Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 czerwca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Dariusz Śliwiński

Protokolant prot. sąd. M. S.

po rozpoznaniu w dniu 22 czerwca 2015 r.

sprawy P. G.

obwinionego z art. 86 § 1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Złotowie

z dnia 10 kwietnia 2015 r. sygn. akt II W 1/15

1.  utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy,

2.  zasądza od obwinionego zwrot kosztów za postępowanie odwoławcze oraz opłatę za II instancję w łącznej kwocie 80 zł.

SSO Dariusz Śliwiński

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 10 kwietnia 2015 r. Sąd Rejonowy w Złotowie w sprawie sygn. akt II W 1/15 uznał obwinionego P. G. za winnego tego, że w dniu 2 sierpnia 2013 r. około godziny 15.30 na drodze wojewódzkiej nr (...)na odcinku (...), kierując motocyklem marki Y. (...)o nr rej. (...)spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że nie zachował szczególnej ostrożności przed wykonaniem manewru skrętu w lewo, w wyniku czego doprowadził do narożnikowo-bocznego zderzenia z samochodem marki O. (...)o nr rej. (...), który znajdował się w trakcie wykonywania manewru wyprzedzania,

tj. wykroczenia z art. 86 § 1 kw i na podstawie art. 39 § 1 kw odstąpił od wymierzenia kary.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 118 § 1 kpw i § 1 pkt 2 oraz § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. Nr 118, poz. 1269) także na podstawie art. 5 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. t. jedn. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądzając od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 100 zł oraz wymierzając mu opłatę w kwocie 30 zł.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obwiniony zaskarżając go w całości i zarzucając:

1)  błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, a mające wpływ na treść orzeczenia, polegające na uznaniu, że nie w pełni zastosował przepisy o ruchu drogowym, sankcjonujące prawidłowe wykonanie manewru polegającego na zmianie pasa ruchu, czym doprowadził do zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego, a ostatecznie do wypadku drogowego;

2)  rażącą obrazę przepisów postępowania mająca wpływ na treść wydanego orzeczenia, w postaci naruszenia przepisu art. 8 kpw w zw. z art. 5 § 2 kpk poprzez rozstrzygniecie wszystkich relewantnych i nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść obwinionego.

W konkluzji obwiniony wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie od przypisanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Złotowie do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionego okazała się bezzasadna i nie zasługiwała na uwzględnienie.

Przed przystąpieniem do analizy zarzutów apelacji Sąd Okręgowy pragnie zauważyć, iż orzeczenie wydane w przedmiotowej sprawie jest oparte na całokształcie materiału dowodowego zebranego w sprawie, który został poddany wnikliwej analizie bez przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów. Analiza ustaleń poczynionych przez Sąd Rejonowy znajduje pełne odzwierciedlenie we wnioskach zawartych w uzasadnieniu wyroku, które czyni zadość wymogom art. 424 § 1 i 2 kpk w zw. z art. 82 § 1 kpw, co w pełni pozwala na przeprowadzenie kontroli instancyjnej.

Odnosząc się do meritum zarzutów apelacji obwinionego nie sposób podzielić jego zastrzeżeń co do logiczności wywodu Sądu I instancji w przedmiocie ustalenia, że nie w pełni zastosował przepisy o ruchu drogowym, sankcjonujące prawidłowe wykonanie manewru zmiany pasa ruchu. W tym miejscu warto zaznaczyć, iż chcąc zjechać z drogi w lewo, a nie skręcić w lewo na skrzyżowaniu, bez wątpienia zmieniał pas ruchu, gdyż musiał przejechać przez pas ruchu dla pojazdów jadących z przeciwka. Fakt, iż manewr ten wykonywał poza skrzyżowaniem charakteru wykonywanego przez niego manewru nie zmieniał, czego skarżący zdaje się nie przyjmować do wiadomości.

Jeżeli chodzi o ustalenia Sądu I instancji w przedmiocie zachowania oskarżonego w czasie wykonywania powyższego manewru zauważyć należy na wstępie, że skarżący przedstawia te ustalenia dość selektywnie. Sąd Rejonowy ustalił, iż obwiniony włączył kierunkowskaz sygnalizując tym samym zamiar zmiany pasa ruchu, nie mniej jednak nie ustalił, że obwiniony zjechał do lewej krawędzi jezdni. Skarżący zupełnie pomija fakt, iż z ustaleń Sądu Rejonowego wynika, że zaczął on gwałtownie hamować zaraz po włączeniu kierunkowskazu i znajdował się wtedy na środku swojego pasa ruchu. Tym samym zmusił do gwałtownego hamowania kierujących dwoma jadącymi za nim samochodami osobowymi, którzy chcąc wyprzedzić obwinionego z prawej strony, musieli wjechać częściowo na pobocze jezdni.

Podsumowując z ustaleń Sądu I instancji wynika, że obwiniony rozpoczynając wykonanie zamierzonego manewru zmiany pasa ruchu stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym przebywając jeszcze na swoim pasie ruchu.

Idąc dalej podkreślenia wymaga, iż, choć jak wyżej wspomniano nie udało się dokładnie ustalić, w jakiej części pasa jezdni znajdował się motocykl prowadzony przez obwinionego w momencie, gdy zaczął skręcać w lewo, to udało się ustalić jednoznacznie w toku eksperymentu procesowego, że gdyby obwiniony dojechał do osi jezdni mógł on zobaczyć w lusterku wstecznym O. (...) prowadzonego przez M. K..

Nadto fakt, iż M. K. wyprzedał kilka pojazdów, jak również miejsce uszkodzeń obu pojazdów uczestniczących w zderzeniu świadczące o tym, że M. K. tuż przed zderzeniem wykonywał manewr obronny, wskazuje, iż pojazd M. K. znalazł się pierwszy na lewym pasie ruchu, a obwiniony wjechał bezpośrednio przed ten pojazd nadjeżdżający z tyłu.

Z powyższego wynika, iż obwiniony nie obserwował należycie, czy może bezpiecznie przejechać przez lewy pas ruchu w celu zjechania z drogi po lewej stronie, a tym samym nie zachował szczególnej ostrożności przy wykonywaniu manewru zmiany pasa ruchu wymaganej na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Zupełnie nieuzasadnione były również zastrzeżenia skarżącego w przedmiocie prawidłowości wykonywanego manewru wyprzedzania przez M. K.. W pierwszej kolejności warto odnotować, iż analiza całości uzasadnienia, a nie jedynie jednego zdania wyrwanego przez obwinionego z kontekstu, pozwala stwierdzić, że Sąd I instancji oceniał prawidłowość manewru wykonywanego przez M. K. i ocena ta była pozytywna. M. K. mógł na tym odcinku podjąć manewr wyprzedzania. Nadto nie sposób wskazać na żadne okoliczności faktyczne pozwalające na uznanie, że przy jego wykonywaniu nie zachował szczególnej ostrożności.

Reasumując Sąd I instancji w świetle zgromadzonego materiału dowodowego prawidłowo ustalił sprawstwo i winę obwinionego popełnienia wykroczenia z art. 86 § 1 kw.

Z uwagi na kierunek apelacji – na korzyść obwinionego, Sąd Okręgowy nie był władny ingerować w rozstrzygnięcie Sądu I instancji o odstąpieniu od wymierzenia kary obwinionemu na podstawie art. 39 § 1 kw.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 636 § 1 kpk w zw. art. 119 kpw, art. 118 § 3 w zw. z § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. Nr 118, poz. 1269) oraz art. 5 w zw. z art. 8 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. t. jedn. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądzając od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 zł tytułem zwrotu zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wymierzając mu opłatę w kwocie 30 zł, albowiem nie zachodziły żadne przesłanki do zwolnieni obwinionego od obowiązku poniesienia tych kosztów.

SSO Dariusz Śliwiński