Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III SK 5/14
POSTANOWIENIE
Dnia 15 października 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Maciej Pacuda
w sprawie z powództwa Polskiej Telefonii Komórkowej – C. Sp. z o.o. w W.
(obecnie O. P. Spółki Akcyjnej)
przeciwko Prezesowi Urzędu Komunikacji Elektronicznej
z udziałem zainteresowanej A. Sp. z o.o. w W.
o ustalenie warunków dostępu,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 15 października 2014 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony powodowej od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 19 września 2013 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 19 września 2013 r. oddalił apelację
wniesioną przez powoda od wyroku Sądu Okręgowego w W. z dnia 4 grudnia 2012
r. oddalającego odwołanie od decyzji Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej
(Prezes Urzędu) z dnia 9 grudnia 2010 r. ustalającej, na podstawie art. 28 ust. 1
Prawa telekomunikacyjnego, warunki dostępu telekomunikacyjnego w zakresie
połączenia sieci z zasadami rozliczeń pomiędzy A. Sp. z o.o. z/s w W.
(zainteresowany) i Polską Telefonią Komórkową C. Sp. z o.o. z/s w W. (obecnie O.
P. S.A., powód).
Powód Polska Telefonia Komórkowa C. Sp. z o.o. z/s w W. (obecnie O. P.
S.A.) zaskarżył wyrok Sądu Apelacyjnego skargą kasacyjną w całości. Wnosząc o
2
przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania powód powołał się na potrzebę
rozstrzygnięcia zagadnienia prawnego, które sformułował w postaci pytania: „czy
Prezes Urzędu może odstąpić od powtórnego przeprowadzenia postępowania
konsolidacyjnego w rozumieniu art. 18 ust. 1 PT oraz art. 7 dyrektywy 2002/21 po
wprowadzeniu zmian do decyzji w porównaniu do wcześniej przedstawionego w
postępowaniu konsolidacyjnym projektu decyzji, które zdaniem organu w części
uwzględniają uwagi KE uznając, jednocześnie, że w całości uwagi KE są zasadne,
ale zostaną uwzględnione dopiero w innej decyzji (decyzjach), czy też w takiej
sytuacji Prezes Urzędu obowiązany jest powtórnie przeprowadzić postępowania
konsolidacyjne?”
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Stosownie do art. 3989
§ 1 k.p.c. Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną
do rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne (pkt 1),
istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów (pkt 2), zachodzi nieważność
postępowania (pkt 3) lub skarga jest oczywiście uzasadniona (pkt 4). Wypada
również dodać, iż zgodnie z art. 3984
§ 2 k.p.c., określającym wymogi formalne
skargi kasacyjnej, skarga kasacyjna powinna zawierać wniosek o przyjęcie do
rozpoznania i jego uzasadnienie. Należy zatem stwierdzić, że wniosek o przyjęcie
skargi kasacyjnej do rozpoznania powinien wskazywać, że zachodzi przynajmniej
jedna z okoliczności wymienionych w powołanym wcześniej art. 3989
§ 1 k.p.c.,
a jego uzasadnienie (sporządzone odrębnie od uzasadnienia podstaw kasacyjnych)
winno zawierać argumenty świadczące o tym, że rzeczywiście, biorąc pod uwagę
sformułowane w ustawie kryteria, istnieje potrzeba rozpoznania skargi przez Sąd
Najwyższy. Skarga kasacyjna nie jest bowiem (kolejnym) środkiem zaskarżenia
przysługującym od każdego rozstrzygnięcia sądu drugiej instancji kończącego
postępowanie w sprawie, z uwagi na przeważający w jej charakterze element
interesu publicznego. Służy ona kontroli prawidłowości stosowania prawa, nie
będąc instrumentem weryfikacji trafności ustaleń faktycznych stanowiących
podstawę zaskarżonego orzeczenia.
3
Skarga kasacyjna powoda nie kwalifikuje się do przyjęcia celem jej
merytorycznego rozpoznania, ponieważ wskazany w uzasadnieniu wniosku o jej
przyjęcie problem prawny stanowi jedynie uszczegółowienie zagadnienia, które
zostało już rozstrzygnięte w orzecznictwie Sądu Najwyższego, natomiast
zapatrywania wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w zakresie objętym
przedmiotem zagadnienia prawnego są zbieżne ze stanowiskiem prezentowanym
w orzecznictwie Sądu Najwyższego.
Jak trafnie wskazano w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, przepisy art. 15
pkt 2, art. 16 i art. 18 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz.U.
z 2004 Nr 171, poz. 1800 ze zm.) nie precyzują przypadków, w których wymagane
jest ponowne przeprowadzenie postępowania konsolidacyjnego. Zgodnie ze
stanowiskiem Sądu Najwyższego, zawartym w wyrokach z dnia 2 lutego 2011 r.,
III SK 18/10 oraz z dnia 12 lutego 2014 r., III SK 17/13, w przypadku odstąpienia
przez Prezesa Urzędu od pierwotnego, poddanego procedurze konsolidacji,
projektu decyzji w pewnych sytuacjach zasadne może być ponowne
przeprowadzenie postępowania konsolidacyjnego. Kwestia ta motywowana jest
koniecznością zabezpieczenia realizacji funkcji tego postępowania i ma zapobiegać
przedkładaniu do konsultacji unijnych projektów rozstrzygnięć regulacyjnych,
których Prezes Urzędu nie zamierzał w rzeczywistości realizować, nakładając w
wydawanej decyzji inne obowiązki regulacyjne, bądź wydając decyzję w celu
rozwiązania innych problemów funkcjonowania rynku komunikacji elektronicznej niż
objęte projektem poddanym konsultacjom na podstawie art. 18 Prawa
telekomunikacyjnego w związku z art. 7 ust. 3 dyrektywy 2002/21. Jak wynika z
punktu 1 Zalecenia Komisji z dnia 15 października 2008 r. w sprawie notyfikacji,
terminów i konsultacji przewidzianych w art. 7 dyrektywy 2002/21/WE Parlamentu
Europejskiego i Rady w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług
łączności elektronicznej (Dz. Urz. WE z 2008 r., nr 850) celem konsultacji na
szczeblu unijnym (celem postępowania konsolidacyjnego) jest zapewnienie rozwoju
spójnych praktyk regulacyjnych oraz jednolitego stosowania unijnych dyrektyw
telekomunikacyjnych, a przez to – co potwierdza dodatkowo akapit 15 preambuły
dyrektywy 2002/21 - przyczynianie się do rozwoju rynku wewnętrznego oraz
realizacji innych celów Traktatu.
4
W wyroku z 2 lutego 2011 r., III SK 18/10, Sąd Najwyższy uznał za
naruszenie art. 18 Prawa telekomunikacyjnego brak oceny, czy zmiany
wprowadzone do pierwotnego stosunku prawnego są tak istotne, że wymagałyby
ponownego przeprowadzenia postępowania konsolidacyjnego. Z uzasadnienia tego
wyroku wynika, że nie ma potrzeby przedstawiania projektu decyzji w ramach
postępowania konsolidacyjnego, jeżeli krajowy organ regulacyjny dostosowuje się
do zawartych w pierwotnej opinii sugestii lub zastrzeżeń, i konsekwencją tego
dostosowania jest odpowiednia zmiana treści decyzji. Dotyczy to zarówno sytuacji,
w których uwzględnienie stanowiska Komisji prowadzi do zmiany obowiązków
przewidzianych w zaopiniowanym projekcie decyzji jak i rezygnacji z niektórych z
nich. Analogicznie jest w przypadku rozbudowania analitycznej części uzasadnienia
decyzji. W wyroku tym Sąd Najwyższy wyraził także pogląd, zgodnie z którym
konieczność ponownego przeprowadzenia postępowania konsolidacyjnego
zachodzi, gdy krajowy organ regulacji, wydając decyzję po przeprowadzeniu
postępowania konsolidacyjnego, zamierza odstąpić od jej wersji przedstawionej do
zaopiniowania Komisji w innym zakresie niż wynikający ze stanowiska tego organu
unijnego, co w szczególności ma miejsce, gdy krajowy organ regulacyjny nakłada
nowe obowiązki regulacyjne, co do których Komisja nie miała okazji się
wypowiedzieć. Jednocześnie w omawianym wyroku Sąd Najwyższy wyjaśnił, że
rolą sądu rozpatrującego sprawę z odwołania od decyzji Prezesa Urzędu jest ocena,
czy zmiany dokonane w stosunku do objętego postępowaniem konsolidacyjnym
wynikają jedynie z uwzględnienia stanowiska Komisji lub uzupełnienia analiz
rynkowych o kwestii sugerowane przez Komisję, czy też cechują się „nowością” w
zakresie elementów rozstrzygnięcia sprawy przez organ regulacyjny.
Z wyroku wydanego w sprawie III SK 18/10 nie wynika jednak, aby
obowiązek ponownego przeprowadzenia postępowania konsolidacyjnego
aktualizował się w przypadku zmiany notyfikowanego projektu środka w ten sposób,
że zalecenia Komisji Europejskiej zgłoszone w ramach konsultacji unijnych zostaną
uwzględnione częściowo przez wprowadzenie odpowiednich zmian do treści
decyzji wychodzących naprzeciw niektórym uwagom organu unijnego, w sytuacji
gdy krajowy organ regulacyjny uzna, że uwagi te powinny zostać uwzględnione
przy kształtowaniu treści decyzji podejmowanej w innym postępowaniu.
5
Z wydanych w niniejszej sprawie przez Komisję Europejską zaleceń nie
wynika, żeby ich treść musiała być w całości zrealizowana w decyzji Prezesa
Urzędu wydanej w niniejszej sprawie. Sąd Apelacyjny dokonał oceny, czy i jakie
wskazówki organu unijnego mogły mieć znaczenie dla treści ostatecznego
rozstrzygnięcia krajowego organu regulacyjnego oraz czy zostały należycie
uwzględnione przez Prezesa Urzędu w wydanej decyzji. Mając powyższego na
względzie, w ocenie Sądu Najwyższego cel zakładanych przez prawodawcę
unijnego postępowań konsultacyjnych na szczeblu unijnym został w niniejszej
sprawie zrealizowany. Nie zachodziła zatem potrzeba przeprowadzenia ponownego
postępowania konsolidacyjnego.
W konsekwencji niecelowe byłoby przyjęcie skargi kasacyjnej powoda do
rozpoznania ze względu na potrzebę rozstrzygnięcia kazuistycznie sformułowanego
zagadnienia prawnego, którego rozwikłanie jest możliwe przy wykorzystaniu
dotychczasowego orzecznictwa Sądu Najwyższego, a zapatrywania wyrażone w
uzasadnieniu wyroku Sądu drugiej instancji pozostają zgodne z poglądami Sądu
Najwyższego w obecnym składzie.
Kierując się przedstawionymi motywami oraz opierając się na treści art. 3989
§ 2 k.p.c., Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.