Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lipca 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: st. sekr.sądowy Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 14 maja 2015 r., 2 lipca 2015 r. i 16 lipca 2015 r. sprawy, przeciwko M. T. c. S. i I. z domu C. ur. (...) w W.

obwinionego o to że:

1. W dniu 2 października 2014 roku około godz. 10:45 w W. przy skrzyżowaniu ul. (...) 1 z ul. (...), kierujący pojazdem m-ki O. (...) o nr rej. (...), nie zastosował się do sygnału świetlnego wjeżdżając za sygnalizator gdy jest to zabronione.

2. w tym samym miejscu i czasie, kierujący pojazdem m-ki O. (...) o nr rej. (...), nie zastosował się do znaku F-10 " kierunki na pasach ruchu".

t.j. o czyn z art.:

1. 92 § 1kw w zw. §95 zsd

2. . 92 § 1kw w zw. §72 ust 1. zsd

Orzeka

1)  Obwinionego M. T. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to na podstawie art. 92 par 1kw w zw z art. 9 par 2 kw. wymierza karę grzywny w wysokości 400 ( czterysta) złotych.

2)  Zasądza od obwinionego 40 ( czterdzieści) złotych tytułem opłaty , obciąża go w części kosztami postępowania w sprawie w kwocie 291,36 ( dwieście dziewięćdziesiąt jeden złotych , trzydzieści sześć groszy)

Sygn. akt V W 6058/14

UZASADNIENIE

M. T. został obwiniony o to, że:

1)  W dniu 2 października 2014 roku około godz. 10:45 w W. przy skrzyżowaniu ul. (...) 1 z ul. (...), kierujący pojazdem m-ki O. (...) o nr rej. (...), nie zastosował się do sygnału świetlnego wjeżdżając za sygnalizator gdy jest to zabronione,

2)  w tym samym miejscu i czasie, kierujący pojazdem m-ki O. (...) o nr rej. (...), nie zastosował się do znaku F-10 " kierunki na pasach ruchu".

t.j. o czyn z art.:

1. 92 § 1kw w zw. §95 zsd

2. . 92 § 1kw w zw. §72 ust 1. zsd

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 2 października 2014 roku około godz. 10:45 M. T. kierował samochodem marki O. (...) o nr rej. (...). Jadąc ul. (...) w W. od ul. (...) nie zastosował się do znaku F-10 „kierunki na pasach ruchu” i z pasa przeznaczonego do jazdy na wprost, wjechał na skrzyżowanie z ulicą (...), po czym ustawił się jako pierwszy do skrętu w lewo. M. T. wykonując w/w czynność nie zastosował się do sygnału świetlnego wjeżdżając za sygnalizator, gdy jest to zabronione, z uwagi na otwarty ruch dla pojazdów ruchu poprzecznego – pojazdy znajdujące się na ul. (...) oczekiwały przed sygnalizatorem świetlnym.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionego M. T. /e-protokół rozprawy z dnia 14 maja 2015 r. od godz. 00:03:08 do godz. 00:06:43/, zeznań świadka D. M. /k. 6v, e-protokół rozprawy z dnia 2 lipca 2015 r. od godz. 00:01:13 do godz. 00:17:37/, częściowych zeznań świadka M. W. /e-protokół rozprawy z dnia 2 lipca 2015 r. od godz. 00:18:11 do godz. 00:24:27/, opinii ustnej biegłego sądowego J. K. /e-protokół rozprawy z dnia 16 lipca 2015 r. od godz. 00:00:35 do godz. 00:08:50/, a także notatek urzędowych /k. 1, 8-9/ oraz fotografii /k. 39-42/.

Obwiniony M. T. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił, iż zawiózł pasażera do (...) (...) na ul. (...), a następnie jechał z powrotem na lotnisko i z uwagi na to z ul. (...)skręcił w lewo. Z wyjaśnień obwinionego wynika, iż następnie zatrzymał się na środkowym pasie ruchu, oczekując, aż jakiś kierowca go przepuści. M. T. wyjaśnił, iż potem skręcił w lewo i na wysokości wojskowego lotniska został zatrzymany przez policję. Obwiniony oświadczył, iż policjant wskazał mu wówczas, że przejechał na czerwonym świetle. Zdaniem obwinionego taka sytuacja nie miała miejsca, a nawet jeśli zdarzenie takie miało faktycznie miejsce, to zdaniem obwinionego policjant nie miał prawa tego zobaczyć, gdyż zatrzymał go po przejechaniu 400 metrów od miejsca zdarzenia. Obwiniony wyjaśnił również, iż policjant oświadczył mu, że o powyższym zdarzeniu dowiedział się od policjanta, który stał na skrzyżowaniu.

M. T. wskazał także, iż gdy zatrzymał się na terenie terminala podszedł do niego mężczyzna, którym okazał się być pracownik (...) i spytał się go, co policja od niego chciała. Obwiniony wyjaśnił, iż odpowiedział temu mężczyźnie, że policjant oświadczył mu, iż przejechał on na czerwonym świetle. Z wyjaśnień obwinionego wynika, iż pracownik (...) odpowiedział mu, że powyższa sytuacja nie miała miejsca oraz, że w razie problemów może on powołać go na świadka. /e-protokół rozprawy z dnia 14 maja 2015 r. od godz. 00:03:08 do godz. 00:06:43 wyjaśnienia obwinionego M. T. /

M. T. ma 44 lata. Prowadzi własną działalność gospodarczą, nie jest w stanie określić wysokości dochodu. Z zawodu jest technikiem mechanikiem samochodowym. Jest rozwiedziony, wychowuje samotnie 19-letniego syna. Nie był karany. Nie był również leczony psychiatrycznie ani odwykowo. /e-protokół rozprawy z dnia 14 maja 2015 r. od godz. 00:00:57 do godz. 00:02:15 wyjaśnienia obwinionego M. T. /

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę M. T. w odniesieniu do przypisanych mu czynów.

Sąd, konstruując stan faktyczny, oparł się na materiale dowodowym w postaci zeznań świadka D. M. oraz opinii biegłego sądowego J. K.. Podstawę ustaleń stanowiły także dołączone do akt sprawy źródła pozaosobowe z dokumentów.

Ustalając stan faktyczny, Sąd uwzględnił także wyjaśnienia obwinionego M. T.. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego w zakresie, w jakim nie przyznał się on do popełnienia zarzucanych mu wykroczeń z art. 92 § 1 kw. Za niewiarygodną należało uznać również tą część jego wyjaśnień, w której wskazywał on, iż policjant nie miał prawa zobaczyć, że wjechał on za sygnalizator podczas nadawanego sygnału czerwonego dla jego kierunku ruchu, gdyż zatrzymał on obwinionego po przejechaniu 400 metrów.

Twierdzenia obwinionego w tym zakresie stanowią wyłącznie przyjętą przez niego linię obrony. W opozycji do tej części jego wyjaśnień znajdują się zeznania złożone przez świadka D. M., treść notatki urzędowej sporządzonej przez st. sierż. R. P. oraz opinia sporządzona przez biegłego sądowego J. K..

Pozostała część wyjaśnień obwinionego w ocenie Sądu była w pełni wiarygodna, gdyż była logiczna, zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, a także z zeznaniami świadka D. M., opinią biegłego sądowego J. K. oraz dowodami z dokumentów.

Analizując osobowe źródła dowodowe Sąd Rejonowy dał całkowitą wiarę zeznaniom funkcjonariusza policji D. M. /k. 6v, e-protokół rozprawy z dnia 2 lipca 2015 r. od godz. 00:01:13 do godz. 00:17:37/. Choć świadek ten nie pamiętał na rozprawie głównej okoliczności zdarzenia, to jednak po odczytaniu złożonych przez niego w postępowaniu wyjaśniającym zeznań, przypomniał sobie interwencję i potwierdził ich autentyczność. Zeznania jego złożone w postępowaniu wyjaśniającym i potwierdzone przed Sądem są spójne, logiczne i tworzą całość. Wskazać należy przy tym, iż funkcjonariusz policji D. M., należycie wykonując swoje obowiązki służbowe, zareagował na popełnione przez obwinionego wykroczenia. Była to bezpośrednia przyczyna podjętych przez niego działań, które zostały udokumentowane. Ponadto świadek nie jest zainteresowany rozstrzygnięciem jakie mogłoby zapaść w sprawie, bowiem jest osobą postronną. Brak było zatem podstaw do uznania, że świadek ten, w celu doprowadzenia do skazania niewinnej osoby, fałszywie oskarżył M. T. o czyny, których w rzeczywistości w/w nie popełnił.

Zeznania D. M. są również spójne z załączoną do akt notatką urzędową /k. 1/ sporządzoną po kontroli drogowej przez st. sierż. R. P., której treści Sąd dał w pełni wiarę, nie dostrzegając powodów, dla których należałoby jej odmówić wiarygodności i mocy dowodowej.

Ustalając stan faktyczny Sąd posłużył się również zeznaniami świadka M. W. / e-protokół rozprawy z dnia 2 lipca 2015 r. od godz. 00:18:11 do godz. 00:24:27/.

W złożonych zeznaniach świadek potwierdził m.in., iż w czasie zdarzenia obwiniony przekroczył linię ciągłą. Powyższa okoliczność znalazła również potwierdzenie w zeznaniach świadka D. M..

Jednocześnie Sąd nie dał wiary tej części zeznań świadka, w której wskazywał on, iż przepuścił on pojazd kierowany przez obwinionego podczas wyświetlanego zielonego światła sygnalizacji świetlnej. Powyższa okoliczność jest sprzeczna z wiarygodnymi zeznaniami świadka D. M..

Wobec rozbieżnych relacji w zakresie przebiegu zdarzenia, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego do spraw ruchu drogowego, techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków J. K., który dokonał analizy przebiegu zdarzenia.

W sporządzonej opinii biegły wskazywał, iż w miejscu zdarzenia występuje sygnalizacja świetlna bez sygnalizatorów kierunkowych. Biegły wskazał nadto, iż miejsce zdarzenia zna z autopsji oraz opiniowania innych zdarzeń drogowych i jest to miejsce, gdzie często trzeba czekać na kilka zmian sygnalizacji, tak, aby możliwe było bezpieczne wykonanie skrętu w lewo zgodnie z obowiązującymi przepisami. W opinii biegłego interweniujący policjant miał możliwość zidentyfikowania samochodu obwinionego i miał on możliwość zobaczenia tablicy rejestracyjnej. Biegły oceniając zachowanie świadka podkreślił, iż zachowanie polegające na tym, że ktoś wjeżdża przez linię ciągłą, aby jak najszybciej opuścić skrzyżowanie, ocenia on jako nie tylko niezgodne z przepisami, ale również aspołeczne. Zdaniem biegłego świadek precyzyjnie opisywał zmiany sygnalizacji i w opinii biegłego mógł on jednoznacznie zidentyfikować i dostrzec samochód obwinionego. W opinii biegłego policjant na podstawie sygnalizacji mógł jednoznacznie wywnioskować jaki sygnał świetlny był wyświetlany dla obwinionego. Biegły wskazał nadto, iż z kolei świadek obwinionego potwierdził, że obwiniony skręcił w lewo mimo, że wcześniej poruszał się pasem do jazdy na wprost i z zeznań świadka wynika, iż obwiniony dokonał zmiany pasa ruchu w miejscu zabronionym. Zdaniem biegłego różnice w zeznaniach świadków dotyczą tego czy obwiniony wykonał skręt w lewo z tzw. „najazdu” czy też po wcześniejszym zatrzymaniu. Biegły wskazał, iż z relacji świadka, który potwierdził, że obwiniony dokonał zmiany pasa ruchu w miejscu zabronionym wynika, że obwiniony przejeżdżał skrzyżowanie z tzw. „najazdu” bez wcześniejszego zatrzymania, natomiast policjant utrzymywał, że obwiniony po przejechaniu za przejście dla pieszych zatrzymał się przed jezdnią ul. (...), a za pasami przejścia dla pieszych. Zdaniem biegłego brak jest w sprawie dowodów materialnych pozwalających na rozstrzygnięcie powyższych rozbieżności. /e-protokół rozprawy z dnia 16 lipca 2015 r. od godz. 00:00:35 do godz. 00:08:50 opinia ustna biegłego sądowego J. K. /

W ocenie Sądu opinia biegłego była jasna, spójna i nie zawierała sprzecznych wniosków. Sąd nie dopatrzył się błędów logicznych w rozumowaniu biegłego. Wydając opinię biegły bazował na całym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym i swoje stanowisko w sposób wystarczający uargumentował. Dlatego Sąd przyjął wnioski opinii za podstawę ustaleń faktycznych.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dowodach pozaosobowych w postaci: notatek urzędowych /k. 8-9/ oraz fotografii /k. 39-42/. W ocenie Sądu powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Czyny przypisane obwinionemu M. T. to wykroczenia z art. 92 § 1 kw. Wykroczenia określonego w tym przepisie dopuszcza się ten, kto nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego. Wykroczenie to może być popełnione umyślnie bądź nieumyślnie. W myśl art. 5 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym obwiniony jako uczestnik ruchu znajdujący się na drodze był obowiązany stosować się do poleceń i sygnałów dawanych przez osoby kierujące ruchem lub uprawnione do jego kontroli, sygnałów świetlnych oraz znaków drogowych.

Obwiniony w czasie zdarzenia przy skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...) kierując pojazdem m-ki O. (...) o nr rej. (...) najpierw nie zastosował się do znaku F-10 " kierunki na pasach ruchu". Przepis § 72 ust. 1 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 roku w sprawie znaków i sygnałów drogowych stanowi, że umieszczony obok jezdni znak F-10 "kierunki na pasach ruchu" wskazuje dozwolone, zgodnie ze strzałkami umieszczonymi na znaku, kierunki jazdy z poszczególnych pasów ruchu. Niezastosowanie się do sygnału drogowego wyczerpało znamiona wykroczenia z art. 92 § 1 kw.

W dalszej kolejności obwiniony nie zastosował się do sygnału świetlnego wjeżdżając za sygnalizator gdy jest to zabronione. Stosownie do treści przepisu § 95 ust. 1 pkt 3 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 roku w sprawie znaków i sygnałów drogowych czerwony sygnał świetlny nadawany przez sygnalizator S-1 oznacza zakaz wjazdu za sygnalizator. Niezastosowanie się do znaku drogowego wyczerpało znamiona wykroczenia z art. 92 § 1 kw.

Kwalifikacja prawna czynów obwinionego nie budzi żadnej wątpliwości.

Analizując stronę podmiotową wykroczeń dokonanych przez obwinionego, całość okoliczności sprawy pozwala na przyjęcie, iż działał on w zamiarze bezpośrednim. Jako osoba dojrzała życiowo, w pełni poczytalna, uprzednio przeszkolona jako kierowca w zakresie podstawowych przecież przepisów z zakresu ruchu drogowego, obwiniony z pewnością miał zamiar popełnienia czynów karalnych, to jest chciał je popełnić. Swoim zachowaniem, nie stosując się do w/w znaków drogowych, obwiniony wyczerpał wszystkie dyspozycje art. 92 § 1 kw.

Przy wymierzaniu obwinionemu M. T. kary, Sąd miał na uwadze dyrektywy wskazane w przepisie art. 33 kw oraz art. 9 § 2 kw. Stosownie do treści przepisu art. 9 § 2 kw, Sąd, orzekając jednocześnie o ukaraniu za dwa wykroczenia, wymierzył łącznie karę w granicach zagrożenia określonych w przepisie przewidującym najsurowszą karę. W niniejszej sprawie jest to ten sam przepis art. 92 § 1 kw.

Zgodnie z powyższą regułą, Sąd na podstawie art. 92 § 1 kw przy zastosowaniu art. 9 § 2 kw wymierzył obwinionemu łącznie karę grzywny w wysokości 400 zł, uznając taką karę za adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości przedmiotowych wykroczeń, które zdaniem Sądu były znaczne. W ocenie Sądu wymierzona kara pozwoli na osiągnięcie celów kary, tak w zakresie wychowawczego oddziaływania na obwinionego, jak i w płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania. Uzmysłowi również obwinionemu karygodność jego zachowania. Sąd nie widział możliwości orzeczenia łagodniejszej formy kary, ani – tym bardziej odstąpienia od wymierzenia kary, bądź poprzestaniu na zastosowaniu wobec obwinionego środków oddziaływania wychowawczego.

Orzeczenie o opłacie wydano na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 40 zł.

Jednocześnie Sąd obciążył obwinionego jedynie częściowo wydatkami poniesionymi w toku postępowania przez Skarb Państwa w wysokości 291,36 złotych, zwalniając go w pozostałej części od tych wydatków, na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw.

Z tych wszystkich względów orzeczono, jak w wyroku.