III KK 222/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:05-01-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III KK 222/14
POSTANOWIENIE
Dnia 14 listopada 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Cesarz
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 14 listopada 2014 r.,
sprawy W. P.
skazanego z art. 190 § 1 k.k. i 226 § 1 kk
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w L.
z dnia 12 marca 2014 r., zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w L.
z dnia 29 listopada 2013 r.,
p o s t a n o w i ł
1/ oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2/ zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. G. S., Kancelaria
w L., kwotę 442,80 (czterysta czterdzieści dwa zł osiemdziesiąt
gr) w tym 23% podatku VAT, za sporządzenie i wniesienie kasacji,
3/ zwolnić skazanego od kosztów sądowych postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w osobie majora R. H. – sędziego Wojskowego Sądu
Garnizonowego delegowanego do orzekania w wymienionym Sądzie Rejonowym,
wyrokiem z dnia 29 listopada 2013, uznał W. P. za winnego: 1) czynu z art. 190 § 1
k.k., za który wymierzył karę 4 miesięcy ograniczenia wolności, 2) czynu z art. 226
§ 1 k.k., za który wymierzył karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, a następnie
orzekł karę łączną 7 miesięcy pozbawienia wolności.
2
Wyrokiem z dnia 12 marca 2014 r., Sąd Okręgowy, po rozpoznaniu apelacji
oskarżonego, uchylił orzeczenia o karze, po czym za każde z przestępstw
wymierzył kary po 100 stawek dziennych grzywny, a następnie karę łączą 150
stawek dziennych grzywny po 10 zł za stawkę. Oba sądy zwolniły oskarżonego od
kosztów sądowych.
Kasację złożył obrońca skazanego zarzucając uchybienie z „art. 439 § 1 pkt
2 k.p.k. poprzez niezasadne odstąpienie od uchylenia wyroku z dnia 29 listopada
2013 r. wydanego w sprawie III K …/11 Sądu Rejonowego, w sytuacji gdy sprawa
została rozpoznana przez Sąd nienależycie obsadzony, a to w sytuacji gdy była
ona rozpoznana przez procedujący jednoosobowo Sąd w składzie sędziego
Wojskowego Sądu Garnizonowego delegowanego w oparciu o treść przepisu art.
26 § 1 ustawy prawo o ustroju sądów wojskowych do pełnienia obowiązków
sędziowskich w Sądzie Rejonowym, która to delegacja z dnia 22 czerwca 2012 r.
sygnowana była przez sekretarza stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości a nie
przez Ministra Sprawiedliwości”.
Skarżący wniósł o uchylenie wyroku Sądu odwoławczego i przekazanie
sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania.
Prokurator w pisemnej odpowiedzi na kasację wniósł o jej oddalenie jako
oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Skarga kasacyjna na uzasadnienie zasadności zarzutu powołuje przede
wszystkim uchwałę pełnego składu Sądu Najwyższego z dnia 28 stycznia 2014 r.,
BSA – 4110 – 4/13 (OSNKW 2014 r. z. 4 poz. 31), pomijając, że wyklucza ona
możliwość zastąpienia Ministra Sprawiedliwości przez sekretarza albo
podsekretarza stanu, ale w wydaniu decyzji o przeniesieniu sędziego na inne
miejsce służbowe na podstawie art. 75 § 5 w zw. z art.75 § 2 pkt 1 u.s.p., a nie w
delegowaniu sędziego na podstawie art. 77 § 1 u.s.p. do pełnienia obowiązków
sędziego w innym sądzie, jak to miało miejsce w niniejszej sprawie, oraz, że
powołana uchwała wiąże od chwili jej podjęcia. Jest więc oczywiste, że obszerny
wywód kasacji bazujący na treści tej uchwały, jest chybiony, bo nie ma ona tu
zastosowania.
3
W polu uwagi skarżącego znalazło się również postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 6 listopada 2013 r., V KO 74/13 (LEX nr 1389021), ale głównie
w celu stwierdzenia, że Sąd „nie poruszał w nim wykładni tzw. osobistych
uprawnień kadrowych Ministra Sprawiedliwości w stosunku do sędziów…”. Kasacja
pominęła natomiast, że Sąd Najwyższy w postanowieniu tym na kanwie
analogicznej sytuacji jak w niniejszej sprawie wyraził pogląd, że sekretarz albo
podsekretarz stanu może w zastępstwie Ministra Sprawiedliwości delegować
sędziego na podstawie art. 26 § 1 ustawy – Prawo o ustroju sądów wojskowych do
pełnienia obowiązków sędziowskich w innym sądzie wojskowym lub w sądzie
powszechnym .
Nie sposób bowiem dopatrzeć się powodów, dla których główna teza
uchwały pełnego składu Sądu Najwyższego z dnia 14 listopada 2007 r., BSA I –
4110 - 5/07 (OSNKW 2008, z. 3, poz. 23), dopuszczającej takie zastępstwo przy
delegowaniu sędziego na podstawie art. 77 § 1 u.s.p., miałoby się dezaktualizować
na gruncie art. 26 § 1 u.s.w. W związku z tym uchwała ta zgodnie z art. 61 § 6
ustawy z dnia 23 listopada 2003 r., o Sądzie Najwyższym wiąże Sąd Najwyższy we
wszystkich sprawach, również obecnie rozpoznawanej.
Podzielając powyższe stanowisko oraz z uwagi na związanie wynikające z
art. 61 § 6 u. S.N., oddalono kasację jako oczywiście bezzasadną.
Tylko marginalnie należy zauważyć, że również chybiony był wniosek
kasacji. Zaistnienie przed sądem pierwszej instancji uchybienia z art. 439 § 1 k.p.k.,
zobowiązywałoby do uchylenia wyroku również tego Sądu, a nie tylko wyroku Sądu
Odwoławczego.
POSTANOWIENIE
Dnia 14 listopada 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Cesarz
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 14 listopada 2014 r.,
sprawy W. P.
skazanego z art. 190 § 1 k.k. i 226 § 1 kk
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w L.
z dnia 12 marca 2014 r., zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w L.
z dnia 29 listopada 2013 r.,
p o s t a n o w i ł
1/ oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2/ zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. G. S., Kancelaria
w L., kwotę 442,80 (czterysta czterdzieści dwa zł osiemdziesiąt
gr) w tym 23% podatku VAT, za sporządzenie i wniesienie kasacji,
3/ zwolnić skazanego od kosztów sądowych postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w osobie majora R. H. – sędziego Wojskowego Sądu
Garnizonowego delegowanego do orzekania w wymienionym Sądzie Rejonowym,
wyrokiem z dnia 29 listopada 2013, uznał W. P. za winnego: 1) czynu z art. 190 § 1
k.k., za który wymierzył karę 4 miesięcy ograniczenia wolności, 2) czynu z art. 226
§ 1 k.k., za który wymierzył karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, a następnie
orzekł karę łączną 7 miesięcy pozbawienia wolności.
2
Wyrokiem z dnia 12 marca 2014 r., Sąd Okręgowy, po rozpoznaniu apelacji
oskarżonego, uchylił orzeczenia o karze, po czym za każde z przestępstw
wymierzył kary po 100 stawek dziennych grzywny, a następnie karę łączą 150
stawek dziennych grzywny po 10 zł za stawkę. Oba sądy zwolniły oskarżonego od
kosztów sądowych.
Kasację złożył obrońca skazanego zarzucając uchybienie z „art. 439 § 1 pkt
2 k.p.k. poprzez niezasadne odstąpienie od uchylenia wyroku z dnia 29 listopada
2013 r. wydanego w sprawie III K …/11 Sądu Rejonowego, w sytuacji gdy sprawa
została rozpoznana przez Sąd nienależycie obsadzony, a to w sytuacji gdy była
ona rozpoznana przez procedujący jednoosobowo Sąd w składzie sędziego
Wojskowego Sądu Garnizonowego delegowanego w oparciu o treść przepisu art.
26 § 1 ustawy prawo o ustroju sądów wojskowych do pełnienia obowiązków
sędziowskich w Sądzie Rejonowym, która to delegacja z dnia 22 czerwca 2012 r.
sygnowana była przez sekretarza stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości a nie
przez Ministra Sprawiedliwości”.
Skarżący wniósł o uchylenie wyroku Sądu odwoławczego i przekazanie
sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania.
Prokurator w pisemnej odpowiedzi na kasację wniósł o jej oddalenie jako
oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Skarga kasacyjna na uzasadnienie zasadności zarzutu powołuje przede
wszystkim uchwałę pełnego składu Sądu Najwyższego z dnia 28 stycznia 2014 r.,
BSA – 4110 – 4/13 (OSNKW 2014 r. z. 4 poz. 31), pomijając, że wyklucza ona
możliwość zastąpienia Ministra Sprawiedliwości przez sekretarza albo
podsekretarza stanu, ale w wydaniu decyzji o przeniesieniu sędziego na inne
miejsce służbowe na podstawie art. 75 § 5 w zw. z art.75 § 2 pkt 1 u.s.p., a nie w
delegowaniu sędziego na podstawie art. 77 § 1 u.s.p. do pełnienia obowiązków
sędziego w innym sądzie, jak to miało miejsce w niniejszej sprawie, oraz, że
powołana uchwała wiąże od chwili jej podjęcia. Jest więc oczywiste, że obszerny
wywód kasacji bazujący na treści tej uchwały, jest chybiony, bo nie ma ona tu
zastosowania.
3
W polu uwagi skarżącego znalazło się również postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 6 listopada 2013 r., V KO 74/13 (LEX nr 1389021), ale głównie
w celu stwierdzenia, że Sąd „nie poruszał w nim wykładni tzw. osobistych
uprawnień kadrowych Ministra Sprawiedliwości w stosunku do sędziów…”. Kasacja
pominęła natomiast, że Sąd Najwyższy w postanowieniu tym na kanwie
analogicznej sytuacji jak w niniejszej sprawie wyraził pogląd, że sekretarz albo
podsekretarz stanu może w zastępstwie Ministra Sprawiedliwości delegować
sędziego na podstawie art. 26 § 1 ustawy – Prawo o ustroju sądów wojskowych do
pełnienia obowiązków sędziowskich w innym sądzie wojskowym lub w sądzie
powszechnym .
Nie sposób bowiem dopatrzeć się powodów, dla których główna teza
uchwały pełnego składu Sądu Najwyższego z dnia 14 listopada 2007 r., BSA I –
4110 - 5/07 (OSNKW 2008, z. 3, poz. 23), dopuszczającej takie zastępstwo przy
delegowaniu sędziego na podstawie art. 77 § 1 u.s.p., miałoby się dezaktualizować
na gruncie art. 26 § 1 u.s.w. W związku z tym uchwała ta zgodnie z art. 61 § 6
ustawy z dnia 23 listopada 2003 r., o Sądzie Najwyższym wiąże Sąd Najwyższy we
wszystkich sprawach, również obecnie rozpoznawanej.
Podzielając powyższe stanowisko oraz z uwagi na związanie wynikające z
art. 61 § 6 u. S.N., oddalono kasację jako oczywiście bezzasadną.
Tylko marginalnie należy zauważyć, że również chybiony był wniosek
kasacji. Zaistnienie przed sądem pierwszej instancji uchybienia z art. 439 § 1 k.p.k.,
zobowiązywałoby do uchylenia wyroku również tego Sądu, a nie tylko wyroku Sądu
Odwoławczego.