Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Do tut. Sądu wpłynął wniosek skazanego J. M. o połączenie węzłem wyroku łącznego, orzeczonych wobec niego 3 wyrokami jednostkowych kar pozbawienia wolności z zastosowaniem zasady pełnej absorbcji (k. 2).

Mając na uwadze treść aktualnej karty karnej (k. 102-103) oraz biorąc pod uwagę normę prawną zawartą w art. 570 k.p.k. Sąd wystąpił o przesłanie akt spraw, co do których zachodziły podstawy do objęcia wyrokiem łącznym.

J. M. został skazany następującymi wyrokami:

Sądu Rejonowego w Białej Podlaskiej z dnia 9 kwietnia 1998 r., sygn. akt II K 227/98, za czyn popełniony w okresie od września 1985 r. do 5 lutego 1987 r, od marca 1988 r. do września 1997 r. w B., na podstawie art. 186 § 1 d. k.k. wymierzono mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres 3 lat próby oraz nałożono obowiązek wpłacenia w terminie 18 miesięcy od daty uprawomocnienia się orzeczenia na rzecz (...) Oddział w W. kwoty 12.909 zł oraz zobowiązano do bieżącego łożenia na utrzymanie małoletnich dzieci. Postanowieniem Sądu Rejonowego w Białej Podlaskiej z dnia 08 czerwca 2000 r. (sygn. akt. II Kos 22/99) zarządzono wykonanie kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Postanowieniem Sądu Rejonowego w Białej Podlaskiej z dnia 08 sierpnia 2002 r. (sygn. akt. II Kos 1596/02) zaliczono na poczet kary pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania w dniach od 26.01.1998 r. do 09.04.1998 r. Postanowieniem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 30 czerwca 2003 r. (sygn. akt XI Wz 983/03) warunkowo przedterminowo zwolniono skazanego z odbywania reszty kary pozbawienia wolności, oddano go pod dozór kuratora w okresie próby, zobowiązano do wykonywania stałej pracy zarobkowej oraz zakazano zmiany miejsca pobytu bez zgody Sądu. Postanowieniem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 17 maja 2005 r. (sygn. akt XI Kow 428/05 O.) odwołano warunkowe przedterminowe zwolnienie oraz zarządzono wykonanie reszty nieodbytej kary pozbawienia wolności.

Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 17 czerwca 2004 r., sygn. akt II K 243/98, za czyn popełniony w dniu 25 lipca 1993 r. w P., na podstawie art. 279 § 1 k.k. wymierzono mu karę 1 roku pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres 2 lat próby i oddano pod dozór kuratora. Postanowieniem Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 24 października 2005 r. zarządzono wykonanie kary 1 roku pozbawienia wolności. Na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczono okres zatrzymania w sprawie w dniach 26.07.1993 r. -27.07.1993 r.

Wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 24 stycznia 2005 r., sygn. akt II K 251/02, za czyn I popełniony we wrześniu 2001 r. w P., na podstawie art. 284 § 3 k.k. wymierzono mu karę 10 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie, za czyn II popełniony w dniu 7 września 2001 r. w P., na podstawie art. 286 § 3 k.k. wymierzono mu karę 10 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie. Na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 i § 3 k.k. wymierzono karę łączną 14 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie, Nadto nałożono obowiązek naprawienia szkody. Postanowieniem Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 4 listopada 2005 r. (sygn. akt Wo 60/05, II Ko 640/05) zarządzono wykonanie zastępczej kary 7 miesięcy pozbawienia wolności wobec niewykonania kary 14 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie. Postanowieniem Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 15 stycznia 2007 r. (sygn. akt Wo 60/05) określono wymiar zastępczej kary 7 miesięcy pozbawienia wolności na 210 dni. Postanowienie Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 5 lutego 2008 r. w (sygn. akt Wo 60/05) wstrzymano wykonanie zastępczej kary pozbawienia wolności. Postanowieniem Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 4 sierpnia 2009 r. (sygn. akt II Ko 686/09) odwołano wstrzymanie wykonania zastępczej kary pozbawienia wolności oraz zmieniono treść postanowienia z dnia 4 listopada 2005 r. w ten sposób, że wymiar zastępczej kary pozbawienia wolności określono na 192 dni.

Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 26 maja 2010 r. sygn. akt II K 437/09, za czyn popełniony w dniu 16 lutego 2005 r. w O., na podstawie art. 286 § 1 k.k. wymierzono mu karę 2 lat pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres 5 lat próby, oddano pod dozór kuratora, na mocy art. 33 § 2 k.k. wymierzono karę grzywny w wymiarze 120 stawek dziennych ustalając wysokość stawki dziennej na kwotę 10 złotych oraz nałożono obowiązek naprawienia szkody. Postanowieniem Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 28 listopada 2012 r. (sygn. akt II Ko 854/12) zarządzono wykonanie zastępczej kary 60 dni pozbawienia wolności wobec nieuiszczenia grzywny. Postanowieniem Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 23 września 2011 r. (sygn. akt II Ko 750/11) zarządzono wykonanie kary 2 lat pozbawienia wolności.

Sądu Rejonowego dla Warszawy W. w W. z dnia 20 stycznia 2014 r., sygn. akt IV K 780/10, za czyn popełniony w dniu 10 czerwca 2009 r. w W., na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wymierzono mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Sądu Rejonowego dla Warszawy M. w W. z dnia 26 sierpnia 2014 r., sygn. akt XIV K 295/14, za czyn niestawienia się w Zakładzie Karnym W. S. do dnia 1 maja 2008 r., na podstawie art. 242 § 3 k.k. wymierzono mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Warszawy W. w W. z dnia 9 czerwca 2014 r., sygn. akt IV K 234/14, uwzględniającym wyroki: A) Sądu Rejonowego w Białej Podlaskiej z dnia 9 kwietnia 1998 r., sygn. akt II K 227/98, B) Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 17 czerwca 2004 r., sygn. akt II K 243/98, C) Wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 24 stycznia 2005 r., sygn. akt II K 251/02, D) Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 26 maja 2010 r. sy gn. akt II K 437/09, E) Sądu Rejonowego dla Warszawy W. w W. z dnia 20 stycznia 2014 r., sygn. akt IV K 780/10, na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § l k.k. kary pozbawienia wolności orzeczone wyrokami opisanymi w punktach A i B połączono i wymierzono skazanemu karę łączną 2 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności, na podstawie art. 577 k.p.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczono skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności od 26.01.1998 r.- 09.04.1998 r., 19.03.2002r. - 30.06.2003r., 26.07.1993r. - 27.07.1993r., 28.12.2006r. - 31.05.2007r, 20.07.2007r. - 30.10.2007r., 10.06.2009r.-25.09.2009r.. Na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § l k.k. kary pozbawienia wolności orzeczone wyrokami opisanymi w punktach D i E połączono i wymierzono skazanemu karę łączną 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności, na podstawie art. 577 k.p.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczono skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności od 27.10.2013 r. do 09.06.2014 r. W pozostałej części połączone wyroki pozostawiono do odrębnego wykonania. Na podstawie art. 572 k.p.k. umorzono postępowanie w zakresie wydania wyroku łącznego co do kary orzeczonej wyrokiem opisanym w punkcie C. Sąd Okręgowy w Warszawie dnia 8 października 2014 r. (sygn. akt IX Ka 775/14) utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną.

Obecnie J. M. odbywa karę w Zakładzie Karnym w Ż..

Jak wynika z opinii o skazanym, dotychczasowe zachowanie skazanego J. M. w trakcie pobytu w tej jednostce nie budziło zastrzeżeń i było oceniane poprawnie. Co prawda skazany został jeden raz ukarany dyscyplinarnie za odmowę wykonania polecenia, lecz zachowanie to było jednorazowe i nie powtórzyło się. Za wykonywanie prac społecznych na rzecz oddziału mieszkalnego oraz aktywny udział w organizowanych zajęciach KO skazany był wielokrotnie nagradzany. Skazany od 8 grudnia 2014 roku pracuje społecznie na terenie jednostki w wymiarze do 90 godzin miesięcznie, jako pracownik gospodarczy. Swoim postępowaniem nie sprawiał on większych trudności natury wychowawczej, nie deklaruje się jako uczestnik podkultury przestępczej, a w gronie współosadzonych funkcjonuje zgodnie, bezkonfliktowo. Skazany wykonuje nakładane na niego obowiązki należycie. Jego zachowanie wobec przełożonych również nie budziło większych zastrzeżeń. Skazany wobec popełnionych przestępstw okazywał postawę krytyczną. Zachowanie J. M. wykazuje, że zachodzi w stosunku do niego pozytywna prognoza penitencjarna (k. 103).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów:

opinii o skazanym (k. 17-17v, k. 103), informacji o pobytach i orzeczeniach (k.88-93 ), aktualnej karty karnej (k. 102-103); odpisu wyroku Sądu Rejonowego w Pruszkowie sygn. akt II K 437/09, p ostanowienia Sądu Rejonowego w Pruszkowie sygn. akt II Ko 807/10, p ostanowienie Sądu Rejonowego w Pruszkowie sygn. akt II Ko 854/12, p ostanowienia Sądu Rejonowego w Pruszkowie sygn. akt II Ko 750/11, w yroku Sądu Rejonowego w Białej Podlaskiej sygn. akt II K 227/98, p ostanowienia Sądu Rejonowego w Białej Podlaskiej sygn. akt. II K 227/98 (Kos 22/99), postanowienia Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 30 czerwca 2003r. o warunkowym przedterminowym zwolnieniu, p ostanowienia Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 17 maja 2005r. o odwołaniu warunkowego przedterminowego zwolnienia, p ostanowienia Sądu Rejonowego w Białej Podlaskiej sygn. akt. II K 227/98 (Kos (...)), wyroku Sądu Rejonowego w Pruszkowie sygn. akt II K 243/98, postanowienia Sądu Rejonowego w Pruszkowie w przedmiocie zarządzenia wykonania warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności, wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w Pruszkowie sygn. akt II K 251/02, postanowienia Sądu Rejonowego w Pruszkowie sygn. akt II K 251/02 (Wo 60/05), postanowienia Sądu rejonowego w Pruszkowie sygn. akt II K 251/02, postanowienia Sądu Rejonowego w Pruszkowie sygn. akt Wo 60/05, postanowienia Sądu Rejonowego w Pruszkowie sygn. akt II K 251/02 ( II Ko 686/09), wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy – Mokotowa sygn. akt XIV K 295/14, wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy – Woli sygn. akt IV K 780/10,, wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy – Woli sygn. akt IV K 234/14, wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie sygn. akt IX Ka 775/14.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 569 § 1 k.p.k. sąd wydaje wyrok łączny o ile zachodzą przesłanki do orzeczenia kary łącznej w stosunku do osoby prawomocnie skazanej wyrokami różnych sądów. Przesłanki te określone są w art. 85 k.k. stanowiącym, że jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy, choćby nieprawomocny wyrok co do któregokolwiek z przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną, biorąc za podstawę kary z osobna wymierzone za zbiegające się przestępstwa.

Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela przy tym stanowisko Sądu Najwyższego, zawarte w uchwale z dnia 25 lutego 2005r., (I KZP 36/04, OSNKW 2005/2/13), zgodnie z którym zwrot „zanim zapadł pierwszy wyrok” odnosi się do pierwszego chronologicznie wyroku, który zapadł przed popełnieniem przez sprawcę kolejnego (kolejnych) przestępstw”. Sąd Najwyższy we wskazanej uchwale odrzucił zatem tzw. „konfiguracyjną” interpretację art. 85 k.k. i wskazał, że cenzurą doboru wyroków jest data chronologicznie pierwszego z wyroków, tj. graniczny moment czasowy pozwalający na przyjęcie, że dwa lub więcej przestępstw do tego momentu pozostają w zbiegu.

Zgodnie z wskazaną uchwałą możliwe jest wystąpienie nie tylko jednego zbiegu realnego ale i dalszych przy spełnieniu warunków wskazanych w art. 85 k.k. Także przy kolejnych zbiegach obejmujących drugą, trzecia grupę przestępstw zawsze wyjściowym punktem odniesienia będzie pozostawał chronologicznie „pierwszy wyrok” zamykający kolejne grupy przestępstw pozostających w zbiegu. Mówiąc inaczej oznacza to, że przestępstwa popełnione po dacie pierwszego chronologicznego wyroku mogą utworzyć odrębny zbieg (odrębne zbiegi), który może skutkować orzeczeniem odrębnej kary łącznej (bądź kilku kar łącznych).

Na wstępie należy podkreślić, że wobec skazanego został wydany uprzednio wyrok łączny – Sądu Rejonowego dla Warszawy –Woli w W. z dnia 9 czerwca 2014 r. w sprawie o sygn. akt IV K 234/14. Po wydaniu tego wyroku J. M. został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy M. w W. z dnia 26 sierpnia 2014 r., sygn. akt XIV K 295/14. Wobec powyższego zachodziła w realiach niniejszej sprawy potrzeba wydania nowego wyroku łącznego, ale tylko w zakresie punktu II wyroku łącznego wydanego w sprawie IV K 234/14, z uwagi na to, że wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy M. w W. z dnia 26 sierpnia 2014 r utworzył zbieg z wyrokami objętymi punktem II wyroku łącznego. W konsekwencji zgodnie z treścią art. 575 § 1 k.p.k. wyrok łączny w sprawie IV K 234/14 w zakresie punktu II z chwilą wydania niniejszego wyroku utracił moc – co Sąd wskazał w pkt 1 niniejszego orzeczenia.

Natomiast, zważywszy na okoliczność, iż nie zdezaktualizowały się warunki do połączenia kar objętych już węzłem powołanego wyżej wyroku łącznego Sądu Rejonowego dla Warszawy –Woli w W. w sprawie IV K 234/14 pozostaje on nadal aktualny w zakresie punktu I, w którym to punkcie połączono kary w ramach pierwszego zbiegu przestępstw.

Wobec powyższego „Pierwszym chronologicznym wyrokiem” w odniesieniu do realnego zbiegu przestępstw, który zaistniał w niniejszym postępowaniu był wyrok Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 26 maja 2010 r. sygn. akt II K 437/09.

Przed wydaniem tego wyroku tj. przed 26 maja 2010 roku (II K 437/09) J. M. popełnił przestępstwa:

- w dniu 16 lutego 2005 roku (II K 437/09)

- w dniu 10 czerwca 2009 roku (IV K 780/10)

- czyn niestawienia się w Zakładzie Karnym W. S. do dnia 1 maja 2008 (XIV K 295/14)

Z powyższych rozważań wynika, iż w niniejszej sprawie wymiar kary łącznej mógłby oscylować w granicach od 2 lat pozbawienia wolności (zasada absorpcji) do 2 lat i 9 miesięcy pozbawienia wolności (zasada kumulacji).

Przechodząc do rozważań w zakresie wysokości kary łącznej wskazać należy, iż kryterium łączenia kar w wyroku łącznym określa prawo karne materialne, czyli w tym przypadku art. 86 k.k., zgodnie z którym to przepisem wymierza się ją od najwyższej z wymierzonych kar za dane przestępstwo do sumy kar orzeczonych za poszczególne przestępstwa, tj. do sumy kar wymierzonych w łączonych wyrokach. Podstawą wymiaru kary łącznej są kary wymierzone z osobna za zbiegające się przestępstwa. Sąd może przy tym skorzystać z zasady kumulacji, absorpcji lub systemu pośredniego. Przepisy art. 85 i 86 § 1 k.k. określają w sposób ogólny zasady orzekania kary łącznej. Nie zawierają one nakazu kierowania się wyłącznie dyrektywą pełnej absorpcji w odniesieniu do każdego skazanego (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2007r., IV KK 459/06, Prok. i Pr. 2007/6/7).

Wymiar kary łącznej w oparciu o zasadę absorpcji może mieć zastosowanie przede wszystkim w tych w tych wypadkach, gdzie nie jest zarysowana zbyt wyraźnie granica pomiędzy realnym a pomijalnym zbiegiem przestępstw bądź gdy jedno z pozostających w zbiegu przestępstw dominuje w ocenie całości zdarzenia. Zauważyć jednakże należy, że popełnienie wielu przestępstw jest istotnym czynnikiem prognostycznym przemawiającym za orzekaniem kary surowszej niż wynikająca z dyrektywy absorpcji (zob. Komentarz do KK Kazimierz Buchała Andrzej Zoll, Zakamycze 1998 str. 562 ). Zasadę absorpcji stosuje się, gdy przestępstwa objęte realnym zbiegiem, wskazują na bliską więź przedmiotową i podmiotową, są jednorodzajowe i popełnione zostały w bliskim związku czasowym i miejscowym, stanowiąc jeden zespół zachowań sprawcy, objęty jednym planem działania, mimo godzenia w różne dobra osobiste.

Wydając wyrok łączny i wymierzając skazanemu karę bądź kary łączne nie należy brać ponownie pod uwagę okoliczności przyjętych jako przesłanki wymiaru kary w sprawach poprzednio prawomocnie osądzonych. Celowość karania, bez czego kara nie byłaby sprawiedliwa, uzasadnia uwzględnienie okoliczności zaszłych po wymierzeniu tych kar, a w tym przede wszystkim zachowania skazanego w trakcie ich wykonania.

Podnieść również należy, że przy wymiarze kary łącznej nie ma znaczenia stopień zawinienia ani stopień społecznej szkodliwości poszczególnych czynów, za które już wymierzono skazanemu kary.

Wymierzając skazanemu J. M. karę łączną we wskazanej wysokości Sąd miał zatem na uwadze zachowanie skazanego po prawomocnym skazaniu poszczególnymi wyrokami. Jak podkreślił bowiem Sąd Najwyższy, przy wydawaniu wyroku łącznego Sąd zawsze powinien przeprowadzić dowód z aktualnej opinii o skazanym odbywającym karę pozbawienia wolności, po to, aby mieć orientację, jak przebiega proces jego resocjalizacji, co nie jest obojętne przy określaniu okresu kary łącznej pozbawienia wolności (por. wyrok SN z dn. 22.01.1991, IV KR 100/90, OSP 1992/6/137).

Jak wynika z opinii o skazanym, dotychczasowe zachowanie skazanego J. M. w trakcie pobytu w tej jednostce nie budziło zastrzeżeń i było oceniane poprawne. Skazany został ukarany dyscyplinarnie za odmowę wykonania polecenia, lecz zachowanie to było jednorazowe i nie powtórzyło się. Za wykonywanie prac społecznych na rzecz oddziału mieszkalnego oraz aktywny udział w organizowanych zajęciach KO skazany był wielokrotnie nagradzany. Skazany od 8 grudnia 2014 roku pracuje społecznie na terenie jednostki w wymiarze do 90 godzin miesięcznie, jako pracownik gospodarczy. Swoim postępowaniem nie sprawiał większych trudności natury wychowawczej, nie deklarował się jako uczestnik podkultury przestępczej. W gronie współosadzonych funkcjonuje zgodnie, bezkonfliktowo. Skazany wykonuje nakładane na niego obowiązki należycie i jego zachowanie wobec przełożonych również nie budzi większych zastrzeżeń.

W świetle powyższej opinii, którą należy ocenić jako pozytywną, zachowanie skazanego po popełnieniu w/w przestępstw ocenić należy jako właściwe. Wynikające z powyższych opinii wnioski, Sąd uwzględnił na korzyść skazanego.

W obliczu powyższego Sąd stanął na stanowisku, że rozstrzygnięcie w oparciu o zasadę kumulacji kar w odniesieniu do tego zbiegu przestępstw stanowiłoby dolegliwość, która przekracza potrzeby resocjalizacyjne. Stąd też Sąd nie oparł rozstrzygnięcia na zasadzie prostego sumowania kar.

Sąd wziął jednak pod uwagę wyrażane powszechnie w doktrynie i orzecznictwie stanowisko, że popełnienie wielu przestępstw jest istotnym czynnikiem prognostycznym przemawiającym za orzekaniem kary łącznej surowszej od wynikającej z dyrektywy absorpcji. Absorpcję kar należy bowiem stosować ostrożnie, biorąc pod uwagę negatywną przesłankę prognostyczną jaką jest popełnienie kilku przestępstw.

Wymierzając karę łączną w niniejszej sprawie Sąd miał także na uwadze potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Kary, także orzeczone w wyroku łącznym, powinny wpływać na przekonanie, że popełnianie przestępstw nie może nikomu ujść bezkarnie i spotyka się ze sprawiedliwą karą. Także z tych względów Sąd nie oparł rozstrzygnięcia na zasadzie pełnej absorpcji. Oparcie rozstrzygnięcia na zasadzie pełnej absorpcji kłóciłoby się bowiem z powyższymi celami prewencji indywidualnej i ogólnej i w rzeczywistości stanowiłoby dla skazanego formę nieuprawnionej nagrody.

Zważywszy zatem na całokształt powyższych okoliczności oraz na to, że czyny, za które wymierzono poszczególne kary jednostkowe podlegające łączeniu, nie zostały popełnione w bliskim związku czasowym, gdyż były one popełniane na przestrzeni od 2005 roku do 2009 roku oraz nie wykazują one tożsamości jednorodzajowej, dwa przestępstwa bowiem stanowiły przestępstwa przeciwko mieniu natomiast jedno z przestępstw zostało popełnione przeciwko wymiarowi sprawiedliwości Sąd orzekając wobec skazanego J. M. karę łączną pozbawienia wolności oparł się na zasadzie asperacji zbliżonej do pełnej absorpcji, biorąc pod uwagę, iż przy zastosowaniu pełnej absorpcji kara łączna wyniosłaby 2 lata pozbawienia wolności. Zdaniem Sądu wymierzona skazanemu kara łączna pozbawienia wolności w wysokości 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności spełni cele zapobiegawcze i wychowawcze, które powinny osiągnąć w stosunku do skazanego.

Jednocześnie uwzględniając dyrektywy ustawowe, na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej w punkcie 2 wyroku kary łącznej 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności, Sąd zaliczył skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 27 października 2013 roku do dnia 31 marca 2015 roku.

Na podstawie art. 572 k.p.k. Sąd umorzył postępowanie w pozostałym zakresie. Zgodnie bowiem z art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k., który stosownie do treści art. 574 k.p.k. znajduje odpowiednie zastosowanie co do orzekania w przedmiocie wyroku łącznego postępowania nie wszczyna się, a wszczęte umarza jeżeli postępowanie karne co do tego samego czynu tej samej osoby zostało prawomocnie zakończone. Nie sposób pominąć faktu, że w zakresie pozostałych przestępstw przypisanych skazanemu poszczególnymi wyrokami orzeczono już uprzednio prawomocnym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Warszawy –Woli w sprawie o sygn. akt IV K 234/14.

O kosztach obrony z urzędu, Sąd orzekł w myśl § 14 ust 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu z dn. 28 września 2002r., (Dz. U. z 2003 r., Nr 97, poz. 887 ze zm).

Kosztami całego postępowania w sprawie wyroku łącznego obciążono Skarb Państwa, wobec sytuacji finansowej skazanego, odbywającego obecnie karę pozbawienia wolności.