Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I UK 103/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 4 listopada 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Bogusław Cudowski (przewodniczący)
SSN Maciej Pacuda
SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec (sprawozdawca)
w sprawie z odwołania A. W.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawnych,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 4 listopada 2014 r.,
skargi kasacyjnej ubezpieczonego od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 23 września 2013 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi
Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania i orzeczenia o
kosztach postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 30 maja 2012 r. Sąd Okręgowy w B. zmienił decyzję
Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 12 grudnia 2011 r. w ten sposób, że
uznał za prawidłowe stanowisko zawarte w złożonym przez A. W. wniosku w
sprawie podlegania ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzenia
2
pozarolniczej działalności gospodarczej. Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły
następujące ustalenia.
Wnioskodawca wystąpił o wydanie w trybie art. 10 ustawy z dnia 2 lipca
2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (jednolity tekst: Dz.U. z 2013 r., poz.
672 ze zm.) pisemnej interpretacji, czy w określonym we wniosku stanie faktycznym
podlega obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym na podstawie
art. 6 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń
społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2013 r., poz. 1442 ze zm.; dalej jako: „ustawa
systemowa”) z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej. Wskazał, że będzie
zarządzał J. Spółką Węglową S.A. na podstawie umowy o świadczenie usług -
kontrakt menedżerski, która będzie wykonywana w ramach działalności
gospodarczej prowadzonej przez niego jako osobę fizyczną. Na dzień sporządzenia
wniosku wnioskodawca podjął czynności zmierzające do założenia działalności
gospodarczej mającej za przedmiot - zgodnie z wpisem do ewidencji - zarządzanie i
kierowanie w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej. Do dnia 18 listopada
2011 r. wnioskodawca był zatrudniony w J. Spółce Węglowej S.A. na stanowisku
prezesa do spraw pracy i polityki społecznej na podstawie umowy o pracę, która
uległa rozwiązaniu za porozumieniem stron, jest członkiem zarządu tej Spółki i pełni
w niej funkcję zastępcy prezesa. Z dniem 18 listopada 2011 r. wnioskodawca
rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej na podstawie wpisu do ewidencji.
W dniu 18 listopada 2011 r. wnioskodawca zawarł z J. Spółką Węglową umowę o
świadczenie usług - kontrakt menedżerski. Przedmiot umowy został określony w jej
rozdziale 2., gdzie wskazano, że wnioskodawcy, jako menedżerowi, powierza się
zarządzanie Spółką, zaś w rozdziale 3. określono szczegółowe zasady
wykonywania obowiązków przez menedżera i jego odpowiedzialność. Umowa
została zawarta na czas trwania kadencji członków zarządu (która upływa w
połowie 2013 r.) i jest wykonywana od dnia 1 grudnia 2011 r.
W tak ustalonym stanie faktycznym, Sąd Okręgowy w pierwszym rzędzie za
błędne uznał stanowisko organu rentowego, jakoby brak było podstaw do wydania
interpretacji z uwagi na okoliczność, że złożony przez wnioskodawcę wniosek
dotyczy sfery uprawnień i obowiązków podmiotu trzeciego - spółki. W świetle
bowiem art. 10 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej każdy
3
przedsiębiorca może złożyć wniosek o wydanie pisemnej interpretacji co do
zakresu i sposobu zastosowania przepisów, zaś rolą Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych jest ocena stanowiska strony występującej z wnioskiem o udzielenie
interpretacji poprzez przedstawienie poglądu dotyczącego rozumienia treści
właściwych przepisów prawa i ich zastosowania do konkretnej sytuacji
przedstawionej we wniosku. W dalszej kolejności Sąd ten zanegował stanowisko
organu rentowego wywiedzione z art. 13 ust. 9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o
podatku dochodowym od osób fizycznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2013 r., poz. 361
ze zm.), że umowa kontraktu menedżerskiego jest traktowana jako odrębny tytuł do
objęcia obowiązkiem ubezpieczeń społecznych, a nie jako umowa wykonywana w
ramach działalności gospodarczej, wskazując (z powołaniem się na wyrok
Trybunału Konstytucyjnego z dnia 19 lipca 2007 r., K 11/06), iż przepis ten nie
ingeruje w ustrojowe podstawy działalności gospodarczej, a dotyczy wyłącznie
opodatkowania i taka jest tylko przedmiotowa granica jego regulacji. Powołując się
na poglądy wyrażone przez Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 9 grudnia 2008 r.,
I UK 138/08 oraz z dnia 23 czerwca 2009 r., III UK 24/09, Sąd Okręgowy przyjął, że
umowa o zarządzanie przedsiębiorstwem (spółką) lub kontrakt menedżerski ujęte w
ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych jako źródła przychodu z
działalności wykonywanej osobiście, nie stanowią samodzielnej podstawy
podlegania ubezpieczeniom społecznym z art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy systemowej,
jeżeli są realizowane w ramach prowadzonej przez przedsiębiorcę (podatnika)
pozarolniczej działalności gospodarczej.
Wyrokiem z dnia 23 września 2013 r. Sąd Apelacyjny zmienił powyższy
wyrok i oddalił odwołanie wnioskodawcy, podzielając ustalenia poczynione przez
Sąd pierwszej instancji, jednak dokonując ich odmiennej oceny prawnej.
W ocenie Sądu Apelacyjnego, po pierwsze - interpretacja, o której stanowi
art. 10 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, nie rozstrzyga o prawach i
obowiązkach, a jedynie stanowi potwierdzenie istnienia lub nieistnienia określonych
uprawnień i obowiązków w sferze prawa, a po drugie - przedmiotowy wniosek
spełniał wszystkie wymagania formalne określone w tym przepisie, w tym został
złożony przez przedsiębiorcę. Sąd odwoławczy zanegował jednak zastosowanie w
stanie faktycznym sprawy poglądu wyrażonego przez Sąd Najwyższy w wyroku z
4
dnia 9 grudnia 2008 r., I UK 138/08. Wskazał mianowicie, że wnioskodawca był
pracownikiem Spółki zatrudnionym na stanowisku prezesa na podstawie umowy o
pracę, która z dniem 18 listopada 2011 r. została rozwiązana na zasadzie
porozumienia stron. Równocześnie jest członkiem zarządu tej Spółki, pełniąc
funkcję zastępcy prezesa. Rada nadzorcza Spółki podjęła uchwałę o rozwiązaniu
umów o pracę ze wszystkimi członkami zarządu i ustaliła nową formę zatrudnienia,
tj. kontrakt menedżerski. Członkowie zarządu, w tym również wnioskodawca,
rozpoczęli z dniem 18 listopada 2011 r. działalność gospodarczą, określając jej
przedmiot jako zarządzanie i kierowanie w zakresie prowadzenia działalności
gospodarczej. Z art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej wynika, że
cechami funkcjonalnymi działalności gospodarczej są: zarobkowość,
zorganizowanie i ciągłość. Nie może zatem być ona określona zamkniętymi ramami
czasowymi. Tymczasem działalność gospodarcza prowadzona przez
wnioskodawcę ma być realizowana przez wykonywanie umowy o świadczenie
usług - kontrakt menedżerski. Jak wynika z preambuły do umowy o świadczenie
usług - kontraktu menedżerskiego zawartego pomiędzy wnioskodawcą a J./…/
Spółką Węglową w dniu 18 listopada 2011 r. - jej celem jest stosowanie w zakresie
polityki wynagrodzeń członków zarządu najlepszych praktyk rynkowych
uwzględniających spółki o wielkości porównywalnej do Spółki, w tym spółki z
sektora energetycznego i paliwowego, albowiem dotychczasowe wynagrodzenie
członków zarządu było nieadekwatne do nowego statusu Spółki jako giełdowej i
negatywnie wpływało na jej konkurencyjność. W zakresie przedmiotu umowy strony
określiły go jako kierowanie działalnością Spółki oraz zarządzanie jej majątkiem. Z
pkt 3.5 umowy wynika, że wnioskodawca zobowiązuje się nie angażować w żadną
działalność, która mogłaby negatywnie wpłynąć na należyte wykonywanie
obowiązków, a w szczególności zobowiązuje się, że bez uprzedniej pisemnej zgody
Spółki nie będzie prowadzić działalności gospodarczej innej niż związanej z
przedmiotem umowy, na własny rachunek lub wspólnie z innymi osobami, a także
zarządzać taką działalnością, ani nie będzie przedstawicielem przy takiej
działalności, odpłatnie czy nieodpłatnie wykonywać czynności w ramach
przedsiębiorstwa prowadzonego przez innego przedsiębiorcę. Z kolei z zapisu pkt
3.7 wynika, że menedżer zobowiązuje się do wykonywania umowy osobiście.
5
Wnioskodawcy ustalono wynagrodzenie miesięczne i premię roczną, a nadto strony
zawarły umowę o zakazie działalności konkurencyjnej w trakcie trwania kontraktu
oraz w okresie 12 miesięcy po jego rozwiązaniu.
Zdaniem Sądu odwoławczego, aczkolwiek z zawartej w art. 3531
k.c. zasady
swobody umów wynika, że strony mają możliwość wyboru rodzaju stosunku
prawnego, który będzie je łączył (stosunku cywilnoprawnego - umowy typu zlecenia,
kontrakt menedżerski lub stosunku pracy), zaś generalnie skutkiem zawarcia
umowy o zarządzanie (kontraktu menadżerskiego) nie jest powstanie stosunku
pracy, to wskazany we wniosku o interpretację stan faktyczny skłania do
uzasadnionego przypuszczenia, że łącząca strony umowa „była co najmniej umową
prawa cywilnego, jak nie umową o pracę”. Cechami, które wskazywałyby na jej
pracowniczy charakter są przede wszystkim: jej osobiste wykonywanie przez
wnioskodawcę, podleganie uchwałom organów Spółki (art. 22 k.p.), obowiązek
dbania o mienie Spółki (art. 100 k.p.), charakterystyczny dla umowy o pracę zakaz
konkurencji oraz typowe dla stosunku pracy ukształtowanie wynagrodzenia za
pracę (kwota miesięcznego wynagrodzenia oraz premia roczna).
W ostateczności jednak, w ocenie Sądu drugiej instancji, bez względu na
charakter spornej umowy, jej ukształtowanie nie wyczerpuje pojęcia działalności
gospodarczej jako tytułu do podlegania ubezpieczeniom społecznym w trybie art. 6
ust. 1 pkt 5 w związku z art. 8 ust. 6 pkt 1 ustawy systemowej. Wnioskodawca z
dniem 18 listopada 2011 r. zmienił bowiem podstawę prawną swojego zatrudnienia
z umowy o pracę na umowę prawa cywilnego, w sytuacji, kiedy faktycznie wykonuje
tę samą pracę, a jej odbiorcą pozostaje wyłącznie Spółka, która zastrzegła sobie
prawa własności intelektualnej stworzone przez wnioskodawcę. Zdaniem tego Sądu,
pozostaje w sprzeczności z zasadą swobody działalności gospodarczej
postanowienie pkt 3.5 umowy, zakazujące wnioskodawcy prowadzenia działalności
gospodarczej innej niż związanej z przedmiotem umowy, na własny rachunek lub z
innymi osobami, bez uzyskania pisemnej zgody Spółki oraz zakaz angażowania się
przez wnioskodawcę w działalność, która mogłaby negatywnie wpływać na należyte
wykonywanie jego obowiązków. Takie zawężenie i ograniczenie działalności
wnioskodawcy nie daje się pogodzić z prowadzeniem działalności gospodarczej w
sytuacji, kiedy wypełnienie samozatrudnienia ma stanowić jedynie wykonywanie
6
kontraktu menedżerskiego. Reasumując, gdyby prowadzoną przez wnioskodawcę
działalność gospodarczą sprowadzić tylko do realizacji umowy o świadczenie usług
- kontrakt menedżerski, to taka działalność nie spełnia przesłanek z art. 2 ustawy o
działalności gospodarczej, gdyż skoro kontrakt menedżerski jest zawarty na czas
określony, to nie zostaje spełniona przesłanka „ciągłości” działalności. Trudno też
uznać, że działalność taka ma charakter zarobkowy, przez który należy rozumieć
osiągnięcie zysku jako nadwyżki przychodów nad stratami. Tymczasem
wnioskodawca uzyskuje wprawdzie zarobek, „ale nie z tytułu różnicy między
nadwyżką a przychodami”, a jedynie z tytułu wynagrodzenia wskazanego w stałej
kwocie 70.000 zł plus premia. Tym samym brak jest przesłanek do uznania, że
wnioskodawca prowadzi działalność gospodarzą w rozumieniu ustawy o swobodzie
działalności gospodarczej.
Sąd Apelacyjny wskazał również na odmienność stanu faktycznego w
sprawie niniejszej i w sprawie zakończonej wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 9
grudnia 2008 r., l UK 138/08, który dotyczył głównie kwestii interpretacji art. 13 pkt 9
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w którym nie kwestionowano
prowadzenia przez zainteresowanego działalności gospodarczej. Ustalono bowiem,
że zgłosił on do ewidencji, między innymi, taki przedmiot działalności gospodarczej
jak usługi w zakresie zarządzania przedsiębiorstwami, doradztwo w zakresie
prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania. Umowy menedżerskie nie
były zatem wyłącznym przedmiotem jego faktycznej działalności, gdyż wykonywał
również stałe doradztwo i wynajmował pomieszczenia. Tymczasem w niniejszej
sprawie wnioskodawca - w ramach prowadzonej działalności gospodarczej - może
wykonywać właściwie tylko prace objęte kontraktem menedżerskim. W
konsekwencji Sąd Apelacyjny stanął na stanowisku, że we wskazanym we wniosku
o interpretację stanie faktycznym, kontrakt menedżerski stanowi samodzielną
podstawę podlegania ubezpieczeniom społecznym z art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy
systemowej.
W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku wnioskodawca zarzucił
naruszenie przepisów prawa materialnego, a to: 1) art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy
systemowej, przez błędną wykładnię i w konsekwencji bezzasadne uznanie, że
kontrakt menedżerski wykonywany w ramach prowadzonej działalności
7
gospodarczej stanowi samodzielną podstawę podlegania ubezpieczeniom
społecznym; 2) art. 6 ust. 1 pkt 5 w związku z art. 8 ust. 6 pkt 1 ustawy systemowej,
przez błędną wykładnię powodującą uznanie, że kontrakt menedżerski nie
wyczerpuje pojęcia działalności gospodarczej jako tytułu do podlegania
ubezpieczeniom społecznym; 3) art. 2 ustawy o swobodzie działalności
gospodarczej oraz art. 20 Konstytucji RP, przez błędną wykładnię polegającą na
uznaniu, że wykonywanie w ramach działalności gospodarczej umowy o
świadczenie usług - kontrakt menedżerski nie spełnia wskazanych w przepisie
przesłanek warunkujących uznanie jej za działalność gospodarczą.
Wskazując na powyższe zarzuty, skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego
wyroku w całości i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez oddalenie apelacji
Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku
w całości i przekazanie sprawy Sądowi drugiej instancji do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Skarga kasacyjna jest usprawiedliwiona.
W pierwszym rzędzie trafnie skarżący wskazuje na niekonsekwencję Sądu
drugiej instancji, który z jednej strony uznaje wnioskodawcę za przedsiębiorcę
(osobę fizyczną wykonującą we własnym imieniu działalność gospodarczą - art. 4
ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej) uprawnionego do złożenia
wniosku o wydanie pisemnej interpretacji na podstawie art. 10 tej ustawy, z drugiej
zaś przyjmuje, że skoro prowadzona przez skarżącego działalność gospodarcza
ograniczona jest do realizacji kontraktu menedżerskiego, to „brak jest przesłanek
do uznania, iż faktycznie działalność gospodarcza jest prowadzona w rozumieniu
ustawy o swobodzie działalności gospodarczej”. Tymczasem o tym, czy dany
podmiot ma prawo do wystąpienia o interpretację przewidzianą w art. 10 ustawy o
swobodzie działalności gospodarczej decyduje posiadanie przez niego statusu
przedsiębiorcy w rozumieniu przepisów tej ustawy (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 3 marca 2011 r., II UZP 8/10, LEX nr 861473). Taki status
skarżącego nie był między stronami sporny. Wątpliwości Sądu odwoławczego w
tym zakresie wywołała okoliczność, że po pierwsze - skarżący „zmienił podstawę
8
swojego zatrudnienia w sytuacji, kiedy faktycznie wykonuje tę samą pracę” oraz po
drugie - „odbiorcą pracy wykonywanej przez wnioskodawcę pozostaje wyłącznie
Spółka”. Doprowadziło to Sąd drugiej instancji do dalszych niekonsekwencji, gdyż
wskazując z jednej strony na podobieństwa zawartej przez wnioskodawcę umowy
do stosunku pracy, z drugiej strony w ostateczności uznał, że ocena charakteru tej
umowy „pozostaje poza sferą zainteresowania Sądu z uwagi na przedmiot
niniejszej sprawy” i przyjął, że sporny kontrakt menedżerski nie jest wykonywany w
ramach prowadzonej działalności gospodarczej, ale stanowi samodzielny tytuł
podlegania ubezpieczeniom społecznym określony w art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy
systemowej (umowa zlecenia lub inna umowa o świadczenie usług, do której
zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia).
Tymczasem stosunek pracy i umowa zlecenia lub inna umowa o świadczenie usług,
do której stosuje się przepisy o zleceniu stanowią odrębne tytuły ubezpieczeń
społecznych (art. 6 ust. 1 pkt 1 i 4 ustawy systemowej). Sąd odwoławczy nie
dostrzegł również, że osoba zarządzająca zakładem pracy może być zatrudniona
zarówno na podstawie stosunku pracy, jak i umowy cywilnoprawnej (w tym
kontraktu menedżerskiego), a zasada swobody umów (art. 3531
k.c.) umożliwia
stronom dokonanie wyboru rodzaju stosunku prawnego, który je będzie łączył, w
tym jego zmiany. Wynika z tego, że rodzaj czynności wykonywanych w ramach tych
umów nie przesądza o ich charakterze prawnym (por. wyroki Sądu Najwyższego z
dnia 25 listopada 2004 r., I PK 42/04, OSNP 2005 nr 14, poz. 209 oraz z dnia 11
października 2005 r., I PK 42/05, OSNP 2006 nr 17-18, poz. 267). Również
przepisy ustawy systemowej nie zakazują zmiany formy zatrudnienia i wynikającej z
niej zmiany tytułu ubezpieczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lipca
2008 r., II UK 334/07, OSNP 2009 nr 23-24, poz. 321).
Stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 5 ustawy systemowej, obowiązkowo
ubezpieczeniu emerytalnemu i rentowym podlega osoba fizyczna prowadząca
pozarolniczą działalność, którą - w myśl art. 8 ust. 6 pkt 1 tej ustawy - jest osoba
prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą na podstawie przepisów o
działalności gospodarczej lub innych przepisów szczególnych. W wyroku z dnia 9
grudnia 2008 r., I UK 138/08 (OSNP 2010 nr 11-12, poz. 144) Sąd Najwyższy
stwierdził, że umowa o zarządzanie przedsiębiorstwem (spółką) lub kontrakt
9
menedżerski wskazane w art. 13 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych jako źródła przychodu z działalności wykonywanej osobiście, nie
stanowią samodzielnej podstawy podlegania ubezpieczeniom społecznym z art. 6
ust. 1 pkt 4 ustawy systemowej, jeżeli są realizowane w ramach pozarolniczej
działalności gospodarczej. Sąd drugiej instancji wykładni tej co do zasady nie
kwestionuje, prezentuje natomiast stanowisko, że nie znajduje ona zastosowania w
stanie faktycznym sprawy, w której wniesiona została rozpoznawana skarga
kasacyjna, gdyż - niezależnie od charakteru prawnego umowy łączącej
wnioskodawcę ze Spółką - wobec zawarcia kontraktu menedżerskiego na czas
określony oraz uzyskiwania przez skarżącego z tytułu jego realizacji zarobku w
postaci wynagrodzenia niestanowiącego „różnicy między nadwyżką a przychodami”,
nie zostały spełnione charakteryzujące działalność gospodarczą przesłanki
ciągłości i zarobkowego charakteru, określone w art. 2 ustawy o swobodzie
działalności gospodarczej.
Pogląd ten jest błędny, gdyż w judykaturze i piśmiennictwie przyjmuje się
zgodnie, że dana działalność jest zarobkowa, jeżeli jest prowadzona w celu
osiągnięcia dochodu (zarobku), rozumianego jako nadwyżka przychodów nad
poniesionymi kosztami. Z zarobkowym charakterem działalności wiąże się
uczestnictwo w obrocie gospodarczym. Wymaganie to spełnione jest wówczas, gdy
działalność gospodarcza realizowana jest poprzez odpłatne (ekwiwalentne)
świadczenia wzajemne spełniane w ramach obrotu gospodarczego (por. wyroki
Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 września 2008 r.,
II FSK 789/07, LEX nr 495147 i z dnia 3 kwietnia 2014 r., II GSK 338/14, LEX nr
1485543). Z kolei w przesłance ciągłości chodzi o wyłączenie z definicji działalności
gospodarczej czynności jednorazowych. Istotna dla jej spełnienia jest zatem
powtarzalność określonych czynności celem osiągnięcia dochodu (por. wyrok
Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 kwietnia 2011 r.,
II OSK 333/11, LEX nr 992553). Sąd odwoławczy pominął również, że w
uzasadnieniu powołanego wyżej wyroku z dnia 9 grudnia 2008 r., I UK 138/08 Sąd
Najwyższy wyraził generalny pogląd (zaaprobowany w wyroku z dnia 23 czerwca
2009 r., III UK 24/09, LEX nr 518053), iż art. 20 Konstytucji RP ustanawia zasadę
wolności działalności gospodarczej, podlegającej ograniczeniom ustanowionym
10
tylko w ustawie i tylko gdy są konieczne z określonych w niej przyczyn, które jednak
nie mogą naruszać istoty tej wolności (art. 31). Przepisy o działalności
gospodarczej nie wskazują, aby umowy menedżerskie były wyłączone z
działalności gospodarczej. Przeciwnie, działalność gospodarcza dozwolona jest
każdemu i na równych prawach. Nie jest już oparta na reglamentacji, lecz tylko na
jej ewidencji (tu: art. 14 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej). W
szczególności więc przy braku definicji na czym ma polegać usługowa działalność
gospodarcza nie można wprowadzać ograniczenia, które nie wynika z ustawy.
Pojęcie gospodarczej działalności usługowej nie pozwala przyjąć, że stałe
wykonywanie rodzajowo jednej umowy (usługi) i dla jednego podmiotu nie może
być działalnością gospodarczą. Brak jest także podstaw do ingerowania w sposób
prowadzenia i wykonywania tej działalności, w szczególności do stwierdzenia, że
skoro umowy menedżerskie mają być wykonywane tylko osobiście, to wobec tego
nie stanowią prowadzenia działalności gospodarczej. Pogląd ten jest podzielany
przez obecny skład Sądu Najwyższego.
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji wyroku na podstawie
art. 39815
§ 1 oraz odpowiednio stosowanego art. 108 § 2 k.p.c.