Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 lipca 2013 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku

VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR del. Elżbieta Trybulec-Czernek

Protokolant: st. sekr. sądowy Barbara Urmańska

po rozpoznaniu w dniu 18 lipca 2013 r. w Gdańsku

sprawy S. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do renty socjalnej

na skutek odwołania S. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

z dnia 1 marca 2013 r. nr (...)- (...)- (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje ubezpieczonej S. K. prawo do renty socjalnej od dnia 1 stycznia 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i stwierdza, że pozwany ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

/na oryginale właściwy podpis/

Sygn. akt VIII U 478/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 1 marca 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił ubezpieczonej S. K. prawa do renty socjalnej, bowiem Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 27 lutego 2013 roku uznała, że nie jest ona całkowicie niezdolna do pracy.

W odwołaniu od powyższej decyzji ubezpieczona S. K. domagała się przyznania prawa do renty socjalnej od 1 stycznia 2013 roku, wskazując, iż do 31 grudnia 2012 roku pobierała rentę socjalną. Ubezpieczona podniosła, iż od 12 roku życia cierpi na autoimmunologiczne zapalenie wątroby i z tego powodu nie może podjąć pracy. Ubezpieczona podała, iż schorzenie to ma charakter przewlekły oraz stan jej zdrowia od czasu ostatniego badania przez lekarzy orzeczników ZUS nie uległ poprawie.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie, powołując się na argumentację podaną w zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczona S. K., ur. (...), w 2010 roku ukończyła liceum ogólnokształcące. Obecnie ubezpieczona studiuje na kierunku matematyka stosowana i fizyka teoretyczna na P. G.

W okresie od 26 grudnia 2009 roku do 31 grudnia 2012 roku ubezpieczona pobierała rentę socjalną.

W dniu 3 grudnia 2012 roku ubezpieczona złożyła w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty socjalnej.

Niesporne.

Lekarz Orzecznik ZUS rozpoznał u ubezpieczonej autoimmunologiczne zapalenie wątroby, podejrzenie pierwotnej marskości wątroby, zespół nakładania w diagnostyce w toku oraz osteoporozę. W orzeczeniu z dnia 4 stycznia 2013 roku Lekarz Orzecznik ZUS stwierdził, że ubezpieczona nie jest całkowicie niezdolna do pracy.

Ubezpieczona złożyła sprzeciw od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS do Komisji Lekarskiej ZUS, która, po przeprowadzonym badaniu ubezpieczonej, dokonała tożsamych rozpoznań. Orzeczeniem z dnia 27 lutego 2013 roku Komisja Lekarska ZUS stwierdziła, że ubezpieczona nie jest całkowicie niezdolna do pracy.

Decyzją z dnia 1 marca 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił ubezpieczonej prawa do renty socjalnej.

Dowód: orzeczenie lekarza orzecznika ZUS – k. 95 akt ubezpieczeniowych, opinie lekarskie – k. 52, 54 – 55 dokumentacji lekarskiej ZUS, sprzeciw – k. 53 dokumentacji lekarskiej ZUS, orzeczenie komisji lekarskiej ZUS – k. 101 akt ubezpieczeniowych, decyzja – k. 103 akt ubezpieczeniowych.

Biegły sądowy specjalista chorób zakaźnych rozpoznał u ubezpieczonej autoimmunologiczne zapalenie wątroby z wczesnymi cechami morfologicznymi marskości wątroby, przewlekłą immunosupresję sterydową i analogiem puryny, osteoporozę posterydową oraz przyzębicę.

Ubezpieczona jest po 31 grudnia 2012 roku do 31 grudnia 2015 roku całkowicie niezdolna do pracy z powodu schorzenia w postaci autoimmunologicznego zapalenia wątroby. Badanie histopatologiczne wycinka wątroby z 2012 roku wykazało wyraźną progresję zmian morfologicznych w objętej czynnym procesem zapalnym wątrobie w porównaniu z badaniem wykonanym w maju 2009 roku. Pojawiły się cechy, które wskazują na najwcześniejszą fazę marskości wątroby – guzki regeneracyjne, włóknienie przęsłowe. Obecny w przestrzeniach wrotnych naciek zapalny mieszany składający się z komórek jednojądrzastych świadczy o czynnym procesie immunologicznym. Wykazano również proliferację przewodzików żółciowych jako prawdopodobny wyraz obecnego autoimmunologicznego procesu zapalnego przewodzików żółciowych. Byłby to inny, dodatkowy element choroby z autoagresji. Rozpad komórek wątrobowych został zahamowany przez przyjmowane leki, ale obecność komórek limocytarnych i plazmocytarnych świadczy o stałym niszczeniu struktur wątroby i postępie włóknienia. Przedstawiona sytuacja oznacza pogorszenie, a nie poprawę w stanie zdrowia ubezpieczonej. Ubezpieczona nie jest zdolna do jakiejkolwiek pracy fizycznej, nie posiada jeszcze wyuczonego zawodu, a wybrany kierunek studiów pozwoli w przyszłości wykonywać pracę w kameralnych, bezpiecznych warunkach. Konieczność leczenia immunosupresyjnego powoduje znaczne osłabienie systemu obronnego organizmu przed zakażeniami. Wykluczona jest więc praca w dużych skupiskach ludzkich. Nie ustąpiły okoliczności, które były podstawą do ustalenia całkowitej niezdolności do pracy orzeczonej w 2010 roku, natomiast dotychczasowy przebieg leczenia wskazuje na to, że nie nastąpi poprawa stanu zdrowia.

Dowód: opinia biegłego – k. 15 – 17, pisemne wyjaśnienia biegłego – k. 33.

Stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty złożone przez strony do akt, w tym do akt ubezpieczeniowych, których wiarygodności i rzetelności nie kwestionowała żadna ze stron postępowania. Sąd również nie znalazł podstaw do podważenia ich wiarygodności z urzędu. Podstawę ustaleń Sądu stanowiła również opinia biegłego sądowego specjalisty chorób zakaźnych.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonej S. K. zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie rozważań wskazać należy, że renta socjalna ma charakter świadczenia zabezpieczającego, a jej celem jest kompensowanie braku możliwości nabycia uprawnień do świadczeń z systemu ubezpieczenia społecznego ze względu na to, że całkowita niezdolność do pracy powstała przed wejściem na rynek pracy.

Zgodnie z przepisem art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 czerwca 2003r. o rencie socjalnej (Dz. U. z 2003 r., Nr 135, poz. 1268 ze zm.), renta socjalna przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie niezdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które powstało:

1)  przed ukończeniem 18 roku życia;

2)  w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej – przed ukończeniem 25 roku życia;

3)  w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej.

Zgodnie z ust. 2 osobie, która spełnia warunki określone w ust. 1, przysługuje:

1)  renta socjalna stała – jeżeli całkowita niezdolność do pracy jest trwała;

2)  renta socjalna okresowa – jeżeli całkowita niezdolność do pracy jest okresowa.

Przepis art. 12 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, definiując niezdolność do pracy, stanowi, że niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu, i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Przepisy ust. 2 i 3 wskazują, że całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Natomiast zgodnie z jej art. 13, przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, oraz możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Dokonując analizy pojęcia „całkowita niezdolność do pracy” należy brać pod uwagę zarówno kryterium biologiczne (stan organizmu dotkniętego schorzeniami naruszającymi jego sprawność w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do jakiejkolwiek pracy), jak i ekonomiczne (całkowita utrata zdolności do zarobkowania wykonywaniem jakiejkolwiek pracy). Osobą całkowicie niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS jest więc osoba, która spełniła obydwa te kryteria, a więc jest dotknięta upośledzeniem zarówno biologicznym, jak i ekonomicznym (por. niepublikowany wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 grudnia 2004 r., I UK 28/04). W orzecznictwie przyjmuje się również (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 20 sierpnia 2003 r., II UK 11/03 oraz z dnia 5 lipca 2005 r., I UK 222/04, niepublikowane), że decydującą dla stwierdzenia niezdolności do pracy jest utrata możliwości wykonywania pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu przy braku rokowania odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Gdy więc biologiczny stan kalectwa lub choroba nie powodują naruszenia sprawności organizmu w stopniu mającym wpływ na zdolność do pracy dotychczas wykonywanej lub innej mieszczącej się w ramach posiadanych lub możliwych do uzyskania kwalifikacji, to brak prawa do tego świadczenia.

Prawa tego nie można w szczególności wywodzić z przewidzianych w art. 13 ustawy o emeryturach i rentach przesłanek, a więc: stopnia naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwości wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowości przekwalifikowania zawodowego, przy wzięciu pod uwagę rodzaju i charakteru dotychczas wykonywanej pracy, poziomu wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych, bowiem odnoszą się one tylko do ustalania stopnia lub trwałości niezdolności do pracy. Są więc bez znaczenia, jeżeli aspekt biologiczny (medyczny) wskazuje na zachowanie zdolności do pracy. Obiektywna możliwość podjęcia dotychczasowego lub innego zatrudnienia, zgodnie z poziomem kwalifikacji, wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych może być brana pod uwagę tylko wówczas, gdy ubiegający się o rentę jest niezdolny do pracy z medycznego punktu widzenia, gdyż oba te aspekty muszą występować łącznie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 675/98, OSNAPiUS 2000 nr 16, poz. 624). O niezdolności do pracy nie decyduje więc niemożność podjęcia innej pracy warunkowana wiekiem, poziomem wykształcenia i predyspozycjami psychofizycznymi, lecz koniunkcja niezdolności do pracy z niezdolnością do przekwalifikowania się do innego zawodu.

Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadzała się do ustalenia, czy po dniu 31 grudnia 2012 roku ubezpieczona jest nadal całkowicie niezdolna do pracy. Na tę okoliczność został dopuszczony przez Sąd dowód z opinii biegłego sądowego specjalisty chorób zakaźnych.

Sąd przyjął przedstawioną opinię za podstawę rozstrzygnięcia w sprawie. W ocenie Sądu, opinia ta jest miarodajna, wnioski w niej wysnute logiczne i właściwe, a jej uzasadnienie jest wyczerpujące i przekonywujące. Z treści tej opinii jednoznacznie wynika, iż ubezpieczona jest osobą całkowicie niezdolną do pracy nadal po dniu 31 grudnia 2012 roku, stan jej zdrowia nie uległ poprawie.

Zważyć w tym miejscu należy, iż specyfika oceny dowodu z opinii biegłych wyraża się z tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez Sąd, w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Kryteria oceny tego dowodu stanowią również: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanych w nich stanowisk oraz stopień stanowczości wyrażonych w nich ocen.

Opinia sporządzona przez biegłego sądowego specjalistę chorób zakaźnych w niniejszej sprawie jest – w ocenie Sądu – wnikliwa i wyczerpująca, logiczna i spójna, a wnioski w niej zawarte prawidłowo uzasadnione. Została ona wydana przez lekarza specjalistę o uznanym autorytecie i dużym doświadczeniu zawodowym, także klinicystycznym. Opinia została wydana po uprzednio przeprowadzonym badaniu ubezpieczonej oraz zapoznaniu się ze zgromadzoną dokumentacją medyczną.

Sąd, w oparciu o opinię biegłego, zważył, iż ubezpieczona od 12 roku życia choruje i leczy się z powodu schorzenia w postaci autoimmunologicznego zapalenia wątroby. Sąd zważył również, iż w 2012 roku u ubezpieczonej wykonano badanie histopatologiczne wycinka wątroby, które wykazało wyraźną progresję zmian morfologicznych w objętej czynnym procesem zapalnym wątrobie w porównaniu z badaniem wykonanym w maju 2009 roku.

Sąd doszedł również do przekonania, że zarzuty zgłaszane przez pozwanego stanowią bezpodstawną polemikę ze stanowiskiem biegłego sądowego specjalisty chorób zakaźnych i nie zasługują na uwzględnienie. Pozwany, ustosunkowując się do opinii biegłego, nie przedstawił żadnych nowych okoliczności ani dowodów celem podważenia stanowiska biegłego. Sąd zważył, iż biegły w sposób wyczerpujący odniósł się do zarzutów podniesionych przez pozwanego.

Ponowienie lub uzupełnienie dowodu z opinii biegłych jest bezpodstawne, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 1999 r. II UKN 96/99, OSNAPUS 2000, nr 23, nr 23, poz. 869) Podobne poglądy były już wielokrotnie wyrażane w wyrokach z dnia 6 marca 1997 r., II UKN 23/97, OSNAPUS 1997, nr 23, poz. 476, z dnia 21 maja 1997 r, II UKN 131/97, OSNAPUS 1998, nr 3, poz. 100 oraz z dnia 18 września 1997 r., II UKN 260/97, OSNAPUS 1998, nr 13, poz. 408. W ocenie Sądu, zarzuty organu rentowego w okolicznościach niniejszej sprawy nie uzasadniały potrzeby powołania innego biegłego z zakresu chorób zakaźnych, jak również nie stanowiły uargumentowanego dowodu w sprawie, który uzasadniałaby słuszność stanowiska pozwanego. Potrzeba taka powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego kwestionowania przez stronę opinii biegłego (vide: np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 1999 r., I PKN 20/99, OSNAPUS 2000).

Z przytoczonych wyżej względów Sąd, na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. w zw. z cytowanymi wyżej przepisami, zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonej prawo do renty socjalnej od 1 stycznia 2013 roku do 31 grudnia 2015 roku. Działając na podstawie przepisu art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych Sąd, wnioskując a contrario, stwierdził, że pozwany organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, mając na uwadze fakt, iż poczynienie wiążących ustaleń co do stanu zdrowia ubezpieczonej, mających wpływ na prawo do wnioskowanego świadczenia, mogło bez przeszkód nastąpić na etapie postępowania wyjaśniającego przed organem rentowym.

SSR del. Elżbieta Trybulec - Czernek