Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

dnia 29 czerwca 2012 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu w III Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący - SSO Mariusz Wiązek

Protokolant: Emilia Rąk

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Jadwigi Rutyny

po rozpoznaniu na posiedzeniu w sprawie A. W.

skazanego za czyn z art. 291 §1 k.k.

z wniosku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia z dnia 25 maja 2012r., sygn. akt II K 17/01, II Ko 1082/06

w przedmiocie wystąpienia o wyrażenie zgody na rozszerzenie ścigania

na podstawie art. 607e § 3 punkt 8 k.p.k. a contrario

p o s t a n a w i a

I. wniosku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia z dnia 25 maja 2012r. o wystąpienie do organu sądowego Królestwa Norwegii, który przekazał A. W., o wyrażenie zgody na wykonanie wobec niego kary pozbawienia wolności orzeczonej prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia z dnia 15 stycznia 2002r., sygn. akt II K 17/01 za przestępstwo, które nie stanowiło podstawy przekazania nie uwzględnić,

II. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. S. M. kwotę 295, 20 zł brutto (dwustu dziewięćdziesięciu pięciu złotych dwudziestu groszy) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu wykonawczym.

UZASADNIENIE

Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia z dnia 15 stycznia 2002r., sygn. akt II K 17/01 A. W. został skazany na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 4 lat próby za przestępstwo kwalifikowane z art. 291 § 1 k.k. Prawomocnym postanowieniem z dnia 16 listopada 2006r., sygn. akt II Ko 1082/06 Sąd Rejonowy dla Wrocławia- Śródmieścia zarządził wykonanie powyższej kary bowiem w okresie próby skazany popełnił ponownie umyślne przestępstwo podobne, za które prawomocnie orzeczono karę pozbawienia wolności.

Postanowieniem z dnia 25 kwietnia 2007r, sygn. akt III Kop 35/07 Sąd Okręgowy we Wrocławiu wydał w stosunku do A. W. europejski nakaz aresztowania w celu wykonania kary 6 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 2 lutego 2005r., sygn. akt III K 206/03.

A. W. został zatrzymany w dniu 17 czerwca 2011r. w B. w Norwegii. Strona norweska zwróciła się o stwierdzenie aktualności wniosku o ekstradycję i przesłanie dokumentów ekstradycyjnych zgodnie z Europejską Konwencją o Ekstradycji z dnia 13 grudnia 1957r. (Kopia stosownego pisma znajduje się w aktach Sądu Rejonowego dla Wrocławia- Śródmieścia, po jej uzyskaniu, w dniu 29 lipca 2011r. zarządzono poszukiwania skazanego listem gończym)

Sąd Okręgowy we Wrocławiu przesłał stronie norweskiej stosowny wniosek wraz z dokumentacją (sprawa III Kop 108/11). W dniu 29 sierpnia 2011r. Sąd w Bergen stwierdził dopuszczalność ekstradycji A. W.. W dniu 15 lutego 2012r. A. W. został przekazany stronie polskiej.

Wówczas Sąd Rejonowy dla Wrocławia- Śródmieścia podjął działania w celu wdrożenia do wykonania kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem tego Sądu z dnia 15 stycznia 2002r., sygn. akt II K 17/01, która nie była objęta postępowaniem w przedmiocie wydania A. W. przez stronę norweską. W trakcie posiedzenia Sądu Rejonowego dla Wrocławia- Śródmieścia w dniu 9 maja 2012r. A. W. złożył oświadczenie, że nie wyraża zgody na wprowadzenie do wykonania kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wobec niego wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia z dnia 15 stycznia 2002r., sygn. akt II K 17/01

W tym stanie rzeczy Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia zwrócił się do Sądu Okręgowego we Wrocławiu o wystąpienie do organu sądowego państwa wykonania (...), który przekazał osobę ściganą, o wyrażenie zgody na wykonanie wobec osoby przekazanej na podstawie (...) kary pozbawienia wolności orzeczonej za przestępstwo, które nie stanowiło podstawy przekazania.

Sąd zważył, co następuje.

Przede wszystkim wskazać należy, iż A. W. nie został przekazany do Polski w trybie przepisów o wykonaniu europejskiego nakazu aresztowania, a w oparciu o regulacje zawarte w Europejskiej Konwencji o Ekstradycji z dnia 13 grudnia 1957r. Wobec powyższego w niniejszej sprawie nie znajduje zastosowania art. 607 e § 3 punkt 6 i 8 k.p.k. Zgodnie z art. 607 e § 1 w zw. z § 3 punkt 6 k.p.k. osoby przekazanej w wyniku wykonania europejskiego nakazu aresztowania nie można bez jej zgody ścigać za przestępstwa inne niż te, które stanowiły podstawę przekazania, ani wykonać orzeczonych wobec niej za te przestępstwa kar pozbawienia wolności albo innych środków polegających na pozbawieniu wolności. W takim wypadku wykonanie kar orzeczonych za inne przestępstwa niż stanowiące podstawę przekazania osoby ściganej w drodze europejskiego nakazu aresztowania jest jednak na zasadzie art. 607 e § 3 punkt 8 k.p.k. dopuszczalne, gdy organ sądowy państwa wykonania nakazu, który przekazał osobę ściganą wyrazi na to zgodę. Europejska Konwencja o Ekstradycji z dnia 13 grudnia 1957r. zawiera regulację zbliżoną nieco do cytowanych powyżej przepisów dotyczących wykonania europejskiego nakazu aresztowania. Artykuł 14 tejże Konwencji statuuje zasadę ograniczenia ścigania. Zgodnie z ust. 1 wskazanego artykułu, osoba wydana nie będzie ścigana, skazana ani też pozbawiona wolności w celu wykonania kary lub zastosowania środka zabezpieczającego ani też poddana jakimkolwiek innym ograniczeniom wolności osobistej za jakiekolwiek przestępstwo popełnione przed wydaniem, inne niż to, w związku z którym nastąpiło wydanie, z wyjątkiem następujących wypadków:

a)jeżeli Strona, która ją wydała, wyrazi na to zgodę. W tym celu sporządza się wniosek, do którego dołącza się dokumenty określone w artykule 12, oraz protokół zawierający oświadczenia osoby wydanej dotyczące danego przestępstwa. Zgoda zostanie wyrażona, jeżeli przestępstwo, w związku z którym wnosi się o nią, stanowi samo podstawę do wydania na mocy niniejszej konwencji;

b) jeżeli, mając ku temu możliwość, osoba wydana nie opuściła w ciągu 45 dni od daty jej ostatecznego zwolnienia terytorium Strony, której została wydana, lub po jego opuszczeniu powróciła na nie.

W zaistniałej sytuacji kwestia rozszerzenia ścigania i uzyskania zgody strony norweskiej, która wydała skazanego A. W., na wykonanie wobec niego kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia z dnia 15 stycznia 2002r., sygn. akt II K 17/0 będzie podlegać reżimowi prawnemu wynikającemu ze wskazanego przepisu Europejskiej Konwencji o Ekstradycji z dnia 13 grudnia 1957r., a także, jak się wydaje per analogiam przepisom rozdziału 64 k.p.k. oraz rozdziału 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 stycznia 2002r. w sprawie szczegółowych czynności sądów w sprawach z zakresu międzynarodowego postępowania cywilnego oraz karnego w stosunkach międzynarodowych. Zgodnie z § 65 rozporządzenia, ocena celowości wystąpienia z wnioskiem o wydanie osób oraz sporządzenie wniosku należy do sądu, przed którym toczy się sprawa lub który wydał orzeczenie w pierwszej instancji. Sąd ten sporządza wniosek, stosowanie do przepisów rozdziału 3 rozporządzenia.

W tym stanie rzeczy wniosek złożony przez Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia w trybie art. 607 e § 3 punkt 8 k.p.k. nie zasługiwał na uwzględnienie, albowiem przepis ten nie znajdował zastosowania w zaistniałej w sprawie A. W. sytuacji procesowej.

Orzeczenie o kosztach wynika z § 15 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. nr 163 poz. 1348 z późn. zm.)

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak na wstępie.