Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 19 listopada 2014 r. Sąd Rejonowy w Zgierzu w sprawie z powództwa M. Z. przeciwko Skarbowi Państwa – Sądowi Rejonowemu w Zgierzu o zapłatę 3 250 zł, oddalił powództwo.

Uzasadniając swoje stanowisko, Sąd Rejonowy wskazał, że żądanie odszkodowania z tytułu przewlekłości postępowania, stwierdzonej w sprawie III RC 226/13 o wygaśnięcie obowiązku alimentacyjnego, wymaga przeprowadzenia dowodu na okoliczności istnienia szkody, związku przyczynowego między przewlekłością postępowania a szkodą , jako, że art. 15 i 16 ustawy z dnia 17 czerwca 2004r o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki ( Dz. U. 179, poz. 1843 ze zm.)

nie stanowią samodzielnej podstawy prawnej dochodzenia roszczeń cywilnoprawnych. Wobec niewykazania przez powoda opisanych przesłanek powództwo zostało oddalone.

W apelacji od powyższego rozstrzygnięcia, powód zarzucił naruszenie:

- art. 210 § 2 kpc przez uniemożliwienie odniesienia się do odpowiedzi na pozew, nadto

brak inicjatywy sądu w kierunku szczegółowego poznania stanowiska stron podczas rozprawy, stwierdzenie, że powód nie odwodnił podstawy faktycznej oraz błędne rozpoznanie sprawy na podstawie art. 16 ustawy z dnia 17 czerwca 2004r o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę kwestionowanego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości i zasądzenie kosztów za obie instancje.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja nie jest zasadna.

W pierwszej kolejności należy poczynić uwagę, że w niniejszej sprawie ustalenia faktyczne są prawidłowe, uwzględniają wyniki postępowania dowodowego przeprowadzonego w sprawie w zgodzie z dyrektywami art. 233 § 1 k.p.c., zatem Sąd Okręgowy podzielając je w pełni przyjmuje za własne.

Zarzut dotyczący naruszenia art. 210 § 2 kpc nie został bliżej sprecyzowany. Z uzasadnienia apelacji wynika, że skarżący w dniu 29 lipca 2014r otrzymał odpowiedź strony pozwanej, w związku z czym twierdzenie o uniemożliwieniu mu odniesienia się do treści tego pisma nie jest zrozumiałe.

Odnosząc się do pozostałych zarzutów, wskazujących na błędne zastosowanie art. 16 powoływanej ustawy i niezastosowanie art. 15 ustawy, trzeba uznać, ze nie zasługują na uwzględnienie.

Bezsporną okolicznością jest, że postanowieniem z dnia 21 lutego 2014r Sąd Okręgowy w Łodzi w sprawie sygn. akt XII S 1/14 stwierdził przewlekłość postępowania toczącego się przed Sądem Rejonowym w Zgierzu w sprawie III RC 226/13 w okresie od 15 lipca 2013r do dnia 10 grudnia 2013r.

W art. 12 ust. 4 powoływanej ustawy o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki ( Dz. U. 179, poz. 1843 ze zm.) ustawodawca przewidział, że uwzględniając skargę, sąd na żądanie skarżącego przyznaje od Skarbu Państwa, a w przypadku skargi na przewlekłość postępowania prowadzonego przez komornika - od komornika, sumę pieniężną w wysokości od 2 000 złotych do 20 000 złotych. Wymieniona kwota nie jest zależna od wykazania innych przesłanek, pozostaje ona w związku wyłącznie ze stwierdzeniem przewlekłości i na skutek zgłoszenia żądania jej zasądzenia. Innymi słowy jest to pierwsza podstawa do uzyskania kwoty pieniężnej z tytułu stwierdzonej przewlekłości postępowania sądowego czy komorniczego.

W opisanym wyżej postępowaniu skargowym M. Z. nie żądał przyznania na jego rzecz żadnej sumy pieniężnej, wobec czego orzeczenie Sądu Okręgowego w Łodzi nie zawiera takiego rozstrzygnięcia.

W tym stanie rzeczy uprawnieniem powoda było skorzystanie z drugiej podstawy prawnej, przewidzianej w art. 15 powoływanej ustawy, co z kolei wiąże się z wykazaniem przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej, co trafnie zauważył Sąd Rejonowy.

Przepis art. 15 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz.U. Nr 179, poz. 1843 ze zm.) nie tworzy samoistnej podstawy domagania się odszkodowania lub zadośćuczynienia, a ma charakter normy odsyłającej i określającej zakres prejudycjalnego związania. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 27.02.2014 VIA Ca 1036/13).

Zatem żądanie powoda skierowane przeciwko Skarbowi Państwa, a wysnute z faktu przewlekłości postępowania w sprawie III RC 226/13 winno być badane w świetle art. 417 kc i art. 417[2] kc. Warunkiem niezbędnym jego skuteczności jest więc wykazanie szkody, adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy kwotą 3 250 zł wykazywaną jako szkoda majątkowa powstała w związku z realizacją obowiązku alimentacyjnego a przewlekłością stwierdzoną w postępowaniu skargowym.

Z materiału dowodowego wynika natomiast, że powód opisanych przesłanek nie udowodnił. W sprawie rodzinnej o wygaśnięcie obowiązku alimentacyjnego, w której stwierdzono przewlekłość postępowania, wydany wyrok uwzględniał ostatecznie sprecyzowane stanowisko powoda (k. 51 akt III RC 226/13). Zgodnie z datą wskazywaną przez niego orzeczono w wyroku wygaśnięcie obowiązku alimentacyjnego wobec córki (k.52 akt III RC 226/13). Wywiedzione powództwo w świetle ustaleń w sprawie nie jest więc zrozumiałe, a już na pewno nie jest udowodnione w rozumieniu przywołanych wyżej przepisów.

Reasumując wolno powiedzieć, że o ile uzasadnione byłoby żądanie powoda o przyznanie sumy pieniężnej w kwocie między 2 000 a 20 000 zł na podstawie art. 12 ust. 4 ustawy skargowej, wobec stwierdzonej przewlekłości postępowania w sprawie III RC 226/13, o tyle nieuzasadnione jest żądanie o zasądzenie dochodzonej pozwem kwoty jako odszkodowania za szkodę spowodowaną stwierdzoną przewlekłością postępowania, w sytuacji niewykazania niezbędnych przesłanek wymaganych ustawą, o czym mowa powyżej.

W związku z powyższym apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 kpc.