2009/1/70, LEX nr 598010).
Z tego względu delegację sędziego Sądu Rejonowego J. W.- K. należy
uznać za bezskuteczną, co pozwala stwierdzić, że Sąd Okręgowy w S. był
nienależycie obsadzony na rozprawie odwoławczej w dniu 26 czerwca 2006 r.
4
Stanowi to uchybienie o randze bezwzględnej przyczyny odwoławczej, określonej w
art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k., prowadzącej do konieczności uchylenia zaskarżonego
orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu
w S.
Mając na uwadze powyższe uwagi, Sąd Najwyższy orzekł jak w wyroku.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 2 października 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Siuchniński (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Wiesław Błuś
SSN Przemysław Kalinowski
Protokolant Anna Kowal
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Krzysztofa Parchimowicza
w sprawie J. Z.
skazanego z art. 190 § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 2 października 2014 r.
kasacji, wniesionej przez Rzecznika Praw Obywatelskich na korzyść skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w S.
z dnia 26 czerwca 2006 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w G.
z dnia 7 marca 2006 r.,
1. uchyla zaskarżony wyrok i sprawę J. Z. przekazuje Sądowi
Okręgowemu w S. do ponownego rozpoznania w postępowaniu
odwoławczym;
2. wydatkami sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża
Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
2
J. Z., wyrokiem Sądu Rejonowego w G. z dnia 7 marca 2006 r., sygn. akt …
372/05, został uznany za winnego tego, że w dniu 24 maja 2005 r. w C. przy ulicy
M. 7, groził K. Z. i P. Z. pozbawieniem życia, co wzbudziło u nich uzasadnioną
obawę, że groźba zostanie spełniona tj. popełnienia przestępstwa z art. 190 § 1
k.k., za które, na podstawie wspomnianego przepisu, wymierzono mu karę 6
miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na
okres 5 lat tytułem próby.
Od tego orzeczenia apelację wniósł obrońca oskarżonego, podnosząc
zarzuty obrazy prawa procesowego tj. art. 7 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k. oraz błędu w
ustaleniach faktycznych i wnosząc o zmianę zaskarżonego wyroku, i uniewinnienie
J. Z., ewentualnie uchylenie wyroku Sądu pierwszej instancji oraz przekazanie
sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania.
Pismem z dnia 22 maja 2006 r. Przewodniczący Wydziału Karnego
Odwoławczego Sądu Okręgowego w S. zwrócił się do Prezesa tego Sądu o
udzielenie delegacji dla sędziego Sądu Rejonowego J. W.- K. (k. 370, t. II), co
nastąpiło w dniu 23 maja 2006 r. (k. 368, t. II), po wyrażeniu ustnej, ogólnej zgody
Kolegium na delegacje sędziów sądów rejonowych (k. 21 akt SN, k. 367, 369, 370,
t. II).
Sąd Okręgowy w S. wyrokiem z dnia 26 czerwca 2006 r., sygn. akt …
716/06, utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, uznając wniesioną apelację za
oczywiście bezzasadną.
Orzeczenie to zostało zaskarżone kasacją Rzecznika Praw Obywatelskich
na korzyść oskarżonego. Skarżący podniósł zarzut rażącego naruszenia art. 77 § 8
ustawy z dnia 27 lipca 2001 r.- Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98
poz. 1070 ze zm.; dalej: u.s.p.) wskazując, że w składzie Sądu odwoławczego
orzekała sędzia Sądu Rejonowego J. W.- K., która została delegowana przez
Prezesa Sądu Okręgowego w S. do pełnienia obowiązków sędziego, na obszarze
właściwości powyżej wskazanego Sądu w dniu 26 czerwca 2006 r., bez uzyskania
uprzedniej, imiennej zgody Kolegium tego Sądu na delegowanie wyżej wymienionej
sędzi, wskutek czego doszło do niewłaściwej obsady Sądu drugiej instancji, co
stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą, wskazaną w art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k.
Rzecznik Praw Obywatelskich wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i
3
przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w S. do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja Rzecznika Praw Obywatelskich jest zasadna.
Wprawdzie zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą brak w aktach sprawy
dokumentu o delegowaniu sędziego nie jest jeszcze tożsamy z niedokonaniem aktu
delegacji przez uprawniony organ (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
18 czerwca 2013 r., V KK 23/13, LEX nr 1342175; postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 16 listopada 2010 r., III KK 358/10, OSNwSK 2010/1/2262,
LEX nr 843399; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 czerwca 2003 r., V KK
138/02, LEX nr 78835; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 października
2012 r., V KK 33/12, LEX nr 1228631), jednakże w realiach procesowych tej sprawy
problemem nie jest brak w aktach sprawy delegacji czy innego wymaganego dla jej
skuteczności dokumentu. Chodzi o to, że oczywiste jest ustalenie, iż kolegium Sądu
Okręgowego w S. nie wyrażało imiennej zgody na delegację sędziego Sądu
Rejonowego J. W.- K. Jak bowiem wynika z pism zalegających w aktach sprawy,
ówczesny prezes Sądu Okręgowego w S. wnioskował do kolegium o ogólną zgodę
na delegacje sędziów sądów rejonowych, bez wskazania indywidualnej
kandydatury konkretnego sędziego (k. 369, t. II, k. 21 akt SN). Udzielona w związku
z takim wnioskiem ogólna zgoda kolegium (zob. k. 21 akt SN) nie może być uznana
za spełnienie warunku, o którym mowa w art. 77 § 8 u.s.p., bowiem zgoda kolegium
na delegowanie sędziego musi dotyczyć i być poprzedzona rozważeniem imiennie
oznaczonej kandydatury konkretnego sędziego. Warunku tego nie spełnia zatem
udzielenie przez kolegium generalnego upoważnienia prezesowi sądu okręgowego
do delegowania sędziów rejonowych do orzekania w sądzie okręgowym, w
konkretnych terminach i w konkretnych sprawach, albowiem brak jest wówczas
realizacji podstawowej funkcji kontrolnej decyzji kolegium o wyrażeniu zgody na
delegację (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2011 r., III KO 67/11,
LEX nr 1101679; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 2009 r., II KK 331/08,
OSNwSK 2009/1/70, LEX nr 598010).
Z tego względu delegację sędziego Sądu Rejonowego J. W.- K. należy
uznać za bezskuteczną, co pozwala stwierdzić, że Sąd Okręgowy w S. był
nienależycie obsadzony na rozprawie odwoławczej w dniu 26 czerwca 2006 r.
4
Stanowi to uchybienie o randze bezwzględnej przyczyny odwoławczej, określonej w
art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k., prowadzącej do konieczności uchylenia zaskarżonego
orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu
w S.
Mając na uwadze powyższe uwagi, Sąd Najwyższy orzekł jak w wyroku.