Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Dnia 12 sierpnia 2014 roku (data nadania, k.20) powódka (...) sp. z o.o. w S. wniosła o zasądzenie na swoją rzecz od E. O. kwoty 250,57 zł tytułem zapłaty za wykonywanie przez spółkę usługi ochrony mienia. Nadto powódka domagała się zasądzenia na swoją rzecz kosztów procesu. (pozew, k. 4-7)

Dnia 24 września 2014 roku Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w W., XVI Wydział Gospodarczy, sygn. akt XVI GNc 5327/14 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym. (nakaz zapłaty, k. 22)

Dnia 20 października 2014 roku (data nadania, k. 31) pozwania wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty i zażądała oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia na jej rzecz kosztów procesu. Podniosła, że kiosk, który prowadziła był dzierżawiony a później sprzedany. Pozwana wskazała, że regulowała należności z tytułu umowy zlecenia, nawet te, które winien był opłacać dzierżawca. W 2010 roku złożyła prośbę o rozwiązanie umowy. (sprzeciw, k. 27-29)

W odpowiedzi na sprzeciw powódka podtrzymała swoje stanowisko. Wskazała, że fakt dzierżawienia osobie trzeciej kiosku w lipcu 2010 roku nie miał wpływu na postanowienia zawartej miedzy stronami umowy. Podkreśliła, że pozwana nigdy nie wypowiedziała umowy o ochronę mienia. (pismo z dnia 29 stycznia 2015 roku, k. 38-40)

W piśmie z dnia 21 marca 2015 roku E. O. stwierdziła, że powinna ewentualnie dopłacić kwotę 35,40 zł tytułem odsetek od faktury nr (...). Wskazała, że formułując żądanie powódka nie uwzględniła, iż pozwana uregulowała należność, na którą opiewa faktura nr (...). Zaznaczyła również, że od stycznia 2011 roku kiosk należy do innego właściciela, dlatego żądanie od niej zapłaty za ochronę mienia za 2011 rok jest niezasadne. (pismo z dnia 21 marca 2015 roku, k. 49-50)

Pismem z dnia 15 kwietnia 2015 roku (...) sp. z o.o. w S. cofnęła pozew w zakresie kwoty 85,40 zł wraz ze zrzeczeniem się roszczenia. Wobec powyższego powódka domagała się zasądzenia od pozwanej na swoją rzecz: kwoty 165,17 zł tytułem należności głównej; odsetek ustawowych od kwoty 250,57 zł od dnia 12 sierpnia 2014 roku do dnia 20 października 2014 roku w wysokości 6,25 zł; odsetek ustawowych od kwoty 165,17 zł od dnia 21 października 2014 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu. (pismo z dnia 15 kwietnia 2015 roku, k. 56-57).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

E. O. była właścicielką kiosku typu (...) mieszczącego się przy ul. (...) w S. i prowadziła w nim działalność gospodarczą.

( bezsporne, poparte: informacja z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej Rzeczypospolitej Polskiej, k. 15)

Dnia 1 kwietnia 2010 roku E. O. zawarła z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w S. (obecnie (...) sp. z o.o. w S.) umowę zlecenia, przez którą spółka zobowiązała się do ciągłej, całodobowej ochrony pomieszczeń objętych lokalnym systemem alarmowym monitorowanym przez (...). Zgodnie z § 5 ust. 1 E. O. zobowiązała się do uiszczania zleceniobiorcy za powyższą usługę wynagrodzenia w kwocie 70,00 zł miesięcznie plus 22% podatku VAT w terminie do 10 dnia każdego miesiąca za miesiąc bieżący. W myśl § 7 umowa została zawarta na czas nieoznaczony, a każda ze stron mogła wypowiedzieć umowę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia ze skutkiem na koniec miesiąca kalendarzowego.

( dowód : umowa o ochronie obiektu w systemie monitoringu sygnałów alarmowych nr 116/T/10, k. 11-13)

Od lipca 2010 roku E. O. wydzierżawiła kiosk osobie trzeciej.

( bezsporne )

Dnia 19 stycznia 2011 roku E. O. sprzedała kiosk typu (...) mieszczący się przy ul. (...) w S. za cenę 2.000,00 zł Ł. M..

( dowód: umowa sprzedaży, k. 51)

(...) sp. z o.o. w S. wystawiła dwie faktury opiewające na kwoty po 85,40 zł z terminami płatności odpowiednio do dnia 19 grudnia 2010 roku oraz do dnia 21 stycznia 2011 roku. Pismem z dnia 24 lutego 2014 roku spółka wezwała E. O. do zapłaty kwoty 240,60 zł, na którą składały się powyższe kwoty wraz z odsetkami.

( dowód: wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem nadania, k. 14-14v.)

Dnia 20 października 2014 roku E. O. przelała na rachunek bankowy (...) sp. z o.o. w S. kwotę 85,40 zł.

( dowód: potwierdzenie wykonania przelewu, k. 53)

Rozstrzygając przedmiotową sprawę Sąd oparł się na dowodach z dokumentów w postaci: informacji z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej Rzeczypospolitej Polskiej, umowy o ochronie obiektu nr 116/T/10, wezwania do zapłaty, potwierdzenia nadania przesyłki, nakazu zapłaty z dnia 24 września 2014 roku, sygn. akt XVI GNc 5327/14, umowy sprzedaży oraz potwierdzenia wykonania przelewu, gdyż ich wiarygodność nie była kwestionowana przez żadną ze stron, a ich autentyczność nie budziła wątpliwości Sądu.

Bezsporne było, iż E. O. prowadziła kiosk w S. i dnia 1 kwietnia 2010 roku zawarła z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w S. umowę o ochronę mienia. Nie kwestionowano ważności tej umowy ani faktu prawidłowego wykonywania usług. Strony były zgodne, co do tego, iż od lipca 2010 roku kiosk został wydzierżawiony osobie trzeciej, zaś od stycznia 2011 roku właścicielem obiektu stał się Ł. M.. Spór koncentrował się wokół ustalenia czy E. O. skutecznie wypowiedziała zawartą z powódką umowę i tym samym czy jest zobowiązania do zapłaty na rzecz (...) sp. z o.o. w S. żądanej przez powódkę kwoty.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Umowę łączącą strony w niniejszej sprawie należy uznać za umowę o świadczenie usług. Zgodnie z art. 750 k.c. do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu. Natomiast zgodnie z art. 734 § 1 k.c. przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie. Jeżeli ani z umowy, ani z okoliczności nie wynika, że przyjmujący zlecenie zobowiązał się wykonać je bez wynagrodzenia, za wykonanie zlecenia należy się wynagrodzenie. Jeżeli nie ma obowiązującej taryfy, a nie umówiono się o wysokość wynagrodzenia, należy się wynagrodzenie odpowiadające wykonanej pracy (art. 735 k.c.). Strony uzgodniły wysokość wynagrodzenia za każdy miesiąc świadczenia usług w postaci ochrony mienia w wysokości 70,00 zł miesięcznie plus 22% podatku VAT, płatne do dnia 10 każdego miesiąca za miesiąc bieżący. Jednocześnie strony postanowiły, że § 7 umowa została zawarta na czas nieoznaczony, a każda ze stron mogła wypowiedzieć umowę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia ze skutkiem na koniec miesiąca kalendarzowego.

Z powyższego należy wnioskować, że kontrahenci obowiązani są do świadczenia tak długo jak przedmiotowa umowa nie zostanie unicestwiona, na przykład, na skutek wypowiedzenia jej przez którąś ze stron. Pozwana nie kwestionowała rzeczywistego i prawidłowego wykonywania usług przez powódkę w grudniu 2010 roku oraz styczniu 2011 roku. Sąd nie ma wątpliwości, że za wykonaną zgodnie z umową usługę należy się ustalone wynagrodzenie. Powódka nie wykazała, jakoby wypowiedziała przedmiotową umowę, tak aby w styczniu 2011 roku nie była już zobowiązania do świadczenia na rzecz usługodawcy.

Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Art. 232 zd. 1 k.p.c. stanowi, że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawnej. W niniejszej sprawie E. O. twierdziła, że skutecznie odstąpiła od umowy, dlatego żądanie zapłaty za usługę za miesiąc styczeń 2011 roku jest bezzasadne. Wobec powyższego to pozwana, jako strona wywodząca skutki prawne ze swych oświadczeń obowiązania była udowodnić, że do wypowiedzenia umowy rzeczywiście doszło. Mając na uwadze treść art. 77 § 2 k.c. należy stwierdzić, że wypowiedzenie umowy pisemnej winno być stwierdzone pismem. Spółka zaprzeczyła jakoby otrzymała pismo w postaci wypowiedzenia umowy, zaś E. O. nie podjęła żadnej inicjatywy dowodowej celem dowiedzenia prawdziwości swych twierdzeń. W związku z powyższym Sąd uznał okoliczność tę za nieudowodnioną i ustalił, iż w sprawie nie doszło do wypowiedzenia umowy o świadczenie usług.

Odnosząc się do zarzutów pozwanej należy zaznaczyć, że nie ma znaczenia, kto używał kiosku pozwanej od lipca 2010 roku ani fakt, że w grudniu 2010 roku kiosk został sprzedany. E. O. była stroną skutecznej i ważnej umowy zawartej dnia 1 kwietnia 2010 roku i tym samym osobą zobowiązaną do uiszczania wynagrodzenia za „zamówioną” przez siebie usługę. Trzeba podkreślić, że umowa o odpłatną ochronę mienia to umowa o świadczenie usług o charakterze dwustronnie zobowiązującym i wzajemnym. Cechą zobowiązań jest względny charakter stosunku cywilnoprawnego, co oznacza, że podmiot uprawniony dysponuje prawami skutecznymi wyłącznie wobec innego indywidualnie określonego podmiotu. (A. Olejniczak, Komentarz do art. 353 k.c.) Oznacza to, że podmiot w postaci dzierżawcy czy nowego właściciela pozostaje poza zawartym między stronami względnym stosunkiem zobowiązaniowym i jego istnienie nie wpływa na relacje stron wynikające z zawartej umowy.

Art. 455 k.c. stanowi, że jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. W niniejszej sprawie powódka żądała zasądzenia odsetek od należności głównej od dnia wniesienia pozwu, tj. od dnia 12 sierpnia 2014 roku. Należy uznać, że jest to data, od której żądanie odsetek stało się wymagalne. Ponieważ dnia 20 października 2014 roku pozwana zapłaciła na rzecz powódki kwotę 85,40 zł, od dnia 21 października 2014 roku kwota główna, od której należne będą odsetki ustawowe uległa pomniejszeniu do wysokości 165,17 zł.

Wobec powyższego Sąd w punkcie pierwszym wyroku zasądził od pozwanej E. O. na rzecz powódki (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. kwotę 165,17 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 250,57 zł od dnia 12 sierpnia 2014 roku do dnia 20 października 2014 roku oraz od kwoty 165,17 zł od dnia 21 października 2014 roku do dnia zapłaty.

Zgodnie z brzmieniem art. 203 § 1 k.p.c., pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku. W niniejszej sprawie doszło do skutecznego cofnięcia pozwu w zakresie 85,40 zł wraz ze zrzeczeniem się prawa do żądania tej kwoty, dlatego w punkcie drugim wyroku Sąd, na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. w zw. z art. 203 § k.p.c., umorzył postępowanie w sprawie w zakresie kwoty należności głównej 85,40 zł.

Rozstrzygając w przedmiocie kosztów Sąd kierował się treścią art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Chociaż w niniejszej sprawie doszło do cofnięcia przez powódkę pozwu już toku postępowania sądowego należy zaznaczyć, że nastąpiło to na skutek dokonania przez pozwaną częściowej zapłaty dnia 20 października 2014 roku. Oznacza to, że w momencie wniesienia pozwu żądanie kwoty głównej 250,57 zł było uzasadnione, zaś jej zmieszczenie spowodowane zostało działaniem pozwanej. Ponieważ stroną przegraną jest pozwana, powinna ona zapłacić pozwanemu kwotę 107,00 zł, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego powódki wraz z opłatą skarbową (§ 6 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu) oraz uiszczonej przez powódkę opłaty od pozwu.

W związku z powyższym i na mocy wskazanych przepisów prawa Sąd orzekł jak w sentencji.

z/ (...)