Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 19 sierpnia 2013 roku powódka B. N. (1) wniosła o zasądzenie od Miasta Ł. kwoty 500 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że pozwany zawiesił na jej kamienicy nośnik linii tramwajowej a kwota wskazana w pozwie stanowi czynsz za lipiec 2013 r. Powódka w niosła też o zasądzenie kosztów procesu.

Sąd uwzględnił żądanie wydając nakaz zapłaty w postepowaniu upominawczym. Pozwany wniósł sprzeciw od nakazu zaskarżając nakaz w całości i wnosząc o oddalenie powództwa. Pozwany zakwestionował powództwo co do zasady i co do wysokości. Wskazał, że stron nie łączyła żądana umowa, która byłaby podstawą żądania czynszu. Nadto podniósł, że sieci trakcyjne były montowane na kamienicach wyłącznie za zgodą właścicieli kamienic zatem nie doszło do bezumownego korzystania z nieruchomości powódki. Pozwany wskazał też, że powództwo nie zostało wykazane co do wysokości gdyż powódka nie wskazała w jaki sposób wyliczyła kwotę 500 zł .

Wyrokiem z dnia 13 października 2014r.Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi oddalił powództwo i zasadził od B. N. (2) na rzecz Miasta Ł. Zakładu dróg i (...) w Ł. kwotę 60 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła powódka.

Skarżąca zarzuciła Sądowi I Instancji :

1.naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe stosowanie przepisu art. 140 oraz art. 230 k.c.;

2.sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego tj. przypisanie roszczenia z prawa rzeczowego do księgi trzeciej – zobowiązania, przy niewątpliwym roszczeni o wynagrodzenie za korzystanie z cudzej własności, której własność kształtowana jest w sposób analogiczny jak czynszu;

3.naruszenie treści art. 6 k.c. poprzez zobowiązanie udowodnienia wysokości wynagrodzenia za przedmiot roszczenia, przy oczywistej podstawie prawnej jaką jest własność , przedmiotem zaprzeczenia może być wyłącznie kwestia wysokości roszczenia. W ocenie skarżącej sąd zgodnie z art. 233 k.p.c. może sam ocenić dochód z użytkowania ściany kamienicy i uznać , czy użytkowanie haka w sposób wynikający z okoliczności sprawy warte jest tej ceny.

W konkluzji skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie żądania pozwu oraz zasądzenie kosztów postępowania za obie instancji, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył , co następuje :

Apelacja nie jest zasadna.

Wbrew zarzutom skarżącej podniesionym w apelacji Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń stanu faktycznego, znajdujących oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym i trafnie określił konsekwencje prawne z nich wynikające.

Jest okolicznością w sprawie bezsporną, iż nieruchomość przy ul.(...) w Ł. stanowiła współwłasność U. B. i B. N.. Po śmierci U. B. nieruchomość należy w całości do B. N.. Powódka stała się właścicielką nieruchomości na mocy umowy darowizny z dnia 18 marca 1960r.

Niekwestionowany był także fakt zamontowania na kamienicy powódki haków do podtrzymania trakcji tramwajowej. Haki te, są nadal wykorzystywane do podtrzymania lin, które służą tramwajom. Niewątpliwym jest, że z urządzeń tych korzysta obecnie przedsiębiorstwo zajmujące się komunikacją miejską.

Jak wynika z materiału dowodowego – w tym z zeznań powódki, wskazując uzasadnienie dla wysokości swego roszczenia powódka podniosła, że urządzenie to jest przyczyną pracy całego budynku w zależności od nasilenia ruchu tramwajowego, wiąże się z koniecznością ciągłego nadzoru nad bezpieczeństwem i uniemożliwia wynajęcie tego miejsca na reklamę. Powódka wskazała, że oczekiwała, iż pozwany podpiszę z nią umowę najmu z czynszem w wysokości 500 zł miesięcznie, wobec faktu iż pozwany nie podpisał takiej umowy powódka wystąpiła do Sądu z żądaniem zasądzenia takiego czynszu.

Zgodzić należy się z Sądem I instancji, iż brak jest podstaw do uwzględnienia roszczenia powódki sformułowanego jako żądanie zapłaty czynszu najmu. Stron nie wiązała żadna umowa najmu, zatem brak jest podstaw do żądania czynszu.

Wbrew wywodom skarżącej Sąd I instancji nie naruszyła art. 140 k.c., który to przepis w sposób ogólny zakreśla granice i sposób korzystania z rzeczy oraz rozporządzania nią przez właściciela. Nie jest kwestionowane uprawnienie powódki do korzystania z rzeczy i możliwości rozporządzania przez nią nieruchomością.

Rację ma Sąd I instancji i w tym zakresie , iż roszczenie powódki oparte było na przepisach art. 224-226k.c. – a więc regulacjach zawartych w dziale V kodeksu cywilnego – ochrona własności.

Stosownie do art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Powódka powinna zatem wykazać w sprawie zasadność żądania wynagrodzenia w wysokości 500 zł. Dowodu takiego powódka nie zgłosiła.

Powódka została pouczona przez Sąd I instancji o konieczności udowodnienia twierdzeń zgłoszonych w pozwie, o możliwych dowodach z dokumentów, zeznań świadków czy opinii biegłych. Powódka była też przez Sąd I instancji pouczona, że nieudowodnienie twierdzeń i żądań skutkuje oddaleniem powództwa. (pouczenie k.52).

Ponownie Sąd I instancji pouczył powódkę o możliwych dowodach na rozprawie w dniu 28 maja 2014 r. kiedy to powódka została zobowiązana do złożenia wniosków dowodowych w terminie 14 dni pod rygorem ich pominięcia w toku dalszego postepowania.(protokół k.62).

Powódka nie zgłosiła w sprawie żadnych dowodów na okoliczność wysokości roszczenia.

Przepis art. 322 k.p.c., do którego odwołuje się skarżąca w apelacji jest regulacją , która dotyczy jedynie ściśle określonych roszczeń i w ogóle nie ma zastosowania w rozpoznawanej sprawie.

Zgodzić należy się z Sądem I instancji i w tym zakresie, że wysokość opłat za korzystanie z kamienicy w zakresie zamontowanych haków wymagała udowodnienia . Na tę okoliczność powódka powinna przedstawić dowody wykazujące dlaczego kwota ta wynosi 500 zł miesięcznie. Powódka takich dowodów nie zgłosiła, ograniczyła się do stwierdzenia, że kwotę tę ustaliła samodzielnie.

Sąd Okręgowy podziela także stanowisko zaprezentowane przez Sąd I instancji i w tym zakresie , że w przedmiotowej sprawie brak było podstaw do przeprowadzenia dowodów z urzędu.

Powódka nie była wprawdzie reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, jednak działania powódki nie wskazywały na jej nieporadność procesową. Powódka sama sformułowała pozew i prawidłowo konstruowała pisma w sprawie. Powódka była dwukrotnie pouczona o dowodach jakie można w sprawie przeprowadzać. Z uwagi na to , że powódka nie sprostała ciężarowi dowodowemu wynikającemu z art. 6 k.c. powództwo zasadnie podlegało oddaleniu.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy oddalił apelację jako bezzasadną na podstawie art. 385 k.p.c.

Na podstawie art.98 k.p.c. Sąd Okręgowy obciążył powódkę kosztami postępowania apelacyjnego poniesionymi przez stronę pozwaną. Na kwotę 60 zł złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego stosownie do treści § 6 pkt. 1 w zw. z § 2 ust. 2 w zw.§ 13 ust.1 pkt1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. nr 163, poz. 1348 ze zm.).