Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wnioskodawczyni Gmina (...) złożyła do Sądu Rejonowego w Inowrocławiu wniosek o zezwolenie na złożenie do depozytu sądowego kwoty 1608,25 zł tytułem zapłaty kwoty wnikającej z wyroku Sądu Okręgowego na rzecz uczestnika A. S.. Twierdziła, że nie zna konta bankowego dłużnika, który zamieszkuje poza granicami.

Sąd Rejonowy w Inowrocławiu postanowieniem z dnia 11 września 2014r. umorzył postępowanie, zwrócił wnioskodawcy kwotę 50 zł tytułem połowy uiszczonej opłaty od wniosku oddalił wniosek o zasądzenie kosztów postępowania.

Przyczyną , dla której postepowanie umorzono był fakt, że w piśmie z 12 sierpnia 2014r. wnioskodawca cofnął wniosek o złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego przed rozpoczęciem posiedzenia w sprawie ze względu na podanie przez uczestnika danych do dokonania przelewu należności. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 520 k.p.c.

Mając na uwadze powyższe Sąd na podstawie art. 512 § 1 k.p.c. w zw. z art. 355 § 1 k.p.c. i art. 13 § 2 k.p.c. orzekł jak w punkcie pierwszym sentencji.

W punkcie drugim Sąd postanowił zwrócić wnioskodawcy połowę uiszczonej opłaty od wniosku na podstawie art. 79 ust. 1 pkt 3 a) ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z uwagi na cofnięcie wniosku po doręczeniu odpisu wniosku uczestnikowi a przed wyznaczeniem terminu posiedzenia w sprawie. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 520 k.p.c. W postępowaniu nieprocesowym każdy uczestnik ponosi koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie, co oznacza, że każdego z nich obciążają koszty dokonanej przez niego czynności oraz czynności podjętej w jego interesie. W ocenie Sądu brak było podstaw do obciążania uczestnika kosztami postępowania. Przede wszystkim
brak jest podstaw do zasądzenia kosztów zastępstwa procesowego
sprawowanego przez radcę prawnego. Koszty te w ocenie Sądu winny
obciążać wyłącznie wnioskodawcę, z uwagi na to, iż koszty tego rodzaju
w postępowaniu nieprocesowym winny obciążać tylko tę stronę, która
takiego pełnomocnika ustanowiła. Koszty o zasądzenie których wnosił
wnioskodawca były kosztami jego udziału w sprawie. Wskazał Sąd, że wnioskodawca w chwili złożenia wniosku posiadał adres uczestnika
za granicą umożliwiający dokonanie przekazu środków bez
konieczności składania ich do depozytu i wniesienie wniosku w
niniejszej sprawie był o niecelowe. Zachowanie uczestnika, który w odpowiedzi na wniosek niezwłocznie udzielił informacji o wskazaniu nr rachunku bankowego nie przedłużało postępowania ani nie powodowało wzrostu jego kosztów. Zgodnie z powyższym Sąd uznał za nieuzasadnione odstępstwo od
zasady wyrażonej w art. 520 § 1 k.p.c. i orzekł jak w punkcie 3
sentencji.

Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł wnioskodawca. Kwestionował oddalenie jego wniosku o zasądzenie od uczestników kosztów postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie wnioskodawczyni nie zasługiwało na uwzględnienie.

Przystępując do jego rozpoznania zauważyć należało dwie kwestie: po pierwsze zasadę rozstrzygania o kosztach postępowania w sprawie o złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego, po wtóre zaś wpływ sytuacji procesowej, w której wnioskodawczyni cofnęła wniosek na rozstrzygniecie sądu o kosztach postępowania.

Zasady orzekania o kosztach postępowania nieprocesowego odbiegają od zasad orzekania o kosztach procesu. Zostały ustanowione w art. 520 k.p.c, zgodnie z którymi każdy uczestnik postępowania ponosi koszty związane ze swoim udziałem w sprawie, co oznacza, ze obciążają go koszty tej czynności, której sam dokonał, jak i czynności podjętej w jego interesie, także przez Sąd, na jego wniosek lub z urzędu. Pomijając wyjątki przewidziane w art. 520§2 i § 3 koszty poniesione przez uczestników, związane z ich udziałem w sprawie, nie podlegają wzajemnemu rozliczeniu (zwrotowi).

Tymczasem w omawianym postępowaniu taka sytuacja nie występuje. W przypadku bowiem wydania przez Sąd merytorycznego postanowienia zezwalającego na złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego, w sytuacji takiej jak w przedmiotowej sprawie przedmiotem świadczenia jest dług wynikający z orzeczenia Sądu, wierzyciel uzyskuje zaspokojenie, zaś dłużnik zwalnia się z długu, pod warunkiem, ze przedmiot świadczenia złozy do depozytu sądowego i nie odbierze go (art. 469§2 kc) i złożenie będzie ważne (art. 470 kc).

Okoliczność, że w postępowaniu procesowym wnioskodawca i uczestnik wykazywali sprzeczność interesów pozostaje bez wpływu na postępowanie o zezwolenie na złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu. Przyjąć bowiem należy, że w przedmiotowej sprawie nie są oni w równym stopniu zainteresowani jego wynikiem, jak również ich interesy nie są sprzeczne.

Tymczasem taka jedynie sytuacja uzasadniałaby zastosowanie art. 520§2 kpc. Innymi słowy w ocenie Sądu Okręgowego zasada przewidziana w art. 520§1 kpc jest nienaruszona wtedy, gdy uczestnicy są w równym stopniu zainteresowani wynikiem postępowania lub – mimo braku tej równości – ich interesy są wspólne.

Zasada ujęta w art. 520§1 k.p.c. jest nienaruszona wtedy, gdy uczestnicy są w równym stopniu zainteresowani wynikiem postępowania lub – mino braku tej wówczas – ich interesy są wspólne.

W pozostałych wypadkach sąd może od tej zasady odstąpić i na żądanie uczestnika albo z urzędu – jeżeli działa on bez adwokata lub radcy prawnego orzec według dyrektyw określonych w art. 520§2 lub 3 k.p.c.. W postępowaniu nieprocesowym są rozpoznawane sprawy, w których interesy uczestników są sprzeczne. Jest tak zazwyczaj, np. w sprawach o stwierdzenie nabycia własności rzeczy przez zasiedzenie, o ustanowenie służebności albo w niektórych sprawach o ubezwłasnowolnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego w sprawach o zezwolenie na złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sadowego sprzeczność interesów pomiędzy uczestnikami nie zachodzi. O sprzeczności interesów bowiem mówić można wtedy, gdy postanowienie kończące postępowanie w sprawie może wywrzeć wpływ dla jednych zainteresowanych na zwiększenie, a dla innych na zmniejszenie sfery ich uprawnień.

Przyjmując zatem, że w postępowaniu o złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego w przedmiocie kosztów tego postępowania obowiązuje reguła wynikająca z art. 520§1 kpc. bez znaczenia dla rozstrzygnięcia o tych kosztach pozostaje okoliczność, ze wnioskodawczyni cofnęła wniosek w niniejszej sprawie i jakie były przyczyny cofnięcia tego wniosku. Nawet bowiem, gdyby jej wniosek w sprawie o zezwolenie na złożenie przedmiotu świadczenia został uwzględniony poniosłaby ona swoje koszty związane z tym postępowaniem, a tym bardziej poniosłaby je, gdyby wniosek uwzględniony nie został.

W tym stanie rzeczy w ocenie Sądu Okręgowego zbędne są jakiekolwiek rozważania na temat zasadności złożonego w przedmiotowej sprawie wniosku.

Z tych zatem względów Sąd Okręgowy bezzasadne zażalenie oddalił na podstawie art. 385 w zw. z art. 397§2 kpc.