Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 21 marca 2014 roku skierowanym przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W., powódka – (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. wniosła o zwolnienie spod egzekucji wierzytelności zajętych u T. C. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...) w W., na wniosek pozwanej (...) Spółki z o.o. w W., przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Ciechanowie M. W., w sprawie o sygn. akt Km 2975/13, należnych od T. C. w łącznej wysokości 235.650,00 złotych, które to wierzytelności powódka nabyła od dłużnika P. B. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo (...) P. B. w Ż. na podstawie umowy cesji z dnia 29 listopada 2013 roku. Dodatkowo powódka wniosła o zasądzenie od pozwanej kosztów procesu, w tym ewentualnych kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka podniosła, że w/w Komornik Sądowy, na wniosek pozwanej, wszczął postępowanie egzekucyjne tytułem zabezpieczenia przeciwko dłużnikowi P. B.. W toku prowadzonych czynności K. dokonał zajęcia wierzytelności należnych dłużnikowi P. B. od T. C. z tytułu wszelkich faktur za sprzedaż towarów i usług, wszelkich umów, zobowiązań, zwrotu kaucji gwarancyjnych. Dłużnik P. B. nie jest obecnie wierzycielem T. C., gdyż w dniu 29 listopada 2013 roku zawarta została umowa cesji pomiędzy P. B. a powódką (...) Sp. z o.o. w W.. Na mocy tej umowy, P. B., będący wierzycielem firny (...) w W., z tytułu wykonania robót budowlanych zgodnie z umową (...) z dnia 12 sierpnia 2013 roku oraz umową (...) z dnia 17 października 2013 roku, przelał należną mu wierzytelność na rzecz powódki w łącznej wysokości 265.650,00 złotych. W tym samym dniu P. B. poinformował T. C., że wszelkie w/w należności należy wpłacić w całości na rzecz powódki. Powódka wskazała też, że T. C. dokonała tzw. niewłaściwego uznania długu istniejącego względem powódki, gdyż dnia 31 grudnia 2013 roku wpłaciła na rzecz powódki kwotę 30.000,00 złotych, która zaliczona została na poczet zapłaty należności głównej wynikającej z faktury VAT nr (...) z dnia 31 sierpnia 2013 roku. Przedmiotowa wierzytelność jest już wymagalna i powinna zostać spełniona przez T. C. w całości na rzecz powódki. W dniu 6 marca 2014 roku T. C. przesłane zostało wezwanie do zapłaty kwoty 235.650,00 złotych. Wyraźnie z tego wynika, że powódka nabyła wierzytelność od dłużnika P. B.. Powódka wskazała również, że o dokonanym zajęciu dowiedziała się dopiero w dniu 21 lutego 2014 roku, kiedy to odebrała pismo datowane na dzień 12 lutego 2014 roku od T. C., skierowane do niej „do wiadomości”, a którego głównym adresatem był Komornik Sądowy M. W.. Z treści tego pisma dowiedziała się o zajęciu przysługującej jej wierzytelności. Powódka skierowała w dniu 10 marca 2014 roku do pozwanej ostateczne przedsądowe wezwanie do zwolnienia zajętych wierzytelności spod egzekucji wraz z załącznikami stanowiącymi dowody przejścia wierzytelności na powódkę. Do dnia dzisiejszego pozwana nie ustosunkowała się do przedmiotowego pisma, przede wszystkim zaś – nie wniosła o ograniczenie egzekucji w zakresie przedmiotowej wierzytelności. Jako podstawę prawną swoje żądania powódka wskazała przepis art. 841 k.p.c.

(pozew k. 2 – 10)

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwana podniosła, że K. podjął pierwsze działania w sprawie i wszczął postępowanie (zajął wierzytelności) w dniu 29 listopada 2013 roku. Zajęcia wierzytelności T. K. dokonał w dniu 5 grudnia 2013 roku. Zdaniem pozwanej, zbieg dat odnośnie wydania nakazu zapłaty (12 listopad 2013 roku) i cesji dokonanej przez P. B. jest nieprzypadkowy. Nadto, pozwana wskazała, że członek zarządu powódki jest konkubiną J. B. – ojca P. B.. W związku z powyższym uznać należy go za osobę bliską P. B., w rozumieniu art. 527 § 3 k.c. Mając na względzie datę, w jakiej dokonano cesji, kiedy to pomiędzy stronami istniał już spór co do zapłaty należności przez P. B. na rzecz pozwanej, nie budzi wątpliwości, że czynność prawna cesji dokonana została z pokrzywdzeniem wierzyciela, tj. pozwanej, w celu wyjęcia spod egzekucji wskazanych w petitum pozwu wierzytelności. Pozew ten ma więc na celu pokrzywdzenie pozwanej. Istnieją podstawy do skierowania przeciwko powódce powództwa w oparciu o art. 527 k.c.. W przypadku jego złożenia, istnieć będą podstawy do zawieszenia niniejszego postępowania, co pozwana jednak na obecnym etapie postępowania jedynie zasygnalizowała. Nadto, wątpliwe, zdaniem pozwanej, zdaje się być stanowisko powódki co do dowiedzenia się przez nią o zajęciu w dniu 21 lutego 2014 roku. Skoro bowiem faktycznie członkowie zarządu powódki pozostają w koligacji z P. B., niewątpliwą jest ich wcześniejsza wiedza na temat dokonywanych zajęć. Wiadomości, które podejmuje członek zarządu nie mogą pozostawać w abstrakcyjnym oderwaniu od wiadomości podjętych przez spółkę. Zastrzeżenia wzbudza też sama umowa cesji. Wskazano w niej bowiem, że przeniesienie wierzytelności P. B. od T. C. na rzecz powódki następuje za umorzenie długu wynikającego z umowy nr (...) z dnia 14 maja 2013 roku. Ponieważ umowa ta nie została załączona do pozwu, ocena prawidłowości dokonanego przelewu nie jest możliwa. Co więcej, o tym, że cesja była w rzeczywistości czynnością pozorną, a co za tym idzie – nieważną, wskazuje sama dyspozycja zapłaty z dnia 29 listopada 2013 roku. W dokumencie tym wyraźnie wskazuje się, że T. C. winna przelewać pieniądze na rachunek bankowy powódki tytułem przekazu, co więcej, wprost wskazano, że podstawą jest umowa przekazu w rozumieniu przepisów k.c. Powyższe wskazuje, że w rzeczywistości umowa cesji zawarta została dla pozoru, aby przenieść wierzytelności z poszkodowaniem pozwanej. Skoro w informacji skierowanej do T. C. P. B. w sposób wyraźny i nie budzący żadnych wątpliwości wskazał na przekaz, choć rzekomo już w tym dniu łączyła go umowa z powódką, to budzi uzasadnione wątpliwości istnienie umowy cesji już w dniu 29 listopada 2013 roku.

(odpowiedź na pozew k. 73-75)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

P. B. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo (...) P. B. w Ż. został wierzycielem T. C. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...)w W. z tytułu wykonania robót budowlanych zgodnie z umową (...) z dnia 12 sierpnia 2013 roku oraz umową (...) z dnia 17 października 2013 roku. Wierzytelność ta wynikała z następujących faktur VAT wystawionych przez P. B. na rzecz T. C.:

- faktury VAT nr (...) z dnia 31 sierpnia 2013 roku na kwotę 95.418,00 złotych,

- faktury VAT nr (...) z dnia 8 października 2013 roku na kwotę 6.150,00 złotych,

- faktury VAT nr (...) z dnia 8 października 2013 roku na kwotę 28.782,00 złotych,

- faktury VAT nr (...) z dnia 30 października 2013 roku na kwotę 86.100,00 złotych,

- faktury VAT nr (...) z dnia 21 listopada 2013 roku na kwotę 49.200,00 złotych.

(okoliczność bezsporna, a nadto: faktury VAT k.29-33, zeznania świadka P. B., e-protokół rozprawy z dnia 21 kwietnia 2015 roku (k. 141v.), czas nagrania: 00:10:14)

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu nakazowym w dniu 12 listopada 2013 roku, sygn. akt X GNc 1262/13, Sąd Okręgowy w Łodzi, X Wydział Gospodarczy zasądził od P. B. na rzecz pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. kwotę 2.102.643,94 złotych wraz z ustawowymi odsetkami oraz kosztami postępowania. Od powyższego nakazu zapłaty P. B. wniósł zarzuty.

(nakaz zapłaty k. 78, zarzuty od nakazu zapłaty k. 81-82, zeznania prezesa zarządu pozwanej Spółki (...), e-protokół rozprawy z dnia 18 czerwca 2015 roku (k. 165v.), czas nagrania: 00:06:54)

W dniu 22 listopada 2013 roku pozwana skierowała do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Ciechanowie M. W. wniosek o wszczęcie postępowania zabezpieczającego wobec P. B. celem zabezpieczenia roszczenia wynikającego z w/w nieprawomocnego nakazu zapłaty, poprzez zajęcie rachunku bankowego P. B. o wskazanym szczegółowo numerze oraz wszelkich innych rachunków bankowych dłużnika, jak również poprzez zajęcie samochodów osobowych będących własnością dłużnika.

(wniosek o zabezpieczenie roszczenia k. 79-80, zeznania prezesa zarządu pozwanej Spółki (...), e-protokół rozprawy z dnia 18 czerwca 2015 roku (k. 165v.), czas nagrania: 00:06:54)

W dniu 29 listopada 2013 roku Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Ciechanowie M. W. podjął pierwsze działania w sprawie i zajął wierzytelności z rachunku bankowego P. B..

(zajęcie wierzytelność z rachunku bankowego k. 83)

W dniu 5 grudnia 2013 roku Komornik dokonał zajęcia wierzytelności P. B. względem T. C. z tytułu wszelkich faktur za sprzedaż towarów lub usług, wszelkich umów, zobowiązań, zwrotu kaucji gwarancyjnych.

(zajęcie wierzytelność k. 84)

Jednocześnie, w dniu 29 listopada 2013 roku P. B. zawarł z powódką (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w W. umowę cesji, mocą której przeniósł wierzytelność opisaną w § 1 umowy wraz z wszelkimi prawami z nią związanymi, a powódka zwolniła P. B. z długu wynikającego z umowy nr (...) z dnia 14 maja 2013 roku, zawartej pomiędzy powódką a P. B., mocą której powódka zleciła P. B. wykonanie usługi polegającej na dostawie węgla energetycznego w ilości 20.000 ton za wynagrodzeniem w wysokości 4.500.000,00 złotych + VAT - uwagi na brak realizacji przez P. B. postanowień w/w umowy z dnia 14 maja 2013 roku w zakreślonym w niej terminie, powódka obciążyła P. B. karą umowną w wysokości 10% wartości netto wynagrodzenia wynikającego z tej umowy, tj. w wysokości 450.000,00 złotych. Na przeniesioną wierzytelność złożyły się należności wynikające z wcześniej wymienionych pięciu faktur VAT wystawionych przez P. B. na rzecz T. C., na kwotę w łącznej wysokości 265.650,00 złotych.

(umowa cesji k. 26-28, umowa nr (...) z dnia 14 maja 2013 roku k. 135-136, wezwanie do zapłaty kary umownej dla P. B. k. 163, zeznania świadka P. B., e-protokół rozprawy z dnia 21 kwietnia 2015 roku (k. 141v.), czas nagrania: 00:10:14, 00:16:12, 00:17:09, 00:22:46, 00:26:16, zeznania świadka Z. C., e-protokół rozprawy z dnia 21 kwietnia 2015 roku (k. 141v.), czas nagrania: 00:32:48, 00:39:33, 00:40:18, zeznania członka zarządu powodowej Spółki (...), e-protokół rozprawy z dnia 21 kwietnia 2015 roku (k. 141v.), czas nagrania: 00:50:18)

W tym samym dniu, tj. 29 listopada 2013 roku, P. B., na podstawie art. 921 ¹ k.c., zwrócił się do T. C. z wnioskiem o przelanie na rzecz powódki całości należności objętych w/w fakturami VAT, nie później niż do dnia 31 stycznia 2014 roku.

(dyspozycja zapłaty k. 34, zeznania świadka P. B., e-protokół rozprawy z dnia 21 kwietnia 2015 roku (k. 141v.), czas nagrania: 00:17:54, 00:20:45)

W dniu 31 grudnia 2013 roku T. C. przelała na konto powódki kwotę 30.000,00 złotych stanowiącą częściową zapłatę za fakturę VAT nr (...) z dnia 31 sierpnia 2013 roku.

(potwierdzenie transakcji k. 35, zeznania świadka P. B., e-protokół rozprawy z dnia 21 kwietnia 2015 roku (k. 141v.), czas nagrania: 00:17:54, zeznania świadka Z. C., e-protokół rozprawy z dnia 21 kwietnia 2015 roku (k. 141v.), czas nagrania: 00:32:48)

W dniu 21 lutego 2014 roku powódka otrzymała „do wiadomości” pismo T. C., skierowane przez nią do Komornika Sądowego M. W., datowane na dzień 12 lutego 2014 roku, w którym to piśmie T. C. poinformowała K., że w oświadczeniu z dnia 13 stycznia 2014 roku zawarta została informacja o zapisach sald księgowych dotyczących umowy zawartej przez P. B., jak również zawarte zostało zastrzeżenie dotyczące dyspozycji zapłaty dokonanej przez tego dłużnika w trybie art. 921 ¹ k.c. na rzecz powódki, które to oświadczenie zostało doręczone w dniu 29 listopada 2013 roku, co wskazuje na istnienie osoby trzeciej uprawnionej do tej wierzytelności. Kopia dokumentu dyspozycji zapłaty została przedłożona wraz z oświadczeniem z dnia 13 stycznia 2014 roku. T. C. wskazała w tym piśmie, że okoliczność ta nasuwa poważne wątpliwości co do osoby wierzyciela materialnego uprawnionego do kwoty wskazanej w oświadczeniu z dnia 13 stycznia 2014 roku oraz może wskazywać, że egzekucja kierowana jest do wierzytelności, do których dłużnikowi egzekwowanemu nie przysługują prawa.

(pismo z dnia 12 lutego 2014 roku k. 38-39 wraz z potwierdzeniem odbioru przez powódkę k. 40-41, oświadczenie T. C. z dnia 13 stycznia 2014 roku wraz z załącznikami z postaci kopii dyspozycji zapłaty na rzecz powódki z dnia 29 listopada 2013 roku i potwierdzenia przelewu z dnia 31 grudnia 2013 roku – znajdujące się w załączonej do sprawy kserokopii akt komorniczych o sygn. Km 2975/13, zeznania świadka Z. C., e-protokół rozprawy z dnia 21 kwietnia 2015 roku (k. 141v.), czas nagrania: 00:32:48, zeznania członka zarządu powodowej Spółki (...), e-protokół rozprawy z dnia 21 kwietnia 2015 roku (k. 141v.), czas nagrania: 00:50:18)

W dniu 5 marca 2014 roku powódka wezwała T. C. do zapłaty pozostałej kwoty 235.650,00 złotych tytułem należności głównej wraz z odsetkami ustawowymi od kwot i dat wymagalności płatności, zgodnie z poczynionym przez nią zestawieniem – w terminie 3 dni, pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego.

(wezwanie do zapłaty z dnia 5 marca 2014 roku k. 36-37)

W dniu 10 marca 2014 roku powódka wezwała ostatecznie pozwaną do zwolnienia spod egzekucji zajętych u T. C., na wniosek pozwanej, wierzytelności należnych od T. C., w łącznej wysokości 235.650,00 złotych, które to wierzytelności powódka nabyła od dłużnika P. B. na podstawie umowy cesji z dnia 29 listopada 2013 roku.

(ostateczne wezwanie do zapłaty z dnia 10 marca 2014 roku k. 42-45 wraz z potwierdzeniem nadania k. 46-47)

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci dokumentów, których prawdziwości żadna ze stron nie zakwestionowała (w odniesieniu do umowy cesji został zgłoszony zarzut jej pozorności a nie nieprawdziwości dokumentu) a także w oparciu o zeznania świadków: P. B. i Z. C. i wyjaśnienia stron: członka zarządu powodowej Spółki (...) i prezesa zarządu pozwanej Spółki (...), które do zeznania w sposób spójny i logiczny korelowały z dowodami z dokumentów. Wskazać bowiem należy, iż nawet wyjaśnienia pozwanego nie pozostawały w sprzeczności z pozostałymi dowodami, zarzuty dotyczące pozorności cesji nie zostały wykazane zaś zaistnienie stanu pokrzywdzenia wierzyciela nie może stanowić podstawy badania w niniejszym postępowaniu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne i jako takie, zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 841 § 1 k.p.c., osoba trzecia może w drodze powództwa żądać zwolnienia zajętego przedmiotu od egzekucji, jeżeli skierowanie do niego egzekucji narusza jej prawa.

Przepis art. 841 k.p.c. reguluje powództwo osoby trzeciej o zwolnienie zajętego przedmiotu od egzekucji sądowej (zwane również powództwem ekscydencyjnym albo interwencyjnym). Należy zaznaczyć, że w drodze powództwa, o którym mowa, można również żądać zwolnienia zajęcia przedmiotu zajętego przez organ egzekucyjny w trybie zabezpieczenia roszczenia pieniężnego, zob. art. 747 pkt 1 i uchw. SN z 13.2.1981 r. (III CZP 71/80, OSNC 1981, Nr 8, poz. 143) – tak komentarz do art. 841 k.p.c., T. III, red. Piasecki 2012 wyd. 5/ Kulski.

Przepis art. 841 k.p.c. określa dopuszczalność powództwa ekscydencyjnego, które stanowi środek ochrony osoby trzeciej, której prawa zostały naruszone w toku prowadzonej egzekucji z uwagi na zajęcie określonego przedmiotu. Tym samym, nie jest to środek o charakterze prewencyjnym, np. zapobiegającym zajęciu przedmiotu, ale środek, który ma negatywne skutki tego zajęcia usunąć. Aby zapobiec dalszemu prowadzeniu egzekucji osoba trzecia może, wraz z wniesieniem powództwa, złożyć wniosek o zawieszenie postępowania w trybie art. 730 w zw. z art. 755 § 1 pkt 3 k.p.c. Art. 841 § 1 k.p.c. normuje powództwo przeciwegzekucyjne, a jego celem ma być zwolnienie od egzekucji. Dlatego logiczna wykładnia tego przepisu prowadzi do wniosku, że naruszenie prawa, legitymujące powoda, powinno być rozumiane ściśle, jako przedmiot egzekucji. Dlatego żądanie zwolnienia dotyczy takich praw, jak własność, użytkowanie wieczyste, szeroko rozumiane wierzytelności, rachunki bankowe i inne prawa majątkowe (np. z zakresu własności intelektualnej) (wyr. SN z 17.4.2002 r., IV CKN 986/00, Legalis) - tak komentarz do art. 841 k.p.c., red. Zieliński 2014, wyd. 7/ Flaga-Gieruszyńska.

Legitymowana do wytoczenia powództwa ekscydencyjnego jest osoba trzecia. Kodeks postępowania cywilnego nie określa jednak kogo można uznać za osobę trzecią. W nauce prawa postępowania cywilnego przyjmuje się, że generalnie chodzi o osobę niebędącą stroną właściwego postępowania egzekucyjnego (zob. m.in. A. Marciniak, Sądowe postępowanie egzekucyjne, s. 126 i nast., s. 318; F. Zedler, Powództwo o zwolnienie od egzekucji, s. 53 i 54 oraz W. Kowalski, Osoba trzecia w rozumieniu art. 841 k.p.c., PPE 2004, Nr 5-6, s. 83 i nast.). Powództwo ekscydencyjne należy wytoczyć przeciwko wierzycielowi. Powództwo o zwolnienie od egzekucji można wytoczyć w terminie miesiąca od dnia dowiedzenia się o naruszeniu prawa, chyba że inny termin jest przewidziany w przepisach odrębnych (art. 841 § 3). Termin ten ma charakter materialnoprawny i dlatego nie podlega przywróceniu. Niezachowanie tego terminu powoduje oddalenie powództwa. Jak podkreślił Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwała z 17.7.2007 r. (III CZP 57/07, OSNC 2008, Nr 9, poz. 97), termin z art. 841 § 3 jest bowiem jedną z przesłanek skuteczności zgłoszonego przez osobę trzecią, której prawa zostały naruszone, żądania zwolnienia zajętego przedmiotu od egzekucji – tak komentarz do art. 841 k.p.c., T. III, red. Piasecki 2012 wyd. 5/ Kulski.

Wniesienie powództwa opartego na art. 841 k.p.c. powinno być poprzedzone wystąpieniem do wierzyciela o odstąpienie od egzekucji, która według osoby trzeciej narusza jej prawa. Osoba trzecia powinna przedstawić wierzycielowi uzasadnienie swego stanowiska. W ten sposób osoba trzecia unika negatywnych skutków co do kosztów w razie uznania powództwa przy pierwszej czynności przez wierzyciela, który działał w dobrej wierze, nie mając świadomości, że narusza prawa osoby trzeciej - tak komentarz do art. 841 k.p.c., red. Zieliński 2014, wyd. 7/ Flaga-Gieruszyńska.

W powództwie ekscydencyjnym z art. 841 osoba trzecia wnosi o zwolnienie od egzekucji. Zwolnienie to sprowadza się do ustanowienia przez sąd zakazu prowadzenia konkretnej egzekucji do przedmiotu, którego wyłączenie uzyskał powód oraz uchylenie skutków procesowych zajęcia, F. Z. , Powództwo o zwolnienie od egzekucji, s. 35. Podstawą powództwa z art. 841 jest naruszenie praw osoby trzeciej w następstwie skierowania egzekucji do określonego przedmiotu (prawa). Naruszenie takie jest aktualne tylko wtedy, gdy wierzyciel egzekwujący nie ma prawa zaspokoić swojej wierzytelności z zajętego przedmiotu lub prawa ( F. Z. , Powództwo o zwolnienie od egzekucji, s. 79). W literaturze prawniczej na ogół przyjmuje się, że w drodze omawianego powództwa ochronie podlega prawo własności i współwłasności, użytkowanie wieczyste, użytkowanie ruchomości lub praw oraz spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu. Celem powództwa z art. 841 będzie więc ochrona praw podmiotowych osoby trzeciej, naruszonych w następstwie skierowania egzekucji. W rezultacie chodzi o naruszenie prawa materialnego, zwłaszcza prawa własności, mimo prawidłowego, zgodnego z przepisami procesowymi działania organu egzekucyjnego – tak komentarz do art. 841 k.p.c., T. III, red. P. 2012 wyd. 5/ K..

Na gruncie przedmiotowej sprawy niewątpliwym jest, że powództwo zostało wytoczone przez osobę trzecią (powódka nie jest stroną postępowania zabezpieczającego toczącego się w oparciu o nakaz zapłaty wydany w postępowaniu nakazowym w dniu 12 listopada 2013 roku przez Sąd Okręgowy w Łodzi, X Wydział Gospodarczy, sygn. akt X GNc 1262/13, mocą którego zasądzono od P. B. na rzecz pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. kwotę 2.102.643,94 złotych wraz z ustawowymi odsetkami oraz kosztami postępowania). Niewątpliwym jest także to, że powództwo to wytoczono przeciwko wierzycielowi (pozwana (...) Sp. z o.o. w W. jest wierzycielem P. B.). Nadto, niewątpliwym jest, że zachowany został termin miesiąca od dnia dowiedzenia się o naruszeniu prawa. Powódka wykazała, że o naruszeniu jej prawa dowiedziała się w dniu 21 lutego 2014 roku, pozwana nie obaliła natomiast powyższego twierdzenia w skuteczny sposób. Dniem, w którym strona dowiedziała się o naruszeniu prawa, jest - według art. 841 § 3 k.p.c. - dzień, w którym strona faktycznie dowiedziała się o zajęciu przedmiotu, a nie dzień, w którym mogła się o nim dowiedzieć przy dołożeniu należytej staranności (wyr. SN z dnia 12 grudnia 2007 roku, V CSK 275/07, L.). Powództwo wytoczone zostało w dniu 21 marca 2014 roku, a więc z zachowaniem w/w miesięcznego terminu. Ostatecznie podnieść należy, że powództwo to poprzedzone zostało wystąpieniem do wierzyciela o odstąpienie od egzekucji, która narusza prawa powódki, jako osoby trzeciej. Wszak powódka w piśmie z dnia 10 marca 2014 roku wezwała ostatecznie pozwaną do zwolnienia spod egzekucji zajętych u T. C., na wniosek pozwanej, wierzytelności należnych od T. C., w łącznej wysokości 235.650,00 złotych, które to wierzytelności powódka nabyła od dłużnika P. B. na podstawie umowy cesji z dnia 29 listopada 2013 roku. Spełnione zostały zatem wszelkie przesłanki formalne do wystąpienia z przedmiotowym powództwem.

Zdaniem Sądu, powódka udowodniła również wszystkie wymagane prawem przesłanki przemawiające za zasadnością przedmiotowego powództwa, tj. za zwolnieniem zajętej przez Komornika Sądowego M. W. w/opisanej wierzytelności od egzekucji. Powódka udowodniła bowiem, że przysługuje jej prawo do zajętej w drodze zabezpieczenia wierzytelności. Wskazała, że wierzytelność przysługująca pierwotnie P. B. (dłużnikowi pozwanej) względem T. C. w wysokości 265.650,00 złotych przelana została przez P. B. na rzecz powódki w dniu 29 listopada 2013 roku i obecnie prawo do tej wierzytelności przysługuje wyłącznie jej. Nadto, wykazała, że wierzytelność ta jest już wymagalna. W niniejszym stanie faktycznym powódka, jako osoba trzecia, wykazała zatem, że zajęta w toku postępowania zabezpieczającego wierzytelność przeszła na jej własność, a tym samym – że egzekucja skierowana została do wierzytelności, do których P. B., jako dłużnikowi pozwanej, już w chwili zawiadomienia go o wszczęciu postępowania zabezpieczającego skierowanego do tej właśnie wierzytelności (5 grudnia 2013 roku), nie przysługiwały żadne prawa.

Ostatecznie wskazać należy, że art. 885 in fine w związku z art. 902 k.p.c. nie uzasadnia w stosunku do wierzyciela egzekwującego bezskuteczności umowy przelewu wierzytelności zawartej przed zajęciem przelanej wierzytelności. Obowiązujący w Polsce Kodeks cywilny (art. 509 i n.) nie różnicuje przesłanek skuteczności przelewu wierzytelności względem poszczególnych podmiotów. Czyniąca zadość wymaganiom przepisów k.c. umowa przelewu wierzytelności wywiera skutek zarówno w stosunku do cedenta i cesjonariusza, jak i dłużnika oraz innych osób trzecich. Zgodnie z art. 510 k.c., wierzytelność istniejąca, objęta umową przelewu, przechodzi z cedenta na cesjonariusza ze skutkiem wobec dłużnika i innych osób trzecich z chwilą zawarcia tej umowy. Natomiast wierzytelność przyszła, stanowiąca przedmiot umowy przelewu, może przypaść cesjonariuszowi z wszystkimi tego konsekwencjami dopiero z chwilą jej powstania (por. uzasadnienie uchwały SN z 19.9.1997 r., III CZP 45/97, OSNC Nr 2/1998, poz. 22). Jeżeli zatem w chwili powstania omawianej wierzytelności spełnione są wszystkie wymagane przez k.c. przesłanki skuteczności przelewu, wierzytelność ta powinna konsekwentnie z tą chwilą przypaść cesjonariuszowi z wszelkimi tego następstwami dotyczącymi dłużnika i innych osób trzecich, a zatem i tym skutkiem, że wierzyciele cedenta nie będą mogli prowadzić egzekucji z tej wierzytelności na podstawie zajęcia dokonanego po zawarciu umowy przelewu. Innymi słowy, analogicznie jak w przypadku przelewu wierzytelności istniejących, o pierwszeństwie cesjonariusza przed wszelkimi innymi osobami do wierzytelności nabytej z chwilą powstania decyduje pierwszeństwo zawartej przez cesjonariusza umowy przelewu. Warto zauważyć, że przedstawione wyżej, wynikające z k.c., unormowanie skuteczności przelewu jest zbieżne z regulacją zawartą w art. 11: 202 i art. 11: 401 pkt 3 Z. europejskiego prawa umów (zob. (...) Nr (...), s. 871 i 879) – tak wyr. SN z dnia 24 października 2007 roku, IV CSK 210/07, L.. Podobne stanowisko wyraził także Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 lutego 2008 r., wskazując, iż artykuł 885 k.p.c . in fine w związku z art. 902 k.p.c. nie ma zastosowania do wierzytelności, polegającej na obowiązku spełnienia świadczenia jednorazowego, jeżeli do rozporządzenia nią doszło przed zajęciem, a wymagalność wierzytelności następowała po zajęciu (Lex, I CSK 357/07, podobnie uznał także Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 30 stycznia 2008 r., VI ACa 365/07, Lex, zob. także T. Czech, Glosa do wyroku s.apel. z dnia 30 stycznia 2008 r., VI ACa 365/07, Pr.Bankowe z 2008.5.22).

W tym miejscu rację należy przyznać stronie powodowej, jakoby pozbawionym uzasadnienia było powoływanie się przez pozwaną na przepis art. 527 k.c., tj. na dokonanie czynności prawnej w postaci umowy cesji wierzytelności przez P. B. z pokrzywdzeniem pozwanej. Po pierwsze wskazać należy, że powoływanie się na ten przepis uprawnione byłoby wyłącznie w przypadku wytoczenia na jego podstawie odrębnego powództwa. Po drugie zaś, jak trafnie wskazuje powódka, przepis ten ma zastosowanie w przypadku, gdy z powodu dokonania czynności prawnej z pokrzywdzeniem wierzyciela dłużnik stał się niewypłacalny lub stał się niewypłacalny w wyższym stopniu niż był przed dokonaniem rozporządzającej czynności prawnej. Strona pozwana aktualnie nie ma wiedzy na temat tego, czy dłużnik, tj. P. B., będzie niewypłacalny w przypadku ewentualnego wszczęcia postępowania egzekucyjnego bądź też czy będzie niewypłacalny w wyższym stopniu niż był przed dokonaniem umowy cesji wierzytelności.

Bezzasadnymi, zdaniem Sądu, okazały się także te twierdzenia pozwanej, z których wynikało, że zawarta w dniu 29 listopada 2013 roku umowa cesji wierzytelności była umową pozorną. Strona pozwana wycofała się ze swojego twierdzenia, iż członek zarządu powodowej spółki pozostaje w bliskich relacjach osobistych z ojcem P. B.. Ponadto okoliczność, że w treści dyspozycji zapłaty z dnia 29 listopada 2013 roku P. B. powołał się na art. 921 ¹ k.c. i zwrócił się do T. C. z wnioskiem o przelanie na rzecz powódki całości należności objętych w/w fakturami VAT, nie później niż do dnia 31 stycznia 2014 roku, z całą pewnością nie zaświadcza o takiej pozorności umowy cesji. Jak wskazuje powódka, co pośrednio wynika również z treści powyższego pisma, P. B. kierując je do T. C. nie korzystał z pomocy profesjonalnego pełnomocnika, lecz polegał wyłącznie na swojej wiedzy; miał jedynie na celu poinformowanie T. C. o dokonanej cesji i o konieczności przelewu wierzytelności objętej tą umową na konto powódki. Niezależnie jednak od powyższego, wskazanie nieprawidłowej podstawy prawnej, w oparciu o którą T. C. zobowiązana została do dokonywania przelewów należności na konto powódki, nie stanowi uprawnionej podstawy do twierdzenia, że czynność prawna w postaci umowy cesji została dokonana dla pozoru. Brak jest logicznego uzasadnienia dla takiego postrzegania powyższego stanu rzeczy. Jeśli zaś chodzi o kwestię umorzenia długu wynikającego z umowy nr (...) z dnia 14 maja 2013 roku – kwestia ta została wyjaśniona przez powódkę i zweryfikowana przez Sąd. P. B. miał prawo przenieść na powódkę przedmiotową wierzytelność wraz z wszelkimi prawami z nią związanymi w zamian za zwolnienie go przez powódkę z długu wynikającego z umowy nr (...) z dnia 14 maja 2013 roku, opiewającego na kwotę 450.000,00 złotych tytułem kary umownej za brak realizacji przez P. B. postanowień w/w umowy z dnia 14 maja 2013 roku w zakreślonym w niej terminie. Sąd nie doszukał się w tym zgodnym z prawem zabiegu jakichkolwiek podstaw uprawniających pozwaną do stawiania tezy o pozorności umowy cesji wierzytelności z dnia 29 listopada 2013 roku, a co najmniej pozwana okoliczności takiej w żaden sposób nie udowodniła.

Mając powyższe na uwadze Sąd, na podstawie art. 841 § 1 kpc, zwolnił od egzekucji wierzytelności zajęte u T. C., a objęte fakturami o numerach: (...), wystawionymi przez P. B. na łączną kwotę 265.650,00 złotych, zajętych w sprawie egzekucyjnej (w ramach zabezpieczenia) prowadzonej przez M. W. Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Ciechanowie, sygn. akt Km 2975/13, z wniosku pozwanej (...) Sp. z o.o. w W..

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. i § 6 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.), zasądzając od pozwanej na rzecz powódki kwotę 19.000,00 złotych.

Na koszty te złożyła się opłata sądowa od pozwu w wysokości 11.783,00 złotych, wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 7.200,00 złotych i opłata od pełnomocnictw w kwocie 17,00 złotych.

Z/ odpis wyroku wraz z uzasadnieniem przesłać pełn. powoda