Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lipca 2015 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Kazimierz Kostrzewa

Protokolant: protokolant sądowy Marta Bartusiak

po rozpoznaniu w dniu 21 lipca 2015 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania S. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 6 czerwca 2014 roku nr (...)

w sprawie S. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o rentę socjalną

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 876/14

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 21 lipca 2015 r.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. decyzją z dnia 06.06.2014 r. odmówił S. B. prawa do renty socjalnej z uwagi na brak niezdolności do pracy. W szczególności organ rentowy wskazał, że ubezpieczony nie został orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 22.05.2014 r. uznany za całkowicie niezdolnego do pracy.

S. B. w odwołaniu od tej decyzji domagał się jej zmiany i przyznania mu renty socjalnej, zarzucając, że stan jego zdrowia nie pozwala na podjęcie pracy i z całą pewnością nie uległ poprawie.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie, powołując się na brak przesłanek do przyznania renty socjalnej, podtrzymując tym samym argumenty zawarte w zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

S. B. urodzony w dniu (...) r., ma wykształcenie zawodowe hydraulik, pracował jako pracownik budowlany. W okresie od 01.03.2013 r. do 31.01.2014 r. pobierał rentę socjalną. Odwołujący w dniu 29.01.2014 r. złożył wniosek o rentę socjalną.

/okoliczności bezsporne/

Celem wyjaśnienia istoty sporu tj. istnienia u S. B. niezdolności do pracy zarobkowej w rozumieniu art. 12, art. 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162 poz. 1118 z późń zm.) w zw. z art. 5 ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej (Dz. U. Nr 135, poz. 1268) Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego specjalisty z zakresu neurologii i chirurgii-ortopedii.

Sąd na podstawie zbiorczej opinii pisemnej biegłego lekarza sądowego neurologa i chirurga-ortopedy ustalił, że u odwołującego występuje:

- stan po urazie zmiażdżeniowym kończyny górnej prawej z uszkodzeniem ścięgien, nerwów, naczyń, mięśni, kości, z całkowitą dysfunkcją chwytu, manipulacji prawej ręki z przykurczem zgięciowym w stawie łokciowym po czterokrotnych operacjach kończyny górnej prawej, bez efektu i z tego powodu jest całkowicie niezdolny do pracy zgodnej z wykształceniem i kwalifikacjami, zdolny do pracy po przekwalifikowaniu.

Jak wynika z uzasadnienia opinii, odwołujący w wieku 8 lat uległ wypadkowi, w którym doznał zmiażdżenia kończyny górnej prawej. Stan fizykalny nie budzi wątpliwości, kończyna górna prawa jest praktycznie bezużyteczna i taka była od dnia wypadku. Mimo to odwołujący kształcił się w zawodzie hydraulika, zdobywając zawód i umiejętności, a następnie pracował w usługach budowlanych. U odwołującego, praworęcznego, występuje całkowita dysfunkcja kończyny górnej prawej z przykurczem w łokciu, zaburzeniami czucia, brakiem ruchu chwytnego dłoni z zanikami mięśniowymi i ściągającymi bliznami. Odwołujący jest całkowicie niezdolny do pracy w wyuczonym zawodzie hydraulika oraz innych zawodach wymagających w pracy fizycznej manipulacji dwoma rękami. Młody wiek, ogólna sprawność (oprócz ręki prawej) uzasadnia stwierdzenie zdolności do innych prac po przekwalifikowaniu na stanowisku uwzględniającym tego rodzaju ograniczenie. Wydolny w pozostałych segmentach ruchu.

(dowód: opinia sądowo-lekarska - k. 7-9 as,

uzupełniająca opinia sądowo-lekarska –k. 25 as).

Odwołujący wniósł zarzuty do opinii i wnioskował o przeprowadzenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłego chirurga-ortopedy. Sąd dopuścił dowód z opinii uzupełniającej biegłego chirurga - ortopedy celem ustosunkowania się do stanowiska odwołującego. Odwołujący wniósł zarzuty także do opinii uzupełniającej biegłego chirurga-ortopedy podnosząc, ze gdyby nawet się przekwalifikował, to kto by go przyjął do pracy. Sąd uznał, że zarzuty odwołującego stanowią jedynie polemikę z wnioskami biegłych nie znajdującą oparcia w aktach sprawy. W rezultacie, jedynie lakoniczne i bardzo ogólne zakwestionowanie opinii uzupełniającej biegłych przez odwołującego, nie mogło być potraktowane przez Sąd jako rzeczowa polemika z wnioskami opinii biegłych. W orzecznictwie wskazuje się słusznie, że nie uzasadnia potrzeby powołania innego biegłego jedynie ta okoliczność, że opinia powołanego już biegłego jest dla strony – w jej odczuciu niekorzystna (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 22.07.1997 r., I CKN 174/97, nie publ.).

Sąd w całości podzielił stanowisko biegłych lekarzy sądowych z zakresu neurologii i chirurgii-ortopedii oraz jej uzupełnienie. W szczególności Sąd uznał przedłożoną opinię za miarodajną dla ustalenia stanu zdrowia odwołującego w zakresie jego zdolności do wykonywania pracy. Opinia biegłych w ocenie Sądu spełnia ponadto wymogi przewidziane dla tego rodzaju środków dowodowych w art. 278 kpc i art. 285 kpc, a także w Rozporządzeniu Ministra Polityki Społecznej z 14 grudnia 2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy w związku z art. 12-14 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Sąd rozważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Kwestią sporną pomiędzy stronami było ustalenie, czy odwołujący spełniał w chwili orzekania przesłanki do pobierania renty socjalnej.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej ( Dz.U. Nr 135, poz. 1268), renta socjalna przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie niezdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które powstało:

- przed ukończeniem 18 roku życia,

- w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej – przed ukończeniem 25 roku życia,

- w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej.

Art. 15 pkt 1 ustawy o rencie socjalnej w sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się odpowiednio: art. 12-14, art. 61, art. 78-81, art. 93 ust. 2, art. 98, art. 100 ust. 1 i 2, art. 101, art. 102 ust. 1, art. 104 ust. 4, art. 107, art. 114, art. 116 ust. 1b i 2, art. 118 ust. 1-5, art. 119 ust. 1, art. 121, art. 122 ust. 1, art. 126, art. 128, art. 129 ust. 1, art. 130 ust. 1, art. 133-135, art. 136a i art. 138-144 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz przepisy wydane na podstawie art. 128a tej ustawy, przy czym kwotę wolną od potrąceń i egzekucji ustala się według zasad określonych dla renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U. z 2015 r. poz. 748) niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1)stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

2)możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 kwietnia 2015 r. I UK 308/14 stwierdził, że niezdolność do wykonywania dotychczasowego zatrudnienia nie jest wystarczającą przesłanką nabycia prawa do renty, jeżeli wiek, poziom wykształcenia i predyspozycje psychofizyczne usprawiedliwiają rokowania, że mimo upośledzenia sprawności organizmu możliwe jest podjęcie innej pracy w tym samym zawodzie albo po przekwalifikowaniu. (LEX nr 1746868, por także wyrok Sadu Najwyższego z dnia 25 listopada 1998 r. II UKN 326/98

OSNP 2000/1/36).

Przedmiotem postępowania było ustalenie, czy ubezpieczony ze względu na stan zdrowia jest całkowicie niezdolny do pracy, czy też stan jego zdrowia uległ zmianie, jak to wynika z zakwestionowanej opinii komisji lekarskiej i wydanej na jej podstawie decyzji ZUS.

W toku postępowania sądowego ubezpieczony został poddany badaniu przez biegłego lekarza neurologa i chirurga-ortopedę. W świetle opinii biegłych odwołujący nie jest osobą całkowicie niezdolną do pracy, ponieważ możliwe jest odzyskanie zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Z okoliczności sprawy wynika, że S. B. w wieku 8 lat uległ wypadkowi, w którym doznał zmiażdżenia kończyny górnej prawej. Obecnie z tego powodu stwierdza się u niego stan po urazie zmiażdżeniowym kończyny górnej prawej z uszkodzeniem ścięgien, nerwów, naczyń, mięśni, kości, z całkowitą dysfunkcją chwytu, manipulacji prawej ręki z przykurczem zgięciowym w stawie łokciowym po czterokrotnych operacjach kończyny górnej prawej, bez efektu. Odwołujący z tego powodu jest całkowicie niezdolny do pracy zgodnej z wykształceniem i kwalifikacjami, ale rokuje odzyskanie zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Stan fizykalny odwołującego nie budzi wątpliwości, kończyna górna prawa jest praktycznie bezużyteczna i taka była od dnia wypadku. Mimo to odwołujący kształcił się w zawodzie hydraulika, zdobywając zawód i umiejętności, a następnie pracował w usługach budowlanych. Odwołujący jest całkowicie niezdolny do pracy w wyuczonym zawodzie hydraulika oraz innych zawodach wymagających w pracy fizycznej manipulacji dwoma rękami. Młody wiek - odwołujący ma 24 lata, ogólna sprawność (oprócz ręki prawej) uzasadnia stwierdzenie zdolności do innych prac po przekwalifikowaniu na stanowisku uwzględniającym tego rodzaju ograniczenie. Wydolny w pozostałych segmentach ruchu.

Pozostałych warunków z art. 4 ust. 1 powołanej ustawy organ rentowy nie kwestionował.

Zatem zaskarżona decyzja organu rentowego jest słuszna.

Sąd wobec tych okoliczności na zasadzie art. 477 ¹⁴§1 k.p.c., orzekł, jak w sentencji wyroku.