Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 371/14
POSTANOWIENIE
Dnia 21 stycznia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Włodzimierz Wróbel
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 21 stycznia 2015 r.,
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
sprawy M. Z.
skazanego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 197 § 1 i in.,
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w S.
z dnia 25 marca 2014 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w K.
z dnia 24 maja 2012 r.,
p o s t a n a w i a:
1) oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2) obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Rejonowego w K. z dnia 24 maja 2012 r. M. Z. został
uznany winnym czynów z art. 13 § 1 w zw. z art. 197 § 1 k.k. w zw. z art. 197 § 2
k.k. w zw. z art. 200 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. , art. 200 § 1 k.k. w zw. z art. 12
k.k., art. 191 § 1 k.k., art. 207 § 1 k.k., art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 1 k.k. w
zw. z art. 11 § 2 k.k. oraz art. 280 § 1 k.k. i wymierzono mu karę łączną w
wysokości 4 lat pozbawienia wolności. Wyrok ten został zmieniony wyrokiem Sądu
Okręgowego w S. z dnia 25 marca 2014 r. w ten sposób, że karę łączną
pozbawienia wolności orzeczoną wobec oskarżonego podwyższono do lat 6.
2
Od powyższego prawomocnego rozstrzygnięcia kasację wniósł obrońca
skazanego, zarzucając przedmiotowemu orzeczeniu rażące naruszenie prawa
mające wpływ na treść orzeczenia, a w szczególności obrazę przepisów prawa
procesowego. W postaci art. 452 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. oraz
art. 8 § 1 k.p.k. poprzez faktyczne przeprowadzenie postępowania dowodowego,
co do istoty sprawy w toku postępowania odwoławczego.
W odpowiedzi na kasację Prokurator Prokuratury Okręgowej wniósł o
oddalenie kasacji, jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja pełnomocnika oskarżyciela prywatnego jest bezzasadna w stopniu
umożliwiającym jej rozpoznanie w trybie art 535 § 3 k.p.k.
Skarżący w kasacji przedstawia obszernie swoją własną ocenę zeznań
pokrzywdzonej oraz świadków, kontestując kierunek rozstrzygnięcia sądów
orzekających w sprawie. Sporo miejsca skarżący poświęca także samemu aktowi
oskarżenia, kwestionując zasadność takiego, a nie innego opisania zarzutów. W
perspektywie formułowania w niniejszej sprawie zarzutów kasacyjnych przez
skarżącego podnieść należy inną, dla postępowania przez Sądem Najwyższym
kluczową kwestię – tak skonstruowane zarzuty kasacyjne stanowią zawoalowaną
próbę uczynienia z postępowania kasacyjnego trzeciej merytorycznej instancji
kontroli orzeczenia. Nie jest rolą Sądu Najwyższego czynienie własnych ustaleń
faktycznych w przekazywanych mu do rozpoznania sprawach, do czego
najwyraźniej dążą skarżący w taki, a nie inny sposób formułując złożone przez
siebie nadzwyczajne środki odwoławcze. Pamiętać należy, a zwłaszcza na uwadze
winien mieć to profesjonalny pełnomocnik będący adwokatem, że celem
postępowania kasacyjnego nie jest ani powielająca kontrolę apelacyjną ocena
rozumowania sądu meriti, ani kontrola przeprowadzonych w sprawie ustaleń
faktycznych (tak m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 2012 r. V
K.K. 125/12, LEX nr 1277781). Zasadnicza część uzasadnienia kasacji stanowi
niedopuszczalna w nadzwyczajnym środku odwoławczym polemika zarówno z
sądami orzekającymi w sprawie, jak i z oskarżycielem wnoszącym akt oskarżenia, z
którego treścią nie zgadza się skarżący.
3
Nie zasługuje na aprobatę zarzut naruszenia art. 452 k.p.k., gdyż dowód z
zeznań świadków przeprowadzony na rozprawie apelacyjnej nie spowodował w
żadnej mierze podważenia rozważań poczynionych w tej materii przez Sąd I
instancji. Szczegółowo powody i efekty postępowania dowodowego
przeprowadzonego przez Sąd odwoławczy zostały przezeń szczegółowo
zreferowane na s. 7-9 uzasadnienia wyroku. Z poglądami tam zawartymi zgadza
się Sąd Najwyższy, nie dostrzegając w tym postąpieniu naruszenia art. 452 k.p.k.
Pamiętać należy, że zakaz wyrażony w art. 452 § 1 k.p.k. interpretuje się w ten
sposób, że nie należy przed sądem odwoławczym, niejako po raz pierwszy
przeprowadzać dowodów kluczowych dla danego procesu. W ten bowiem sposób
pozbawić można stronę możliwości kwestionowania prawidłowości oceny danego
dowodu i poczynionych na jego podstawie ustaleń (tak m.in. SN w postanowieniu z
dnia 5 listopada 2013 r. sygn. akt III KK 217/13).
W podobnym tonie wypowiedział się Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia
29 kwietnia 2013 r. (sygn. akt IV KK 103/13) podkreślając, że „jeżeli znaczenie
dowodów przeprowadzonych w trybie art. 452 § 2 k.p.k. jest tak duże, że dopiero
na ich podstawie można skutecznie podważyć ustalenia poczynione przez sąd
pierwszej instancji, wtedy wydanie przez sąd odwoławczy orzeczenia
reformatoryjnego nie jest wskazane, gdyż naruszałoby zasadę instancyjności, a
ponadto uprawnienia sądu odwoławczego do dokonywania ustaleń podlegają
ograniczeniu ze względu na zasadę bezpośredniości.”
W niniejszej sprawie wywody Sądu I instancji nie zostały podważone owymi
depozycjami i nawet ich zakwestionowanie przez skarżącego nie mogło zmienić
treści rozstrzygnięcia.
Z uwagi na powyższe należało orzec, jak w sentencji.

V KK 371/14

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia