Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lipca 2015 r.

Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej II Wydział Karny, w składzie:

Przewodniczący: SSR Radosław Gluza

Protokolant: Karolina Raszowska

przy udziale oskarżyciela publicznego P. B. z Komendy Powiatowej Policji w Ś.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 05 marca 2015r., 07 kwietnia 2015 r., 01 czerwca 2015r., 23 lipca 2015r. w Ś.

sprawy

M. J. (J.)

syna H. i H. z d. J.

ur. (...) w J.

obwinionego o to, że:

w dniu 25 sierpnia 2014 roku o godzinie 8:30 na drodze (...) łączącej miejscowości M. i M. gm. M. jadąc od strony M. kierując pojazdem R. (...) o nr rej. (...) zjechał na przeciwległy pas ruchu zmuszając do gwałtownego hamowania jadącego z przeciwka Ł. A. (1) kierującego pojazdem S. o nr rej. (...), czym stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 k.w.;

orzeka:

I.  uznaje obwinionego M. J. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. i za to, na podstawie tego przepisu, wymierza mu karę grzywny w wysokości 500 zł (pięciuset złotych);

II.  na podstawie art. 118 § 1 k.p.w. i § 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z dnia 15 października 2001 r.) obciąża obwinionego kosztami procesu, a w tym zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania i na podstawie art. 21 ust. 2 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych wymierza mu opłatę w kwocie 50 zł.

III.  na podstawie art. 119 k.p.w. w zw. z art. 627 k.p.k. zasądza od obwinionego M. J., na rzecz oskarżyciela posiłkowego Ł. A. (1) kwotę 288 zł, tytułem zwrotu poniesionych przez niego kosztów procesu.

UZASADNIENIE WYROKU

Na podstawie przeprowadzonego przewodu sądowego ustalono następujący stan faktyczny:

W dniu 25 sierpnia 2014 roku pokrzywdzony Ł. A. (1) około godz. 08.30 jechał samochodem m-ki S. (...) nr rej. (...) drogą nr (...) od strony M. w kierunku M.. Dojeżdżając do M., poza terenem zabudowanym, Ł. A. (1) prowadził auto z prędkością około 70-80 km/h.

Dowód:

zeznania świadka Ł. A. (1), k. 6, 28 – 29.

Gdy samochód pokrzywdzonego zbliżał się do zakrętu w lewo, wyjechał z niego jadący w przeciwnym kierunku pojazd m-ki R. (...) o nr rej. (...), którym kierował obwiniony M. J..

Dowód:

zeznania świadka Ł. A. (1), k. 6, 28 – 29,

częściowo wyjaśnienia obwinionego M. J., k. 13, 26v – 27.

W związku z tym, że samochód obwinionego po wyjściu z łuku drogi zjechał na lewy pas ruchu, Ł. A. (1) wcisnął mocno hamulec, a następnie aby uniknąć zderzenia zjechał prawymi kołami na trawiaste pobocze, cały czas przy tym hamując. Gdy oba pojazdy znajdowały się od siebie w bliskiej odległości, M. J. skręcił w lewo i doszło do bezkolizyjnego wyminięcia się aut.

Dowód:

zeznania świadka Ł. A. (1), k. 6, 28 – 29,

częściowo wyjaśnienia obwinionego M. J., k. 13, 26v – 27,

fotografia, k. 36.

Po zatrzymaniu auta Ł. A. (1), wycofał nim do pojazdu obwinionego, który stanął od niego w odległości około 100 m. Po zrównaniu się (...) otworzył okno w swoim samochodzie i powiedział „przepraszam to przez telefon, nic się nie stało”. Ł. A. (1) odpowiedział mu na to aby uważał, dodając że mógł go zabić.

Dowód:

zeznania świadka Ł. A. (1), k. 6, 28 – 29.

Po tym stwierdzeniu obwiniony odjechał, zaś Ł. A. (1) zadzwonił na numer alarmowy 112 informując o zaistniałym zdarzeniu. Następnie z uwagi na silny ból szyi i lędźwi skontaktował się telefonicznie z dziadkiem H. A., informując go, że miał wypadek, po czym przyjechał do jego miejsca zamieszkania w M.. H. A. na prośbę wnuka, który uskarżał się na silny ból, zawiózł go swoim autem do szpitala w Ś.. Ł. A. (1) został przyjęty na Oddział (...) Ogólnej, gdzie przebywał do dnia 27 sierpnia 2014r.

Dowód:

zeznania świadka Ł. A. (1), k. 6, 28 – 29,

zeznania świadka H. A., nośnik z zapisem k. 54,

karta informacyjna leczenia szpitalnego z dnia 27.08.2015r., k. 8 – 9.

W wyniku gwałtownego hamowania w dniu 25 sierpnia 2014r. i wywołanego nim ucisku pasa bezpieczeństwa Ł. A. (2) doznał obrażeń ciała w postaci skręcenia kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego bez cech uszkodzenia aparatu kostno-więzadłowego oraz drobnego krwiaka mięśnia skośnego brzuchu, które skutkowały naruszeniem czynności narządów jego ciała na czas nie przekraczający 7 dni.

Dowód:

opinia sądowo – lekarska biegłego L. K., k. 55 – 56, nośnik z zapisem k. 79,

karta informacyjna leczenia szpitalnego z dnia 27.08.2015r., k. 8 – 9,

kserokopia dokumentacji lekarskiej, k. 75 – 78.

Po opuszczeniu szpitala (...) jechał w dniu 29 sierpnia 2014r. ze swoją „dziewczyną” K. K. do W.. Przejeżdżając przez M. zauważył zaparkowany przed jednym z budynków samochód m-ki R. (...) o nr rej. (...).

Dowód:

zeznania świadka Ł. A. (1), k. 6, 28 – 29,

zeznania świadka K. K., k. 16, 29.

Ł. A. (1) zatrzymał swój samochód przy drodze i zadzwonił do drzwi domu przy ul. (...), które otworzył M. J.. Pokrzywdzony zaproponował obwinionemu sporządzenie oświadczenia w związku z zaistniałym zdarzeniem drogowym. M. J. odmówił, oświadczają że nie poczuwa się do żadnej odpowiedzialności.

Dowód:

zeznania świadka Ł. A. (1), k. 6, 28 – 29,

częściowo wyjaśnienia obwinionego M. J., k. 13, 26v – 27,

zeznania świadka K. K., k. 16, 29,

zeznania świadka Ł. G., nośnik z zapisem k. 54.

Obwiniony M. J. ma 47 lat, jest kawalerem nie ma nikogo na swoim utrzymaniu. Obwiniony uzyskuje emeryturę w wysokości 3.500 zł miesięcznie i podejmuje dodatkowe zatrudnienie. Nie był karany sądownie za przestępstwa.

Dowód:

wyjaśnienia obwinionego M. J., k. 13, 26v – 27,

informacja z Krajowego Rejestru Karnego, k. 19.

Obwiniony M. J. w toku całego postępowania nie przyznał się do zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że istotnie doszło do zdarzenia drogowego w dniu 25 sierpnia 2014r., lecz pojazdy nie zderzyły się. Dodał przy tym „Nie sądzę, żebym zjechał w jakiś sposób na jego pas drogi, jechałem wolno”.

Ponadto Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Dokonując ustaleń faktycznych w sprawie sąd oparł się przede wszystkim na zeznaniach Ł. A. (1) oraz korespondujących z nimi zeznaniach świadków H. A. i K. K.. Sąd uznał je za w pełni wiarygodne, mając na uwadze ich spójny i logiczny charakter. Także bezpośrednia ocena świadków na rozprawie, nie nasuwała wątpliwości co do ich prawdomówności. Dając wiarę relacji Ł. A. (1) sąd miał na uwadze również zgromadzone w sprawie dowody o charakterze materialnym a tym przede wszystkim kartę informacyjną leczenia szpitalnego z dnia 27.08.2014r. oraz opinię sądowo – lekarską biegłego L. K., które uprawdopodabniają podane przez niego okoliczności.

Odnosząc się natomiast do zeznań świadka Ł. G., sąd uznał że z uwagi na brak jego wiedzy co do istotnych okoliczności sprawy nie mają one większego znaczenia.

Oceniając z kolei wyjaśnienia obwinionego M. J., sąd odmówił mu wiary w takim zakresie w jakim przedstawiał on przebieg zdarzenia w sposób odmienny od relacji pokrzywdzonego. Zajmując powyższe stanowisko, sąd niezależnie od pozytywnej oceny zeznań Ł. A. (1), miał na uwadze częściowo sprzeczny i nieścisły charakter relacji obwinionego. Powyższe dotyczyło przede wszystkim wypowiedzi M. J. odnośnie zjechania samochodu m-ki R. na przeciwległy pas ruchu, jak też przyczyny dla której miał on po wyminięciu się pojazdów zatrzymać a następnie wycofać swój samochód do auta pokrzywdzonego.

W zakresie dokonanych ustaleń faktycznych, sąd oparł się ponadto na dowodach o charakterze materialnym, wymienionych w pierwszej części uzasadnienia. Sąd dał im wiarę jako w pełni wypełniającym wymogi stawiane takim dowodom oraz nie znajdując żadnych podstaw do podważenia ich wiarygodności.

Dokonując oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego sąd ustalił sprawstwo i winę M. J. w przedmiocie zarzucanego mu wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. Z przeprowadzonych w toku postępowania dowodów wynika, że obwiniony kierując w dniu 25 sierpnia 2014r. samochodem m-ki R. (...) nr rej. (...) nie zachował należytej ostrożności i zjechał na przeciwległy pas ruchu zmuszając do gwałtownego hamowania Ł. A. (1), kierującego pojazdem m-ki S. o nr rej. (...), w wyniku czego spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Sąd wymierzając obwinionemu M. J. karę za popełnione wykroczenie, miał na uwadze dyrektywy określone w art. 33 § 1 i 2 k.w., uwzględniając w szczególności stopień naruszenia przez obwinionego zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym oraz konsekwencje jakie z tego wynikły. Opierając się na wskazanych okolicznościach, sąd za karę adekwatną do czynu obwinionego uznał grzywnę w wysokości 500 zł i karę tę mu wymierzył.

O kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 118 § 1 k.p.w. Sąd obciążył obwinionego kosztami postępowania, a w tym zasądził od niego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania – zgodnie z rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001r. w sprawie zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz.U. 2001r. nr 118, poz. 1269). Ponadto sąd wymierzył obwinionemu opłatę na podstawie art. 21 ust. 2 w zw. z art. 5 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( DzU z 1973 r. Nr 27 poz 152 ze zm.) w kwocie 50 złotych.

Sąd w pkt III wyroku na podstawie art. 119 k.p.w. w zw. art. 627 k.p.k. zasądził od obwinionego na rzecz oskarżyciela posiłkowego Ł. A. (1) kwotę 288 zł, tytułem zwrotu poniesionych przez niego kosztów zastępstwa procesowego przez pełnomocnika będącego adwokatem. Wskazana kwota została ustalona w stawce minimalnej zgodnie z § 14 ust. 2 pkt 2 w zw. z § 14 ust. 7 i § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu

SSR Radosław Gluza