Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 marca 2015 roku

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Jarosław Staszkiewicz

Protokolant: Anna Walter

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze Magdaleny Kolasińskiej

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 16 IX i 28 X 2014 roku oraz 22 I, 26 II i 5 III 2015 roku sprawy:

R. K.,

syna J. i M. z d. R.,

urodzonego w dniu (...) w K.,

oskarżonego o to, że:

1.  w dniu 18 kwietnia 2013 roku w K. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej podając się za właściciela zakładu pogrzebowego doprowadził A. B. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w kwocie 120 zł pod pretekstem zapłaty za uszycie garnituru do pracy w zakładzie pogrzebowym, którego nigdy nie prowadził, nie mając zamiaru wywiązać się ze zobowiązania, czum działał na szkodę w/wym, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze sygn. VII K 1320/08 z dnia 14 listopada 2008 roku za przestępstwo podobne z art. 286 § 1 k.k. na karę roku pozbawienia wolności w zawieszeniu na 5 lat próby, zarządzoną do wykonania postanowieniem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 16 VI 2010 roku, którą to karę odbywał w okresie od 22 I 2011 roku do dnia 29 XII 2011 roku,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

2.  w dniu 22 kwietnia 2013 roku w J. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził M. M. (2) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w kwocie 450 złotych pod pretekstem zapłaty za uszycie garnituru do pracy w zakładzie pogrzebowym, którego nigdy nie prowadził, nie mając zamiaru wywiązać się ze zobowiązania, działając na szkodę w/wym, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, opisanych w pkt 1,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

3.  w kwietniu 2013 roku w K. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził M. L. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w kwocie 500 złotych pod pretekstem sprzedaży narożnika skórzanego nie mając zamiaru wywiązać się ze zobowiązania, działając na szkodę w/wym przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w pkt 1,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

4.  w miesiącu kwietniu 2013 roku w K. i w J. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru doprowadził M. L. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w łącznej kwocie 1.000 złotych za pomocą wprowadzenia jej w błąd co do możliwości załatwienia uzyskania przez M. L. dodatku dla matki samotnie wychowującej dziecko powołując się przy tym na wpływy w Urzędzie Gminy w S. i J., utwierdzając ją w przekonaniu o istnieniu takich wpływów, czym działał na szkodę w/wym przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w pkt 1,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

5.  w dniach 23-24 kwietnia 2013 roku w J. podając się za funkcjonariusza Policji i powołując się na wpływy w Policji podjął się pośrednictwa anulowania T. N. mandatu karnego oraz punktów karnych, które ten otrzymał za przejechanie na czerwonym świetle w marcu 2013 roku w zamian za korzyść majątkową w postaci bliżej nieokreślonego alkoholu w kwocie około 25 złotych,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k.

6.  pod koniec kwietnia 2013 roku w K. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził M. L. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w zamian za obietnicę wypożyczenia jej samochodu marki V. (...), na poczet czego pobrał od niej kwotę 500 złotych, nie mając zamiaru wywiązania się z tego zobowiązania, działając na szkodę w/wym przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w pkt 1,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

I.  oskarżonego R. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych czynów, opisanych w punktach 1-3 i 6 części wstępnej wyroku, to jest występków z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. przy przyjęciu, iż stanowiły one elementy ciągu przestępstw i za to, na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., wymierza mu karę roku i 2 ( dwóch ) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., orzeka wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody w części poprzez zapłatę na rzecz A. B. kwoty 120 ( stu dwudziestu złotych ) i na rzecz M. L. kwoty 1.000 ( tysiąca ) złotych;

III.  oskarżonego R. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego czynu, opisanego w punkcie 4 części wstępnej wyroku, to jest występku z art. 230 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to, na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k., wymierza mu karę 10 ( dziesięciu ) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 46 § 1 k.k., orzeka wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz M. L. kwoty 1.000 ( tysiąca ) złotych;

V.  oskarżonego R. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego czynu, opisanego w punkcie 5 części wstępnej wyroku przy przyjęciu, że był on wcześniej skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z 14 XI 2008 roku w sprawie VII K 1320/08 za czyn z art. 286 § 1 k.k., na karę roku pozbawienia wolności, którą odbywał od 22 I 2011 roku do 29 XII 2011 roku, to jest występku z art. 230 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 230 § 1 k.k., wymierza mu karę 6 ( sześciu ) miesięcy pozbawienia wolności;

VI.  na podstawie art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 2 k.k., łączy orzeczone wobec oskarżonego R. K. w punktach I, III i V części dyspozytywnej wyroku kary pozbawienia wolności i wymierza mu łączną karę roku i 5 ( pięciu ) miesięcy pozbawienia wolności;

VII.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym nie wymierza mu opłaty;

VIII.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 V 1982 roku prawo o adwokaturze oraz § 14 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 IX 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. K. kwotę 420 złotych wraz z kwotą 96,60 złotych jako podatek VAT oraz na rzecz adw. W. B. kwotę 588 złotych wraz z kwotą 135,24 złotych jako podatek VAT, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony oskarżonego z urzędu.

UZASADNIENIE

W kwietniu 2013 roku M. L. spotkała w K. R. K., przedstawiającego się jej jako D. D. – funkcjonariusz Policji. Wcześniej utrzymywali ze sobą kontakt za pośrednictwem internetu. Podczas spotkania mężczyzna zaproponował jej, że może spowodować przyznanie dla niej dodatku z Unii Europejskiej dla osoby samotnie wychowującej dziecko w wysokości ponad 1.000 złotych miesięcznie, wypłacanego przez co najmniej pół roku. Miało to wymagać jednak przekazania 500 złotych dla dyrektora urzędu, który miał decydować o tym dodatku. R. K. zapewniał kobietę, że to on przekaże tę sumę. M. L. dała mu wówczas ową kwotę. W drugiej połowie kwietnia 2013 roku osoby te spotkały się ponownie. R. K. oświadczył wówczas, że M. L. ma mu przekazać dla tego samego dyrektora urzędu kolejne 500 złotych, aby ten ustalił nowy termin rozpoznania wniosku o przyznanie dodatku. Suma ta miała być przeznaczona dla tego dyrektora oraz innych osób. Pieniądze te kobieta przekazała rozmówcy. Nie zostały jej nigdy zwrócone, R. K. nie podjął żadnych działań w jej interesie.

Innego dnia kwietnia, podczas spotkania w mieszkaniu R. K., złożył on M. L. propozycję pośrednictwa w zakupie narożnika skórzanego, podobnego do mebla, który stał w jego lokalu. Miał on kosztować 500 złotych. Kobieta przystała na tę ofertę i w czasie kolejnego spotkania, pod koniec kwietnia 2013 roku, przekazała mu wspomnianą sumę. Nie odzyskała jej, nie otrzymała również upatrzonego mebla.

Podczas tego ostatniego spotkania, R. K. zaproponował też M. L., że sprzeda jej swój samochód marki V. (...). Miała za niego płacić w ratach, otrzymać do korzystania po wpłaceniu pierwszej z nich, w wysokości 500 złotych. Tego samego dnia R. K. otrzymał od niej tę kwotę. Nigdy nie przekazał jej żadnego pojazdu.

( dowód: zeznania M. L. k. 19-22, 90-91, 100-101, 255 i 275,

zeznania A. B. k. 30-32,

zeznania M. M. (2) k. 2-6, 55-57,

zeznania T. N. k. 23-25,

zeznania K. S. k. 53-54,

zeznania M. M. (3) k. 64-65,

dowody wypłat k. 27,

pisma k. 76-78 i 104-105,

kopia wyciągu k. 102 )

18 kwietnia 2013 roku znajoma M. A. B. – przyjechała z nią do mieszkania R. K.. Wcześniej przez telefon dowiedziała się od niego, że może ją zatrudnić. W czasie spotkania usłyszała, że ma pracować w jego zakładzie pogrzebowym. Miała przekazać mu 120 złotych na ubranie do pracy. Wpłaciła mu taką sumę jeszcze tego dnia. Nie odzyskała jej później, R. K. nie miał możliwości jej zatrudnienia na obiecywanych zasadach.

20 kwietnia 2013 roku z R. K. spotkała się kuzynka M. M. (4) M.. Jej również mężczyzna obiecał zatrudnienie w zakładzie pogrzebowym, prowadzonym przez jego ojca. Dwa dni później spotkał ją ponownie w J. i wówczas oświadczył, że ma mu przekazać 450 złotych na garnitur do pracy. Kobieta dała mu tę sumę. Miała jej zostać zwrócona przy pierwszej wypłacie. R. K. nie ułatwił jej znalezienia pracy, nie zajął się uszyciem dla niej ubrania.

( dowód: częściowo wyjaśnienia R. K. k. 276,

zeznania M. L. k. 19-22 i 255,

zeznania A. B. k. 30-32, 94-95 i 261,

zeznania M. M. (2) k. 2-6, 55-57, 92-93 i 261-262,

zeznania T. N. k. 23-25,

zeznania P. Ł. k. 262 i 275 )

23 kwietnia 2013 roku R. K. poznał również T. N.. W czasie rozmów w dniach 23 i 24 kwietnia 2013 roku R. K., podając się za funkcjonariusza Policji, obiecał mu, że spowoduje – poprzez przekonanie innego policjanta - anulowanie jego mandatu i punktów karnych za przejechanie na czerwonym świetle w marcu 2013 roku. Miał za to otrzymać butelkę wódki o wartości około 25 złotych.

( dowód: zeznania M. M. (2) k. 2-6 i 55-57,

zeznania T. N. k. 12-14, 23-25 i 262,

zeznania M. L. k. 19-22,

zeznania M. S. k. 69-70,

pismo k. 80,

kopia mandatu k. 81 )

R. K. był wcześniej karany za przestępstwa. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z 14 XI 2008 roku w sprawie VII K 1320/08, za czyn z art. 286 § 1 k.k., został skazany na karę roku pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 22 I 2011 roku do 29 XII 2011 roku. W środowisku rodzinnym ma dobrą opinię.

( dowód: odpisy orzeczeń k. 109-112, 120-121, 129-131 i 141,

dane o karalności k. 280-281,

wywiad środowiskowy k. 186 i 247-248 )

Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanych czynów. Odmówił składania wyjaśnień. Na koniec postępowania przed Sądem przyznał, że otrzymał pieniądze od M. M. (2). Miał od 2012 roku zamiar rozpocząć działalność gospodarczą – zakład pogrzebowy, a potem bar. Zwrócił później M. M. (2) pobraną sumę.

Oświadczenie R. K. o nieprzyznawaniu się do zarzucanych czynów uznano za niezgodne z prawdą, za próbę obrony własnego interesu i uniknięcia odpowiedzialności. Ustalenia faktyczne w sprawie oparto na zeznaniach pokrzywdzonych oraz pozostałych świadków. Są to dowody zgodne, konsekwentnie przedstawiające przebieg wypadków. Znajdują swoje poparcie w dowodach z dokumentów. To pokrzywdzone kolejno zgłaszały przypadki przekazania mężczyźnie, przedstawiającemu się jako D. D., pieniędzy z przeznaczeniem na różne cele, które obiecywał on dla nich osiągnąć. M. L. wypłaty kolejnych kwot udokumentowała za pomocą kopii wyciągu i dowodów wypłat. Świadkowie nie tylko opisali swoje kontakty z oskarżonym, lecz również, w miarę swojej wiedzy, ujawniali szczegóły jego ustaleń z innymi osobami. M. L. i T. N. przyznali przy tym, że porozumieli się z R. K., co do naruszenia prawa w ich interesie. Z pewnością nie mieliby powodów do opisywania podobnych, niekorzystnych dla siebie okoliczności, gdyby nie miały one faktycznie miejsca. Zbieżność relacji świadków dotyczy nie tylko faktów pierwszorzędnych z punktu widzenia odpowiedzialności oskarżonego, lecz także szczegółów mniej istotnych, czy wręcz nie mających bezpośredniego znaczenia dla procesu. Pokrzywdzone przyznawały przy tym, że były w kontaktach z R. K. były wyjątkowo naiwne, choć niektóre fakty już wtedy przeczyły jego twierdzeniom. Nie byłyby gotowe w ten sposób przedstawiać własnego postępowania, gdyby nie było to zgodne z prawdą. Spostrzec przy tym należy, że inni świadkowie, niezaangażowani w stosunki pomiędzy oskarżonym i pokrzywdzonymi, potwierdzali niektóre z podawanych przez nie okoliczności, w szczególności dotyczące podawania się przez oskarżonego za D. D. – funkcjonariusza Policji.

Zauważyć należy także, że przed kwietniem 2013 roku pokrzywdzone i T. N. nie znali oskarżonego, nie mieli zatem powodu, by nieprawdziwie pomawiać go o popełnienie przestępstw. Wymieniane przez nich wartości uzgadnianych z nim korzyści, choćby około 25 złotych, czy 120 złotych, nie są na tyle istotne, by uzasadniały fałszywe obciążanie zupełnie obcej osoby. Nawet znajomy R. P. Ł. – swoimi zeznaniami potwierdził pośrednio, iż wcześniej przyjął on od M. M. (2) około 500 złotych, skoro następnie ten właśnie mężczyzna podjął się pośrednictwa w oddaniu takiej sumy pokrzywdzonej.

Skoro zatem brak było dowodów przedstawiających inaczej przebieg wypadków, a nie ma powodu do poddawania w wątpliwość szczerości przesłuchiwanych w sprawie świadków, to na podstawie ich relacji należało ustalić stan faktyczny. Twierdzeń M. L. dotyczących obietnicy oskarżonego, że umożliwi jej nabycie narożnika skórzanego nie podważają zeznania M. N.. Mężczyzna te zaprzeczył, by rozmawiał z R. K. o sprzedaży takiego mebla, by zgodził się go dostarczyć pokrzywdzonej. Zainteresowanie oskarżonego innym elementem umeblowania nie przekonuje, iż miał on możliwość wywiązania się z obietnicy danej M. L., że chciał otrzymane od niej pieniądze przeznaczyć na kupno narożnika.

Za wiarygodne uznano natomiast wyjaśnienia oskarżonego, co do podanych przez niego faktów – pobrania pieniędzy od M. L., zwrotu jej następnie tej sumy, związku przekazania kwoty przez pokrzywdzoną z deklaracjami R. K. o prowadzeniu działalności gospodarczej. W tym zakresie relacja oskarżonego zgodna jest z innymi dowodami zebranymi w sprawie. Jako wiarygodne oceniono też jego twierdzenia, że od 2012 roku planował prowadzenie działalności gospodarczej, która miała polegać na otwarciu zakładu pogrzebowego, a ostatecznie, w latach 2013-2014, przyjęła postać baru w S.. Brak jest podstaw do kwestionowania jego wiarygodności w tym zakresie.,

Do czynienia ustaleń faktycznych wykorzystano również dowody z dokumentów: pism różnych instytucji, dokumentów bankowych, dotyczących wypłat M. L., kopii mandatu wystawionego T. N., odpisów orzeczeń, wydawanych przeciwko oskarżonemu, jego danych o karalności oraz sprawozdań z wywiadu środowiskowego w jego miejscu zamieszkania. Dokumenty te zostały sporządzone przez uprawnione podmioty, w przewidzianej prawem formie. Nie było powodów do kwestionowania ich rzetelności.

Oskarżony przyznał, iż to on 22 kwietnia 2013 roku pobrał w K. od M. M. (2) kwotę 450 złotych. Z przeprowadzonych dowodów wynika też, iż to on był uczestnikiem zdarzeń, opisanych w pozostałych zarzutach. Pokrzywdzone rozpoznały go w czasie okazań. Stąd jego sprawstwo w odniesieniu do zarzucanych czynów nie budziło wątpliwości.

Z ustaleń Sądu wynika, iż oskarżony 18 kwietnia 2013 roku w K. przekonał A. B., że prowadzi działalność gospodarczą – zakład pogrzebowy – i że może zapewnić jej tam zatrudnienie. W tym czasie nie prowadził on podobnej działalności, nie miał możliwości zatrudnienia pokrzywdzonej. Wprowadził ją zatem swoimi obietnicami w błąd. Zażądał od niej następnie przekazania kwoty 120 złotych, co pokrzywdzona uczyniła. Było to dla niej niekorzystne rozporządzenie mieniem – w zamian nie otrzymała żadnego świadczenia wzajemnego, w szczególności tego, którego się spodziewała, które jej obiecano – zatrudnienia w zakładzie pogrzebowym. Oskarżony dążył do tego, by od niej wspomnianą kwotę uzyskać, a więc działał w celu osiągnięcia jej kosztem korzyści majątkowej. Swoim zachowaniem wypełnił więc znamiona z art. 286 § 1 k.k. Bez znaczenia jest późniejsza rezygnacja pokrzywdzonej z obiecanego zatrudnienia, skoro już wcześniej doszło do realizacji wszystkich znamion z tego przepisu przez działanie R. K..

Podobnie należało zakwalifikować postępowanie oskarżonego wobec M. M. (2). Ją również R. K. wprowadził w błąd, co do możliwości zatrudnienia w prowadzonym rzekomo przez siebie zakładzie pogrzebowym, a następnie doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 450 złotych, która to suma miała być przeznaczona na jej ubranie do obiecywanej pracy. Oskarżony działał w celu uzyskania od niej tych pieniędzy, a więc w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Nie miało znaczenia dla tych ustaleń ewentualne prowadzenie przez oskarżonego w tym czasie działalności gospodarczej – baru w S.. To nie w tym punkcie obiecywał on zatrudnić pokrzywdzone, nie tam zgadzały się one pracować. Sprawca nie podjął nadto żadnych działań, by zapewnić im jakąkolwiek pracę.

Tak samo zakwalifikowano oba zachowania oskarżonego, skutkujące otrzymaniem przez niego od M. L. kwot po 500 złotych. R. K. w każdym z tych przypadków przekonywał pokrzywdzoną, że może uzyskać dla niej korzyść – w pierwszej sytuacji poprzez pośrednictwo w kupieniu mebla po okazyjnej cenie, w drugiej zaś przez przekazanie do korzystania, a ostatecznie przeniesienie własności samochodu. Nie miał wówczas możliwości wywiązania się z tych obietnic – nie uzyskał dostępu do narożnika za podawaną kwotę, nie ujawnił zamiaru dysponowania samochodem marki V. (...). Nie miał z pewnością chęci wywiązania się z porozumienia z pokrzywdzoną. Wprowadzał ją zatem w błąd, co do swojego zamiaru zrealizowania przyrzeczeń. Przekazywane mu pieniądze stanowiły dla niej niekorzystne rozporządzenie własnym mieniem, skoro w zamian nie miała otrzymać żadnego świadczenia, w szczególności obiecanych praw. Oskarżony dążył do tego, by te sumy przejąć, a więc działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Sąd ustalił, że oskarżony w kwietniu 2013 roku dwa razy otrzymał od M. L. kwoty po 500 złotych. Miały one być przez niego przekazane urzędnikom zajmującym się przyznawaniem dodatków dla osób samotnie wychowujących dzieci. R. K. przekonywał, że zna tych urzędników, że za pomocą tych kwot będzie w stanie sprawić, że pozytywnie rozpoznają wniosek pokrzywdzonej o przyznanie podobnego dodatku. W istocie lokalne urzędy nie oferowały wcale tego typu świadczeń, oskarżony nie miał żadnej możliwości uzyskania tego rodzaju wsparcia finansowego dla M. L.. Oskarżony wprowadzał zatem swoimi obietnicami pokrzywdzoną w błąd. Doprowadził w ten sposób do przekazania mu łącznie kwoty 1.000 złotych, stanowiącej niekorzystne rozporządzenie mieniem dla M. L., która w zamian nie mogła oczekiwać żadnej korzyści. Oskarżony zakładał od początku, że będzie od niej w ten sposób uzyskiwał pieniądze, doszło do tego dwukrotnie. Działał zatem ze z góry powziętym zamiarem, a jego zachowania – przyjęcie kolejnych kwot - dzielił krótki odstęp czasu – kilka dni. Od razu dążył do tego, by otrzymać od pokrzywdzonej korzyść majątkową. Jego powtórzone zachowania wypełniały zatem znamiona z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. Wprowadzenie M. L. w błąd przyjęło postać powoływania się na wpływy w instytucji państwowej lub samorządowej i podjęcia się pośrednictwa w załatwieniu sprawy w zamian za korzyść majątkową dla innej osoby. Stąd opisywane działanie oskarżonego należało ostatecznie zakwalifikować z art. 286 § 1 k.k. i art. 230 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Ustalono też, że oskarżony 23 i 24 kwietnia 2013 roku obiecał T. N., że jako policjant uzyska u innego funkcjonariusza Policji anulowanie wystawionego mu wcześniej mandatu i punktów karnych za wykroczenie drogowe. Stanowiło to powołanie się na wpływy w instytucji państwowej – Policji – co miało skutkować załatwieniem sprawy ukaranego. R. K. miał w zamian otrzymać butelkę wódki o wartości około 25 złotych – korzyść majątkową. Opisywane działanie stanowiło zatem czyn z art. 230 § 1 k.k.

Wszystkie opisane wyżej czyny zostały popełnione krócej niż 5 lat po odbyciu przez oskarżonego kary pozbawienia wolności za czyn z art. 286 § 1 k.k. w okresie od 22 I 2011 roku do 29 XII 2011 roku. Czyny te zostały popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, a więc były podobne do wspomnianego występku z art. 286 § 1 k.k. Oskarżony w każdym z omawianych przypadków działał zatem w warunkach, o których mowa w art. 64 § 1 k.k.

R. K. w czasie opisywanych zdarzeń nie znajdował się w sytuacji lub stanie, które wyłączałyby jego swobodę działania lub podejmowania decyzji. Jego zawinienie nie budziło więc wątpliwości.

Z podanych przyczyn oskarżonego uznano za winnego tego, że:

- w dniu 18 kwietnia 2013 roku w K. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej podając się za właściciela zakładu pogrzebowego doprowadził A. B. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w kwocie 120 zł pod pretekstem zapłaty za uszycie garnituru do pracy w zakładzie pogrzebowym, którego nigdy nie prowadził, nie mając zamiaru wywiązać się ze zobowiązania, czum działał na szkodę w/wym, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze sygn. VII K 1320/08 z dnia 14 listopada 2008 roku za przestępstwo podobne z art. 286 § 1 k.k. na karę roku pozbawienia wolności w zawieszeniu na 5 lat próby, zarządzoną do wykonania postanowieniem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 16 VI 2010 roku, którą to karę odbywał w okresie od 22 I 2011 roku do dnia 29 XII 2011 roku,

- w dniu 22 kwietnia 2013 roku w J. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził M. M. (2) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w kwocie 450 złotych pod pretekstem zapłaty za uszycie garnituru do pracy w zakładzie pogrzebowym, którego nigdy nie prowadził, nie mając zamiaru wywiązać się ze zobowiązania, działając na szkodę w/wym, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze sygn. VII K 1320/08 z dnia 14 listopada 2008 roku za przestępstwo podobne z art. 286 § 1 k.k. na karę roku pozbawienia wolności w zawieszeniu na 5 lat próby, zarządzoną do wykonania postanowieniem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 16 VI 2010 roku, którą to karę odbywał w okresie od 22 I 2011 roku do dnia 29 XII 2011 roku,

- w kwietniu 2013 roku w K. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził M. L. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w kwocie 500 złotych pod pretekstem sprzedaży narożnika skórzanego nie mając zamiaru wywiązać się ze zobowiązania, działając na szkodę w/wym przy czym czynu tego dopuścił będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze sygn. VII K 1320/08 z dnia 14 listopada 2008 roku za przestępstwo podobne z art. 286 § 1 k.k. na karę roku pozbawienia wolności w zawieszeniu na 5 lat próby, zarządzoną do wykonania postanowieniem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 16 VI 2010 roku, którą to karę odbywał w okresie od 22 I 2011 roku do dnia 29 XII 2011 roku,

to jest występków z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. Opisane czyny, wypełniające znamiona z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., popełniono w podobny sposób, dzielił je odstęp kilku dni. Należały zatem do ciągu przestępstw, o którym mowa w art. 91 § 1 k.k.

Ponadto oskarżonego uznano za winnego tego, że:

- w miesiącu kwietniu 2013 roku w K. i w J. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru doprowadził M. L. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w łącznej kwocie 1.000 złotych za pomocą wprowadzenia jej w błąd co do możliwości załatwienia uzyskania przez M. L. dodatku dla matki samotnie wychowującej dziecko powołując się przy tym na wpływy w Urzędzie Gminy w S. i J., utwierdzając ją w przekonaniu o istnieniu takich wpływów, czym działał na szkodę w/wym przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze sygn. VII K 1320/08 z dnia 14 listopada 2008 roku za przestępstwo podobne z art. 286 § 1 k.k. na karę roku pozbawienia wolności w zawieszeniu na 5 lat próby, zarządzoną do wykonania postanowieniem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 16 VI 2010 roku, którą to karę odbywał w okresie od 22 I 2011 roku do dnia 29 XII 2011 roku, to jest występku z art. 286 § 1 k.k. i art. 230 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

- w dniach 23-24 kwietnia 2013 roku w J. podając się za funkcjonariusza Policji i powołując się na wpływy w Policji podjął się pośrednictwa anulowania T. N. mandatu karnego oraz punktów karnych, które ten otrzymał za przejechanie na czerwonym świetle w marcu 2013 roku w zamian za korzyść majątkową w postaci bliżej nieokreślonego alkoholu w kwocie około 25 złotych, to jest występku z art. 230 § 1 k.k.

Społeczną szkodliwość czynów oskarżonego z art. 286 § 1 k.k. oceniono jako przeciętną. Zmniejsza ją niewielka podstępność zabiegów, jakich wymagało od niego wprowadzenie w błąd pokrzywdzonych. Tak samo oceniono niezbyt wysoką łączną kwotę spowodowanej szkody. Podnosi wagę tych czynów działanie przez sprawcę na szkodę trzech osób, niezbyt majętnych, poszukujących pracy i chcących przez zatrudnienie zdobywać środki na swoje utrzymanie. M. L., o czym oskarżony wiedział, była zatrudniona, miała jednak na wyłącznym utrzymaniu dziecko. Sprawca kierował więc swoje działania przeciwko interesom pokrzywdzonych, dla których nawet niewielkie kwoty były istotnym obciążeniem, oczekujących od niego bezinteresownej pomocy, którą im obiecywał.

Społeczną szkodliwość czynu z art. 286 § 1 k.k. i art. 230 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. oceniono z podobnych przyczyn jako przeciętną. Zmniejsza ją niezbyt wysoka wartość spowodowanej szkody, a także naiwność pokrzywdzonej, znacznie ułatwiająca osiągnięcie celu, zaplanowanego przez sprawcę. Zwiększa ją działanie na szkodę osoby niezamożnej, poszukującej dodatkowego źródła środków na utrzymanie siebie i dziecka, ufającej w ofertę pomocy ze strony oskarżonego, a także powtarzalność działania R. K. i naruszenie przez niego dwóch różnych przepisów części szczególnej kodeksu karnego.

Społeczną szkodliwość czynu z art. 230 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. oceniono jako niższą niż przeciętna. Oskarżony powoływał się na wpływy w istotnej instytucji – Policji – obiecując nadto załatwienie tam sprawy polegającej na anulowaniu skutków słusznego i prawomocnego ukarania za wykroczenie. Uczynił to jednak w zamian za obietnicę korzyści o niewielkiej wartości. Przekonanie T. N. o jego możliwościach załatwienia sprawy nie trwało nadto zbyt długo.

Okolicznością łagodzącą dla oskarżonego było odzyskanie pieniędzy przez jedną z pokrzywdzonych – M. M. (2). Stało się tak w wyniku dobrowolnego działania sprawcy, choć jednocześnie należało pamiętać, że zdecydował się on na to dopiero, gdy pokrzywdzona zgłosiła zdarzenie Policji i go o tym poinformowała. Zauważyć trzeba również, że R. K. nie starał się nawet naprawić szkody pozostałym pokrzywdzonym.

Okolicznością obciążającą o istotnym znaczeniu dla wymiaru kary dla oskarżonego oraz wyboru jej rodzaju był jego dotychczasowy tryb życia. Był dotąd trzy razy karany za przestępstwa – czyny niemal identyczne z obecnie ocenianymi – w dwóch przypadkach wymierzono mu za nie bezwzględne kary pozbawienia wolności, sprawca odbył jedną z nich. Należało ocenić, iż jest on sprawcą niepoprawnym, którego do rezygnacji z naruszania prawa, w szczególności wystąpień przeciwko cudzemu mieniu, nie były w stanie przekonać dotychczas stosowane środki, tak o charakterze wolnościowym, jak i izolacyjne. Demoralizacja oskarżonego wymaga zatem, by wymierzono mu bezwzględną karę pozbawienia wolności i to w wysokości istotnie przekraczającej dolną granicę ustawowego zagrożenia, jeśli wymaga tego waga czynu.

Z tych powodów za czyny z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., wymierzono oskarżonemu karę roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, za czyn z art. 286 § 1 k.k. i art. 230 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, zaś za czyn z art. 230 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Nie przekraczają one stopnia społecznej szkodliwości tych występków, będą w stanie odstraszyć R. K. od popełniania przestępstw w przyszłości.

Wobec wymierzenia oskarżonemu za zbiegające się czyny kar tego samego rodzaju, konieczne było orzeczenie wobec niego łącznej kary pozbawienia wolności. Z uwagi na zbieżność czasową jego występków, ich bliskie podobieństwo przedmiotowe i podmiotowe, orzeczono ją z zastosowaniem zasady asperacji, bliższej zdecydowanie absorpcji, niż kumulacji, w wysokości roku i 5 miesięcy pozbawienia wolności.

Aby zadośćuczynić interesom pokrzywdzonych, na podstawie art. 46 § 1 k.k., orzeczono wobec oskarżonego obowiązki naprawienia szkody: na rzecz A. B. kwoty 120 złotych, zaś na rzecz M. L. kwot 1.000 i 1.000 złotych.

Z uwagi na to, iż oskarżony utrzymuje się z prac dorywczych, nie posiada majątku, pomaga w utrzymaniu matce, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolniono go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 V 1982 roku prawo o adwokaturze oraz § 14 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 IX 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. K. kwotę 420 złotych wraz z kwotą 96,60 złotych jako podatek VAT oraz na rzecz adw. W. B. kwotę 588 złotych wraz z kwotą 135,24 złotych jako podatek VAT, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony oskarżonego z urzędu.