Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lipca 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: st. sekr.sądowy Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 9 października 2014 r., 16 grudnia 2014 r., 15 kwietnia 2015 r., 15 czerwca 2015 r. i 15 lipca 2015 r. sprawy, przeciwko L. S. c. C. i A. z domu Z. ur. (...) w O.

obwinionej o to że:

1.  W dniu 8 stycznia 2014 r. około godz. 15.00 w W. w Al. (...), naruszyła zasady przewidziane w art. 22 ust. 1 i 4 P. w ten sposób, że kierując samochodem marki V. nr rej.(...) nie zachowała szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu i nie ustąpiła pierwszeństwa samochodowi marki S. o nr rej. (...) jadącemu po pasie ruchu, na który zamierzała wjechać w wyniku czego doprowadziła do zderzenia z nim, powodując jego uszkodzenie, czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. o wykroczenie z art. 86§1 Kw w zw. z art. 22 ust. 1 i 4 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym (D.U. z 2012r., poz. 1137, zm.: Dz.U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151; Dz.U. z2011r. Nr 222, poz. 1321;Dz.U. z 2012r. poz. 951)

2.  W miejscu i czasie jak w punkcie pierwszym wykroczyła przeciwko przepisom o porządku w ruchu drogowym określonym w art. 44 ust. 1 POrd w ten sposób, że kierując samochodem marki V. nr rej. (...) (...) i uczestnicząc w wypadku drogowym, w którym rak jest osób rannych , oddaliła się z miejsca zdarzenia,

tj. za wykroczenie z art. 97Kw w związku z art. 44 ust. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym (D.U. z 2012r., poz. 1137, zm.: Dz.U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151; Dz.U. z 2011r. Nr 222, poz. 1321;Dz.U. z 2012r. poz. 951)

orzeka

1)  Obwinioną L. S. uznaje za winną popełnienia zrzucanych jej czynów i za to na podstawie art. 86 par 1 kw w zw z art. 9 par 2 kw wymierza karę grzywny w wysokości 600 ( sześćset) złotych.

2)  Zasądza od obwinionej 60 ( sześćdziesiąt) złotych tytułem opłaty , obciąża ją w części kosztami postępowania w sprawie w kwocie 294,78 ( dwieście dziewięćdziesiąt cztery złote , siedemdziesiąt osiem groszy)

Sygn. akt V W 1602/14

UZASADNIENIE

L. S. została obwiniona o to, że:

1)  W dniu 8 stycznia 2014 r. około godz. 15.00 w W. w Al. (...), naruszyła zasady przewidziane w art. 22 ust. 1 i 4 P. w ten sposób, że kierując samochodem marki V. nr rej. (...) nie zachowała szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu i nie ustąpiła pierwszeństwa samochodowi marki S. o nr rej. (...) jadącemu po pasie ruchu, na który zamierzała wjechać w wyniku czego doprowadziła do zderzenia z nim, powodując jego uszkodzenie, czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. o wykroczenie z art. 86§1 Kw w zw. z art. 22 ust. 1 i 4 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym (D.U. z 2012r., poz. 1137, zm.: Dz.U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151; Dz.U. z2011r. Nr 222, poz. 1321;Dz.U. z 2012r. poz. 951)

2)  W miejscu i czasie jak w punkcie pierwszym wykroczyła przeciwko przepisom o porządku w ruchu drogowym określonym w art. 44 ust. 1 POrd w ten sposób, że kierując samochodem marki V. nr rej. (...) (...)i uczestnicząc w wypadku drogowym, w którym rak jest osób rannych , oddaliła się z miejsca zdarzenia, tj. za wykroczenie z art. 97Kw w związku z art. 44 ust. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym (D.U. z 2012r., poz. 1137, zm.: Dz.U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151; Dz.U. z 2011r. Nr 222, poz. 1321;Dz.U. z 2012r. poz. 951)

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 8 stycznia 2014 r. około godz. 15.00 L. S. kierowała samochodem marki V. nr rej. (...). Jechała ulicą (...).(...) w W.. Na wiadukcie pomiędzy skrzyżowaniami ulic (...), L. S. wykonała manewr zmiany pasa ruchu z pasa prawego na lewy pas ruchu. Po pasie ruchu, na który wjechała kierująca pojazdem L. S. poruszał się R. S. kierujący samochodem marki S. o nr rej. (...). L. S. zignorowała fakt, iż pojazd ten posiadał pierwszeństwo przejazdu przed kierowanym przez nią samochodem i wjechała bezpośrednio przed pojazd marki S. o nr rej. (...), w wyniku czego doprowadziła do zderzenia z nim uszkadzając obydwa pojazdy.

Po wystąpieniu kolizji drogowej L. S. nie zatrzymując kierowanego przez siebie pojazdu, odjechała z miejsca zdarzenia.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: zeznań świadka R. S. /k. 4v, 43-44/, zeznań świadka W. A. /k. 18v/, opinii pisemnej oraz ustnej opinii uzupełniającej biegłego sądowego J. K. /k. 82, 94-104, e-protokół rozprawy z dnia 15 lipca 2015 r. od godz. 00:03:14 do godz. 00:06:07/, a także protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu /k. 2/ oraz notatki urzędowej /k. 12/.

Obwiniona L. S. nie stawiła się na rozprawie w dniu 9 października 2014 r., pomimo prawidłowego zawiadomienia, nie usprawiedliwiła ona również swojej nieobecności. Nie stawiła się ona również na rozprawie w dniu 16 grudnia 2014 r. (usprawiedliwiając swoją nieobecność), w dniu 15 kwietnia 2015 r. (z powodu niewłaściwie skierowanego do niej wezwania do stawiennictwa na rozprawie), w dniu 15 czerwca 2015 r. oraz w dniu 15 lipca 2015 r. (z powodu urlopu, który w ocenie Sądu nie jest wystarczającym powodem do uwzględnienia nieobecności na rozprawie).

Sąd uznając, iż osobisty udział obwinionej nie jest niezbędny, przeprowadził wobec L. S. rozprawę zaocznie i wydał wobec niej wyrok zaoczny.

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę L. S. w odniesieniu do przypisanych jej czynów.

Sąd konstruując stan faktyczny oparł się na materiale dowodowym w postaci zeznań pokrzywdzonego R. S., zeznaniach świadka W. A., a także opinii biegłego sądowego J. K.. Podstawę ustaleń stanowiły także dołączone do akt sprawy źródła pozaosobowe z dokumentów.

Analizując zeznania złożone przez pokrzywdzonego R. S. w kontekście pozostałego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zwłaszcza opinii biegłego sądowego J. K., Sąd uznał, iż są one zgodne z prawdą. Pokrzywdzony w swoich zeznaniach przedstawił okoliczności przedmiotowego zdarzenia, wskazując, iż winę za spowodowanie kolizji ponosi kierująca samochodem marki V. obwiniona.

W złożonych zeznaniach pokrzywdzony potwierdził, iż w czasie zdarzenia kierował samochodem marki S. o nr rej. (...) i poruszał się lewym pasem ruchu ul. (...). (...) w W., gdyż w tym czasie wyprzedzał samochody znajdujące się na prawym pasie ruchu. Przyznał także, iż w tym czasie w jego samochodzie nie było pasażerów. Oświadczył on, iż na wiadukcie pomiędzy skrzyżowaniami ulic (...) kierująca pojazdem marki V. nr rej. (...) wykonała manewr zmiany pasa ruchu z pasa prawego na pas ruchu, którym się on poruszał, przed jego samochód. Pokrzywdzony potwierdził, iż kierująca w trakcie wykonywania powyższego manewru zahaczyła kierowanym pojazdem o przód jego pojazdu, uszkadzając prawy zderzak oraz błotnik, w wyniku czego powstały wgniecenia oraz poziome zarysowania. Potwierdził on także, iż w wyniku zdarzenia w jego pojeździe powstały wgniecenia oraz zarysowania lakieru. Pokrzywdzony podkreślił, iż w wyniku uderzenia niemalże uderzył w barierki ochronne. Zdaniem pokrzywdzonego kierująca musiała poczuć uderzenie, gdyż zauważył on, że oderwał się zderzak z lewej strony jej pojazdu, w wyniku czego szorował on po jezdni. Potwierdził on również, iż kierująca pojazdem nie zatrzymała się, dlatego też udał się za w/w samochodem i gdy dojechał do skrzyżowania z ul. (...) wysiadł z samochodu, lecz kobieta ta odjechała. /k. 4v, 43-44 zeznań świadka R. S. /

Zeznania pokrzywdzonego R. S. należało uznać za logiczne i spójne, odpowiadają one zasadom doświadczenia życiowego i korespondują z notoryjnością spraw podobnych.

Zeznania świadka R. S. w zakresie uszkodzeń pojazdu obwinionej oraz zachowania obwinionej na skrzyżowaniu ulic (...). (...) w W. po wystąpieniu kolizji, znalazły swoje potwierdzenie w zeznaniach świadka W. A. /k. 18v/, który w tym czasie stał przy samochodzie zaparkowanym po prawej stronie ul. (...) patrząc od strony ul. (...). Świadek potwierdził, iż widział wówczas, że na prawym pasie ruchu ul. (...) od strony P. zatrzymał się przed skrzyżowaniem z ul. (...) samochód osobowy V. koloru szarego, a za nim zatrzymał się samochód osobowy. Świadek potwierdził nadto, iż z drugiego samochodu wysiadł kierujący – mężczyzna, który zaczął robić zdjęcia samochodowi V.. Potwierdził on także, iż samochód marki V. miał wówczas włączony prawy kierunkowskaz. Potwierdził on również, iż mężczyzna wykonujący zdjęcia nie podchodził do tego samochodu oraz, że następnie samochód marki V. ruszył i skręcił w prawo w ul. (...). Świadek potwierdził również, iż drugi samochód odjechał prosto w kierunku centrum W.. W. A. oświadczył także, iż kiedy samochód marki V. podjeżdżał usłyszał on odgłos, jakby coś „ciągnął za sobą”. Świadek potwierdził, iż następnie kierująca tym samochodem kobieta zatrzymała się obok niego i gdy wysiadła z samochodu powiedziała mu, że trafiła na pirata drogowego. W. A. podał, że udał się wraz z nią w kierunku tyłu jej pojazdu i zauważył wówczas, że tylny zderzak z lewej strony został zerwany z zaczepów i na lewym tylnym narożniku, w części dolnej widać było otarcie, które zdaniem świadka powstało w wyniku ciągnięcia tego elementu po jezdni. W złożonych zeznaniach W. A. zaprzeczył, aby był świadkiem kolizji pomiędzy pojazdami. Potwierdził, iż kierująca nawiązała z nim kontakt w celu ewentualnego jego świadczenia o przebiegu zdarzenia.

W ocenie Sądu zeznania świadka W. A. należało również uznać za logiczne i spójne, odpowiadają one zasadom doświadczenia życiowego i korespondują z notoryjnością spraw podobnych.

Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego do spraw ruchu drogowego, techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków J. K., który dokonał analizy przebiegu zdarzenia.

W ocenie Sądu opinie biegłego były jasne, spójne i nie zawierały sprzecznych wniosków. Sąd nie dopatrzył się błędów logicznych w rozumowaniu biegłego. Wydając opinie biegły bazował na całym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym i swoje stanowisko w sposób wystarczający uargumentował. Dlatego Sąd przyjął wnioski opinii za podstawę ustaleń faktycznych.

W sporządzonej opinii biegły sądowy wskazał, iż przedmiotowe zdarzenie drogowe miało miejsce w środę 8 stycznia 2014 r. około godziny 15:00 w W., w (...). Biegły ustalił, że w dniu zdarzenia zachód słońca miał miejsce o godz. 15:43, a w chwili zdarzenia temperatura wynosiła +8°C i występowało niewielkie zachmurzenie. Biegły podkreślił, iż przed wystąpieniem stanu zagrożenia bezpieczeństwa ruchu oba pojazdy poruszały się w kierunku centrum W.: samochód S. po pasie lewym, zaś samochód V. (kierowany przez obwinioną) – po pasie prawym. Wskazał on również, iż kolizja między pojazdami wystąpiła po wjechaniu samochodu S. na pas lewy. Podkreślił on przy tym, iż według zgłaszającego zdarzenie świadka doszło do tego na wiadukcie między skrzyżowaniem al. (...) z ulicą (...) a skrzyżowaniem z ulicą (...).

Biegły ocenił, iż opisane w policyjnym protokole oględzin (k. 5) oraz stwierdzone przez biegłego podczas oględzin w dniu 14 maja 2015 r. uszkodzenia samochodu S. mogły powstać w warunkach wskazanych przez kierującego samochodem S.. Biegły podkreślił, iż w szczególności potwierdzeniem opisywanego przez tego świadka przebiegu zdarzenia są charakterystyczne, o łukowym przebiegu ślady na czarnej listwie zderzaka przedniego samochodu S.. Wskazał on nadto, iż opisane przez świadka W. A. uszkodzenia samochodu V. potwierdzają możliwość przebiegu zdarzenia zgodnie z relacją kierującego samochodem S.. Dlatego też zdaniem biegłego wobec omówionych zeznań świadka W. A. oraz błędów w protokole oględzin (z uwagi na niejednoznaczny opis uszkodzeń samochodu S., nieczytelność dokumentujących je fotografii oraz błędy w opisie uszkodzeń samochodu V. oraz stan tego pojazdu wynikający z protokołu oględzin inny od informacji zawartych w zeznaniach świadków, w tym świadka wskazanego przez obwinioną), niemiarodajnymi były oględziny samochodu V., które przeprowadzone zostały przez policję około 4 tygodnie po zdarzeniu.

Biegły wskazał nadto, iż obwiniona nie przedstawiła swojej wersji przebiegu zdarzenia.

Odnosząc się do naruszonych przez uczestników zdarzenia przepisów ruchu drogowego biegły wskazał, iż z analiz zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że przedmiotowe zdarzenie wystąpiło podczas zmiany pasa ruchu wykonywanego przez obwinioną. Biegły podkreślił, iż prawidłowa realizacja tego manewru wymagała zachowywania szczególnej ostrożności oraz ustąpienia pierwszeństwa przejazdu samochodowi S., poruszającemu się po pasie ruchu, na który obwiniona zamierzała wjechać. Zdaniem biegłego wystąpienie kontaktu między pojazdami wskazuje, że obwiniona naruszyła zasady ruchu drogowego określone w art. 22 ust 1 i 4 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym. Jednocześnie w opinii biegłego występujący w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na stwierdzenie, by podczas analizowanego zdarzenia nieprawidłowymi były działania kierującego samochodem S..

Oceniając technikę i taktykę jazdy kierujących biegły wskazał, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy, nie pozwala na stanowczą odpowiedź na pytanie czy technika i taktyka jazdy kierujących pojazdami była prawidłowa. W opinii biegłego wynikający z zapisów na karcie 19 akt sprawy brak wykroczeń obwinionej może wskazywać, że także podczas przedmiotowego zdarzenia starała się ona realizować prawidłową taktykę jazdy, a kolizja była wynikiem niezamierzonego błędu techniki jazdy. Równocześnie biegły jednoznacznie ocenił, że brak podjęcia przez obwinioną właściwych działań po zaistnieniu zderzenia (przy wystąpieniu uszkodzeń samochodu V. – opisanych przez świadka W. A.) był poważnym błędem taktyki jazdy popełnionym przez obwinioną.

Jednocześnie zdaniem biegłego występujący materiał dowodowy nie jest wystarczający do wypowiadania się o taktyce i technice jazdy kierującego samochodem S.. / k. 82, 94-104, e-protokół rozprawy z dnia 15 lipca 2015 r. od godz. 00:03:14 do godz. 00:06:07 opinia pisemna oraz ustna opinia uzupełniająca biegłego sądowego J. K. /

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dowodach pozaosobowych w postaci: notatki urzędowej /k. 12/, protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu /k. 2/, które zostały uznane za ujawnione na rozprawie. W ocenie Sądu powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Oceniając dowód w postaci protokołu oględzin /k. 5/ Sąd zgodził się z opinią biegłego sądowego do spraw ruchu drogowego, techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków J. K., iż uszkodzenia pojazdu marki S. o nr rej. (...) przedstawione w w/w protokole oględzin zostały niejednoznacznie opisane. Dołączona do w/w protokołu dokumentacja fotograficzna /k. 6-8/ w ocenie Sądu jest nieczytelna, wykonane zdjęcia są złej jakości. Dlatego też przy ustaleniu uszkodzeń pojazdu marki S. o nr rej. (...) Sąd nie wziął pod uwagę protokołu oględzin /k. 5/ i dokumentacji fotograficznej /k. 6-8/ i posłużył się opinią biegłego sądowego J. K., który dokonał oględzin w/w pojazdu.

Obwinionej L. S. zarzucono popełnienie wykroczenia kwalifikowanego z art. 86 § 1 kw. Zachowanie sprawcy naruszającego wskazany przepis polega na niezachowaniu na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu należytej ostrożności, czego następstwem jest spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Zgodnie z przepisami Prawa o ruchu drogowym (art. 3) uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga – szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze.

Przepisy dotyczące zmiany pasa ruchu zostały uregulowane w art. 22 ustawy Prawo o ruchu drogowym. W ust. 1 cyt. przepisu wskazane zostało, iż kierujący pojazdem może zmienić kierunek jazdy lub zajmowany pas ruchu tylko z zachowaniem szczególnej ostrożności. Ustęp 4 cyt. artykułu określa zaś, iż kierujący pojazdem, zmieniając zajmowany pas ruchu, jest obowiązany ustąpić pierwszeństwa pojazdowi jadącemu po pasie ruchu, na który zamierza wjechać, oraz pojazdowi wjeżdżającemu na ten pas z prawej strony.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy wykazał, iż obwiniona manewr zmiany pasa ruchu wykonała nieprawidłowo, nie zachowując przy jego wykonaniu należytej ostrożności i nie ustąpiła pierwszeństwa samochodowi marki S. o nr rej. (...) jadącemu po pasie ruchu, na który zamierzała wjechać w wyniku czego doprowadziła do zderzenia z nim, powodując jego uszkodzenie, czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał obwinioną za winną popełnienia zarzucanego jej czynu, wyczerpującego znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 22 ust. 1 i 4 Ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Jednocześnie w świetle zebranego materiału dowodowego należało stwierdzić winę i sprawstwo obwinionej odnośnie wykroczenia z art. 97 kw w związku z art. 44 ust. 1 Ustawy Prawo ruchu drogowym.

Zgodnie z treścią art. 97 kw karze grzywny do 3.000 złotych albo karze nagany podlega uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, a także właściciel lub posiadacz pojazdu, który wykracza przeciwko innym przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym lub przepisom wydanym na jej podstawie. Ta ogólnie sformułowana norma prawna wymaga dopełnienia przez wskazanie konkretnego naruszenia przepisów określających porządek i bezpieczeństwo na drogach. W przypadku zarzutu postawionego obwinionej dopełnieniem tym jest art. 44 ust. 1 Ustawy Prawo ruchu drogowym, wedle brzmienia którego kierujący pojazdem w razie uczestniczenia w wypadku drogowym jest obowiązany:

1) zatrzymać pojazd, nie powodując przy tym zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego;

2) przedsięwziąć odpowiednie środki w celu zapewnienia bezpieczeństwa ruchu w miejscu wypadku;

3) niezwłocznie usunąć pojazd z miejsca wypadku, aby nie powodował zagrożenia lub tamowania ruchu, jeżeli nie ma zabitego lub rannego;

4) podać swoje dane personalne, dane personalne właściciela lub posiadacza pojazdu oraz dane dotyczące zakładu ubezpieczeń, z którym zawarta jest umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, na żądanie osoby uczestniczącej w wypadku.

Obwiniona w dniu 8 stycznia 2014 r. około godz. 15.00 w W. w Al. (...) kierując samochodem marki V. nr rej. (...) i uczestnicząc w wypadku drogowym, w którym brak jest osób rannych, oddaliła się z miejsca zdarzenia.

Przy wymiarze kary w zakresie zarzuconych obwinionej czynów Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 33 kw oraz ustawowymi granicami zagrożenia przewidzianymi przez ustawodawcę. Wskazać trzeba, iż zgodnie z przepisem art. 9 § 2 kw jeżeli jednocześnie orzeka się o ukaraniu za dwa lub więcej wykroczeń, wymierza się łącznie karę w granicach zagrożenia określonych w przepisie przewidującym najsurowszą karę. W przedmiotowej sprawie jest to przepis art. 86 § 1 kw.

Sąd ocenił stopień społecznej szkodliwości czynu z art. 86 § 1 kw jako wysoki. Obwiniona podczas wykonywania manewru zmiany pasa ruchu była zobowiązana zachować szczególną ostrożność oraz ustąpić pierwszeństwa pojazdowi jadącemu po pasie ruchu, na który zamierza wjechać. Pomimo niniejszych obowiązków nie dostosowała swojego postępowania do zasad ruchu drogowego obowiązujących przy wykonywaniu przedmiotowego manewru i nie zachowała szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu oraz nie ustąpiła pierwszeństwa samochodowi marki S. o nr rej. (...) jadącemu po pasie ruchu, na który zamierzała wjechać, w wyniku czego doprowadziła do zderzenia z nim, powodując jego uszkodzenie, czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. W wyniku działania obwinionej doszło do naruszenia dobra prawnego jakim jest bezpieczeństwo w ruchu drogowym, które z uwagi na możliwość powstania ciężkich i nieodwracalnych skutków dla mienia i zdrowia podlega szczególnej ochronie.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu z pkt II wniosku o ukaranie Sąd uznał go również za znaczny. Obwiniona świadomie naruszyła przepisy Prawa o Ruchu Drogowym i uczestnicząc w wypadku drogowym, w którym nie było osób rannych, oddaliła się z miejsca zdarzenia.

Mając to na uwadze Sąd, na podstawie art. 86 § 1 kw przy zastosowaniu art. 9 § 2 kw za te dwa wykroczenia wymierzył obwinionej łącznie karę grzywny w wysokości 600 zł, uznając tą karę za adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości przedmiotowych wykroczeń. W ocenie Sądu wymierzona kara będzie stanowiła dolegliwość dla obwinionej, powodującą konieczność poniesienia wysiłku dla uiszczenia grzywny, co w ocenie Sądu skłoni obwinioną do krytycznego zastanowienia się nad swoim postępowaniem. W ocenie Sądu orzeczona kara będzie oddziaływać wychowawczo na obwinioną, jak i pozwoli na osiągnięcie celów kary na płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania.

Orzeczenie o opłacie wydano na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 60 zł.

Jednocześnie mając na uwadze zasady słuszności, Sąd obciążył obwinioną jedynie częściowo wydatkami poniesionymi w toku postępowania przez Skarb Państwa w wysokości 294,78 złotych, zwalniając ją w pozostałej części od tych wydatków, na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw.

Z tych wszystkich względów orzeczono, jak w wyroku.