Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Prokurator Rejonowy w Piszu oskarżył B. Ż. o to, że:

W dniu 11 marca 2015 roku o godzinie 19.30 na trasie: K.-K. gm. B., okręgu (...) prowadził w ruchu lądowym motorower – skuter m-ki (...) o nr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości 1,27 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, przy czym czynu tego dopuścił się będąc prawomocnie skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Piszu, sygn. akt II K 155/09 z dnia 18 marca 2009 r. za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości

tj. o czyn z art. 178a § 4 kk

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 marca 2015 r. funkcjonariusz Policji sierż. sztab. M. R. pełnił służbę patrolową wspólnie z sierż. M. N. na terenie gminy B.. Patrol ten, około godz. 19.35 z polecenia oficera dyżurnego KPP w P., udał się na trasę B. – K., albowiem wg. zgłoszenia anonimowej osoby oskarżony B. Ż. miał jeździć motorowerem w stanie nietrzeźwości.

Podczas patrolu trasy, na przystanku (...) w miejscowości K., funkcjonariusze Policji zauważyli siedzących na ławce oskarżonego B. Ż. oraz R. D.. Na miejscu przed przystankiem autobusowym stał motorower (...) o nr (...). Rura wydechowa motoroweru była gorąca, według relacji funkcjonariuszy nie można było utrzymać jej w dłoni. Mężczyźni, rozpytani przez funkcjonariuszy Policji, stwierdzili, że żaden z nich nie kierował tym pojazdem. Podali, że pchali go z K.. W związku z powyższym z mężczyznami udano się na Komisariat Policji w B., gdzie poddano ich trzykrotnie badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu.

Następnie B. Ż. poddano badaniom na urządzeniu służącym do ilościowego oznaczenia alkoholu w wydychanym powietrzu typu Alkometr A 2.0. Badanie wykonane o godz. 20:02 wykazało 1,27mg/l, o godz. 20:05-1,24 mg/l, a o godz. 21:19 – 1,15mg/l. W dwukrotnym badaniu u R. D. wyniki wyglądały następująco: godz. 20:20 – 1,33 mg/l, zaś o godz. 20:22 – 1,38 mg/l. Urządzenie miało ważne świadectwo wzorcowania. Badani oświadczyli do protokołu z pomiaru, że spożywali alkohol: B. Ż. - piwo w ilości 3 litrów w godz. 15:00 – 18:00, zaś R. D. piwo w ilości 1,5 litra w godz. 19:00 – 20:00. W trakcie wykonywania dalszych czynności sierż. sztab. R. skontaktował się ze zgłaszającym, który ostatecznie ujawnił swoją tożsamość. Był nim M. S. zamieszkały (...).

Przesłuchani w charakterze świadka M. S. i jego matka J. S. potwierdzili fakt kierowania pojazdem typu motorower przez B. Ż.. W związku z tym został on zatrzymany do wyjaśnienia w sprawie i osadzony w (...) w P..

Oskarżony B. Ż. w chwili orzekania miał 28 lat. Był kawalerem. Miał na utrzymaniu jedno dziecko. Zobowiązany był do płacenia alimentów w wysokości 500 zł. Wg. oświadczenia płacił alimenty w kwotach po 50 – 100 zł w miarę swoich możliwości. Utrzymywał się z zasiłku z MOPS-u w kwocie 456 zł. Nie odbywał służby wojskowej. Otrzymał kat. D ze względu na problemy w szkole i samo-okaleczania na przedramionach. Był w przeszłości karany sądownie, ostatnio za przestępstwo nie alimentacji. Nie był w przeszłości leczony psychiatrycznie. Był leczony odwykowo w W.. Przebywał wówczas przez około 2 tygodnie na tzw. „detoksie”. (...) nie kontynuował. Zarzuconego mu czynu dopuścił się będąc uprzednio prawomocnie skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Piszu z dnia 18 marca 2009 r., sygn. akt II K 155/09 za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości.

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego B. Ż. k.45v-46, k.18-18v.,31v; zeznania świadków: R. D. k. 13v. – 14, k. 46 – 46v.; M. S. k. 9 – 9v., k. 46v.; J. S. k. 10v. – 11; protokół użycia alkometru k. 2,3; świadectwo wzorcowania k. 4; wyjaśnienia złożone na piśmie przez oskarżonego k. 43; dane B. Ż. k.45,31-31v.; protokół zatrzymania osoby k. 5,6; dane osobo-poznawczych k. 20; informacja z Wydziału Komunikacji k. 21; informacja z bazy pesel k. 22-23; informacja z K. k. 24-25; odpis wyroku k. 27)

Oskarżony B. Ż. w trakcie swoich pierwszych wyjaśnień, złożonych jeszcze w postępowaniu przygotowawczym, przyznał się do wypicia znacznej ilości alkoholu w dniu zdarzenia wraz z R. D.. Nie przyznał się natomiast do kierowania motorowerem twierdząc, że kierował nim R. D.. Przed Sądem oskarżony, co do istoty sprawy, podtrzymał swoje wcześniejsze wyjaśnienia. Nadal utrzymywał, że on nie kierował tym motorowerem, a czynił to R. D..

(vide wyjaśnienia k. 18-18v., k. 31v., k. 45v. – 46, wyjaśnienia złożone na piśmie przez oskarżonego k. 43)

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia oskarżonego B. Ż. zasługiwały na wiarę jedynie w części odnoszącej się do spożycia przez niego w dniu zdarzenia znacznej ilości alkoholu, gdyż fakt ten w sposób obiektywny i bezsporny został potwierdzony przeprowadzonymi, trzykrotnymi pomiarami ilości alkoholu w wydychanym powietrzu. Urządzenie pomiarowe posiadało ważne świadectwo wzorcowania. (vide k.4) Ponadto, okoliczność niniejszą szczerze i uczciwie potwierdził także świadek R. D.. Kluczową kwestią w sprawie okazało się zatem ustalenie przez Sąd - czy oskarżony B. Ż. w inkryminowanym okresie prowadził motorower, będąc w stanie oczywistej nietrzeźwości. Okoliczności takiej konsekwentnie zaprzeczał oskarżony, wskazując jednocześnie, że przez cały czas w drodze na przystanek (...) motorowerem kierował R. D.. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w tym zakresie, albowiem były one rażąco sprzeczne ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Wyjaśnienia B. Ż., w których zaprzeczył popełnieniu zarzucanego mu czynu, stanowiły jedynie przyjętą przez oskarżonego linię obrony.

Sąd na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności na podstawie zeznań świadków: M. S. (vide k. 9 – 9v., k. 46v.), J. S. (vide k. 10v. – 11) oraz R. D. (vide k. 13v. – 14) uznał wbrew twierdzeniom oskarżonego B. Ż., że to on kierował motorowerem.

I tak:

Wszystkie wskazane powyżej osoby potwierdziły jednoznacznie i niezależnie od siebie, że to oskarżony B. Ż. kierował motorowerem. Z analizy materiału dowodowego wynikało wprost, że oskarżony był widziany przez J. S. i M. S. jak wsiadał na pojazd jednośladowy i był pod wpływem alkoholu. (vide zeznania świadków k.9-9v i k.10v-11) To właśnie M. S. zawiadomił o tym fakcie Policję. Bez znaczenia w tym wypadku była okoliczność, iż oskarżony od dłuższego czasu pozostawał w konflikcie ze swoimi sąsiadami, co usilnie w swoich wyjaśnieniach starał się akcentować oskarżony. Właśnie owy konflikt najprawdopodobniej sprawił, że świadek widząc nietrzeźwego B. Ż. wsiadającego za kierownicę motoroweru, skorzystał z okazji dokuczenia mało lubianemu sąsiadowi i zdecydował o tym fakcie poinformować Policję. Ponadto, w chwili kiedy M. S. zgłaszał ów fakt na policji nie był w stanie przewidzieć, w którym momencie i w jakich okolicznościach Policja zatrzyma obu mężczyzn jadących motorowerem. Nie był zatem w stanie przewidzieć, że ustalenie przez policjantów właściwego kierowcy przedmiotowego pojazdu w chwili zatrzymania będzie mogło budzić jakiekolwiek wątpliwości. Stąd też nielogicznym byłoby, gdyby to R. D. kierował motorowerem jak próbował dowodzić oskarżony, a M. S. bezpodstawnie obwiniałby B. Ż.. M. S., telefonując na Policję miał świadomość, że okoliczności podnoszone w zawiadomieniu zostaną natychmiast przez funkcjonariuszy Policji zweryfikowane. Bezcelowym zatem byłoby fałszywe oskarżanie osoby niewinnej. Stąd też Sąd uznał, że M. S. zgłosił na Policję to, co w rzeczywistości tego dnia zaobserwował. Bez znaczenia były w tych okolicznościach motywy jego działania, gdyż zgłoszone zdarzenie było faktem. Zeznania J. S. i M. S. były jedynie konsekwencją zaobserwowanej sytuacji. Świadkowie szczerze podali jedynie to, co zdołali tego dnia zaobserwować i zapamiętać.

Istotnym jest, że również R. D., który to wraz z oskarżonym spożywał alkohol tego dnia, potwierdził wersję przedstawianą w zeznaniach przez tych świadków. W pierwszych zeznaniach bez cienia wątpliwości podał bowiem, że to oskarżony kierował motorowerem. Dopiero przed Sądem świadek ten zaczął wypowiadać się bardziej lakonicznie. Unikał precyzyjnych odpowiedzi na zadawane pytania. Indagowany zasłaniał się niepamięcią. Nie można wykluczyć, iż takimi zeznaniami świadek chciał wzmocnić linię obrony zaprezentowaną przez oskarżonego. Nie chciał jednoznacznie określić, iż w inkryminowanym okresie motorowerem kierował B. Ż., lecz bez cienia wątpliwości potwierdził wcześniejsze złożone zeznania, jako zgodne z prawdą.

Z tych wszystkich przyczyn Sąd uznał, iż wyjaśnienia oskarżonego, jako sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym nie polegały na prawdzie. Oskarżony zmieniał (uzupełniał) wersję wydarzeń. Wersja oskarżonego prezentowana przed sądem w porównaniu do wersji lansowanej w postępowaniu przygotowawczym w znaczny sposób ewoluowała.

W tej sytuacji Sąd nie miał wątpliwości, że oskarżony B. Ż. prowadził na trasie K. – B. w ruchu lądowym motorower marki (...) o nr rej. (...) znajdując się stanie nietrzeźwości.

Zgodnie z art. 178a § 4 kk jeżeli sprawca czynu określonego w § 1 był wcześniej prawomocnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego albo za przestępstwo określone w art. 173, 174, 177 lub art. 355 § 2 popełnione w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego albo dopuścił się czynu określonego w § 1 w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego w związku ze skazaniem za przestępstwo, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd uwzględnił zarówno okoliczności łagodzące jak i okoliczności obciążające. Do tych ostatnich należy niewątpliwie uprzednia karalność oskarżonego. Jednocześnie uprzednia karalność za przestępstwo z art. 178a § 1 kk (vide karta karna k. 24 - 25 ), świadczy o nieumiejętności korzystania przez niego z doświadczeń życiowych oraz lekceważeniu obowiązującego porządku prawnego. Okoliczności łagodzących Sąd się nie dopatrzył.

Sąd orzekł wobec oskarżonego B. Ż. karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności. Dotychczasowy tryb życia oskarżonego (wcześniejsze wyroki skazujące) zdaniem Sądu prowadzi do jednoznacznego wniosku, że B. Ż. w sposób rażący lekceważy obowiązujący porządek prawny, orzeczenia Sądów i nałożone na niego obowiązki. Nie wykorzystał danej mu w przeszłości przez Sąd szansy na poprawę swojego postępowania. Zastosowane wobec niego uprzednio kary o charakterze wolnościowym nie przyniosły spodziewanych rezultatów i nie stanowiły dla oskarżonego żadnej nauczki. W sytuacjach określonych w art. 58 § 3 kk Sąd co prawda może zamiast kary pozbawienia wolności orzec grzywnę albo karę ograniczenia wolności do lat 2, jednakże zgodnie z art. 58 § 4 kk przepisu tego nie stosuje się do sprawcy przestępstwa z art. 178a § 4, stąd Sąd w niniejszym przypadku obowiązany był przepisami ustawy orzec wobec oskarżonego B. Ż. karę pozbawienia wolności.

Ukształtowana w powyższy sposób dolegliwość karna – kara pozbawienia wolności – stanowi zdaniem Sądu sprawiedliwą reakcję karną na czyn oskarżonego, należycie realizując cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, właściwie uwzględniając cele zapobiegawcze i wychowawcze oraz stanowiąc dla oskarżonego wystarczającą przestrogę na przyszłość. Co do kary Sąd nie dopatrzył się po stronie oskarżonego żadnych przesłanek skutkujących możliwość warunkowego jej zawieszenia, gdyż zgodnie z art. 69 § 4 kk wobec sprawcy przestępstwa określonego w art. 178a § 4 kk sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności w szczególnie uzasadnionych wypadkach. Odnośnie oskarżonego brak jest pozytywnej prognozy z uwagi na uprzednią karalność.

Zgodnie z treścią art. 42 § 3 kk obowiązującą w dniu wydania wyroku, Sąd orzeka zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych dożywotnio w razie popełnienia przestępstwa określonego w art. 178a § 4 kk (…), chyba że zachodzi wyjątkowy wypadek, uzasadniony szczególnymi okolicznościami. Ponadto stosownie do treści art. 49 § 2 kk, obowiązującej w chwili orzekania, w razie skazania sprawcy za przestępstwo określone w art. 178a § 4 kk sąd orzeka świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości co najmniej 10 000 złotych.

Jednakże w takiej postaci ustawa obowiązuje dopiero od dnia 18 maja 2015 r. i ma zastosowanie do czynów popełnionych w tym dniu i później.

Zgodnie zaś z art. 4 § 1 kk jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy.

Nie ulega wątpliwości, że przepisy obowiązujące w dniu popełnienia przez oskarżonego B. Ż. zarzucanego mu czynu, były dla niego względniejsze. Tym samym stosownie do treści art. 42 § 2 kk w zw. z art. 4 § 1 kk, Sąd orzekł wobec oskarżonego obligatoryjny środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 (pięciu) lat, biorąc pod uwagę przede wszystkim stopień nietrzeźwości oskarżonego oraz dotychczasową karalność za podobne przestępstwo. Tak ustalony okres eliminacji oskarżonego z grona kierowców będzie wystarczającą nauczką na przyszłość i pozwoli przemyśleć oskarżonemu, jakie są zasadnicze, kardynalne zasady ruchu drogowego i kanony bezpieczeństwa, których łamać nie wolno. Za takim wymiarem tego środka karnego przemawiają także względy społecznego oddziaływania kary na innych potencjalnych sprawców przestępstw z art. 178a § 4 kk.

Na podstawie art. 49 § 2 kk w zw. z art. 4 § 1 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego B. Ż. świadczenie pieniężne w kwocie 300 (trzystu) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

Zaś na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności Sąd zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia od dnia 11.03.2015 r. godz. 19:55 do dnia 12.03.2015 r. godz.12:05 ( vide protokół zatrzymania k. 5 - 6).

Z kolei na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 z późn. zm.) zwolnił oskarżonego B. Ż. od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych przejmując je w całości na rachunek Skarbu Państwa.

Sytuacja finansowa, warunki osobiste oskarżonego i fakt orzeczenia bezwzględnej kary pozbawienia wolności w ocenie Sądu, nie pozwalają przyjąć, iż będzie on w stanie uiścić powyższych kosztów w całości, ani nawet w części.

ZARZĄDZENIE

- (...)

- (...);

- (...).

P., dnia 06 lipca 2015 r.