Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 09 czerwca 2015r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Andrzej Muszka

Protokolant: Monika Rataj

po rozpoznaniu w dniu: 09 czerwca 2015r.

s p r a w y : P. K.

syna W. i G. z domu K.

urodzonego w dniu (...) w J.

oskarżonego o to, że:

w dniu 9 czerwca 2014r. w J. województwo (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,26 mg/dm3 alkoholu w wydychanym powietrzu w ruchu lądowym samochód m-ki (...) nr rej. (...) przy czym czynu tego dopuścił się będąc wcześniej prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze o sygnaturze akt VII K 761/09 z dnia 06.10.2009r. za czyn z art. 178a § 1 k.k.

to jest o czyn z art. 178a § 4 k.k.;

I.  I. uznaje oskarżonego P. K. za winnego tego, że w dniu 9 czerwca 2014r. w J. województwo (...) prowadząc samochód m-ki (...) nr rej. (...) w ruchu lądowym nie stosował się do orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 22 kwietnia 2014 r. sygn. akt II W 799/14 zakazu kierowania prowadzenia wszelkich pojazdów w ruchu lądowym na okres 10 ( dziesięciu ) miesięcy, który to wyrok uprawomocnił się 14 maja 2014 r, tj. występku z art. 244 k.k. i za to na podstawie art. 244 k.k. wymierza mu karę 5 ( pięciu ) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk warunkowo zawiesza wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego P. K. kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 4 ( cztery ) lata;

III.  na podstawie art. 71 §1 kk orzeka wobec oskarżonego P. K. kare 100 ( stu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość stawki na kwotę 10 ( dziesięciu ) złotych;

IV.  na podstawie art. 73 §1 kk oddaje oskarżonego P. K. w okresie próby pod dozór kuratora sądowego;

V.  uznaje oskarżonego P. K. za winnego, tego, że w dniu 9 czerwca 2014 r. w J. prowadził samochód marki F. (...) numerze rejestracyjnym (...) po drodze publicznej będąc w stanie po użyciu alkoholu wynoszącym 0,25 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu tj. wykroczenia z art. 87 §1 kw i za to na podstawie art. 87 §1 kw wymierza mu kare 500 ( pięciuset) złotych grzywny;

VI.  na mocy art. 87 §3 kw. orzeka wobec oskarżonego P. K. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 2 (dwóch) lat;

VII.  na podstawie art. 624 §1 k.p.k w zw. z art. 119 k.p.o.w. zwalnia oskarżonego P. K. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym opłaty.

UZASADNIENIE

9 czerwca 2014 r. P. K. spożywał alkohol. Następnie, o godzinie 23:35 kierował samochodem osobowym marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) jadąc ulicą (...) w J., posiadając zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu wynoszącą 0,25 mg/dm3. Okoliczność tą stwierdzili funkcjonariusze Policji patrolujący w radiowozie marki O. (...) ulicę (...). Widząc pojazd kierowany przez oskarżonego, niezwłocznie zawrócili radiowóz, tracąc w tym momencie na krótki okres czasu pojazd ten z pola widzenia. W tym czasie P. K., po skręcie w prawo ulicą (...) zatrzymał pojazd przy nieruchomości oznaczonej numerem 53, opuścił samochód pozostawiając go otwarty, z włączonymi światłami mijania i kluczykami w stacyjce rozrusznika. P. K. odbiegł od pojazdu na odległość około 10 metrów, po czym widząc nadjeżdżający radiowóz zwolnił i spokojnym krokiem oddalał się od miejsca pozostawienia pojazdu. Zatrzymujących funkcjonariuszy Policji poinformował, że skoro go nie zatrzymali w pojeździe, to nie będzie się przyznawał do popełnienia zarzucanego mu czynu. Dodał, że zbyt wiele lat przebywał w zakładzie karnym. Funkcjonariusze Policji przebadali P. K. na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. W czasie drugiego badania zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu spadła do wynoszącej 0,24 mg/dm3.i w kolejnym do wynoszącej 0,23 mg/dm3.

Dowód: zeznania świadka E. S. k. 13, k. 51, zeznania świadka M. S. k. 15 , k. 45, zeznania świadka P. G.. K. 58, protokół z badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym k. 2, świadectwo wzorcowania k. 3, protokół eksperymentu procesowego k. 61-62, k. 66

P. K. był w przeszłości wielokrotnie karany sądownie, w tym za czyn z art. 178a§1 kk. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 9 czerwca 2015 r. w sprawie sygn.. akt II W 799/14 orzeczono wobec P. K. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres dziesięciu miesięcy. Wyrok uprawomocnił się 14 maja 2014 .

Dowód: dane o karalności k. 18-19, odpisy wyroków k. 20-21,

Oskarżony P. K. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i w toku postępowania przygotowawczego odmówił składania wyjaśnień w sprawie.

Wyjaśniając przed Sądem podał, że wyłącznie przechodził koło przedmiotowego pojazdu i w odległości 10-20 metrów od niego został zatrzymany. Wówczas nie wiedział, do kogo pojazd ten należy, obecnie wie, że należał on do mężczyzny nazywającego się P. G.. Odmówił udzielenia odpowiedzi na pytanie o znajomość z właścicielem pojazdu.

SĄD ZWAŻYŁ, CO NASTĘPUJE:

Wyjaśnienia oskarżonego, w których nie przyznaje się on do popełnienia zarzucanego mu czynu nie zasługiwały na przydanie im waloru wiarygodności. Wyjaśnienia te pozostawały bowiem w sprzeczności z logicznymi, bezstronnymi i korespondującymi ze sobą zeznaniami złożonymi przez przesłuchanych w charakterze świadków funkcjonariuszy Policji a to E. S. i M. S.. Oceniając wiarygodność ich zeznań Sąd zważył, że funkcjonariusze ci nie pozostają w żadnym konflikcie z oskarżonym. Zgodnie przyznają przy tym, że rozpoznali oskarżonego w momencie, gdy mijali kierowany przez niego pojazd. Wbrew zarzutom podnoszonym przez obronę, wynik obu z przeprowadzonych eksperymentów procesowych nie zakwestionował przyznanej zeznaniom funkcjonariuszy Policji wartości dowodowej. Należy w tym miejscu zauważyć, iż brak jest możliwości, z uwagi na upływ czasu i brak zapisu video dokładnego odtworzenia zdarzenia podczas którego pojazd marki F. (...) mijał policyjny radiowóz. W szczególności wobec braku relacji ze strony oskarżonego oraz osób trzecich nie można dokładnie określić prędkości z jaką poruszał się samochód osobowy. Na uwagę zasługuje jednak, iż prędkość ta może zostać ustalona w przybliżeniu. W sposób charakterystyczny opisał ją świadek M. S., wskazując ,że oskarżony w chwili gdy pojazdy mijały się zatrzymał pojazd lub bardzo zwolnił. Z kolei świadek E. S. wskazał, że oskarżony jechał tak wolno, iż czas mijania był wystarczający dla zaobserwowania jego osoby. Dowód z eksperymentu procesowego nie zakwestionował tych ustaleń, skoro stwierdzono, że istnieje takie ustawienie pojazdów, w czasie którego w warunkach zbliżonych do panujących w chwili krytycznego zdarzenia, możliwe jest wyraźne rozpoznanie osoby kierującego, przy czym postać ta jest widoczna, chociaż jeszcze nie rozpoznawalna na wcześniejszym etapie wzajemnego zbliżania się pojazdów. Fakt, że w czasie eksperymentu procesowego w dniu 11 maja 2015 r. w chwili gdy pojazdy mijały się poruszając się z prędkościami wynoszącymi 30 km/h w przypadku F. (...) i z prędkością patrolową w przypadku radiowozu, nie udało się osobom obecnym w radiowozie rozpoznać rysów twarzy kierującego, które były zamazane nie jest w ocenie Sądu wystarczający dla kategorycznego podważenia wartości dowodowej zeznań wymienionych funkcjonariuszy Policji. Pomijając fakt, że prędkość 30 km/h nie jest prędkością bardzo wolną w warunkach drogowych panujących w nocy na ulicy (...), czy zbliżoną do zatrzymania, jak opisał to świadek M. S., należy podkreślić, że istniał układ pojazdów w którym, wbrew twierdzeniom obrony, światła radiowozu policyjnego nie odbijały się od przedniej szyby pojazdu kierowanego przez oskarżonego, a oświetlały jego wnętrze, umożliwiając dokładne zarejestrowanie rysów twarzy kierującego. Nota bene, również w sytuacji gdy pojazdy były od siebie bardziej oddalone, światła radiowozu również nie odbijały się od szyby pojazdu F. (...) tak by uniemożliwić obserwację. Z uwagi na odległość nie było natomiast możliwości dokładnego rozpoznania widocznych choć rozmazanych rysów twarzy. Tym samym za logiczny następnie należy uznać wniosek wymienionych świadków, iż gdy po pokonaniu łuku na ulicy (...) zobaczyli oddalającego się od pojazdu P. K., przy czym świadek E. S. widział ostatnie chwile gdy oskarżony odbiegał przed przejściem do marszu, jego osobę przypisali do uprzednio zaobserwowanego kierowcy marki F. (...). O logiczności tego wniosku przekonuje również fakt, że stanowiący własność znajomego oskarżonego F. (...) stał z włączonymi światłami, otwarty i z kluczykiem w stacyjce rozrusznika. W tym kontekście, kategoryczne zeznania funkcjonariuszy Policji, których różniąca się w szczegółach o drugorzędnym zdarzeniu relacja wskazuje, że nie była ustalana na potrzeby postępowania karnego, mogła stanowić podstawę ustaleń stanu faktycznego w sprawie. W konsekwencji Sąd odmówił przydania wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, w których nie przyznał się on do popełnienia zarzucanego mu czynu.

Swoje ustalenia w sprawie Sąd poczynił także w oparciu o treść zeznań świadka P. G., w których wiarygodnie przyznał on, że oskarżony jest jego znajomym, z jego bratem wspólnie uczęszczali do jednej klasy. Fakt, że świadek nie pamiętał, komu dokładnie pożyczył przedmiotowy pojazd pozostawał bez znaczenia dla rozpoznania niniejszej sprawy, skoro w świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie budziło wątpliwości Sądu, że ostatecznie to oskarżony kierował pojazdem swojego znajomego, P. G..

Ustalenia faktyczne w sprawie Sąd oparł również na dowodach z dokumentów zgromadzonych w aktach postępowania. Zostały one sporządzone przez uprawnione podmioty, w przewidzianej prawem formie. Żadna ze stron nie kwestionowała ich rzetelności. Nie podważano bowiem wyników badania trzeźwości oskarżonego, jednak dla ustalenia ostatecznej zawartości alkoholu w wydychanym przez niego powietrzu konieczna była interpretacja tych wyników, zapisanych we wspomnianym protokole, w szczególności ilości alkoholu w wydychanym przez P. K. powietrzu.

Ustawodawca w treści art. 115 § 16 pkt 2 k.k. uzależnił dolną granicę stanu nietrzeźwości, od zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu, odnosząc się do faktycznej wielkości tego parametru, a nie wartości zmierzonej. Zasadnym wydaje się w tym miejscu również przypomnieć, iż jeżeli faktycznego stężenia alkoholu nie da się w ten sposób jednoznacznie ustalić, z możliwych wyników należy wybrać najkorzystniejszy dla oskarżonego, kierując się zasadą z art. 5 § 2 k.p.k.

Kierując się treścią świadectwa wzorcowania urządzenia, którym przeprowadzono badanie ilości alkoholu w powietrzu wydychanym przez oskarżonego, niepewność pomiaru tym urządzeniem przy wartości odniesienia 0,25 mg/l wynosi 0,01 mg/l. Jak wynika z treści przesłuchanego również na tą okoliczność świadka E. S., urządzenie nie sygnalizuje, kiedy pomiar następuje z błędem , kiedy wynik jest niepewny. Tym samym, zwłaszcza przy pomiarach wykazujących wartości graniczne pomiędzy stanem nietrzeźwości, a stanem po użyciu alkoholu, stosownie do treści art. 5§2 kpk wynik badania należy interpretować przy zastosowaniu marginesu niepewności wskazanego w świadectwie wzorcowania. W ten sposób uzyskuje się bowiem wynik który w warunkach postępowania karnego należy uznać za rzeczywisty, a co za tym idzie odpowiadający wymogom definicji z art. 115§1 16 pkt 2 kpk. W konsekwencji ustalając rzeczywistą zawartość alkoholu w wydychanym przez oskarżonego powietrzu Sąd przyjął, że w pierwszym badaniu wynosiła ona 0,25 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu i 0,24 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Sąd zważył, że zawartość alkoholu w powietrzu wydychanym przez oskarżonego zarówno nie przekroczyła 0,25 mg/l, jak i nie zmierzała do wartości przekraczającej 0,25 mg/l w kolejnych badaniach. Na tej podstawie należało ustalić, że swoim zachowaniem oskarżony wyczerpał znamiona czynu z art. 87§1 kw, skoro w chwili zdarzenia znajdował się w stanie po użyciu alkoholu. Sąd ustalił również, iż oskarżony w dniu zdarzenia kierował samochodem marki F. (...) po ulicach (...). Oznacza to, iż prowadząc pojazd mechaniczny uczestniczył w ruchu lądowym.

Niezależnie, swoim zachowaniem polegającym na tym, że prowadząc samochód marki F. (...) w ruchu lądowym nie stosując się do orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres dziesięciu miesięcy, obowiązującego od 14 maja 2014 r., wyczerpał znamiona czynu z art. 244 kk.

Oskarżony w czasie zdarzenia nie znajdował się w sytuacji lub stanie, które wyłączałyby jego swobodę działania lub podejmowania decyzji. Nie miał wpływu na ocenę jego zawinienia wypity wcześniej alkohol, skoro sprawca pił go dobrowolnie, znając jego działanie. Uznano go więc za zdolnego do zawinienia w odniesieniu do przypisanego zachowania, wyczerpującego znamiona czynu z art. 87§1 kw i art. 244 kk. Zgodnie z treścią art. 10§ 1 kodeksu wykroczeń, jeżeli czyn będący wykroczeniem wyczerpuje zarazem znamiona przestępstwa, orzeka się za przestępstwo i za wykroczenie.

Wymierzając oskarżonemu karę za czyn z art. 87§1 kw Sąd wziął pod uwagę, iż P. K. kierował samochodem osobowym w stanie po użyciu alkoholu będącym granicznym najwyższym spośród przewidzianych w ustawowej granicy z art. 115§16 kk. Ponadto nie uszło uwadze Sądu, iż obwiniony był w przeszłości karany, w tym za czyny z art. 178a§1 kk i art. 87§1 kw przy czym rozpoznawanych zachowań dopuścił się po upływie zaledwie niespełna miesiąca od dnia w którym uprawomocnił się wyrok Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze w sprawie II W 799/14.

Stosownie do treści art. 5§2 kpk, jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował fakt, iż oskarżony zamierzał przejechać jedynie krótki odcinek drogi. Poruszał się przy tym po ulicy o niskim natężeniu ruchu drogowego w porze w której ruch ten zamiera.

Łącząc wymienione wyżej okoliczności z dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw i art. 35 kw, Sąd uznał, że odpowiednią karą orzeczoną wobec P. K. będzie kara pięciuset złotych grzywny. Z całą pewnością tak wymierzona kara nie będzie nadmierną dolegliwością dla oskarżonego, skoro pomimo istnienia wymienionych okoliczności obciążających , jest ona karą najłagodniejszą z katalogu kar przewidzianych w art. 87§1kw. Sąd wnioskował, że nie jest konieczne wymierzanie kary surowszej, by osiągnięte zostały cele postępowania i cele kary. Orzeczona kara winna spełnić stawiane przed nią zadania zarówno w świetle oddziaływania wychowawczego, jak i zapobiegawczego, przy tym będzie adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości i stopnia winy, zatem spełni wszystkie wymogi stawiane przed nią przez przepisy karne. Orzeczona kara uwzględnia nadto możliwości zarobkowe oskarżonego , osiągającego dochód miesięczny w kwocie 2000 złotych.

Stosownie do art. 87§4 kw. Sąd orzekł wobec P. K. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres dwóch lat Wysokość orzeczonego środka karnych będzie, w ocenie Sądu, współmierna do stopnia zawinienia. Jego wymiar w środkowym przedziale przewidzianym przez ustawodawcę w treści art. 29§1 kw podyktowany był z jednej strony wskazanym faktem prowadzenia pojazdu w stanie po użyciu alkoholu będącym stanem granicznym dla uznania, iż oskarżony nie był nietrzeźwy, a po drugie z faktu, iż miesiąc przed rozpoznawanym zdarzeniem orzeczono wobec P. K. dziesięciomiesięczny zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych. Jak wskazuje postawa oskarżonego, tak łagodny wymiar zakazu nie spełnił wobec niego zadań z zakresu prewencji indywidualnej.

Społeczną szkodliwość czynu oskarżonego z art. 244 kk oceniono jako znaczną. Oskarżony złamał orzeczony względem niego zakaz prowadzenia pojazdów po upływie zaledwie miesiąca od jego orzeczenia okazując tym samym rażący wyraz lekceważenia dla prawomocnego wyroku sądowego. Postawa oskarżonego uczy okolicznych mieszkańców, że sytuacja prawna kształtowana wyrokami sądów powszechnych funkcjonuje wyłącznie teoretycznie, że indywidualny nawet błahy interes ważniejszy jest od obowiązującego porządku prawnego.

Sąd nie doszukał się po stronie oskarżonego okoliczności łagodzących.

Jako okoliczność obciążającą potraktowano uprzednią karalność oskarżonego, z wyłączeniem wyroku który stanowił podstawę skazania za czyn z art. 244 kk. Łącząc wymienione wyżej okoliczności z dyrektywami wymiaru kary z art. 53 § 1 i 2 kk, w szczególności stopniem społecznej szkodliwości czynu i stopniem winy oskarżonego, Sąd uznał, że odpowiednią karą orzeczoną wobec P. K. będzie kara pięciu miesięcy pozbawienia wolności. Z całą pewnością nie będzie ona nadmierną dolegliwością dla oskarżonego, skoro pomimo istnienia zarówno okoliczności mających wpływ na stopień społecznej szkodliwości jak i okoliczności obciążających, wymierzona ona została w dolnych granicach zagrożenia ustawowego. W ocenie Sądu brak było, z uwagi na uprzednią karalność oskarżonego możliwości orzeczenia wobec niego kary łagodniejszego rodzaju. Sąd mając na uwadze okoliczności niniejszej sprawy, w tym ustabilizowany tryb życia oskarżonego, wnioskował, że nie jest konieczne wymierzanie kary surowszej, by osiągnięte zostały cele postępowania i cele kary. Orzeczona kara winna spełnić stawiane przed nią zadania zarówno w świetle oddziaływania wychowawczego, jak i zapobiegawczego, przy tym będzie adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości i stopnia winy, zatem spełni wszystkie wymogi stawiane przed nią przez przepisy karne.

Kara orzeczona względem oskarżonego umożliwiała zastosowanie instytucji warunkowego zawieszenia jej wykonania. Oskarżony dotychczas trzykrotnie już korzystał z dobrodziejstwa tej instytucji. Zdaniem Sądu, podzielającego w tym względzie stanowisko Prokuratora, możliwe jest, przy obwarowaniu okresu próby stosownie do treści art. 73§1 kk oddaniem oskarżonego pod dozór kuratora, obdarzenie go jeszcze raz zaufaniem a co za tym idzie warunkowe zawieszenia wykonania kary. Sąd na podstawie całokształtu okoliczności sprawy i kierując się przesłankami określonymi w art. 69 § 1 i 2 kk, wnioskował, ze można pozytywnie prognozować, iż dozorowany przez kuratora oskarżony mimo niewykonania orzeczonej kary nie popełni w przyszłości przestępstwa. Będzie on obecnie w pełni świadomy skutków ewentualnego kolejnego naruszenia porządku prawnego.

Sąd uznał, mając przy tym na względzie przede wszystkim fakt, że po raz kolejny oskarżony korzysta z instytucji warunkowego zawieszenia kary, iż zasadnym będzie wyznaczenie wydłużonego, czteroletniego okresu próby. Orzeczenie takiej kary z całą pewnością odniesie efekt wychowawczy i zapobiegawczy, dając możliwość pełnej weryfikacji postawionej prognozy.

Wymierzając oskarżonemu karę za czyn z art 244 kk Sąd miał na uwadze, iż winna ona stanowić dla oskarżonego realną dolegliwość. Cel ten zostanie niewątpliwie osiągnięty dzięki wymierzeniu P. K. obok kary pozbawienia wolności kary 100 stawek dziennych grzywny, której wymiar uwzględnia dyrektywy przewidziane w treści art. 53§1 i 2 kk. Ustalając wysokość stawki dziennej Sąd zważył, iż oskarżony posiada niewysokie dochody z pracy a nadto posiada na utrzymaniu czworo dzieci. Z tych względów, mając na uwadze możliwości zarobkowe P. K., zasadnym było wymierzenie stawki dziennej w najniższej, dziesięciozłotowej kwocie.

Biorąc pod uwagę opisaną wyżej sytuację majątkową oskarżonego oraz obciążenie go karą finansową, zwolniono go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych. erwerobciążając nimi Skarb Państwa.