Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 czerwca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Ewa Trzeja-Wagner

Sędziowie SSO Marcin Schoenborn (spr.)

SSR del. Małgorzata Peteja-Żak

Protokolant apl. adw. Paweł Czyż

przy udziale Janusza Smagi

Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 9 czerwca 2015 r.

sprawy K. K. syna M. i K.,

ur. (...) w G.

oskarżonego z art. 256 § 1 k.k. w zw. z art. 257 k.k. w zw. z art. 11§ 2 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 6 lutego 2015 r. sygnatura akt III K 1186/14

na mocy art. 437 k.p.k. i art. 438 k.p.k.:

uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi Rejonowemu
w G. do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt VI Ka 317/15

UZASADNIENIE

Prokuratura Rejonowa (...) skierowała do Sądu Rejonowego w Gliwicach akt oskarżenia przeciwko K. K. oskarżając go o popełnienie dwóch przestępstw z art. 256 § 1 kk i art. 257 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, jednego w dniu 16 października 2014 r., drugiego w dniu 5 lutego 2014 r..

Po przeprowadzeniu rozprawy, Sąd Rejonowy w Gliwicach wyrokiem z dnia 6 lutego 2015 r. sygn. akt III K 1186/14, w którego części wstępnej tzw. komparycji opisał jedynie jeden z czynów zarzuconych oskarżonemu, konkretnie ten mający być popełnionym w dniu 16 października 2014 r., orzekł na mocy art. 66 § 1 i 2 kk o warunkowym umorzeniu postępowania karnego przeciwko K. K. o czyn z art. 256 § 1 kk w zb. z art. 257 kk w zw. z art. 11 § 2 kk polegający na tym, że w dniu 16 października 2013 r. w G. przy ul. (...) działając w zamiarze bezpośrednim za pośrednictwem komputera i łącza internetowego zamieścił na stronie internetowej (...)pod artykułem zatytułowanym „Podpalenie (...) w G.” komentarz o treści „Gdzie przesłać pieniądze na drugą próbę spalenia świątyni kozojebców? Bo widocznie jedno podpalenie to za mało, to dziadostwo jeszcze stoi”, czyniąc go dostępnym większej, bliżej nieokreślonej liczbie osób, który swoją treścią znieważa grupę ludności z powodu jej przynależności wyznaniowej, jak również nawołuje publicznie do nienawiści na tle różnic wyznaniowych. Dalej na mocy art. 67 § 1 k ustalił okres próby na 1 rok, by w końcu z powołaniem się na art. 629 kpk w zw. z art. 627 kpk oraz art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądzić od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w łącznej kwocie 150 złotych.

Apelacje od tego wyroku złożył Prokurator. Zaskarżył orzeczenie w całości. Nie deklarując zaś wprost kierunku zaskarżenia zarzucił obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 413 § 1 pkt 4 i 5 kpk poprzez zaniechanie przytoczenia w wyroku z dnia 6 lutego 2015 r. opisu i kwalifikacji prawnej czynu, którego popełnienie oskarżyciel zarzucił oskarżonemu w pkt 2 aktu oskarżenia, jak również zaniechał zamieszczenia w ww. wyroku rozstrzygnięcia sądu co do ww. czynu, podczas gdy obowiązek taki wynika z treści art. 413 § 1 pkt 4 i 5 kpk. Stawiając natomiast taki zarzut wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy w Gliwicach zważył, co następuje.

Apelacja zasługiwała na uwzględnienie. Skarżący zasadnie bowiem podniósł zarzut obrazy przepisów postępowania określających części składowe każdego wyroku zapadającego w postępowaniu karnym. Jednocześnie nie może budzić najmniejszych wątpliwości, iż tak naprawdę wywiódł środek odwoławczy na niekorzyść oskarżonego, skoro wytknął brak rozstrzygnięcia sądu co do jednego z dwóch czynów zarzucanych oskarżonemu, w okolicznościach wskazujących na podtrzymywanie oskarżenia w tym zakresie, co musi być tłumaczone w ten sposób, że oczekuje autorytatywnego stwierdzenia jego popełnienia przez K. K..

Przepis art. 413 § 1 kpk określa części składowe każdego wyroku. Powinien on zawierać m.in. przytoczenie opisu i kwalifikacji prawnej czynu, którego popełnienie oskarżyciel zarzucił oskarżonemu (pkt 4) oraz rozstrzygnięcie sądu (pkt 5).

Jest zaś niewątpliwym, że zaskarżony wyrok z niewiadomych względów, pomimo uprzedniego przeprowadzenia rozprawy, w toku której K. K. wypowiadał się na okoliczności obu komentarzy internetowych, jakie w różnym czasie i za każdym razem z innych powodów, miał popełnić na stronie (...), a których treść wedle oskarżyciela stanowić miała publiczną zniewagę (...) z powodu ich przynależności wyznaniowej oraz publiczne nawoływanie do nienawiści na tle różnic wyznaniowych, pomija przytoczenie opisu i kwalifikacji prawnej jednego z dwóch czynów, których popełnienie oskarżyciel zarzucił oskarżonemu, konkretnie tego z pkt 2 aktu oskarżenia dotyczącego wpisu z 5 lutego 2014 r., a także nie zawiera rozstrzygnięcia sądu w tym zakresie. Z lektury uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika nawet, iż Sąd Rejonowy co tego z zarzucanych oskarżonemu czynów nie poczynił żadnych ustaleń faktycznych. Nie wypowiedział się więc, czy oskarżony czynu tego dopuścił się i czy zawiera on znamiona czynu zabronionego, choć dysponował wyjaśnieniami K. K., które poddał też ocenie, wskazującymi co najmniej na tyle, że nie wypierał się on autorstwa komentarza z dnia 5 lutego 2014 r. na stronie (...) pod filmem zatytułowanym „(...)w Anglii” o treści: „I takie ciapane skurwysyny się mnożą w całej europie, rządy potulnie spełniając ich zachcianki i robią wszystko by gówna nie urazić. Jeśli tak dalej pójdzie to faktycznie europejska kultura zostanie zmieciona a (...) wprowadzą swoje prawo. Aż szkoda że Europa nie bierze przykładu z ruskich gdzie kozojebcy są publicznie bici i poniżani przez społeczeństwo”.

Wskazana obraza prawa procesowego miała ewidentnie wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia. Jednocześnie z istoty postępowania odwoławczego wykluczoną była możliwość dokonania jakiejkolwiek korekty zaskarżonego wyroku uzupełniającej stwierdzony brak, a zatem koniecznym było uchylenie tego orzeczenia Jednocześnie w praktyce orzeczniczej dominującym jest stanowisko, za którym opowiada się również Sąd Okręgowy w składzie orzekającym w niniejszej sprawie, iż przedmiotem uchylenia orzeczenia można uczynić tylko tę jego część, która obarczona jest brakiem rozstrzygnięcia, a uchylenie powinno wówczas nastąpić w zakresie umożliwiającym usunięcie tego uchybienia ( por. uchwałę 7 sędziów SN z 25 marca 2010 r., I KZP 36/09, OSNKW 2010/5/40 wypowiedzianą wprawdzie na gruncie postępowania kasacyjnego, nie mniej wyrażone w niej stanowisko w podanym zakresie pozostaje w pełni aktualnym w postępowaniu odwoławczym). Nie może zaś budzić wątpliwości, iż stwierdzonym w realiach niniejszej sprawy został brak rozstrzygnięcia w przedmiocie winy oskarżonego w odniesieniu do jednego z zarzucanych mu czynów. W konsekwencji, kierując się powyższym zapatrywaniem, należało uchylić zaskarżony wyrok w całości.

Ponowne rozpoznanie sprawy przed Sądem Rejonowym będzie miało więc za przedmiot oba czyny zarzucane aktem oskarżenia K. K.. W dalszym postępowaniu Sąd Rejonowy będzie więc obowiązany przeprowadzić pełne postępowanie dowodowe wyznaczone wnioskami dowodowymi oskarżyciela zawartymi w akcie oskarżenia. Oczywiście o ile wyłoni się potrzeba uzyskania dalszych dowodów, nie uchyli się Sąd Rejonowy od ich przeprowadzenia. Zgromadzony materiał dowodowy podda następnie wszechstronnej i wnikliwej analizie oraz swobodnej ocenie zgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, po czym wyciągnie prawidłowe wnioski końcowe, wolne od sprzeczności i niedorzeczności, których niestety nie ustrzegł się w dotychczasowym postępowaniu, stwierdzając popełnienie przez oskarżonego z zamiarem bezpośrednim przestępstwa z art. 256 § 1 kk i art. 257 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w odniesieniu do wpisu z dnia 16 listopada 2013 r., co opierać się musiało na ustaleniu, że chciał w ten sposób publicznie znieważyć (...) z powodu ich przynależności wyznaniowej oraz publiczne nawoływać do nienawiści na tle różnic wyznaniowych, mimo że jednocześnie dał wiarę jego wyjaśnieniom, w których zapewniał, iż również rzeczonym komentarzem nie miał on zamiaru nikogo urazić, a był on formą specyficznego żartu. Będzie pamiętał przy tym Sąd Rejonowy, że w dalszym postępowaniu nie będzie obowiązywał tzw. pośredni zakaz reformationis in peius (art. 443 kpk). O ile zaś zajdzie taka konieczność, w sposób przekonywający uzasadni na piśmie stanowisko zajęte w ponownym postępowaniu.

Nie przesądzając więc w niczym ostatecznego rozstrzygnięcia Sąd Okręgowy orzekł jak w części dyspozytywnej swego wyroku.