Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 12 listopada 2014 roku w sprawie z powództwa Banku (...) Spółki Akcyjnej w W. przeciwko I. H.
o zapłatę kwoty 5.496,34 zł, Sąd Rejonowy w Skierniewicach zasądził od pozwanej I. H. na rzecz Banku (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 2.095,73 zł (dwa tysiące dziewięćdziesiąt pięć złotych siedemdziesiąt trzy grosze)
z odsetkami umownymi w wysokości 18% rocznie, nie przekraczającymi jednak w skali roku odsetek maksymalnych równych czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP liczonych w skali roku, od następujących kwot: od kwoty 2.095,73 zł (dwa tysiące dziewięćdziesiąt pięć złotych siedemdziesiąt trzy grosze) za okres od dnia 31 maja 2013 roku do dnia 17 kwietnia 2014 roku, od kwoty 1.945,73 zł (jeden tysiąc dziewięćset czterdzieści pięć złotych siedemdziesiąt trzy grosze) za okres od dnia 18 kwietnia 2014 roku do dnia 22 kwietnia 2014 roku, od kwoty 1.845,73 zł (jeden tysiąc osiemset czterdzieści pięć złotych siedemdziesiąt trzy grosze) za okres od dnia 23 kwietnia 2014 roku do dnia 23 kwietnia 2014 roku, od kwoty 1.765,73 zł (jeden tysiąc siedemset sześćdziesiąt pięć złotych siedemdziesiąt trzy grosze) za okres od dnia 24 kwietnia 2014 roku do dnia 28 kwietnia 2014 roku, od kwoty 1.685,73 zł (jeden tysiąc sześćset osiemdziesiąt pięć złotych siedemdziesiąt trzy grosze) za okres od dnia 29 kwietnia 2014 roku do dnia 5 maja 2014 roku, od kwoty 1.465,73 zł (jeden tysiąc czterysta sześćdziesiąt pięć złotych siedemdziesiąt trzy grosze) za okres od dnia 6 maja 2014 roku do dnia 9 lipca 2014 roku, od kwoty 1.265,73 zł (jeden tysiąc dwieście sześćdziesiąt pięć złotych siedemdziesiąt trzy grosze) za okres od dnia 10 lipca 2014 roku do dnia zapłaty. Umorzył postępowanie co do kwoty 830 zł (osiemset trzydzieści złotych), oddalił powództwo
w pozostałej części oraz zasądził od pozwanej I. H. na rzecz Banku (...)
w (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 681,58 zł (sześćset osiemdziesiąt jeden złotych pięćdziesiąt osiem groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, zaskarżając go w części dotyczącej oddalenia odsetek umownych w wysokości 1635,61 złotych. Zaskarżonemu w tym zakresie orzeczeniu zarzucił naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 233 k.p.c. w zw. z art. 245 k.p.c. oraz w zw. z art. 505 ³⁷ k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny materiału dowodowego i dokonanie błędnych lub niepełnych ustaleń faktycznych, mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy,
w szczególności do uznania, iż nie zachodzą przesłanki wskazane w art. 359 § 2 ¹ i 2 ² k.c.,
co skutkowało oddaleniem powództwa w zakresie dochodzonych przez powoda odsetek umownych od wykorzystanej części limitu kredytowego jako naliczonych niezgodnie
z obowiązującą w okresie naliczania odsetek stopą procentową.

Wobec powyższych zarzutów powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku
i zasądzenie od pozwanej kwoty 2095,73 złotych z odsetkami umownymi w wysokości
18% rocznie, nie przekraczającymi jednak w skali roku odsetek maksymalnych równych czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP liczonych w skali roku oraz kwoty 1635,61 zł z tytułu odsetek umownych w wysokości 21% w skali roku za faktyczne opóźnienia w spłacie rat należności głównej naliczonych zgodnie z warunkami regulaminu Kart Kredytowych C. za okres od dnia 15.10.2011 r. do dnia 30.05.2013 r., a także zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa adwokackiego z uwzględnieniem postępowania apelacyjnego, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja powoda jako bezzasadna podlega oddaleniu.

Wbrew zapatrywaniom apelującego, zaskarżone orzeczenie należało uznać za prawidłowe, stanowiące wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego. Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia i w konsekwencji przyjmuje za swoje, uznając za zbędne powielanie ich w całości w treści niniejszego uzasadnienia. W ocenie Sądu odwoławczego Sąd I instancji w sposób właściwy zastosował również odpowiednie przepisy prawne do stanu faktycznego niniejszej sprawy.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu
w postępowaniu uproszczonym i z tego względu zgodnie z przepisem art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku tego sądu powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Nie sposób podzielić zarzutu skarżącego, jakoby Sąd meritii dopuścił się obrazy przepisu art. 233 k.p.c. w zw. z art. 245 k.p.c. w zw. z art. 505 ³⁷ k.p.c. W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy w dokonał prawidłowej oceny zgromadzonego przez strony materiału dowodowego i wbrew wywodom apelacji dokonał jego wszechstronnej oceny nie naruszając zasady swobodnej oceny dowodów. Podkreślić bowiem należy, iż przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona tylko w przypadku, gdyby nie była oparta na odpowiadającemu zasadom logiki powiązaniu ujawnionych w postępowaniu dowodowym okoliczności w całość zgodną z doświadczeniem życiowym (por. wyrok Sądu Najwyższego z 27 września 2002 r., II CKN 817/00). Skarżący braku logiki w ocenie materiału dowodowego lub sprzeczności tej oceny z doświadczeniem życiowym zdaniem Sądu Okręgowego nie wykazał. Zauważyć bowiem trzeba, że powód podnosząc powyższy zarzut nie wskazał, w jaki sposób Sąd I instancji zasadę swobodnej oceny dowodów naruszył, ograniczając się jedynie do zaprezentowania stanu faktycznego ustalonego na podstawie własnej oceny dowodów. Samo natomiast przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze /doniosłości/ poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu nie może stanowić o skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Wielokrotnie w orzecznictwie sądów odwoławczych oraz Sądu Najwyższego podnoszono, iż zgłoszony w apelacji zarzut naruszenia art. 233 § 1 może zostać uwzględniony jedynie w przypadku wykazania jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając, a także w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych (por. m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 czerwca 2008 r. I ACa 180/08, OSA 2009/6/55, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r. II CKN 817/00, nie publik., LEX 56906).

Zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwolił Sądowi rozpoznającemu apelację na konstatację, że dokonane przez Sąd Rejonowy rozstrzygnięcie, oparte na wnioskach wywiedzionych z przeprowadzonego dotychczas postępowania, było prawidłowe. Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko Sądu I instancji zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, iż powództwo w zakresie kwoty 1.635,61 zł, jaką powódka naliczała z tytułu odsetek od wykorzystanej części limitu kredytowego podlegało oddaleniu wobec nieprawidłowo zastosowanej przez powoda wysokości stopu procentowej.

Odsetki te - jak słusznie ustalił Sąd I instancji - były naliczane według stopy 21% za okres czasu od 15 października 2011 roku do 30 maja 2013 roku. Zgodnie zaś z dyspozycją art. 359 § 2 ¹ k.c. maksymalna wysokość odsetek wynikających z czynności prawnych (zarówno tzw. kapitałowych jak karnych) nie może w stosunku rocznym przekraczać czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP, która od dnia 7 marca 2013 roku do dnia
9 maja 2013 roku wynosiła jednak 4,75%, zaś od dnia 10 maja 2013 roku do dnia 6 czerwca 2014 roku 4,50%. Zatem niewątpliwie istniała niezgodność naliczonych odsetek
z obowiązującą stopą procentową. Jak trafnie wskazał również Sąd meriti, roszczenie z tytułu odsetek w kwocie 1.635,61 zł, wobec tego, że z załączonego do akt sprawy wyciągu
z rachunku nie wynika na poczet jakich należności były księgowane dokonywane przez pozwaną spłaty (odsetki, kapitał, prowizje i opłaty) nie poddaje się matematycznej weryfikacji. Tym bardziej, że do kwoty należności głównej, którą pozwana bądź już spłaciła, bądź nadal jest zobowiązana do zapłaty, powód doliczał w sposób nie znajdujący usprawiedliwienia w świetle obowiązujących przepisów prawa, tzw. opłaty za czynności windykacyjne, których łączna wysokość stanowi ponad ¼ jej zadłużenia. Słusznie zatem Sąd uznał, że w takiej sytuacji, zaoferowane przez powoda dowody, nie mogą być uznane za wystarczające w odniesieniu do wysokości należnych od pozwanej odsetek, obliczonych za okres od dnia 15 października 2011 roku do 30 maja 2013 roku. Ponieważ powód nie przedstawił dokładnego matematycznego wyliczenia odsetek, ze wskazaniem kwoty zadłużenia, od jakiej były one naliczane w poszczególnych okresach czasu oraz wyjaśnieniem, czy była to należność z tytułu kapitału, odsetek lub innego źródła, jego roszczenie nie mogło zostać uwzględnione jako nie poddające się weryfikacji i w związku
z tym nieudowodnione. Stanowisko powoda wyrażone w apelacji, iż w zakresie stwierdzonych wątpliwości, co do poprawności wyliczonych odsetek Sąd winien wezwać powoda do ich wyjaśnienia nie jest zasadne. Wskazać bowiem należy, że wykrycie prawdy przez sąd ogranicza się w zasadzie do: przeprowadzenia dowodów zgłoszonych przez strony, bowiem na nich spoczywa ciężar dowodu (art. 6 k.c.), zasada prawdy materialnej nie może bowiem przekreślać kontradyktoryjności procesu, gdyż - ciężar wskazania niezbędnych dowodów spoczywa przede wszystkim na stronach procesowych. Działanie sądu z urzędu
i przeprowadzenie dowodu niewskazanego przez stronę jest po uchyleniu art. 3 § 2 k.p.c. dopuszczalne tylko w wyjątkowych sytuacjach procesowych oraz musi wypływać z opartego na zobiektywizowanej ocenie przekonania o konieczności jego przeprowadzenia (wyrok Sadu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 10 kwietnia 2013 roku, III AUa 1468/12, LEX nr 1311941). Tym samym wobec braku inicjatywy dowodowej w tym zakresie i nieprzedłożenie przez powoda wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń fakt ten musiał skutkować niekorzystnym dla strony rozstrzygnięciem.

Wobec powyższego Sąd I instancji trafnie orzekł o zwrocie na rzecz powoda kapitału pożyczki i ustalając, że przy zawarciu umowy strony określiły stopę odsetek na 22,92%,
a zatem powód mógł żądać dalszych odsetek od kapitału w wysokości 18%, Sąd odsetki te zasądził, uwzględniając fakt, że zadłużenie pozwanej zmniejszało się na skutek dokonywanych przez nią po wniesieniu pozwu wpłat.

Mając na względzie wyżej przytoczone argumenty Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.