Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 27 listopada 2014 roku Sąd Rejonowy w Skierniewicach :

1.  zasądził od pozwanej A. C. na rzecz powoda H. I N. Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w K. kwotę 18.922,87 zł z umownymi odsetkami w wysokości zmiennej stopy procentowej stanowiącej czterokrotność obowiązującej stopy kredytu lombardowego NBP od kwoty 10.395,02 od dnia 24 lipca 2013 r. do dnia zapłaty;

2.  zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 964 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

3.  nakazał wypłacić r.pr A. K. ze Skarbu Państwa –Sądu Rejonowego w Skierniewicach kwotę 2.952 zł , w której ujęto podatek od towarów i usług, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielnej pozwanej z urzędu.

Apelację od tego wyroku wniosła pozwana.

Wyrok zaskarżyła w pkt l. w części zasądzającej od pozwanej na rzecz powoda kwotę 8.527,85 zł w zakresie odsetek umownych, karnych i kosztów windykacji oraz pkt 2. w zakresie obciążenia pozwanej kosztami postępowania. Pozwana wnosiła o: zmianę wyroku poprzez oddalenie powództwa w zaskarżonym zakresie i odstąpienie od obciążania pozwanej kosztami procesu z uwagi na jej trudną sytuację materialną i życiową.

Zarzuciła naruszenie:

- art. 233 § l k.p.c. poprzez dowolną ocenę dowodów w szczególności poprzez uznanie, że pozwana uznała powództwo w całości i nie kwestionowała wskazaną przez powoda w pozwie wysokość należnej spłaty podczas gdy pozwana przyznała jedynie w toku postępowania, że zaciągnęła zobowiązanie finansowe na kwotę 10.000 zł, tj. nie kwestionowała faktu zawarcia umowy kredytu;

- art. 233 § l k.p.c. poprzez uznanie, że powództwo zostało udowodnione w oparciu o przedstawione przez stronę powodową wykazy zaległości, wyliczenia należności i akta sprawy Km 6199/12 podczas gdy dokumenty te nie posiadają mocy prawnej dokumentu urzędowego;

- naruszenie art. 328 § 2 k.p.c. poprzez nie wskazanie w uzasadnieniu wyroku z jakich względów Sąd nie przychylił się do wniosku pozwanej o miarkowanie odsetek karnych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja jest bezzasadna.

Uwzględniając, iż kontrola zastosowania norm materialnoprawnych może być odnoszona wyłącznie do niekwestionowanych ustaleń faktycznych w pierwszym rzędzie należy odnieść się do zarzutów natury procesowej, skoro wnioski w tym względzie wyznaczają kierunek dalszych rozważań.

Z istoty rzeczy analizę zarzutów apelacji rozpocząć trzeba od wskazania, iż nieuprawnione jest twierdzenie, jakoby uzasadnienie zaskarżonego postanowienia nie odpowiadało wymogom ustawy (art. 328 § 2 k.p.c.).

Wbrew wywodom skarżącej pisemne motywy kwestionowanego postanowienia pozwalają na odtworzenie rozumowania, które doprowadziło Sąd Rejonowy do wniosków ujętych w sentencji rozstrzygnięcia w przedmiocie zasiedzenia. Nie zawiera ono luk w zakresie elementów istotnych z punktu widzenia art. 328 § 2 k.p.c., co uniemożliwiałoby dokonanie kontroli orzeczenia, a tylko w takim wypadku można mówić o naruszeniu przywołanej regulacji.

Brzmienie art. 328 § 2 k.p.c. przekonuje, że punktem wyjścia dla przedstawienia w motywach pisemnych orzeczenia koncepcji prawnej rozstrzygnięcia sprawy, muszą być poczynione ustalenia faktyczne. Ustalenia te winny odpowiadać postulatowi jasności i kategoryczności. W uzasadnieniu musi też znaleźć odzwierciedlenie dokonany przez sąd wybór podstawy prawnej oceny przedmiotu postępowania, ustalenie znaczenia wybranych przepisów w drodze wykładni oraz proces subsumcji okoliczności faktycznych pod owe normy prawne.

Odwołując się do treści pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie można przyjąć, by nie ujęto w nim któregoś z tak opisanych elementów wymaganych ustawą. Wszak Sąd Rejonowy przedstawił ustalony w toku postępowania stan faktyczny i wskazał dowody, na których się oparł.

Wreszcie prawidłowo zidentyfikowano w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia podstawę materialnoprawną żądania powoda i w jej kontekście wyjaśniono przyczyny, dla których uznano, iż powództwo zasługuje na uwzględnienie. W tych okolicznościach zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. jawi się jako chybiony. Natomiast w zakresie żądania pozwanej miarkowania odsetek karnych należy wskazać na niedopuszczalność takiego żądania . Stosownie bowiem do treści art. 483 §1 k.c. zastrzeżenie kary umownej jest możliwe tylko na wypadek niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego ( por. wyr. SN z 21.8.2008 r., IV CSK 202/08, L.; z 28.5.2014 r.). Nie ulega zaś wątpliwości, że strony nie łączyła umowa o świadczenie niepieniężne.

Zaskarżone orzeczenie należało uznać za prawidłowe, stanowiące wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego. Sąd odwoławczy w pełni podziela ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji, przyjmując je za własne i uznając za zbędne powielanie ich w treści uzasadnienia.

Za nieuzasadniony uznać należy sformułowany w treści apelacji zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy granic swobodnej oceny dowodów, czyli art. 233 § 1 k.p.c. Zgodnie ze wskazanym przepisem Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się, że dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie Sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył Sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2001 r., sygn. akt IV CKN 970/00, Baza Orzecznictwa LEX nr 52753). Zarzut ten nie może polegać jedynie na zaprezentowaniu własnych, korzystnych dla skarżącego ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej, korzystnej dla skarżącego oceny materiału dowodowego (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2002 r., sygn. akt II CKN 572/99, Baza Orzecznictwa LEX nr 53136).

Wbrew stanowisku apelującej, ustalenia dokonane przez Sąd pierwszej instancji znajdują pełne odzwierciedlenie w zgromadzonym materiale dowodowym. Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy ocenił dokumenty wykazujące zobowiązanie pozwanej zarówno wobec banku jaki nabywcy wierzytelności. Dlatego też zarzut co do bezpodstawnego przyjęcia przez Sąd Rejonowy, iż doszło do uznania powództwa jest nie istotny. Zadłużenie pozwanej jest niesporne, wynika z umowy kredytowej zawartej z Euro bankiem S.A. we W. i umowy przelewu wierzytelności.

Sąd Rejonowy wbrew twierdzeniom apelującej prawidłowo ustalił wysokość zadłużenia pozwanej jak i kwot odsetek umownych i karnych. Ustalenia te zostały dokonane w oparciu o dokumenty strony powodowej zawierające zestawienia wysokości kapitału oraz daty, od jakich naliczono odsetki wskazane w pozwie, zarówno odsetki karne jak również odsetki umowne (pismo procesowe powoda, k. 60-63; (...) k. 110 -112 –szczegółowe opisy operacji). Podnieść należy, że pozwana nie wykazała, aby dokonała innych niż we wskazanym Raporcie (k. 110 – 112) wpłat z tytułu zadłużenia. Pozwana także nie wskazała, aby którakolwiek z wpłat została błędnie zarachowana a suma zadłużenia i należności z tytułu odsetek umownych i karnych została błędnie wyliczona. W tym zakresie nie zostały złożone także żadne wnioski dowodowe.

W konsekwencji Sąd Rejonowy zasadnie przyjął, że roszczenie powoda zostało w całości udowodnione.

Sąd Rejonowy o kosztach procesu zasadnie orzekł w oparciu o treść art. 98 k.p.c. Zarzut naruszenia art. 102 k.p.c. jest bezzasadny. Przepis ten stanowi, że w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. W toku postępowania pozwana nie wykazała, aby niniejsza sprawa, cz też powstanie dochodzonego zadłużenia miało stanowić wypadek szczególnie uzasadniony. Niefrasobliwość skutkująca zaciągnięciem wielu kredytów, mimo złej sytuacji finansowej nie może uzasadnić „zwolnieniem” od kosztów procesu poniesionych przez drugą stronę. Aktualna sytuacja pozwanej skutkowała natomiast przyznaniem jej na koszt Skarbu Państwa pełnomocnika z urzędu i zwolnieniem od opłaty od apelacji. Nota bene pozwana nie została obciążona, wobec braku wniosku, kosztami zastępstwa procesowego strony powodowej

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 §1 i 99 w zw. z 391 §1 k.p.c. na koszty te złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika powoda wyliczone stosownie do rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z przez radcę prawnego z urzędu z dnia 28 września 2002 roku (t.j. Dz. U. 2013 r., poz. 461). Zauważyć należy, że są to jedyne koszty przegranej przez pozwaną apelacji. Sprawa zaś nie może być uznana za wypadek szczególnie uzasadniony (art. 102 k.p.c.). Nie można bowiem przerzucać na powoda kosztów dochodzenia swych roszczeń, w szczególności przy niefrasobliwości strony przeciwnej. Pozwana, co sam przyznała, zaciągnęła wiele kredytów, nie przywiązując wagi do ich wielkości, dokonanych spłat.