Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

W., dnia 24-07-2015 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu VIII Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Anna Martyniec

Protokolant:Bernadeta Piskorek

po rozpoznaniu w dniu 22-07-2015 r. we Wrocławiu na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank (...) S.A. we W.

przeciwko A. K.

o zapłatę

I.  uchyla nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 13 czerwca 2014 r.;

II.  zasądza od pozwanej A. K. na rzecz strony powodowej (...) Bank (...) S.A. we W. kwotę 128,65 zł (sto dwadzieścia osiem złotych sześćdziesiąt pięć groszy);

III.  nie obciąża pozwanej kosztami procesu.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 6 czerwca 2014 r. strona powodowa (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanej A. K. kwoty 2.293,92 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego w stosunku rocznym liczonymi od kwoty 750,89 zł od dnia 27 maja 2012 r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu podała, iż w dniu 9 lipca 2006 r. zawarła z pozwaną umowę numer (...), na podstawie której udzielono pozwanej limitu kredytowego, a pozwana zobowiązała się do spłaty limitu kredytowego w miesięcznych ratach w wysokości podanej na wyciągu. Jednakże pozwana nie wywiązała się ze zobowiązania, w związku z czym po upływie terminu do uiszczenia należności z tytułu zawartej umowy, całość zobowiązania stała się wymagalna. Na kwotę żądaną pozwem składa się kwota 750,89 zł tytułem należności głównej, kwota 899,75 zł tytułem odsetek za okres od dnia 9 lipca 2006 r. do 26 maja 2012 r. oraz kwota 643,28 zł tytułem opłat i prowizji.

W dniu 13 czerwca 2014 r. w niniejszej sprawie wydany został nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym, od którego pozwana skutecznie wniosła zarzuty, zaskarżając nakaz zapłaty w całości. W zarzutach wniosła o oddalenie powództwa, podnosząc zarzut przedawnienia roszczenia.

Postanowieniem z dnia 5 lutego 2015 r. pozwana została zwolniona od kosztów sądowych w całości.

W piśmie procesowym z dnia 9 marca 2015 r. strona powodowa podała, iż wywodzi swoje roszczenie z umowy o przyznanie limitu w rachunku karty kredytowej VISA-A. Standard numer (...) z dnia 9 lipca 2006 r. Na podstawie zawartej umowy pozwana otrzymała prawo do zadłużania się na dowolny cel w limicie kredytowym rachunku karty do kwoty 1.000 zł. Wskazała, iż pozwana wykorzystała limit do kwoty 750,89 zł, a w treści postanowień umownych zastrzeżono, iż bank będzie przedłużał automatycznie umowę limitu na kolejne odpowiednio roczne (limit) i trzyletnie (karta) okresy, o ile posiadacz rachunku kredytowego nie wypowie danej umowy przed upływem okresu, na jaki została ta umowa zawarta lub zajdą inne okoliczności uniemożliwiające przedłużenie umowy – zwłoka we wpłacie minimalnej. Podniosła, iż przedłużała możliwość korzystania z limitu na kolejne okresy czasu, albowiem postanowienia regulaminu nie nakładają obowiązku wypowiadania umów. Roszczenie stało się zatem wymagalne dopiero z chwilą uprawomocnienia się oświadczenia o wypowiedzeniu umowy, ponadto wskazała, iż w niniejszej sprawie znajduje zastosowanie 3 letni termin przedawnienia przewidziany dla umów kredytu, nie zaś dwuletni okres przedawnienia przewidziany w ustawie o elektronicznych instrumentach płatniczych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

W dniu 9 lipca 2006 r. pozwana zawarła z (...) Bank S.A. we W. (poprzednikiem prawnym strony powodowej) umowę o przyznanie limitu kredytowego nr (...) i umowę o wydanie karty kredytowej V. A. numer (...). Na podstawie zawartej umowy pozwanej przyznany został limit kredytowy w wysokości 1.000 zł, a pozwana zobowiązała się do zapłaty limitu kredytowego w okresach miesięcznych poprzez dokonywanie spłat na rachunek bankowy, których wysokość oraz termin miał być określony na wyciągu z rachunku generowanym każdego 24 dnia miesiąca i wysyłanym na adres korespondencyjny.

Umowa została zawarta na okres jednego roku i miała ulegać przedłużeniu na kolejne roczne okresy, o ile nie zajdą określone w regulaminie limitu zdarzenia wykluczające możliwość przedłużenia umowy limitu.

Przy zawarciu umowy pozwana wyraziła zgodę na objęcie ochroną ubezpieczeniową na podstawie umów grupowego ubezpieczenia użytkowników kart kredytowych.

Dowód:

-

Umowa k. 74.

W regulaminie przyznawania i korzystania z limitu kredytowego wskazano, iż posiadacz rachunku kredytowego może korzystać z limitu kredytowego za pośrednictwem kuponu pierwszego zakupu, wypłaty gotówki oraz karty, o ile posiadacz rachunku kredytowego zawarł również umowę o wydanie karty kredytowej V. A. (§ 1 ust. 2). Podano również, iż standardowa opcja spłaty zakłada spłatę zadłużenia z tytułu wykonywanych w tej opcji transakcji oraz związanych z nimi opłat, prowizji i odsetek w taki sposób, że posiadacz rachunku kredytowego jest zobowiązany spłacić co najmniej miesięczną kwotę spłaty w opcji standardowej, obliczoną zgodnie z tabelą (§1 ust. 1 pkt 2).

Strona powodowa zobowiązana była generować raz w miesiącu po zakończeniu okresu rozliczeniowego, w terminie określonym w umowie, wyciąg z rachunku kredytowego, który powinien był zawierać m.in. bieżącą kwotę do zapłaty, stanowiącą sumę wymaganych rat dla poszczególnych opcji spłat oraz wymaganych opłat, prowizji i odsetek naliczonych zgodnie z tabelą, jak również termin spłaty. Natomiast pozwana zobowiązana była do wpłacenia na rachunek kredytowy należności w terminie i kwocie wskazanych na wyciągu. W przypadku opóźnienia ze spłatą co najmniej 2 pełnych miesięcznych kwot do zapłaty, mimo wezwania listem poleconym do spłaty zaległych należności, bank był uprawniony do wypowiedzenia zawartej umowy (rodz. V § 5 ust. 1 pkt d regulaminu).

Zastrzeżono, iż bieżąca kwota do zapłaty to kwota wykazana na wyciągu, naliczona zgodnie z zasadami określonymi w umowie, regulaminie oraz tabeli, którą posiadacz rachunku kredytowego jest zobowiązany uregulować tak, aby została zaksięgowana przez bank do dnia spłaty, suma wszystkich rat wynikających z poszczególnych opcji spłat oraz należnych bankowi opłat, prowizji i odsetek wynikających z tabeli.

Dowód:

-

Regulamin przyznawania i korzystania z limitu kredytowego k. 14-20.

Pozwana przy użyciu karty kredytowej dokonywała szeregu transakcji, korzystała także z linii kredytowej przysługującej jej posiadaczowi. W maju 2007 r. pozwana dokonała ostatniej wpłaty na rachunek prowadzony przez stronę powodową.

Dowód:

-

Lista operacji k. 9-13;

-

Wyciągi k. 64-68.

W dniu 26 maja 2012 r. strona powodowa wystawiła wyciąg z ksiąg banku, w którym stwierdzono, iż zadłużenie pozwanej z tytułu umowy o przyznanie limitu kredytowego numer (...) wynosi 2.293,92 zł.

Dowód:

-

Wyciąg z ksiąg banku k. 21.

Pismem z dnia 20 lutego 2014 r. strona powodowa wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 2.355,59 zł.

Dowód:

-

Wezwanie do zapłaty k. 22.

Strona powodowa wypowiedziała umowę zawartą z pozwaną ze skutkiem na dzień 16 marca 2012 r.

bezsporne

Sąd zważył co następuje

Powództwo okazało się zasadne jedynie w niewielkiej części.

Stan faktyczny niniejszej sprawy był w zasadzie bezsporny. Pozwana nie kwestionowała faktu zawarcia umowy o przyznanie limitu kredytowego i wydanie karty kredytowej, jak również faktu jej wypowiedzenia wskutek nieregulowania należności. Pozwana zarzuciła jednakże roszczenie strony powodowej uległo przedawnieniu.

Istota sporu sprowadzała się zatem do rozważenia kwestii, czy na pozwanej nadal spoczywa obowiązek świadczenia na rzecz strony powodowej z uwagi na podniesienie zarzutu przedawnienia roszczenia.

Powyższy zarzut Sąd uznał za uzasadniony.

Jak stanowi art. 117 k.c., roszczenia majątkowe co do zasady ulegają przedawnieniu, co oznacza, że po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia. W konsekwencji, jeżeli dłużnik skorzysta z przysługującego mu prawa podmiotowego i podniesie zarzut przedawnienia sąd jest zobligowany oddalić powództwo uprawnionego. Roszczenie nie gaśnie, nadal jest uznawane za prawnie istniejące, jednakże wyłączona zostaje możliwość jego przymusowego zrealizowania.

Zgodnie z art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej- trzy lata.

Jak wynika z cytowanego przepisu terminy przedawnienia w nim wskazane znajdują zastosowanie tylko w przypadku, gdy przepis szczególny nie przewiduje innego terminu.

Dlatego też w pierwszej kolejności ustalić należało jaki stosunek zobowiązaniowy łączył strony. Na podstawie analizy okoliczności faktycznych niniejszej sprawy Sąd doszedł do przekonania, iż podstawą prawną dochodzonego przez stronę powodową roszczenia jest art. 69 prawa bankowego. Zgodnie z jego treścią przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Skoro zatem przepisy regulujące umowę kredytu nie wprowadzają odmiennego terminu przedawnienia, roszczenie strony powodowej ulegało trzyletniemu terminowi przedawnienia, albowiem jest ono związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez stronę powodową.

Dla oceny zasadności podniesionego zarzutu przedawnienia w następnej kolejności ustalić należało termin, od którego liczyć należy bieg przedawnienia. W ocenie Sądu, wbrew twierdzeniom strony powodowej, brak jest podstaw do uznania, iż termin ten biec zaczął dopiero po wypowiedzeniu umowy przez bank. Bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne, przy czym zgodnie z art. 120 § 2 zd. 2 k.c. jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie.

Jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności z przedłożonych przez stronę powodową dokumentów przedstawiających przebieg operacji na rachunku karty kredytowej pozwanej, pozwana korzystała z limitu kredytowego, jednakże dokonała ostatniej wpłaty na rzecz strony powodowej w dniu 10 maja 2007 r. i po wskazanej dacie nie dokonywała żadnych operacji. Zgodnie zaś z postanowieniami łączącej strony umowy okoliczność ta uprawniała stronę powodową do wypowiedzenia umowy, przewidzianego m.in. w przypadku gdy posiadacz rachunku kredytowego opóźnia się ze spłatą co najmniej 2 pełnych miesięcznych bieżących kwot do zapłaty (rodz. V § 5 ust. 1 pkt d regulaminu).

Fakt nie podjęcia w tej dacie przez stronę powodową wskazanych czynności i złożenie dopiero po upływie kilku lat, przez które naliczano pozwanej odsetki i opłaty związane z umową, wypowiedzenia umowy, nie może wpłynąć na ustalenie późniejszej daty początkowej biegu przedawnienia. Skoro zatem w niniejszej sprawie najwcześniejszym okresem, w którym strona powodowa mogła podjąć się ochrony swych praw był lipiec 2007 r., od tego momentu należy liczyć trzyletni termin przedawnienia roszczenia, który upłynął najpóźniej w lipcu 2010 r. W rozpoznawanej sprawie nie nastąpiło jakiekolwiek ze zdarzeń powodujących przerwanie lub zawieszenie biegu terminu przedawnienia, zaś pozew wniesiono w dniu 9 czerwca 2014 r., a więc ponad trzy lata po upływie okresu przedawnienia. Przedawnieniu uległy również odsetki liczone od wykorzystanego limitu. Roszczenie o odsetki za opóźnienie przedawnia się bowiem najpóźniej z przedawnieniem roszczenia głównego (vide wyrok SN z 25.05.2005 r., V CK 655/04, Lex nr 152449).

Mając powyższe na uwadze Sąd zgodnie z art. 496 k.p.c. uchylił nakaz zapłaty.

Jak wskazano wyżej umowa łącząca strony wypowiedziana została przez stronę powodową dopiero w 2012 roku, zatem do tej pory strona powodowa uprawniona była do naliczania opłat wynikających z zawartej umowy. Dlatego też Sąd zasądził na rzecz strony powodowej kwotę 128,65 zł tytułem składek na ubezpieczenie oraz opłaty za wyciąg z ksiąg banku naliczonych za okres nieobjęty zarzutem przedawnienia, a mianowicie okres od maja 2011 r. do maja 2012 r.

Orzeczenie zawarte w punkcie III sentencji wyroku znajduje podstawę w art. 100 zd. 2 k.p.c., zgodnie z którym sąd może włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Sąd mając na uwadze, iż pozwana wygrała sprawę niemalże w całości nie obciążył jej obowiązkiem zwrotu kosztów stronie przeciwnej.