Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

  Dnia 21 lipca 2015 r.

SĄD REJONOWY W ZAMBROWIE I WYDZIAŁ CYWILNY

w składzie:

Przewodniczący –SSR Paweł Płoński

Protokolant – Kinga Klemarczyk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 lipca 2015 r. w Zambrowie

sprawy z powództwa J. Z.

przeciwko Skarbowi Państwa – reprezentowanemu przez Zakład Karny w (...)

o zapłatę 15.000,00 zł

I.  powództwo oddala w całości;

II.  zasądza od powoda J. Z. na rzecz pozwanego Skarbu Państwa – reprezentowanego przez Zakład Karny w (...)kwotę 2.417 zł (dwa tysiące czterysta siedemnaście i 00/100 złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu stanowiących koszty zastępstwa prawnego;

III.  odstępuje od obciążania powoda J. Z. nieuiszczonymi kosztami sądowymi w postaci opłaty od pozwu w kwocie 750,00 zł (siedemset pięćdziesiąt i 00/100 złotych), które przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt I C 448/14

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Zambrowie z dnia 21 lipca 2015 r.

Powód J. Z. w dniu 1 września 2014 r. wystąpił z pozwem przeciwko Skarbowi Państwa reprezentowanemu przez Zakład Karny w (...), w którym wniósł o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kwoty 15.000 zł zadośćuczynienia – w tym kwoty 5.000 zł z tytułu przeludnienia cel mieszkalnych oraz kwoty 10.000 zł z tytułu poniesionych przez powoda krzywd i wynikających z nich konsekwencji zdrowotnych oraz urazów psychicznych w przyszłości. W uzasadnieniu wskazał, że w okresie od dnia 24 marca 2014 r. do dnia 3 czerwca 2014 r. przebywał w Zakładzie Karnym w (...), gdzie przez cały pobytu przebywał w przeludnionych celach i był narażony na szereg patologicznych zachowań, agresji współosadzonych oraz ignorancji ze strony służby więziennej. W toku procesu powód wskazał ponadto, że dochodzone przez niego zadośćuczynienie obejmuje również krzywdy wynikające z łamania jego praw, w tym praw człowieka poprzez: wyłączanie napięcia elektrycznego, rozbieranie do naga podczas kontroli osobistej, poniżanie jego godności osobistej, osadzenie w celach niespełniających wymagań metrażu na jedną osobę oraz standardu wyposażenia, szkodliwy wpływ innych skazanych, nie zapewnienie bezpieczeństwa zabierania żywności, agresji współosadzonych, brak możliwości dokonywania zakupów w kantynie i bezprawne odbieranie niektórych produktów.

Pozwany Skarb Państwa reprezentowany przez Zakład Karny w (...) w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości jako całkowicie bezzasadnego i nieudowodnionego. Jednocześnie pozwany zakwestionował powództwo zarówno co do zasady, jak też wysokości. W uzasadnieniu wskazał, że wszelkie zarzuty powoda wobec pozwanej jednostki penitencjarnej są całkowicie bezpodstawne i nietrafione, bowiem wszelkie działania pozwanego skierowane w stosunku do powoda wynikały z faktu odbywania przez niego kary pozbawienia wolności i były zgodne z obowiązującym porządkiem prawnym.

Sąd Rejonowy w Zambrowie ustalił następujący stan faktyczny:

Skazany J. Z. – w ramach odbywania kary pozbawienia wolności – w okresie od dnia 24 marca 2014 r. do dnia 3 czerwca 2014 r. został osadzony w Zakładzie Karnym w (...) (zob. informacja o pobycie – k. 36). Została mu nadana podgrupa klasyfikacyjna „(...)”, co oznaczało, że odbywał karę w oddziałach zakładu karnego typu półotwartego. Powód w czasie pobytu w zakładzie przebywał w trzech różnych celach, tj.:

- od dnia 24 marca 2014 r. do dnia 7 kwietnia 2014 r. w celi nr (...) o powierzchni 14,09 m ², przeznaczonej dla 4 osób, gdzie w czasie pobytu powoda przebywały w niej 4 osoby;

- od dnia 7 kwietnia 2014 r. do dnia 29 kwietnia 2014 r. w celi nr (...) o powierzchni 24 m ², przeznaczonej dla 8 osób, gdzie w czasie pobytu powoda przebywało tam 8 osób – oprócz dnia 29 kwietnia 2014 r. kiedy przebywało tam 7 osób;

- od dnia 29 kwietnia 2014 r. do dnia 3 czerwca 2014 r. w celi nr (...)o powierzchni 14,02 m ², przeznaczonej dla 4 osób, gdzie w czasie pobytu skazanego w tej celi przebywały w niej 3 lub 4 osoby (zob. wydruk z przeglądarki historii rozmieszczenia J. Z. – k. 39, kserokopia druku zaludnienia cel mieszkalnych – k. 40-57).

W toku pobytu w pozwanym zakładzie karnym przez okres niespełna 3 miesięcy osadzony J. Z. nie zgłaszał do służby więziennej żadnych skarg, uwag, ani zastrzeżeń co do warunków odbywania przez niego kary, w szczególności dotyczących standardów socjalno-bytowych. Pozwana jednostka penitencjarna została przygotowana w odpowiedni sposób, aby właściwie wypełniać swoje przeznaczenie i spełnia w tym zakresie wszystkie wymagane przepisami prawa międzynarodowego, jak też krajowego normy związane z wykonywaniem kary pozbawienia wolności, w szczególności przepisy kodeksu karnego wykonawczego i wydanych na jego podstawie aktów wykonawczych. Cele mieszkalne w pozwanym zakładzie karnym zostały wyposażone w odpowiedni sprzęt kwaterunkowy zapewniający osadzonym osobne miejsce do spania, miejsce do spożywania posiłków, odpowiednie warunki higieny poprzez wyposażenie osadzonych w niezbędne środki higieny osobistej i środki do zachowania higieny w celi. Wszystkie cele mieszkalne spełniają normy przewidziane prawem budowlanym oraz wymagania techniczno-ochronne (tj. zapewnienie właściwego oświetlenia naturalnego i sztucznego, właściwe funkcjonowanie urządzeń grzewczych i wentylacyjnych, a także drzwi i okien, umożliwienie dostępu świeżego powietrza). W celach na bieżąco jest dokonywana wizytacja pod kątem wyposażenia ich w sprzęt kwaterunkowy, sprawdzenia stanu technicznego pomieszczeń oraz sprzętu. Wszelkie uwagi odnośnie wyposażenia celi, stanu technicznego urządzeń sanitarnych, ścian, sufitów, przecieków, zawilgoceń, awarii instalacji są na bieżąco realizowane. Cele mają wydzielony od reszty pomieszczenia kącik sanitarny. Każda cela mieszkalna wyposażona jest w instalację oświetleniową oraz gniazdkową, zaś dostarczanie energii elektrycznej do cel mieszkalnych reguluje obowiązujący w jednostce porządek wewnętrzny, z którym zapoznawany jest każdy z osadzonych (poza tym znajduje się on na ścianie każdej celi).

W trakcie pobytu w Zakładzie Karnym w (...) osadzony J. Z. w dniu 4 kwietnia 2014 r. odebrał tylko jedną paczkę żywnościową (k. 150), zaś w dniu 16 maja 2014 r. dokonał on jednorazowego zakupu na kwotę 39,90 zł (k. 209-210).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o: dokumentację dołączoną do odpowiedzi na pozew (k. 32-90), jak też dalszych pism procesowych (k. 145-151 i 209-210, 221-222) oraz dokumentację medyczną (k. 231), a także zeznania powoda J. Z. (k. 197-197 odw.) oraz zeznania świadków: K. R. (k. 223 odw.), E. K. (k. 239 odw.) i R. K. (k. 239 odw.-240).

Sąd Rejonowy w Zambrowie zważył, co następuje:

W świetle ustaleń faktycznych poczynionych w sprawie, powództwo J. Z. o zapłatę należało uznać za bezzasadne i całkowicie nieudowodnione. Roszczenie powoda należało rozpatrywać w kontekście odpowiedzialności deliktowej Skarbu Państwa przewidzianej w przepisie art. 417 § 1 kodeksu cywilnego (zwana dalej: k.c.) w związku z roszczeniem o zapłatę zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wynikającą z naruszenia dóbr osobistych, które zostało określone w art. 24 § 1 k.c. w zw. z art. 445 § 1 k.c.. Bezspornym przy tym było, że pozwany Zakład Karny w (...)jest jednostką, która wykonuje swoje obowiązki w ramach władzy publicznej i ewentualną odpowiedzialność deliktową za ten podmiot ponosi Skarb Państwa. Zgodnie z przepisem art. 24 § 1 k.c. ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie natomiast dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie cywilnym może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny (§ 1). Ponadto ustawodawca przewidział, że jeżeli wskutek naruszenia dobra osobistego została wyrządzona szkoda majątkowa, poszkodowany może żądać jej naprawienia na zasadach ogólnych (§ 2). Przesłankami ochrony dóbr osobistych, które muszą być spełnione łącznie są: 1). istnienie danego dobra osobistego, 2). zagrożenie lub naruszenie tego dobra osobistego oraz 3). bezprawność tego zagrożenia lub naruszenia. Obowiązek udowodnienia istnienia pierwszych dwóch przesłanek spoczywa na stronie powodowej (zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 6 k.c.), która dochodzi ochrony. Pozwany natomiast chcąc zwolnić się z odpowiedzialności winien wykazać, że jego działanie nie było bezprawne. Nie budzi przy tym wątpliwości, że funkcjonowanie w warunkach izolacji z natury rzeczy jest połączone z wieloma dopuszczalnymi przez prawo ograniczeniami, zaś osoba pozbawiona wolności musi liczyć się z istniejącymi niedogodnościami i dyskomfortem codziennego egzystowania w warunkach więziennych. Samo odczuwanie przez skazanego ujemnych skutków kary – o ile tylko ich intensywność mieści się w dopuszczalnych prawem i zasadami współżycia społecznego normach – nie stanowi bowiem postępowania noszącego w sobie znamion nieludzkiego, okrutnego, czy też poniżającego traktowania. Dlatego też przyjmuje się, że niektóre z działań wykonywanych w ramach tzw. porządku prawnego (np. wykonywanie kary pozbawienia wolności, przymusowe umieszczenie w zakładzie psychiatrycznym, przymusowe leczenie odwykowe) pomimo, że w sposób ewidentny mogą nawet prowadzić do naruszenia dóbr osobistych, tj. wolność, nietykalność, prawo do prywatności, tajemnica korespondencji, itp., to jednak przepisy prawa wprost przewidują wyłączenie bezprawności takich naruszeń. Dopiero wykonywanie tych uprawnień (w ramach porządku prawnego) z naruszeniem procedury lub prawa materialnego będzie bezprawne i może rodzić roszczenia z art. 24 k.c..

W odniesieniu do niniejszej sprawy powód nie wykazał, aby postępowanie pozwanego Zakładu Karnego odbiegało w jakikolwiek sposób od dopuszczalnych i przeciętnych norm obowiązujących w związku z odbywaniem przez osadzonych kary pozbawienia wolności. W toku sprawy przytoczył szereg zarzutów wobec sposobu funkcjonowania pozwanego Zakładu Karnego, które w szczególności miały one dotyczyć: przeludnienia cel mieszkalnych, a ponadto nieprawidłowości w trakcie kontroli osobistych oraz przy wydawaniu paczek żywnościowych i dokonywaniu zakupów, a także powód zgłaszał zastrzeżenia co do opieki medycznej w związku z uniemożliwieniem zażywania mu leków przepisanych we wcześniejszej jednostce.

Powód J. Z. przesłuchany w charakterze strony (k. 197-197 odw.) wskazał jakie zachowanie uważa za godzące w jego godność i m.in. powoływał się na osadzenie w warunkach niespełniających norm z uwagi na przeludnienie, a ponadto podał, że był zmuszany przez funkcjonariuszy Służby Więziennej do rozbierania się do naga i robienia przysiadów, które to zdarzenie miało miejsce konkretnie w dniu 24 kwietnia 2014 r. Powód podał, że przez cały okres pobytu w jednostce nie miał możliwości robienia zakupów, bowiem tylko raz pozwolono mu dokonać zakupów. Wskazywał ponadto, że zatrzymywano jego paczki żywnościowe, po czym informowano go, że może je zabrać o ile zostawi słodycze. Ponadto powód skarżył się na warunki w celach, gdzie przeszkadzało mu chrapanie współ-osadzonych, którzy ponadto grozili mu pobiciem, ponadto w godz. 6.00-10.00 w celach nie było prądu i nie można było zrobić herbaty, a także zabrano mu wcześniej zalecone leki.

Powyższe zarzuty powoda w kontekście materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie okazały się całkowicie bezpodstawne i nieudowodnione nawet w najmniejszym stopniu. Przede wszystkim brak jest jakichkolwiek informacji, że w związku z zarzutami podnoszonymi obecnie przez niego wobec pozwanego Zakładu, wcześniej toczyło się jakieś postępowanie wyjaśniające w trybie sądowym lub administracyjnym, które choć w najmniejszym stopniu potwierdzałoby okoliczności faktyczne pozwu – w szczególności to, że w pozwanej jednostce doszło do jakichkolwiek nieprawidłowości w stosunku do powoda. Jednocześnie zarzutom podnoszonym przez powoda przeczy obszerna dokumentacja złożona przez stronę pozwaną (k. 32-90, 145-151, 209-210 i 221-222 – w tym dokumentacja medyczna – k. 231), jak też zeznania świadków: K. R. (k. 223 odw.), E. K. (k. 239 odw.) i R. K. (k. 239 odw.-240), które to dowody nie zostały zakwestionowane przez powoda.

Na podstawie przeprowadzonego postępowania dowodowego w sprawie ustalono, że w okresie pobytu osadzonego w pozwanym Zakładzie Karnym na terenie tej jednostki penitencjarnej zjawisko przeludnienia nie występowało, a powierzchnia cel mieszkalnych przypadająca na jednego osadzonego nie była mniejsza niż dopuszczalne minimum 3 m ^{( 2)}, wynikające z art. 110 § 2 kodeksu karnego wykonawczego (zwana dalej: k.k.w.). Również wszystkie cele mieszkalne zamieszkiwane przez powoda spełniały powyższą normę. W związku z tym w czasie pobytu powoda w Zakładzie Karnym w (...) nie była wydawana decyzja na podstawie art. 110 § 2b k.k.w. o umieszczeniu w celi mieszkalnej, w której powierzchnia na jednego skazanego wynosi poniżej 3 m ^{( 2)}, co świadczy o bezpodstawności zarzutu powoda odnośnie umieszczania go w przeludnionych celach mieszkalnych.

Nie sposób było uwzględnić również zarzuty powoda, w których kwestionował warunki socjalno-bytowe istniejące w pozwanym zakładzie karnym. Pozwana jednostka penitencjarna została przygotowana w odpowiedni sposób, aby właściwie wypełniać swoje przeznaczenie i spełnia w tym zakresie wszystkie wymagane przepisami prawa międzynarodowego, jak też krajowego normy związane z wykonywaniem kary pozbawienia wolności, w szczególności przepisy kodeksu karnego wykonawczego i wydanych na jego podstawie aktów wykonawczych. Jak wynika z ustaleń Sądu Każda cela w tymże zakładzie karnym posiada, oddzielne pomieszczenie z węzłem sanitarnym wyposażonym w sedes i umywalkę, a wyposażenie w sprzęt kwaterunkowy jest zgodne z obowiązującymi przepisami, każdy osadzony posiada oddzielne miejsce do spania. Wszystkie pomieszczenia spełniają wszelkie normy w zakresie stosownej wentylacji, oświetlenia, wyposażenia w instalację wodno-kanalizacyjną i centralne ogrzewanie. Każdy oddział mieszkalny posiada łaźnię, a posiłki spożywane są w stołówce, gdzie każdy osadzony ma zapewnione miejsce przy stoliku, naczynia i pojemniki z przyprawami. W zakładzie prowadzone są różnego rodzaju programy resocjalizacyjne (notatka z dnia 7 października 2014 r. – k. 58).

Każda cela mieszkalna wyposażona też jest w instalację oświetleniową oraz gniazdkową, zaś dostarczanie energii elektrycznej do cel mieszkalnych reguluje obowiązujący w jednostce porządek wewnętrzny, z którym wszyscy osadzeni są zapoznawani w chwili przyjęcia i który znajduje się na ścianie w każdej celi. Zgodnie z § 3 pkt 3 ppkt 1 Zarządzenia Dyrektora Zakładu Karnego w (...)z dnia 28 sierpnia 2013 r. (nr (...)) w sprawie ustalenia porządku wewnętrznego w Zakładzie Karnym w (...) energia elektryczna do cel mieszkalnych dostarczana była od poniedziałku do piątku w godz. od 5.00 do 6.00, od 9.00 do 12.00, od 13.00 do 15.00 i od 18.00 do 22.00, zaś w soboty, niedziele i święta w godz. od 5.00 do 6.00 oraz od 7.00 do 22.00. Wyłączenia dotyczyły tylko gniazdek elektrycznych (zarządzenie Dyrektora Zakładu Karnego – k. 145-147, pismo Ministerstwa Sprawiedliwości – k. 148). Ograniczenia w dostawach energii w żaden sposób nie naruszają praw osób osadzonych i są zgodne z przepisami kodeksu karnego wykonawczego.

Za niepotwierdzone należało uznać również zarzuty powoda wobec pozwanej w zakresie nieprawidłowości przeprowadzenia kontroli osobistej. Zgodnie z art. 116 § 2 k.k.w. w wypadkach uzasadnionych względami porządku lub bezpieczeństwa skazany podlega kontroli osobistej, a z tych samych względów kontroli podlegają również cele i inne pomieszczenia, w których skazany przebywa, znajdujące się w nich przedmioty, a także przedmioty jemu dostarczane lub przekazywane przez niego innej osobie. Z akt sprawy nie wynikało, aby doszło do jakichkolwiek nieprawidłowości w tym zakresie, zaś powód nie zgłaszał takich zastrzeżeń w trakcie odbywania kary w pozwanej jednostce.

Wbrew twierdzeniom powoda, postępowanie sądowe nie potwierdziło, żeby wobec niego doszło do jakichkolwiek nieprawidłowości w zakresie doręczania paczek żywnościowych, jak też dokonywania przez niego zakupów w kantynie. Z dokumentacji przedstawionej przez pozwany Zakład Karny jasno wynikało, że w trakcie pobytu w tej jednostce osadzony J. Z. w dniu 4 kwietnia 2014 r. odebrał tylko jedną paczkę żywnościową (k. 150), zaś w dniu 16 maja 2014 r. dokonał on jednorazowego zakupu na kwotę 39,90 zł (k. 209-210). Przy obu tych czynnościach nie zgłaszał żądnych zastrzeżeń, ani uwag. Dodatkowo co zostało wykazane powód nie był w tym okresie karany dyscyplinarnie, zatem nie miał żadnych ograniczeń w dostępie do korzystania z pełni uprawnień mu przysługujących.

Całkowicie niezasadnym okazał się również zarzut powoda, w którym kwestionował warunki opieki medycznej zapewnianej przez pozwany Zakład. Główne zasady wykonywania opieki medycznej w jednostkach penitencjarnych regulowane są w art. 115 k.k.w. oraz rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 23 grudnia 2010 r. w sprawie udzielania świadczeń zdrowotnych osobom pozbawionym wolności przez zakłady opieki zdrowotnej dla osób pozbawionych wolności (Dz. U. z 2011 r., Nr 1, poz. 2 z późn. zm.) i rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości i Ministra Zdrowia z dnia 10 września 2003 r. w sprawie szczegółowych zasad, zakresu i trybu współdziałania zakładów opieki zdrowotnej ze służbą zdrowia w zakładach karnych i aresztach śledczych w zapewnieniu świadczeń zdrowotnych osobom pozbawionym wolności (Dz. U. z 2003 r., Nr 171, poz. 1665 z późn. zm.). Powód nie wykazał, aby powyższe zasady nie były przestrzegane przez pozwany Zakład, natomiast z dołączonej do akt sprawy książki zdrowia dotyczącej powoda (k. 231) nie wynikało, żeby w trakcie jego pobytu w pozwanej jednostce podejmowane były jakiekolwiek decyzje w zakresie przepisania lub odebrania leków powodowi.

Istnienie prawidłowych warunków odbywania kary w pozwanej jednostce zostało potwierdzone również w zeznaniach świadków przesłuchanych w toku postępowania. Świadek K. R. – wychowawca w Zakładzie Karnym w (...) (k. 223 odw.) wskazała, że nie przypomina sobie żeby powód składał jakieś skargi odnośnie warunków bytowych, ani samego pobytu w Zakładzie Karnym. Świadek podała, że nie wie nic o kontrolach osobistych przeprowadzanych wobec powoda, nie mogłaby w nich uczestniczyć, bo jest kobietą. Powód nie zgłaszał żadnych uwag odnośnie nie otrzymania leków, nie zgłaszał również żadnych zastrzeżeń co do nieprawidłowości w przekazywaniu mu paczek żywnościowych czy dokonywaniu zakupów. Dokonanie zakupów nie wymaga zgody czy pozwolenia. Świadek odnosząc się do zarzutów powoda wskazała ponadto, że dopływ prądu w zakładzie regulowany jest porządkiem wewnętrznym. Świadek opisała warunki panujące w zakładzie, wskazała ponadto, że nic jej nie wiadomo, żeby powód zgłaszał jakieś uwagi jej koleżance pani K., jeśli by tak było sporządzone by zostały notatki służbowe. Świadek E. K. – starszy wychowawca w pozwanym ZK (k. 239 odw.) w swoich zeznaniach potwierdziła okoliczności przytaczane przez K. R., wskazała ponadto, iż powód w czasie pobytu w zakładzie nigdy nie skarżył się na panujące warunki. Świadek podała, że w czasie kiedy wizytowała cele mieszkalne nie zauważyła żadnej agresji kierowanej wobec powoda, ani napięć między współ-osadzonymi. Także świadek R. K. – starszy oddziałowy działu ochrony w pozwanym ZK (k. 239 odw.-240) wskazał, że nigdy nie było sytuacji, jakoby miał przywłaszczyć sobie zawartość paczki żywnościowej powoda. W czasie pobytu w zakładzie powód o niczym takim nie wspominał, zrobił to dopiero przed sądem. Świadek wskazał, że nie pamięta kontroli osobistej powoda, ale na pewno takie były przeprowadzane oraz podał, że zawsze odbywa się to z poszanowaniem godności osadzonych, w obecności dwóch funkcjonariuszy i bez osób postronnych, drzwi pomieszczenia w którym przeprowadzano kontrolę musiały być zamknięte. Świadek opisał również szczegółowo sposób funkcjonowania zakładu, wielkość cel i warunki w jakich przebywają osadzeni. W ocenie Sądu zeznania świadków należy uznać za w pełni wiarygodne, zostały one potwierdzone pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym i wzajemnie się potwierdzają.

Dodatkowo podkreślić należy, że o prawidłowym funkcjonowaniu pozwanej jednostki może świadczyć okoliczność, że w czasie pobytu powoda w pozwanej jednostce, przeprowadzona została tam w dniach 3-17 kwietnia 2014 r. wizytacja sędziego penitencjarnego, który potwierdził właściwy poziom warunków bytowych osadzonych, jak również właściwą opiekę medyczną (kserokopia sprawozdania z wizytacji z dnia 5 maja 2014 r. – k. 60-90).

W świetle powyższego Sąd Rejonowy nie stwierdził żadnych okoliczności, które powodowałyby powstanie odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa. Pozwany Zakład Karny w (...) nie podjął wobec J. Z. żadnych działań, które zagroziły (lub naruszyły) wskazanym przez niego dobrom osobistym, a tylko takie mogłyby być podstawą do dochodzenia przez niego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę przewidzianego w art. 445 § 1 k.c.. Przez krzywdę rozumie się szkodę moralną, cierpienia wywołane określonym zachowaniem lub zdarzeniem. W okolicznościach niniejszej sprawy, nie można mówić o jakiejkolwiek krzywdzie, która poniósłby powód w związku z wykonywaniem wobec niego kary pozbawienia wolności w pozwanym Zakładzie Karnym. Wszelkie stosowane wobec niego ograniczenia wynikają z istoty kary pozbawienia wolności, która jest wobec niego wykonywana, przy czym ograniczenia te stanowią swoisty zamierzony i legalny element wykonywania tej kary.

W związku z tym uznając, że powód nie wykazał jakichkolwiek przesłanek odpowiedzialności pozwanego Zakładu, warunkujących przyznanie mu zadośćuczynienia w związku z ochroną dóbr osobistych, Sąd oddalił powództwo w całości.

Mając powyższe okoliczności na uwadze Sąd Rejonowy na podstawie art. 417 § 1 k.c. i art. 24 § 1 k.c. w zw. z art. 445 § 1 k.c. ( a contrario) orzekł, jak w sentencji wyroku. O kosztach procesu orzeczono częściowo na podstawie art. 98 § 1 w zw. z art. 99 k.p.c. obciążając powoda obowiązkiem zwrotu na rzecz pozwanej kosztów zastępstwa prawnego poniesionych przez stronę przeciwną (wyliczone w oparciu § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustawionego z urzędu), natomiast w pozostałym zakresie co do nieuiszczonych kosztów sądowych stanowiących opłatę od pozwu w kwocie 750 zł – Sąd na mocy art. 102 k.p.c. odstąpił od obciążania powoda tymi kosztami, uwzględniając przy tym trudną sytuację finansową powoda, a w szczególności fakt, że jest on w trakcie odbywania kary pozbawienia wolności i w związku z tym jego aktualne możliwości zarobkowe są znacznie ograniczone.