Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

A. W. został oskarżony o to, że:

I. w okresie od 10 października 2013r. do 04 listopada 2013r. w S.pow. (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dla siebie, wyłudził internetową pożyczkę gotówkową w kwocie 600 zł. ze spółki (...) sp. z o.o.w ten sposób, że posługując się danymi osobowymi siostry M. K. PESEL (...), bez jej wiedzy i zgody, zarejestrował ją na stronie internetowej (...) na której złożył elektroniczny wniosek o udzielenie jej pożyczki gotówkowej w kwocie 600 zł, w którym podał fałszywe oświadczenie o jej zatrudnieniu i zarobkach osiąganych w firmie (...)w B., mające istotne znaczenie dla uzyskania powyższej pożyczki a następnie w celu uwiarygodnienia tożsamości pożyczkobiorcy przesłał z jej rachunku bankowego o nr (...)założonego w (...) Banku (...), do którego posiadał pełny dostęp, przelew w wysokości 0,01 zł potwierdzający akceptację warunków umowy pożyczki na rachunek bankowy należący do wymienionej spółki, po czym po otrzymaniu pisemnej umowy określającej warunki udzielania wskazanej pożyczki gotówkowej, własnoręcznie wypełnił druk posiadanymi danymi osobowymi siostry i podrobił na nim jej podpis a następnie podrobioną umowę, jako autentyczną, wysłał na adres spółki (...) sp. z o.o., na podstawie której otrzymał pożyczkę nr (...)w wysokości 600 zł, która została przekazana na wskazany powyżej rachunek bankowy a następnie otrzymane pieniądze wypłacił, bez upoważnienia właścicielki karty - M. K., na terenie W.za pomocą posiadanej karty bankomatowej nr (...)przypisanej do wskazanego rachunku bankowego, doprowadzając tym do niekorzystnego rozporządzenie mieniem własnym w kwocie 750 zł spółkę (...) sp. z o.o.z/s w W.oraz siostrę M. K.,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. art. 12 k.k.

II. w dniu 04 listopada 2013r w S.pow. (...), działając z góry powziętym zamiarem, usiłował wyłudzić dla siebie pożyczkę gotówkową w kwocie 500 zł. na okres 30 dni ze spółki (...) sp. z o.o.z/s w W.w ten sposób, że posługując się danymi osobowymi siostry M. K. PESEL (...), bez jej wiedzy i zgody, zarejestrował ją na stronie internetowej (...) na której w jej imieniu złożył elektroniczny wniosek o udzielenie pożyczki gotówkowej w kwocie 500 zł., a następnie w celu uwiarygodnienia tożsamości siostry przesłał z jej rachunku bankowego o nr (...)założonego w (...) Banku (...), do którego posiadał pełny dostęp, przelew opłaty rejestracyjnej w wysokości 0,01 zł na rachunek bankowy należący do wymienionej firmy, lecz zamierzonego celu nie osiągnął gdyż złożony przez niego wniosek został odrzucony z powodu braku zdolności kredytowej, czym usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie nie mniejszej niż 500 zł. spółkę (...) sp. z o.o.oraz siostrę M. K., tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. art. 286 § 1 k.k.

III. w dniu 23 listopada 2013r w S.pow. (...), działając z góry powziętym zamiarem, usiłował wyłudzić dla siebie pożyczkę gotówkową w kwocie 500 zł na okres 30 dni ze spółki (...) sp. z o.o.z/s w W.w ten sposób, że posługując się danymi osobowymi siostry M. K. PESEL (...), bez jej wiedzy i zgody, zarejestrował ją na stronie internetowej (...) na której w imieniu siostry złożył elektroniczny wniosek o udzielenie pożyczki gotówkowej w kwocie 500 zł, lecz zamierzonego celu nie osiągnął gdyż złożony przez niego wniosek został odrzucony z powodu braku zdolności kredytowej, czym usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie nie mniejszej niż 500 zł spółkę (...) sp. z o.o.oraz siostrę M. K., tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. art. 286 § 1 k.k.

IV. w dniu 04 listopada 2013r. w S.pow. (...), działając z góry powziętym zamiarem, usiłował wyłudzić dla siebie pożyczkę gotówkową w kwocie 500 zł na okres 30 dni ze spółki (...) sp. z o.o.z/s w P.w ten sposób, że posługując się danymi osobowymi siostry M. K. PESEL (...), bez jej wiedzy \ zgody, zarejestrował ją na stronie internetowej (...) na której w imieniu siostry złożył elektroniczny wniosek o udzielenie pożyczki gotówkowej w kwocie 500 zł, w którym złożył fałszywe oświadczenie o jej zatrudnieniu, podając, że pracuje ona na umowę - zlecenie w nieznanej firmie a następnie w celu uwiarygodnienia tożsamości siostry przesłał z jej rachunku bankowego o nr (...)założonego w (...) Banku (...), do którego posiadał pełny dostęp, przelew opłaty rejestracyjnej w wysokości 1,00 zł tytułem „potwierdzam swoją rejestrację nr (...)akceptuję warunki umowy" na rachunek bankowy należący do wymienionej spółki, lecz zamierzonego celu nie osiągnął gdyż jego wniosek został odrzucony z uwagi na to, że nie spełniał warunków wynikających z regulaminu spółki, czym usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie nie mniejszej niż 500 zł spółkę (...) sp. z o.o.z/s w P.oraz siostrę M. K., tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. art. 286 § 1 k.k.

V. w dniu 04 listopada 2013r. w S.pow. (...), działając z góry powziętym zamiarem, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dla siebie, wyłudził internetową pożyczkę gotówkową 100 zł. z firmy (...)z/s w W.w ten sposób, że posługując się danymi osobowymi siostry M. K. PESEL (...), bez jej wiedzy i zgody, zarejestrował ją na stronie internetowej (...) na której w imieniu siostry złożył wniosek o udzielenie pożyczki gotówkowej w kwocie 100 zł, w którym złożył fałszywe oświadczenie o jej zatrudnieniu i zarobkach w firmie

(...) Spółdzielnia Usługowa we W., mające istotne znaczenie dla uzyskania pożyczki a następnie w celu uwiarygodnienia tożsamości pożyczkobiorcy przesłał przelew rekrutacyjny w wysokości 0,01 zł tytułem „akceptuję regulamin 18627" na rachunek bankowy należący do firmy (...), a następnie po pozytywnej weryfikacji wniosku, w tym samym dniu otrzymał pożyczkę w wysokości 100 zł nr (...), która została przekazana na wskazany powyżej rachunek bankowy po czym pieniądze z pożyczki wypłacił, bez upoważnienia właścicielki karty - M. K., z bankomatu zlokalizowanego na terenie R. za pomocą posiadanej karty bankomatowej nr (...) przypisanej do wskazanego rachunku bankowego, czym doprowadził do niekorzystnego rozporządzenie mieniem własnym w łącznej kwocie 330 zł firmę (...) z/s w W. oraz siostrę M. K. tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.

VI. w dniu 23 września 2013r. w S.pow. (...), działając z góry powziętym zamiarem, w celu uzyskania dla siebie pożyczki gotówkowej w kwocie 1200 zł na okres 30 dni ze spółki (...) sp. z o.o.z/s w W., posługując się danymi osobowymi siostry M. K. PESEL (...), bez jej wiedzy i zgody, zarejestrował ją na S.internetowej (...), na której w imieniu siostry złożył wniosek o udzielenie pożyczki gotówkowej w kwocie 1200 zł a następnie w celu uwiarygodnienia jej tożsamości przesłał z rachunku bankowego o nr (...)założonego w (...) Banku (...), do którego posiadał dostęp, przelew w wysokości 0,01 zł potwierdzający akceptację warunków umowy pożyczki po czym po pozytywnej weryfikacji wniosku, otrzymał pożyczkę w wysokości 1200 zł, którą to przeznaczył na własny cel i nie spłacił w wymaganym terminie, czym doprowadził do niekorzystnego rozporządzenie mieniem własnym w łącznej kwocie 1200 zł. spółkę (...) sp. z o.o.z/s w W.oraz siostrę M. K., tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.

VII. w dniu 04 listopada 2013r. w S.pow. (...), działając z góry powziętym zamiarem, usiłował wyłudzić dla siebie pożyczkę gotówkową w kwocie 500 zł. na okres 30 dni ze spółki (...) sp. z o.o.z/s w W.w ten sposób, że posługując się danymi osobowymi siostry M. K. PESEL (...), bez jej wiedzy i zgody, zarejestrował ją na stronie internetowej (...)na której w imieniu siostry złożył wniosek o udzielenie pożyczki gotówkowej w kwocie 500 zł a następnie w celu uwiarygodnienia tożsamości siostry przesłał z jej rachunku bankowego o nr (...)założonego w (...) Banku (...), do którego posiadał pełny dostęp, przelew weryfikacyjny w wysokości 0,01 zł na rachunek bankowy należący do wymienionej spółki lecz zamierzonego celu nie osiągnął gdyż jego wniosek został odrzucony z uwagi na to, że osoba przedstawiająca się za M. K.posługująca się zgłoszonym we wniosku numerem (...) (...) wzbudziła wątpliwość osoby dokonującej weryfikacji telefonicznej w związku z czym pożyczka nie została przyznana, czym usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie nie mniejszej niż 500 zł spółkę (...) sp. z o.o.z W.oraz siostrę M. K., tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. art. 286 § 1 k.k.

VIII. w dniu 02 stycznia 2014r w S.pow. (...), działając z góry powziętym zamiarem, w celu uzyskania dla siebie pożyczki gotówkowej w kwocie 500 zł. na okres 30 dni ze spółki (...) sp. z o.o., posługując się danymi osobowymi siostry M. K. PESEL (...), bez jej wiedzy i zgody, zarejestrował ją na stronie internetowej (...)na której w imieniu siostry złożył wniosek o udzielenie pożyczki gotówkowej w kwocie 500 zł a w celu pełnego uwiarygodnienia danych siostry przestał z jej rachunku bankowego o nr (...)założonego w (...) Banku (...), do którego posiadał pełny dostęp, przelew rekrutacyjny tytułem „przeczytałem i zgadzam się z warunkami umowy pożyczek okresowych (...)" na rachunek bankowy należący do wskazanej firmy, a następnie po pozytywnej weryfikacji wniosku, otrzymał pożyczkę nr (...)w wysokości 500 zł, która została przekazana na wskazany powyżej rachunek bankowy po czym pieniądze z pożyczki wypłacił, bez upoważnienia właścicielki karty - M. K., z bankomatu zlokalizowanego na terenie W.za pomocą posiadanej karty bankomatowej nr (...)przypisanej do wskazanego rachunku bankowego, czym doprowadził do niekorzystnego rozporządzenie mieniem własnym w łącznej kwocie 500 zł firmę (...) sp. z o.o.z/s w W.przy ul. (...)oraz siostrę M. K., tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.

IX. w dniu 25 września 2013r. w S. pow. (...), działając z góry powziętym zamiarem, usiłował wyłudzić dla siebie pożyczkę gotówkową ze spółki (...) sp. z o.o. z/s w W. w ten sposób, że posługując się danymi osobowymi siostry M. K. PESEL (...), bez jej wiedzy i zgody, zarejestrował ją na stronie internetowej należącej do firmy (...) sp. z o.o., na której w imieniu siostry złożył wniosek o udzielenie pożyczki gotówkowej, w którym złożył fałszywe oświadczenie mające istotne znaczenie dla uzyskania powyższej pożyczki o jej zatrudnieniu i zarobkach osiąganych w firmie (...) w B. lecz zamierzonego celu nie osiągnął gdyż jego wniosek został odrzucony, czym działał na szkodę spółki (...) sp. z o.o. i siostry M. K., tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. art. 286 § 1 k.k.

X. w dniu 27 października 2013r. w S. pow. (...), działając z góry powziętym zamiarem, usiłował wyłudzić dla siebie pożyczkę gotówkową ze spółki (...) sp. z o.o. z/s w W. w ten sposób, że posługując się danymi osobowymi siostry M. K. PESEL (...), bez jej wiedzy i zgody, zarejestrował ją na stronie internetowej należącej do firmy (...) sp. z o.o., na której w imieniu siostry złożył wniosek o udzielenie pożyczki gotówkowej, w którym złożył fałszywe oświadczenie mające istotne znaczenie dla uzyskania powyższej pożyczki o jej zatrudnieniu i zarobkach osiąganych w firmie (...) w B. lecz zamierzonego celu nie osiągnął gdyż jego wniosek został odrzucony, czym działał na szkodę spółki (...) sp. z o.o. i siostry M. K., tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. art. 286 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Radomsku wyrokiem z dnia27 marca 2015 roku w sprawie sygn. akt VI K 686/14:

1. oskarżonego A. W. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie I aktu oskarżenia, z tą zmianą jego opisu, że ustalił, iż oskarżony dopuścił się go w okresie od 11 października 2013 r. do 18 listopada 2013 r.

we W. i działał w warunkach czynu ciągłego tj. w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, czym wyczerpał dyspozycję art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. oraz art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności i karę 50 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych;

2. oskarżonego A. W. uznał za winnego popełnienia:

a. czynu zarzucanego mu w punkcie II aktu oskarżenia z tą zmianą jego opisu, że wyeliminował z opisu stwierdzenie, że oskarżony działał z góry powziętym zamiarem, czym wyczerpał dyspozycję art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 k.k.,

b. czynu zarzucanego mu w punkcie III aktu oskarżenia z tą zmianą jego opisu, że wyeliminował z opisu stwierdzenie, że oskarżony działał z góry powziętym zamiarem i ustalił, że oskarżony dopuścił się go we W., czym wyczerpał dyspozycję art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.,

c. czynu zarzucanego mu w punkcie IV aktu oskarżenia z tą zmianą jego opisu, że wyeliminował z opisu stwierdzenie, że oskarżony działał z góry powziętym zamiarem, czym wyczerpał dyspozycję art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.,

d. czynu zarzucanego mu w punkcie V aktu oskarżenia z tą zmianą jego opisu, że wyeliminował z opisu stwierdzenie, że oskarżony działał z góry powziętym zamiarem, czym wyczerpał dyspozycję art. 286 § 1 k.k.,

e. czynu zarzucanego mu w punkcie VI aktu oskarżenia z tą zmianą jego opisu, że wyeliminował z opisu stwierdzenie, że oskarżony działał z góry powziętym zamiarem i ustalił, że oskarżony dopuścił się go we W., czym wyczerpał dyspozycję art. 286 § 1 k.k.,

f. czynu zarzucanego mu w punkcie VII aktu oskarżenia z tą zmianą jego opisu, że wyeliminował z opisu stwierdzenie, że oskarżony działał z góry powziętym zamiarem, czym wyczerpał dyspozycję art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.,

g. czynu zarzucanego mu w punkcie VIII aktu oskarżenia z tą zmianą jego opisu,, że wyeliminował z opisu stwierdzenie, że oskarżony działał z góry powziętym zamiarem i ustalił, że oskarżony dopuścił się go we W., czym wyczerpał dyspozycję art. 286 § 1 k.k.,

h. czynu zarzucanego mu w punkcie IX aktu oskarżenia z tą zmianą jego opisu, że wyeliminował z opisu stwierdzenie, że oskarżony działał z góry powziętym zamiarem i ustalił, że oskarżony dopuścił się go we W., czym wyczerpał dyspozycję art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.,

i. czynu zarzucanego mu w punkcie X aktu oskarżenia z tą zmianą jego opisu, że wyeliminował z opisu stwierdzenie, że oskarżony działał z góry powziętym zamiarem i ustalił, że oskarżony dopuścił się go we W., czym wyczerpał dyspozycję art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.,

przy czym ustalił, że czyny te (2a-2i) składają się na jeden ciąg przestępstw, czym oskarżony wypełnił dyspozycję art. 91 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art.13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. oraz art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i karę 100 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych;

3. na podstawie art. 91 § 2 k.k. jednostkowe kary pozbawienia wolności i kary grzywny orzeczone wobec oskarżonego za zbiegające się przestępstwo i ciąg przestępstw opisany w punkcie 2 wyroku połączył i wymierzył oskarżonemu karę łączną 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w wysokości 120 stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych,

4. na podstawie art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby 2 lat;

5. w związku ze skazaniem oskarżonego:

a) za czyn opisany w pkt I części wstępnej wyroku na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) sp. z o.o. z/s w W. kwoty 600 złotych;

b) za czyn opisany w pkt V części wstępnej wyroku na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) z/s w W.kwoty 100 złotych;

c) za czyn opisany w pkt VI części wstępnej wyroku na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) sp. z o.o. z/s w W. kwoty 1200 złotych;

d) za czyn opisany w pkt VIII części wstępnej wyroku na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) sp. z o.o. z/s W. kwoty 500 złotych;

6. na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonym na poczet orzeczonej kary łącznej grzywny okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 23 czerwca 2014 r., ustalając, że dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równy 2 stawkom dziennym grzywny;

7. na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. dowody rzeczowe opisane w wykazie dowodów rzeczowych nr 1/416/14, na karcie 246 akt sprawy pod pozycją nr 2 i 3, nakazał zwrócić oskarżonemu;

8. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. K. kwotę 442,80 złotych tytułem obowiązku zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej oskarżonemu z urzędu;

9. wymierzył oskarżonemu 300 złotych tytułem opłaty i zasądził od niego na rzecz Skarbu Państwa 500 złotych, tytułem częściowego obowiązku zwrotu wydatków postępowania, a w pozostałej części wydatki postępowania przejął na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację w przedmiotowej sprawie wniósł oskarżony podając, iż zarzuca zaskarżonemu orzeczeniu „niewyjaśnienie wszystkich okoliczności przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia i wnosi o uniewinnienie” – co wskazuje na to, iż jego apelacja skarży wyrok w całości.

Jednocześnie w uzasadnieniu oskarżony podniósł jedynie, że wyrok jest niesprawiedliwy i bardzo obciąża go finansowo, a nie mając środków na pokrycie orzeczonych w wyroku „sum”, nie jest w stanie ich uregulować.

  W konkluzji skarżący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie go od stawianych zarzutów, ewentualnie o przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

  Na rozprawie apelacyjnej obrońca oskarżonego z urzędu popierał skargę apelacyjną wniesioną przez A. W. i wnioski w niej zawarte. Wnosił także o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Prokurator wnosił o nieuwzględnienie apelacji i utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżonego jest niezasadna.

Nietrafne są zarzuty podniesione przez oskarżonego, a dotyczące - jak można wnioskować po lekturze złożonej apelacji - obrazy przepisów postępowania w postaci art. 366 § 1 k.p.k. (brzmienie sprzed daty 01.07.2015 roku) oraz art. 410 k.p.k., która mogła mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia, a polegała, zdaniem oskarżonego, na niewyjaśnieniu wszystkich okoliczności sprawy. Podobnie należy ocenić zarzut błędu w ustaleniach faktycznych poczynionych przez sąd I instancji, który choć nie został wyartykułowany wprost przez skarżącego, to jednak wynika pośrednio z tezy A. W. o swojej niewinności w sprawie.

Wbrew twierdzeniom skarżącego o swojej niewinności, ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji i subsumpcja zachowania oskarżonego pod konkretną normę prawną, są prawidłowe, gdyż stanowią wynik nie budzącej żądnej zastrzeżeń oceny zgromadzonych w sprawie dowodów. Apelacja nie wykazała, aby rozumowanie Sądu, przy ocenie zachowania A. W., w kontekście wyczerpania znamion przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. oraz ciągu przestępstw z art. art. 91 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art.13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k., było wadliwe bądź nielogiczne. W istocie zarzut podniesiony w apelacji ma charakter gołosłowny, nie został w żaden sposób uargumentowany i opiera się wyłącznie na subiektywnej interpretacji zebranych w sprawie dowodów oraz odmiennym uznaniu przez oskarżonego, że zgromadzone dowody nie potwierdziły popełnienia przez niego szeregu przestępstw.

Do poczynienia ustaleń faktycznych w zakresie sprawstwa oskarżonego, co do wszystkich przypisanych mu czynów, uprawniały Sąd Rejonowy przede wszystkich zeznania świadka – siostry oskarżonego M. K.. Sąd Okręgowy zważył, że świadek ten, co było zauważalne w sprawie, z jednej strony starała się nie obciążać brata, wielokrotnie podkreślając, że nie wie, kto podrobił jej podpis, a następnie posługując się jej danymi (osobowymi, numerem konta itd.) wyłudził, bądź usiłował wyłudzić szereg internetowych pożyczek gotówkowych w różnych instytucjach bankowych. Jednocześnie jednak w/w wskazała tylko na jedną osobę, która fizycznie miała dostęp do tych danych i mogła podając się za M. K.dokonać wszystkich przestępstw będących przedmiotem niniejszego postepowania , a którą to osobą był jej brat A. W.. Świadek przekonująco wyjaśniła, z jakiego powodu brat dysponował danymi siostry, a także dlaczego miał wszystkie dokumenty (dokumenty papierowe, karty i (...) do nich) dotyczące kont bankomatowych otworzonych przez M. K.. Ocena zeznań świadka M. K.dokonana przez Sąd Rejonowy jest logiczna, pełna i przekonująca. To także nie same słowne depozycje M. K., ale dopiero ich potwierdzenie innymi ustalonymi okolicznościami – faktami pośrednimi, doprowadziło do możliwości jednoznacznego i pewnego ustalenia w zakresie faktu głównego tj. sprawstwa oskarżonego. W szczególności chodzi tu o ustaloną za każdym razem, w oparciu o numery telefonów, numery IP komputerów, drogę kontaktowania się sprawcy z instytucjami bankowymi oraz dane, jakie sprawca podawał każdorazowo w zakresie swojego zatrudnienia, czy adresu (tożsamego z zatrudnieniem i adresem oskarżonego), czy miejsca logowania sprawcy odpowiadające miejscu aktualnego pobytu A. W.. Sąd Okręgowy zważył, że w przedmiotowej sprawie, jak w mało której, nowinki techniczne (połączenia sms-owe, telefoniczne i internetowe) umożliwiły sprawcy popełnianie przestępstw związanych z wyłudzaniem internetowych pożyczek gotówkowych, ale tez te samo nowinki techniczne (a dokładnie ślady pozostawione w nich przez sprawcę) doprowadziły ostatecznie do postawienia zarzutu określonej osobie. Mając na uwadze zgromadzony w sprawie, wskazany powyżej materiał dowodowy, jedynie możliwym i uzasadnionym, opartym o logikę i doświadczenie życiowe, był wniosek Sądu I instancji o sprawstwie A. W..

Odnośnie czynu opisanego w punkcie I aktu oskarżenia, polegającego na wyłudzeniu pożyczki w spółce (...) sp. z o.o.z/s w W.i podrobieniu podpisu M. K.(art.286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.), przypisanie go oskarżonemu przez sąd meriti, uprawniała Sąd I instancji z jednej strony nieosobowy materiał dowodowy w postaci: pism (...) sp. z o.o., dokumentów nadesłanych przez (...) Bank (...)wraz z historią rachunku i historią logowania oraz bilingi i wykazy połączeń telefonicznych dotyczących numerów: (...) i (...), (...),a z drugiej strony zeznania świadków: tj. M. K., Ł. K.oraz M. G.i K. R.. Co więcej, w przypadku pożyczki wyłudzonej od Spółki (...), dodatkowo za sprawstwem oskarżonego przemawiała opinia grafologiczna. Istotnie biegły grafolog nie wypowiedział się jednoznacznie, co do podpisu samego oskarżonego, stwierdzając o prawdopodobieństwie nakreślenia przez niego na badanej umowie podpisu o treści (...), ale też podpisu tego nie złożyła ani sama M. K., ani Ł. K.(z którego komputera korzystał oskarżony, wynajmując od w/w pokój). Wnioski końcowe wyciągnięte przez Sąd Rejonowy, zgodnie z którymi to nie kto inny, tylko A. W.sfałszował podpis siostry, są logiczne.

Odnośnie pozostałych czynów, które z racji podobieństwa przestępczego działania (podejmowanego w formie stadialnej sprawstwa, bądź usiłowania tego samego czynu zabronionego) i odległości czasowej pomiędzy czynami, uznano za ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91 §1 k.k. za sprawstwem oskarżonego każdorazowo przemawiały zarówno zeznania jego siostry, pracowników poszczególnych instytucji bankowych, zeznania Ł. K. i M. G., jak i dokumenty bankowe oraz informacje związane z właścicielem konkretnego numeru IP komputera, z którego pożyczkobiorca korzystał przy zawieraniu, bądź próbie zawierania umów internetowych pożyczek gotówkowych i inne dowody szczegółowo wymienione i ocenione przez Sąd rejonowy. Z dowodów tych także jednoznacznie wynika to, że nikt inny, tylko oskarżony z jednej strony dysponował danymi M. K., miał dostęp i korzystał z jej konta, a z drugiej, znajdując się w trudnej sytuacji majątkowej, miał motyw do wyłudzania niewielkich pożyczek gotówkowych. Zbieżność miejsca logowania komputera z którego wnioskowano o pożyczkę z miejscem pobytu oskarżonego, ustalony przez sąd I instancji motyw działania związany z istniejącym po stronie oskarżonego zadłużeniem (zeznania rodziny oskarżonego tj. M. K. i K. W.), każdorazowe podobieństwo działania, niemal jego identyczność i wykorzystanie tych samych technik komputerowych, a także zbieżność w zakresie danych dotyczących zatrudnienia odpowiadających ówczesnemu miejscu pracy oskarżonego, słusznie doprowadziły Sąd Rejonowy do wniosku, iż wszystkich przestępstw zarzuconych aktem oskarżenia dopuścił się A. W..

Sąd Okręgowy zważył, że pisemne uzasadnienie zaskarżonego wyroku, bardzo szczegółowo wymienia dowody, jakie pozwalały na dokonanie ustaleń faktycznych w zakresie każdego z przypisanych czynów. Co więcej, ustalenia te są podane w bardzo czytelnej i przejrzystej formie, albowiem dodatkowo zostały pogrupowane z odniesieniem do każdego z przestępstw. Także ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego jest pełna i wyczerpująca. Sąd Rejonowy nie pominął żadnego dowodu, oceniając moc każdego z nich, odniósł go do innych dowodów dotyczącymi tego samego zdarzenia historycznego. Logicznie powiązał wskazywane, rzekome miejsce pracy pożyczkobiorczyni (...) z rzeczywistymi danymi oskarżonego w tym zakresie. W sposób przekonujący obalił tą część wyjaśnień oskarżonego, w których A. W. usiłował przerzucić własną odpowiedzialność karną na zachowania innych, bliżej nieustalonych osób, które miały się „przewijać” w mieszkaniu Ł. K. i także wynajmować w nim pokój. W istocie uznanie, że czyny te mogły zostać popełnione przez inne osoby, jak twierdził oskarżony, musiałoby oznaczać łączne spełnienie następujących przesłanek, z których każda jawi się jako nieprawdopodobna, a wszystkie łącznie – jako niemożliwie do spełnienia: osoby te musiałyby znaleźć rzekomo zagubioną kartę bankomatową M. K., niewiadomo skąd znały jej pełne dane osobowe oraz numery kont bankowych dotyczących kart, następnie korzystały z telefonu należącego do oskarżonego i (...) komputerów znajdujących się w mieszkaniu Ł. K. i M. G. (sąsiada ojca oskarżonego zamieszkały w S.), a co więcej musiały albo współpracować tak z Ł. K., jak i M. G. (osobami zupełnie dla siebie obcymi), bądź - tak jak oskarżony przemieszczać się pomiędzy W., a S. w tych samych, co oskarżony, dniach, by korzystać z dwóch różnych urządzeń (...) znajdujących się niemal na dwóch krańcach Polski. Nakładając na powyższe treść opinii grafologicznej (c o do czynu z punktu I aktu oskarżenia), motyw działania A. W. i inne podniesione powyżej, wnioski sądu I instancji o odmowie wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, są właściwe.

Reasumując: ocena wartości zgromadzonych w sprawie dowodów została dokonana wszechstronnie, we wzajemnym ich kontekście z innymi dowodami, zgodnie z wiedzą i doświadczeniem życiowym i jako taka w pełni korzysta z ochrony art. 7 k.p.k.

Przekonuje także dokonana zmiana w zakresie opisów czynów i dokonanej kwalifikacji prawno - karnej zachowania A. W.. Została ona przedstawiona przez Sąd Rejonowy w tak przekonujący sposób, że dość powiedzieć, iż sąd odwoławczy ocenę tą z całości popiera. Co ważne, Sąd I instancji uprzedził strony o możliwości zmiany opisów czynów przed zamknięciem przewodu sądowego.

Nie jest trafny zarzut apelacji, sugerujący jakoby w sprawie nadal występowały jakieś niedające się usunąć wątpliwości, które należało rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego. W przedmiotowej sprawie brak było dowodu bezpośredniego, ale też każda z poszlak (faktów ubocznych), z których Sąd Rejonowy wnioskował o winie oskarżonego, została udowodniona, a więc ustalona w sposób niebudzący wątpliwości. Nie ma wątpliwości odnośnie ustaleń mających znaczenie dla sprawy, albowiem każde ustalenie zostało udowodnione, a wszystkie łącznie prowadzą do jednego logicznego wniosku, zaprezentowanego przez Sąd Rejonowy, inne natomiast wersje zdarzeń (wynikających w szczególności z wyjaśnień oskarżonego) zostały obalone.

Podobnie za chybiony uznać należy zarzut „zbytniego obciążenia finansowego” oskarżonego. Skarżący nie doprecyzował, czy ma na myśli wysokość orzeczonej kary grzywny, czy też intencją oskarżonego było zaskarżenie wyroku w części dotyczącej nałożonego obowiązku naprawienia szkody, a dokładnie czterech obowiązków orzeczonych w związku ze skazaniem za przestępstwa opisane w punktach I, V, VI i VIII aktu oskarżenia (części wstępnej wyroku). Sąd Okręgowy zważył jednak, że zarówno wymiar kary orzeczonej wobec A. W. (kary pozbawienia wolności i grzywny), jak i wysokość nałożonych na niego środków karnych znajduje swoje uzasadnienie. Oskarżony to osoba młoda i zdolna do zatrudnienia, choć aktualnie bez stałego zatrudnienia. Wymierzone oskarżonemu kary należycie uwzględniają okoliczności łagodzące i obciążające, rzutujące na ich wymiar i stanowią właściwą reakcję sądu, adekwatną do okoliczności sprawy i stopnia zawinienia sprawcy. Wymiar kary łącznej grzywny w ilości 120 stawek z minimalną wysokością dziennej stawki, orzeczonej łącznie za dziesięć przestępstw o stosunkowo wysokim ciężarze gatunkowym – popełnionych z chęci osiągnięcia korzyści majątkowej, z wykorzystaniem przemyślanego, oszukańczego zamiaru i wprowadzeniem w błąd innej osoby, to wymiar wręcz „ojcowski”.

Środki karne w postaci obowiązku naprawienia szkody, orzeczone w każdym przypadku dokonania przestępstwa oszustwa, dotyczą tylko i wyłącznie sum pieniędzy, jakie każdorazowo przelano na konto wykorzystywane przez oskarżonego. Sąd Okręgowy zważył, że sytuacja majątkowa sprawcy ma znaczenie dla orzekania w przedmiocie środka prawnego, potwierdzeniem którego to stanowiska może być wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach - II Wydział Karny z dnia 12 grudnia 2014 r.,II AKa 346/14, w którym czytamy: „ Orzekając o obowiązku naprawienia szkody, Sąd nie może bezkrytycznie cedować na pokrzywdzonego uprawnienia do określenia zakresu i sposobu naprawienia szkody. Wobec tego, że obowiązek określony w art. 46 § 1 KK ma postać środka karnego, orzekając o naprawieniu szkody w tym trybie, Sąd nie może kierować się wyłącznie jego kompensacyjnym charakterem, lecz z mocy art. 56 KK jest również zobligowany do odpowiedniego stosowania zasad i dyrektyw sądowego wymiaru kary” (opubl. OSA/Kat. 2015 nr 1, poz. 6, Legalis). Sąd odwoławczy zważył jednak, że wysokość sum orzeczonych w oparciu o treść art. 46 § 1 k.k. tytułem naprawienia szkody nie jest stosunkowo wielka i daje łącznie kwotę 2.400 złotych. A. W.to osoba młoda i posiadająca wykształcenie średnie w kierunku gastronomicznym. Sam także nie posiada nikogo na utrzymaniu. Dodatkowo odnośnie powyższych kwot oskarżony może podjąć próby ich negocjacji z pokrzywdzonymi (np. w zakresie spłaty ratalnej). W tej więc sytuacji orzeczenie o obowiązku naprawienia szkód wyrządzonych przestępstwami, zawarte w zaskarżonym wyroku, nie może zostać uznane za niesłuszne zastosowanie środka karnego.

W tej sytuacji wyrok, jako odpowiadający prawu, utrzymano w mocy.

O kosztach sądowych orzeczono w oparciu o przepisy powołane w części dyspozytywnej orzeczenia.