Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 21 maja 2015 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2015 r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa A. J. , działającej przez matkę D. J.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Kępnie

z dnia 26 listopada 2014r. sygn. akt I C 199/12

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki 600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

II Ca 131/15

UZASADNIENIE

Małoletnia A. J. reprezentowana przez matkę D. J. wniosła pozew przeciwko (...) S.A. z siedzibą W. o zapłatę 20.000 złotych tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami.

W toku postępowania powódka rozszerzyła powództwo do kwoty 25000 złotych tytułem zadośćuczynienia zgadzając 40% przyczynieniem się poszkodowanej do zaistnienia szkody.

Pozwany (...) S.A. wniósł o oddalenie powództwa jako bezzasadne.

Sąd Rejonowy w Kępnie wyrokiem z dnia 26 listopada 2014 r. zasądził od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz małoletniej powódki A. J. działającej przez matkę D. J. kwotę 25.000 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 20.000 zł od dnia 5 grudnia 2012 r., a od kwoty 5000 zł od 23 września 2014 r. i orzekł o kosztach postępowania.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany zaskarżając go w części do kwoty 10.000 zł, zarzucając:

- naruszenie prawa materialnego, art. 445 § 1 k.c. przez jego niewłaściwą interpretację i przyjęcie że powódce należy się zadośćuczynienie w kwocie 63.667,00 zł, co przy uwzględnieniu 40% stopnia przyczynienia i kwoty wypłaconej przez pozwanego daje kwotę zasądzoną zaskarżonym wyrokiem,

- naruszenie przepisów postepowania, które miało wpływ na wynik sprawy, art. 233 § 1 k.p.c. przez przekroczenie swobodnej oceny dowodów i przyjęcie, że adekwatna kwota zadośćuczynienia to kwota 63.667 zł oraz sprzeczność ustaleń sądu z treścią zebranego materiału w zakresie przyczynienia się powódki do wypadku.

W oparciu o te zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez oddalenie powództwa w zaskarżonej części .

Powódka wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy w całości podziela ustalenia faktyczne i rozważania dokonane przez Sąd Rejonowy i uznaje je za własne. W takiej sytuacji gdy sąd odwoławczy orzeka na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w pierwszej instancji i aprobuje dotychczasowe ustalenia, nie musi ich powtarzać (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2007 r., II CSK 18/07, Lex nr 966804; orzeczenie Sadu Najwyższego z dnia 13 grudnia 1935 r., C III 680/34. Zb. Urz. 1936, poz. 379, z dnia 14 lutego 1938 r.., C II 21172/37, Przegląd Sądowy 1938, poz. 380 i z dnia 19 listopada 1998 r., III CKN 792/98, OSNC 1999, nr 4, poz. 83; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2006 r., I CSK 147/05).

Należy podkreślić, że Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił zakres cierpień i uszkodzeń ciała jakich doznała powódka w wyniku zdarzenia szkodzącego. W oparciu o szczegółowe opinie trzech biegłych sądowych Sąd I instancji prawidłowo ustalił, że powódka w wyniku zdarzenia doznała uszczerbku na zdrowiu w wysokości 32 %. (15%, 5%, 5%, 7%) Przebyła dwie operacje – jedną zespolenia śródszpikowego kości podudzia, druga - usunięcia tego zespolenia. W czasie rehabilitacji poruszała się przy pomocy specjalnego wózka i kul łokciowych, z których korzystała jeszcze przez pierwszy miesiąc szkoły. Prze półtora miesiąca musiała pozostawać w pozycji lezącej. Doznała ponadto trwałego oszpecenia w postaci czterech blizn podudzia długości 5 i 2 cm. Ponadto Sąd wziął pod uwagę młody wiek powódki.

Nie można więc uznać, że kwota zadośćuczynienia w granicach 64.000 zł jest kwotą nieodpowiednią. Już sam uszczerbek na zdrowiu, który wynosił 32% i który jest kategorią obiektywną i samoistna szkoda na osobie wskazuje, że ustalona przez Sąd kwota zadośćuczynienia jest bardzo umiarkowana, gdyż wynosi niecałe 2000 zł za 1% uszczerbku.

Obecnie w orzecznictwie coraz częściej pojawia się śmiałość, z jaką strony postępowania i same sądy odwołują się do procentowych rozmiarów uszczerbku na zdrowiu oraz kwot pieniężnych, które powinny – w ich ocenie – odpowiadać procentowemu uszczerbkowi na zdrowiu. Do wskazanych przeliczników odwołują się strony postępowania, formułując swoje roszczenia procesowe. Podobnie sądy w sposób wyraźny lub dorozumiany wskazują na przyjmowane przez siebie przeliczniki, niekiedy sugerując ich obiektywny, powszechny charakter. W niektórych sprawach sądy po uwzględnieniu powództwa, odwołują się do wymienionych przeliczników, by uzasadnić, że zasądzona kwota ma umiarkowanych charakter. Powyższą tendencje uznaje się w doktrynie, co do zasady za trafną. Zasadnie wskazuje się bowiem na samodzielny charakter uszczerbku na zdrowiu jako krzywdy domagającej się odrębnej kompensacji. Wyraźne stanowisko sądu orzekającego w sprawie o zadośćuczynienie w kwestii zastosowania przelicznika posiada również doniosłe znaczenie w zakresie pewności prawa, umożliwiając zestawienie rozpoznawanej sprawy z innymi, w których rozmiar uszczerbku na zdrowiu był zbliżony. Co więcej, obiektywizacja w tym zakresie byłaby możliwa nawet na poziomie prawodawczym. Nie chodzi oczywiście o określenie sztywnego taryfikatora uszczerbków na zdrowiu, jak zwykli przyjmować krytycy tej koncepcji, lecz o wyznaczenie granic sędziowskiej swobody decyzyjnej, a zwłaszcza minimalnych kwot, które powinny przysługiwać poszkodowanemu za każdy procent doświadczanego uszczerbku na zdrowiu (por. Mikołaj Wild, Wysokość zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę w orzecznictwie sądów w latach 2010 – 2011 – analiza empiryczna, Instytut Wymiaru Sprawiedliwości. Prawo w działaniu. Sprawy cywilne 15/2013, s. 272-273 i podane tam orzecznictwo sądów apelacyjnych)

Analiza empiryczna wskazuje, że zadośćuczynienia ustalane przez sądy rejonowe są wyraźnie niższe od tych ustalanych przez sądy okręgowe. Orzecznictwo sądów okręgowych oscyluje zazwyczaj wokół kwoty 4000 zł za 1% inwalidztwa , a w niektórych przypadkach kwota ta sięga nawet kwoty 10.000 zł za 1% uszczerbku na zdrowiu (por. Mikołaj Wild, op.cit. s. 273). Należy tez pamiętać, że stopa życiowa poszkodowanego nie ma wpływu na wysokość zadośćuczynienia, nie może też kwota ta być ograniczana przez tzw. przeciętną stopę życiowa społeczeństwa, co było lansowane w orzecznictwie Sądu Najwyższego w latach siedemdziesiątych XX wieku (por. wyrok S.A. w Poznaniu z dnia 27 kwietnia 2011 r., I A Ca 298/11 i stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z 17 września 2010 r., II CSK 94/10).

Sąd Rejonowy wyraźnie wskazał, że uznał, iż powódka przyczyniła się do wypadku w 40% , czego strona pozwana nie kwestionowała. Zarzut błędnych ustaleń w tym zakresie jest więc bezzasadny.

Mając na uwadze powyższe okoliczności należało, zgodnie z art. 385 k.p.c., orzec jak w sentencji.