Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 września 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: st. sekr.sądowy Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 11 czerwca 2015 r. i 1 września 2015 r. sprawy, przeciwko W. F. s. M. i R. z domu P. ur. (...) w W.

obwinionego o to że:

W dniu 24 listopada 2014 r. o godz. 12:35 w W. na ul. (...) naruszył zasady § 27 ust 1 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dn. 31.07.2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. nr 170 poz. 1393) w ten sposób, że kierując samochodem marki O. o nr. rej. (...) nie zastosował się do znaku B-33 "ograniczenie prędkości do 60 km/h" przekraczając wartość wskazaną na znaku 46 km/h,

tj. o czyn z art. 92 a Kodeksu wykroczeń

orzeka

1)  Obwinionego W. F. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 92 a kw. wymierza karę grzywny w wysokości 400 ( czterysta) złotych.

2)  Zasądza od obwinionego 40 ( czterdzieści) złotych tytułem opłaty , obciąża go kosztami postępowania w sprawie w kwocie 300,36 ( trzysta złotych , trzydzieści sześć groszy)

Sygn. akt V W 6453/14

UZASADNIENIE

W. F. został obwiniony o to, że w dniu 24 listopada 2014 r. o godz. 12:35 w W. na ul. (...) naruszył zasady § 27 ust 1 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dn. 31.07.2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. nr 170 poz. 1393) w ten sposób, że kierując samochodem marki O. o nr. rej. (...) nie zastosował się do znaku B-33 „ograniczenie prędkości do 60 km/h” przekraczając wartość wskazaną na znaku 46 km/h, tj. o czyn z art. 92 a Kodeksu wykroczeń

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 listopada 2014 r. o godz. 12:35 funkcjonariusz Policji P. Z. w W. na ul. (...) dokonując kontroli prędkości pojazdów za pomocą radarowego przyrządu do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym o znaku fabrycznym(...) o nr fabrycznym (...) dokonał pomiaru prędkości pojazdu marki O. o nr rej. (...) poruszającego się prawym pasem ruchu. Urządzenie, którym dokonano pomiaru prędkości posiadało aktualne świadectwo legalizacji. W czasie pomiaru bezpośrednio przed pojazdem marki O. o nr rej. (...) nie poruszał się żaden samochód. Wynik dokonanego pomiaru urządzeniem do pomiaru prędkości wyniósł 106 km/h przy dopuszczalnej prędkości 60 km/h określonej znakiem B-33 „ograniczenie prędkości do 60 km/h”. Kierującym wskazanym pojazdem był W. F.. Zatrzymany do kontroli drogowej W. F. skorzystał z przysługującego mu prawa do odmowy przyjęcia mandatu.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionego W. F. /e-protokół rozprawy z dnia 11 czerwca 2015 r. od godz. 00:03:10 do godz. 00:13:17/, zeznań świadka P. Z. /k. 5v/, opinii ustnej biegłego sądowego J. K. /e-protokół rozprawy z dnia 1 września 2015 r. od godz. 00:01:13 do godz. 00:20:45/, a także notatek urzędowych /k. 1, 6/, kserokopii świadectwa legalizacji /k. 4/, rejestru ukaranych za wykroczenia /k. 10/, częściowo dokumentacji złożonej przez obwinionego /k. 25-37/, pisma z Wydziału Ruchu Drogowego /k. 55/ oraz dokumentacji fotograficznej sporządzonej przez biegłego sądowego J. K. /k. 59-61/.

Obwiniony W. F. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach przyznał, iż faktycznie w dniu zdarzenia kierował samochodem marki O. oraz, że został wówczas zatrzymany do kontroli trzeźwości. Obwiniony oświadczył, iż następnie obwiniono go o poruszanie się z prędkością wyższą niż dozwolona. Odnosząc się do zarzuconego mu czynu obwiniony wyjaśnił, iż przed zdarzeniem uruchomił w swoim pojeździe tempomat, który ustawił na wartość 70 km/h. Wskazał on nadto, iż w/w urządzenie było wówczas sprawne. Mając na uwadze powyższe, obwiniony wyjaśnił, iż nie jest możliwe by popełnił zarzucane mu wykroczenie. W złożonych wyjaśnieniach W. F. wyjaśnił nadto, iż w czasie zdarzenia tuż za jego samochodem poruszał się inny pojazd oraz, że w tym czasie występowało duże natężenie ruchu. Obwiniony wskazał także, iż uzyskał informację, że przyrząd za pomocą którego dokonano kontroli prędkości posiada bardzo duży zasięg – wiązka radarowa jest w postaci stożka o dł. ok. 300 m i szer. ok. 100 m i nie jest w stanie on wskazać, którego pojazdu dotyczy pomiar. Obwiniony wyjaśnił, iż pomiar był przeprowadzony w sposób nieosiowy. Dlatego też zdaniem obwinionego pomiar dotyczy innego pojazdu. /e-protokół rozprawy z dnia 11 czerwca 2015 r. od godz. 00:03:10 do godz. 00:13:17 wyjaśnienia obwinionego W. F. /

W. F. ma 38 lat. Z zawodu jest konsultantem ds. eksploatacji. Pracuje w firmie (...). Uzyskuje dochód w wysokości około 12.000 złotych. Jest żonaty, posiada córkę na utrzymaniu. Nie był karany. Nie był również leczony psychiatrycznie ani odwykowo. /e-protokół rozprawy z dnia 11 czerwca 2015 r. od godz. 00:01:01 do godz. 00:02:20 wyjaśnienia obwinionego W. F. /

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę W. F. w odniesieniu do przypisanego mu czynu.

Sąd konstruując stan faktyczny, oparł się na materiale dowodowym w postaci zeznań świadka P. Z., a także opinii biegłego sądowego J. K.. Podstawę ustaleń stanowiły także dołączone do akt sprawy źródła pozaosobowe z dokumentów w postaci notatek urzędowych, kserokopii świadectwa legalizacji, rejestru ukaranych za wykroczenia, pisma z Wydziału Ruchu Drogowego oraz dokumentacji fotograficznej sporządzonej przez biegłego sądowego J. K. a także częściowo dokumentacja złożona przez obwinionego.

Ustalając stan faktyczny Sąd uwzględnił także wyjaśnienia obwinionego W. F.. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego w części, w jakiej nie przyznał się on do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia z art. 92a kw. Za niewiarygodną należało uznać również tą część jego wyjaśnień, w której wskazywał on, iż pomiar prędkości kierowanego przez niego pojazdu został wykonany przez policjanta nieprawidłowo oraz w zakresie, w jakim podnosił on, iż urządzenie kontrolno-pomiarowe, za pomocą którego dokonano pomiaru prędkości w/w pojazdu mogło wykonać nieprawidłowo pomiar. Sąd nie dał wiary także tej części wyjaśnień obwinionego, w której podnosił on, iż wykonany pomiar prędkości nie dotyczył jego samochodu. Za niewiarygodną należało uznać także tą część wyjaśnień obwinionego, w której wskazywał on, iż przed zdarzeniem uruchomił w swoim pojeździe tempomat, który ustawił na wartość 70 km/h. W takim bowiem przypadku, obwiniony nie przekroczyłby dozwolonej prędkości.

W powyższym zakresie wyjaśnienia obwinionego pozostają w sprzeczności z wiarygodnym zebranym w sprawie materiałem dowodowym w tym szczególnie z zeznaniami świadka P. Z. oraz opinią biegłego sądowego J. K.. W zakresie w jakim Sąd uznał wyjaśnienia obwinionego za niewiarygodne, Sąd ocenił, że stanowią one realizację linii obrony, ukierunkowanej na uniknięcie odpowiedzialności za popełnienie wykroczenia.

Pozostałe wyjaśnienia obwinionego zdaniem Sądu są logiczne, zgodne z zasadami doświadczenia życiowego oraz zgodne z zeznaniami świadka P. Z., a także z opinią biegłego sądowego J. K..

Analizując osobowe źródła dowodowe Sąd Rejonowy dał całkowitą wiarę zeznaniom funkcjonariusza policji P. Z. /k. 5v/. Zeznania świadka P. Z. są spójne, logiczne i tworzą całość. Wskazać należy przy tym, iż funkcjonariusz policji P. Z., należycie wykonując swoje obowiązki służbowe, zareagował na popełnione przez obwinionego wykroczenie. Była to bezpośrednia przyczyna podjętych przez niego działań, które zostały udokumentowane. Ponadto świadek nie jest zainteresowany rozstrzygnięciem jakie mogłoby zapaść w sprawie, bowiem jest osobą postronną. Brak było zatem podstaw do uznania, że świadek ten, w celu doprowadzenia do skazania niewinnej osoby, fałszywie oskarżył W. F. o czyn, którego w rzeczywistości w/w nie popełnił.

Zeznania P. Z. są również zgodne z załączoną do akt notatką urzędową /k. 1/ sporządzoną po kontroli drogowej, której treści Sąd dał w pełni wiarę, nie dostrzegając powodów, dla których należałoby jej odmówić wiarygodności i mocy dowodowej.

W celu ustalenia prawidłowości wykonania pomiaru prędkości pojazdu kierowanego przez obwinionego przez funkcjonariusza Policji w dniu zdarzenia oraz oceny działania urządzenia do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego do spraw ruchu drogowego, techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków J. K..

W ocenie Sądu opinia biegłego była jasna, spójna i nie zawierała sprzecznych wniosków. Sąd nie dopatrzył się błędów logicznych w rozumowaniu biegłego. Wydając opinię biegły bazował na całym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym i swoje stanowisko w sposób wystarczający uargumentował. Dlatego Sąd przyjął wnioski opinii za podstawę ustaleń faktycznych.

W sporządzonej opinii biegły ocenił, iż możliwe było prawidłowe wykonanie pomiaru przez policjanta. Odnosząc się do urządzenia za pomocą którego dokonano pomiaru prędkości pojazdu kierowanego przez obwinionego biegły wskazał, iż urządzenie (...) nie jest przyrządem nowoczesnym i wymaga obsługi operatora. Podkreślił on jednak, iż osoba przeszkolona nie powinna mieć problemu z obsługą tego urządzenia oraz, że z kolei amator mógłby popełnić błędy. W opinii biegłego w przypadku błędu pomiar byłby nieskuteczny.

Odnosząc się do miejsca zdarzenia biegły wskazał, iż w miejscu tym obowiązuje ograniczenie prędkości do 60 km/h. Biegły podkreślił, iż nie jest w stanie stwierdzić, w którym miejscu znajdował się pojazd obwinionego podczas dokonywania pomiaru. Wskazał on jednocześnie, iż znane jest miejsce, z którego pomiar był wykonywany. Podał on nadto, iż maksymalny zasięg pomiaru wynosi 300 m i dotyczy prędkości powyżej 100 km/h. Przy mniejszych prędkościach jest to ok. 150 m. W opinii biegłego można zidentyfikować pojazd do mierzenia, albowiem dokonuje się pomiaru pojazdu poruszającego się najszybciej. Zdaniem biegłego można powyższą okoliczność stwierdzić naocznie, gdyż wiązka uderza we wszystkie pojazdy, a operator stwierdza, który pojazd porusza się najszybciej. Biegły podkreślił, iż szerokość wiązki nie ma wpływu na analizowanie przedmiotowej sytuacji. Wskazał on także, iż w przypadku, gdyby środowisko powodowało odbicia, to pomiar byłby nieskuteczny. /e-protokół rozprawy z dnia 1 września 2015 r. od godz. 00:01:13 do godz. 00:20:45 opinia ustna biegłego sądowego J. K. /

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dowodach pozaosobowych w postaci: notatki urzędowej /k. 6/, kserokopii świadectwa legalizacji /k. 4/, rejestru ukaranych za wykroczenia /k. 10/, pisma z Wydziału Ruchu Drogowego /k. 55/ oraz dokumentacji fotograficznej sporządzonej przez biegłego sądowego J. K. /k. 59-61/. W ocenie Sądu powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Odnosząc się zaś do dokumentacji złożonej przez obwinionego /k. 25-37/, Sąd uznał za wiarygodną tą część pisma datowanego na dzień 8 grudnia 2014 r. /k. 25v-26/ skierowanego do Zastępcy Naczelnika Wydziału Ruchu Drogowego Komendy Stołecznej Policji, w której obwiniony potwierdził, iż w dniu zdarzenia faktycznie kierował samochodem marki O. o nr rej. (...) i został zatrzymany do kontroli drogowej. Powyższa część w/w pisma jest w pełni zgodna z zeznaniami funkcjonariusza Policji świadka P. Z.. Jednocześnie Sąd nie dał wiary pozostałej części w/w pisma. W ocenie Sądu przedstawione przez obwinionego okoliczności pozostają w sprzeczności z wiarygodnym zebranym w sprawie materiałem dowodowym w tym szczególnie z zeznaniami świadka P. Z. i stanowią one realizację linii obrony, ukierunkowanej na uniknięcie odpowiedzialności za popełnienie wykroczenia.

Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd nie wziął pod uwagę także przesłanej przez obwinionego dokumentacji z k. 25. Podnoszone przez obwinionego argumenty dotyczące wskazywanych przez niego błędów popełnionych przy wykonywaniu krytycznego pomiaru prędkości oraz wskazywanych przez niego nieprawidłowości w działaniu urządzenia, którym dokonano pomiaru prędkości, w ocenie Sądu są niewiarygodne, niepoparte żadnymi dowodami naukowymi (obwiniony powołuje się w nich m.in. na swoją wiedzę) oraz sprzeczne z opinią ustną biegłego sądowego J. K., której Sąd dał w pełni wiarę.

Jednocześnie Sąd nie dał wiary treści załączonej przez obwinionego instrukcji obsługi przyrządu do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym o znaku fabrycznym (...)/k. 28-33v/, gdyż obwiniony nie przedstawił informacji na temat źródła pochodzenia powyższej dokumentacji.

Odnosząc się z kolei do dołączonej przez obwinionego „interpelacji nr (...) do ministra gospodarki” sporządzonej przez posła T. A. /k. 35/ oraz odpowiedzi podsekretarza stanu w Ministerstwie Gospodarki G. H. /k. 37/, wskazać należy, iż oba pisma odnosiły się głównie do marek radarów ręcznych I.-1c oraz (...), a nie bezpośrednio do przyrządu do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym o znaku fabrycznym(...), za pomocą którego dokonano w dniu zdarzenia pomiaru prędkości pojazdu kierowanego przez obwinionego. Wskazać należy przy tym, iż z opinii biegłego sądowego J. K. wynika, iż pomimo tego, że urządzenie (...) nie jest przyrządem nowoczesnym i wymaga obsługi operatora, to osoba przeszkolona nie powinna mieć problemu z obsługą tego urządzenia i możliwe było prawidłowe wykonanie pomiaru przez policjanta. W ocenie Sądu w okolicznościach faktycznych rozpoznawanej sprawy nie było jakichkolwiek podstaw do przyjęcia błędu w pomiarze wykonanym w/w urządzeniem. Z załączonego do akt spraw świadectwa wzorcowania wynika, iż urządzenie pomiarowe było sprawne technicznie i dopuszczone do użytku.

Obwinionemu W. F. zarzucono popełnienie czynu określonego w art. 92a Kodeksu Wykroczeń.

Wykroczenie określone w art. 92a kw polega na tym, że sprawca, prowadząc pojazd, nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym. Wykroczenie to może być popełnione umyślnie, bądź nieumyślnie. W sprawie niniejszej ograniczenie prędkości było określone znakiem drogowym B-33 „ograniczenie prędkości do 60 km/h”. Zgodnie z § 27 ust. 1 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 roku w sprawie znaków i sygnałów drogowych, znak B-33 „ograniczenie prędkości” oznacza zakaz przekraczania prędkości określonej na znaku liczbą kilometrów na godzinę.

W świetle powyższych ustaleń faktycznych znajdujących oparcie w zebranych w sprawie dowodach, w ocenie Sądu obwiniony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 92a kw. Obwiniony bowiem w dniu 24 listopada 2014 r. o godz. 12:35 w W. na ul. (...) kierując samochodem marki O. o nr rej. (...) nie zastosował się do znaku B-33 „ograniczenie prędkości do 60 km/h” przekraczając wartość wskazaną na znaku o 46 km/h. Z całokształtu materiału dowodowego bezsprzecznie wynika, że obwiniony nie zastosował się do obowiązku jazdy z prędkością administracyjnie dozwoloną.

Analizując stronę podmiotową wykroczenia dokonanego przez obwinionego, całość okoliczności sprawy pozwala na przyjęcie, iż działał on w zamiarze bezpośrednim. W chwili popełnienia czynu był on osobą dojrzałą życiowo, sprawną umysłowo. Nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca winę obwinionego. Swoim zachowaniem, nie stosując się do podstawowych reguł dotyczących ruchu pojazdów, znanych wszystkim kierującym, obwiniony wyczerpał wszystkie dyspozycje art. 92a kw.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego.

Przy wymiarze kary, Sąd nie znalazł okoliczności łagodzących, a za przesłankę obciążającą uznał wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez obwinionego, którego zachowanie w rażący sposób wykracza przeciwko przepisom mającym na celu poprawę bezpieczeństwa na drogach, stwarzając zagrożenie innym uczestnikom.

Mając to na uwadze, Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 400 złotych, uznając, że kara ta stanowi wystarczającą reakcję na czyn W. F.. Wymierzona kara grzywny będzie również miała pozytywny wpływ na kształtowanie świadomości społecznej oraz będzie stanowiła wystarczający bodziec dla osiągnięcia względem obwinionego pożądanych celów zapobiegawczych oraz wychowawczych. Uzmysłowi również obwinionemu karygodność jego zachowania. Sąd nie widział możliwości orzeczenia łagodniejszej formy kary, ani – tym bardziej odstąpienia od wymierzenia kary, bądź poprzestania na zastosowaniu wobec obwinionego środków oddziaływania wychowawczego.

Orzeczenie o opłacie wydano na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 40 zł.

Jednocześnie Sąd obciążył obwinionego jedynie częściowo wydatkami poniesionymi w toku postępowania przez Skarb Państwa w wysokości 300,36 złotych, zwalniając go na podstawie względów słuszności w pozostałej części od tych wydatków, na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw.

Z tych wszystkich względów orzeczono, jak w wyroku.