Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 czerwca 2015 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSR del. Marzena Foltyn-Banaszczyk

Protokolant stażysta Bożena Sobczyk

po rozpoznaniu w dniu 17 czerwca 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z wniosku R. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania R. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 30 grudnia 2014r. sygn. (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy R. K. prawo do emerytury od dnia 11 grudnia 2014 roku,

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. na rzecz wnioskodawcy R. K. kwotę 60,00 zł (sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VU 116/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 grudnia 2014 roku w sprawie (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił R. K. prawa do emerytury, podnosząc w uzasadnieniu decyzji, iż wnioskodawca nie udowodnił wymaganego okresu 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

W odwołaniu wniesionym od powyższej decyzji w dniu 19 stycznia 2015 roku R. K. wniósł o jej zmianę i ustalenie, że wnioskodawcy przysługuje prawo do emerytury w wieku obniżonym 60 lat, poprzez zaliczenie wnioskodawcy pracy w (...) w okresie od 23 września 1979 roku do 1 stycznia 1999 roku na stanowiskach obejmujących prace malarskie konstrukcji i przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości jako pracy w warunkach szczególnych oraz zasądzenie kosztów procesu.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie.

Na rozprawie strony podtrzymały stanowiska w sprawie.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca R. K., urodzony w dniu (...) 1953 roku, złożył w dniu 11 grudnia 2014 roku wniosek o przyznanie emerytury. Wnioskodawca jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego. W dniu 11 grudnia 2014 roku złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku otwartym OFE na dochody budżetu państwa.

(dowód: wniosek o emeryturę k. 1-4 akt emerytalnych)

Wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 roku legitymuje się okresem ubezpieczenia w wymiarze 28 lat, 7 miesięcy i 17 dni okresów składkowych oraz 5 miesięcy, 21 dni okresów nieskładkowych, tj. łącznie 29 lat, 1 miesiąc i 8 dni.

Organ rentowy nie zaliczył wnioskodawcy żadnego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, w tym nie zaliczył wnioskodawcy okresu zatrudnienia jako pracy w warunkach szczególnych od dnia 23 września 1979 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku w (...) .

(dowód: decyzja- k.22 akt emerytalnych; odpowiedź na odwołanie k. 6-7).

R. K. w okresie od dnia 23 września 1979 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W. Oddział B. na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy.

W dniu 22 września 1979 roku zawarł umowę o pracę na okres próbny, zaś w dniu 4 października 1979 roku zawarł umowę na czas nieokreślony na stanowisku montera izolacji termicznej na budowie B..

W angażach zatrudnienia wskazano stanowisko pracy wnioskodawcy w okresie:

- od dnia 22 września 1979 roku do dnia 30 listopada 1981 roku – monter izolacji termicznej;

- od dnia 1 grudnia 1981 roku do dnia 31 grudnia 1983 roku - malarz konstrukcji stalowych, monter ścian osłonowych;

- od dnia 1 stycznia 1984 roku do dnia 8 września 1986 roku – malarz konstrukcji stalowych;

- od dnia 9 września 1986 roku do dnia 28 lutego 1988 roku – monter ścian osłonowych, malarz konstrukcji stalowych;

- od dnia 1 marca 1988 roku do dnia 31 października 2001 roku – blacharz – monter izolacji termicznej.

W wydanym w dniu 31 października 2001 roku świadectwie pracy pracodawca podał, iż wnioskodawca w pełnym wymiarze czasu pracy w okresie zatrudnienia wykonywał pracę na stanowisku monter izolacji termicznej, malarza konstrukcji metalowych, ostatnio na stanowisku pracy blacharz monter.

(dowód: umowa o pracę z dnia 22.09.1979 roku – akta osobowe; umowa o pracę z dnia 4.10.1979 roku – akta osobowe; skierowanie do lekarza z dnia 29.09.1979 roku – akta osobowe; protokół komisji przyjęć do pracy – akta osobowe; angaże – akta osobowe; karty obiegowe – akta osobowe; świadectwo pracy – akta osobowe część C; zaświadczenie k. 12 akt ZUS I plik, k. 17 akt ZUS II plik).

W okresie zatrudnienia wnioskodawca przebywał na budowach zagranicznych na podstawie umów eksportowych, w tym:

- od dnia 17 lipca 1982 roku do dnia 15 września 1982 roku – w Czechosłowacji (1 miesiąc, 28 dni);

- od dnia 5 czerwca 1985 roku do dnia 30 września 1985 roku w Czechosłowacji na stanowisku malarz cieśla ( 3 miesiące, 25 dni);

- od dnia 21 kwietnia 1986 roku do dnia 15 maja 1986 roku w Czechosłowacji na stanowisku malarz konstrukcji stalowych (25 dni);

- od dnia 13 października 1986 roku do dnia 30 kwietnia 1987 roku w NRD na stanowisku blacharz izolarz ( 6 miesięcy, 17 dni);

- od dnia 7 lipca 1987 roku do dnia 29 listopada 1987 roku w NRD na stanowisku blacharz ( 4 miesiące, 22 dni);

- od dnia 30 listopada 1987 roku do dnia 31 grudnia 1987 roku na Węgrzech ( (...)) na stanowisku blacharz ( 1 miesiąc);

- od dnia 30 sierpnia 1988 roku do dnia 20 września 1988 roku w NRD na stanowisku murarz ( 21 dni);

- od dnia 3 października 1988 roku do dnia 31 grudnia 1988 roku w NRD na stanowisku pomocnik murarza ( 2 miesiące, 28 dni);

- od dnia 15 maja 1989 roku do dnia 31 października 1989 roku w RFN na stanowisku blacharz ( 5 miesięcy, 16 dni);

- od dnia 17 września 1990 roku do dnia 31 grudnia 1990 roku w ZSRR na stanowisku monter izolacji ( 3 miesiące, 14 dni);

- od dnia 3 kwietnia 1992 roku do dnia 30 września 1992 roku w Czechosłowacji na stanowisku blacharz ( 5 miesięcy, 27 dni);

- od dnia 13 lipca 1993 roku do dnia 24 września 1993 roku w Czechosłowacji na stanowisku blacharz izolarz ( 2 miesiące, 11 dni);

- od dnia 15 maja 1995 roku do dnia 19 września 1995 roku w Niemczech na stanowisku izolarz ( 4 miesiące, 4 dni);

(dowód: zaświadczenie z dnia 15.09.1982 roku – akta osobowe; umowy o pracę na budowie eksportowej – akta osobowe; informacje o zakończeniu kontraktu – akta osobowe; karty obiegowe po powrocie z kontraktu – akta osobowe)

Przedsiębiorstwo (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. prowadziło roboty budowlane i izolacyjne - antykorozyjne (remontowe), na rzecz kontrahentów, w tym prace na rzecz (...). Pracownicy Spółki byli podzieleni na specjalistyczne brygady. Pracownicy w brygadach zajmowali się wyłącznie przydzielonymi im zadaniami na danym odcinku. W ramach prowadzonej działalności pracownicy zatrudnieni firmie wykonywali prace malarskie, (malowanie rur, konstrukcji metalowych, kominów, koparek, zwałowarek), blacharskie, izolacyjne (owijanie rur azbestem).

Wnioskodawca w pierwszym okresie zatrudnienia pracował w brygadzie malarzy. Zajmował się początkowo malowaniem zarówno urządzeń przemysłowych wielkogabarytowych w postaci wielkich koparek, zwałowarek, stacji napędowych, jak i , konstrukcji metalowych bloków energetycznych, kominów na terenie (...), następnie wyłącznie malował konstrukcje metalowe.

Wnioskodawca nie montował konstrukcji metalowych. Montażem zajmowała się inna firma. Po wykonaniu montażu wchodziła brygada, która zajmowała się oczyszczeniem konstrukcji – brygada piaskarzy. Następnie rozpoczynała pracę brygada wnioskodawcy – antykorozyjna brygada malarzy.

Praca malarza konstrukcji i urządzeń przemysłowych polegała na położeniu najpierw na każdą konstrukcję metalową farby podkładowej tzw. minii ołowianej, a następnie farb antykorozyjnych – chlorokauczuku, w tym także metodą natryskową. Wnioskodawca wszystkie prace malarskie wykonywał wyłącznie na wysokości. W (...) było 12 bloków, każdy miał wysokość do 140 metrów. Praca wnioskodawcy, jako malarza konstrukcji stalowych na wysokości odbywała się przez cały rok: latem malował wielkie urządzenia przemysłowe - koparki i zwałowarki, a w okresie zimowym konstrukcje metalowe na blokach (...), po upływie około 5 lat zatrudnienia malował wyłącznie konstrukcje metalowe bloków energetycznych.

Po wykonaniu prac malarskich brygada wnioskodawcy zajmowała się montowaniem do konstrukcji metalowej na danej ścianie bloku blachy – ściany osłonowej. Blacha była przytwierdzana wkrętami - kołkami za pomocą pistoletów – narządzi udarowych do konstrukcji metalowej.

Po wykonaniu danej ściany takie same czynności malarskie i blacharskie na wysokości wnioskodawca wykonywał na kolejnej ścianie bloku, a następnie na kolejnym bloku.

Jako izolarz wnioskodawca montował izolacje termiczne na rurociągach i na kominach. Była to również praca na wysokości. Wnioskodawca owijał rurociągi wełną izolacyjną i przytwierdzał ją do ścian. Następnie na wełnę kładł blachę, która była skręcana przy pomocy śrub. Chodziło o zabezpieczenie rurociągów przed utratą ciepła i wysoką temperaturą.

Wszystkie wykonywane przez wnioskodawcę prace były to prace na wysokości. Prace te wykonywał wnioskodawca w pełnym wymiarze czasu pracy. Nie był kierowany do innych prac.

(dowody: zeznania wnioskodawcy k. R. K. k. 23-24; zeznania świadka T. K. k. 20v-21; zeznania J. M. k. 21-21v; zeznania Z. W. k. 22-22v; zeznania W. K. k. 22v-23)

Stanowiska wskazane w angażach nie wskazywały na rodzaj czynności wykonywanych przez pracowników. Zmiany angaży wynikały z potrzeby pracodawcy a nie z faktycznej zmiany wykonywanych czynności przez pracownika.

(dowody: zeznania wnioskodawcy k. R. K. k. 23-24; zeznania W. K. k. 22v-23)

W trakcie umów eksportowych wnioskodawca wykonywał prace na budowach (...). W okresie w którym pracował na umowach eksportowych jako malarz, blacharz czy izoler wykonywał te same prace co na terenie (...). W przypadku gdy pracował jako murarz czy pomocnik murarza wykonywał prace murarskie.

(dowody: zeznania wnioskodawcy k. R. K. k. 23-24; częściowe zeznania Z. W. k. 22-22v; częściowe zeznania W. K. k. 22v-23)

Przedsiębiorstwo (...) w B. nie wystawiło wnioskodawcy świadectwa pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

( okoliczność bezsporna) .

W zaświadczeniu z dnia 12 maja 2014 roku pracodawca T. K. Sp. zo.o. następca prawny wymienił zajmowane przez wnioskodawcę stanowiska pracy podając, iż prace te były wykonywane na wysokości w pełnym wymiarze czasu pracy.

(dowód: zaświadczenie k. 12 akt ZUS plik I, k. 17 akt ZUS plik II)

Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem.

Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

-

osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

-

ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, a w trakcie toczącego się postępowania tj. w dniu (...) 2014 roku ukończył 60 lat i nie jest członkiem OFE.

Zgodnie z art. 32 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, za pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnych uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne i otoczenia.

Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

Odnośnie oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu zważyć należy, iż okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy.

Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Brak zatem takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

Podnoszona zatem przez organ rentowy okoliczność nie dysponowania przez skarżącego świadectwem pracy w szczególnych warunkach, nie przesądza jeszcze, że wnioskodawca takiej pracy nie wykonywał.

Stanowisko takie wielokrotnie zajmował również Sąd Najwyższy, który między innymi w wyroku z dnia 2 lutego 1996 roku, II URN 3/95, OSNAP 1996/16/239 stwierdził, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.) dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami.

Sam fakt zatrudnienia wnioskodawcy w okresie od dnia 23 września 1979 roku do 31 grudnia 1998 roku w (...) w B. był niesporny między stronami w świetle dokumentów znajdujących się w jego aktach ubezpieczeniowych.

Sporny pozostawał jedynie charakter wykonywanej przez wnioskodawcę pracy tj. czy była to praca wykonywana w szczególnych warunkach, czy też nie.

Stało się tak dlatego, że z dokumentów osobowych skarżącego z przedsiębiorstwa (...) w B. w postaci przede wszystkim świadectwa pracy oraz zaświadczeń o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, angaży w spornym okresie wynika, że wnioskodawca był zatrudniony na stanowisku malarza konstrukcji stalowych, montera izolacji termicznej, montera ścian osłonowych, blacharza – montera izolacji termicznej. Okoliczność nieprecyzyjnego określenia stanowiska pracy wnioskodawcy w w/w dokumentach polegającego na nie wskazaniu jakie dokładnie czynności w ramach zatrudnienia wykonywał wnioskodawca, w szczególności iż była to praca na wysokości, a nadto przy użyciu tzw. minii nie oznacza – jak chce organ rentowy – że wnioskodawca takiej pracy nie wykonywał.

Dokonując ustaleń w zakresie rodzaju prac wykonywanych przez wnioskodawcę w firmie (...) w B., Sąd oparł się na dokumentach oraz na korespondujących z nimi zeznaniach wnioskodawcy oraz świadków: T. K., J. M., Z. W. oraz W. K., które są w ocenie Sądu wiarygodne, albowiem nie zawierały żadnych wewnętrznych sprzeczności, były logiczne, skorelowane ze sobą i potwierdzone dokumentami wystawionymi przez pracodawcę w toku zatrudnienia wnioskodawcy, w tym potwierdzone treścią zaświadczenia pracodawcy z dnia 12 maja 2014 roku, z którego wynikało, iż wnioskodawca wykonywał prace na wysokości w pełnym wymiarze czasu pracy w trakcie całego swojego zatrudnienia jako malarz konstrukcji stalowych, monter ścian osłonowych czy monter izolacji termicznych. Należy podkreślić, że świadkowie w osobach T. K., J. M., Z. W. we wszystkich spornych okresach pracowali razem z wnioskodawcą w tej samej brygadzie lub równorzędnych na tych samych blokach energetycznych, zaś W. K. była zatrudniona w firmie (...) w dziale kadr (dziale pracowniczym). Świadkowie zatem dysponują bezpośrednią i szczegółową wiedzą na temat charakteru wykonywanej przez niego pracy. Świadkowie potwierdzili, że w całym spornym okresie wnioskodawca pracował w pełnym wymiarze czasu pracy jako malarz konstrukcji stalowych na wysokości, gdzie przy użyciu farb miniowych oraz antykorozyjnych chlorokauczukowych latem malował: kominy, zwałowarki, stacje napędowe, słupy itp., a zimą na terenie Elektrowni konstrukcje metalowe bloków energetycznych, a po około 5 latach zatrudnienia wyłącznie konstrukcje metalowe bloków. Wszystkie te prace wnioskodawca wykonywał na wysokości nawet do 140 metrów. W okresie zatem , gdy wnioskodawca wykonywał prace malarza konstrukcji stalowych były to prace, które polegały na pracach malarza konstrukcji metalowych na wysokościach. Prace te wykonywał wnioskodawca w pełnym wymiarze czasu pracy, stale.

Praca na stanowisku malarz konstrukcji metalowych na wysokości została zaliczona zgodnie z wykazem A dział V pkt. 6 będącym załącznikiem do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze , do prac w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego, jak również w załączniku nr 1 do zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z 1 sierpnia 1983 roku w sprawie stanowisk pracy, na których są wykonywane prace w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy nadzorowanych przez tegoż Ministra, gdzie doprecyzowano stanowiska pracy w tym dziale V wykazu A wymieniając pod poz. 6 pkt 1 prace malarzy konstrukcji metalowych i urządzeń przemysłowych na wysokości. Ponadto w wykazie A tegoż zarządzenia resortowego wymieniono w Dziale III malowanie minią pkt 1 – malarza minią, co odpowiada wykazowi A w dziale III pkt 72 załącznika do rozporządzenia sprawie wieku emerytalnego - malowanie minią, które to prace również wykonywał odwołujący. (por. też wyrok SA w Łodzi z dnia 10 października 2012 roku, IIIAUa 409/12).

Taką pracę wykonywał również jeden ze świadków T. K., któremu w sprawie VU 250/14 tutejszy Sąd Okręgowy przyznał prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym 60 lat.

Ponadto w okresie zatrudnienia wnioskodawca wykonywał również inne prace, jako monter ścian osłonowych czy izoler, które również należało zaliczyć do prac w warunkach szczególnych.

Odnośnie wykonywania prac polegających na montażu blachy do konstrukcji metalowych na wysokości za pomocą pistoletów należało uznać, iż są to prace, które są opisane w wykazie A dział XIV poz. 18 obsługa narzędzi udarowych oraz w wykazie A dział V poz. 5 prace przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości ( uszczegółowione w ww. zarządzeniu resortowym w wykazie A, dział V poz.5 pkt 1 – prace montera wykonującego na wysokości montaż urządzeń i konstrukcji metalowych). Należy w tym miejscu podkreślić, iż w świetle zgromadzonego materiału dowodowego prace polegające na montażu ścian osłonowych były wykonywane przez wnioskodawcę na wysokości. Również sposób wykonywania tego montażu oraz używanie narzędzi udarowych do przytwierdzenia blach do konstrukcji metalowych przemawia za zaliczeniem prac do prac w warunkach szczególnych wskazanych ww. wykazie. Należy również podnieść, iż zawarte w pkt 5, działu V wykazu A rozporządzenia Rady Ministrów z 1983 r. określenie „prace przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości” zamiast terminu „monter” pozwala objąć nim także prace wykonywane w przebiegu procesu montowania takich konstrukcji przez pracowników nie będących monterami. Nie budzi zaś wątpliwości, iż wnioskodawca pracując przy budowie dużych obiektów, przede wszystkim budynków (...), wykonywał czynności nierozerwalnie związane z montażem konstrukcji metalowych, o których mowa w treści wykazu. Z niekwestionowanych ustaleń faktycznych wynika bowiem, że dopiero wykonane przez wnioskodawcę, a przytwierdzane do konstrukcji metalowych dalsze ich elementy w postaci ścian osłonowych pozwalały uznać wykonanie tej konstrukcji jako pełnego dzieła. Prace montera ścian osłonowych wykonywane przez wnioskodawcę w tym zakresie należało zatem uznać nie za pracę polegające na montażu konstrukcji, ale za pracę „przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości”, a więc zgodną z brzmieniem opisu stanowiska wskazanego ww. wykazie oraz jednocześnie jako prace przy obsłudze narzędzi udarowych.

Prace izotera rurociągów również w świetle zgromadzonego materiały dowodowego należało uznać za prace w warunkach szczególnych. Prace polegające na obłożeniu wełną mineralną rurociągów i przytwierdzenie następnie blach w celu ochrony rurociągu przed utratą ciepła należy bowiem zakwalifikować do prac w warunkach szczególnych wymienionych w wykazie A dziale IV pkt 38 – prace antykorozyjne i termoizolacyjne urządzeń i instalacji technologicznych. O prawidłowości takiej kwalifikacji pracy wnioskodawcy w spornym okresie świadczy to, że ww. zarządzenie resortowe nr 9 w dziale IV pod poz. 38 dotyczącą prac antykorozyjnych i termoizolacyjnych urządzeń i instalacji technologicznych w pkt 15 wymieniono stanowisko montera izolacji ciepłochronnych. Prace odwołującego można też jednocześnie zakwalifikować do prac w warunkach szczególnych w tym zakresie według wykazu A dział II zatytułowanego w energetyce „Prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych”. Wnioskodawca bowiem izolował rurociągi, a zatem można uznać że były to prace przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń cieplnych, elektroenergetycznych. Dokonując takiej kwalifikacji należy mieć na uwadze, iż ww zarządzenie nr 9 w dziale II „Prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych. Prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych” wśród prac przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń cieplnych pod poz. 31 wskazano monter izolacji ( izoler).

Sąd miał oczywiście na uwadze, iż zarządzenia resortowe – jak podkreśla Sąd Najwyższy w swym orzecznictwie – mają jedynie charakter informacyjny, techniczno-porządkujący i uściślający i nie stanowią obecnie obowiązującego prawa ( np. wyrok SN z dnia 25 lutego 2010 roku, II UK 218/2009 i z dnia 22 kwietnia 2011 roku, I UK 3351/2010, LEX), to jednak w sprawie o prawo do tzw. wcześniejszej emerytury mają to znaczenie, że ułatwiają identyfikację określonego stanowiska pracy jako stanowiska pracy w warunkach szczególnych, w szczególności, jeżeli w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia nie wymienia się konkretnych stanowisk, tylko operuje się pojęciem ogólnym.

Skoro zatem w okresie zatrudnienia wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace w warunkach szczególnych należało uznać, iż organ rentowy niezasadnie nie zaliczył okresu zatrudniania wnioskodawcy w (...) w okresie od 23 września 1979 roku do 31 grudnia 1998 roku do prac w warunkach szczególnych. Łącznie jest to okres 19 lat, 3 miesiące i 8 dni.

Nawet zatem uznając, iż wnioskodawca nie wykazał, że w okresie wykonywania prac na umowach eksportowych, gdy pracował jako murarz czy pomocnik murarza, wykonywał prace w warunkach szczególnych po odliczeniu tego okresu tj. około 4 miesięcy i tak wnioskodawca wykazał wymagany okres zatrudnienia znacznie przekraczający 15 lat pracy w warunkach szczególnych. W pozostałym bowiem okresie zatrudnienia na budowach eksportowych na budowach (...) wykonywał pracę taką samą jak na budowie (...) w B., co potwierdzili świadkowie Z. W. i W. K. oraz co znalazło potwierdzenie w treści umów o pracę na kontraktach zagranicznych.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż ubezpieczony spełnia wszystkie przesłanki nabycia prawa do emerytury, albowiem ukończył 60 lat, posiada wymagany okres ogólnego stażu pracy, bo wynoszący 25 lat, jak również legitymuje się okresem pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze na stanowiskach objętych wykazem A cytowanego rozporządzenia wynoszącym co najmniej 15 lat pracy.

Sąd przyznał skarżącemu emeryturę z dniem, w którym zostały spełnione warunki do przyznania prawa do emerytury, tj. z dniem 11 grudnia 2014 roku (tj. z dniem w którym wnioskodawca złożył wniosek o przekazanie środków z OFE na budżet państwa).

Dlatego też Sąd Okręgowy uznając wniesione odwołanie za zasadne, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w pkt 1 sentencji.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w związku z § 11 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu ( Dz.U. z 2013 roku Nr .490).