Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 sierpnia 2015 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi Widzewa w Łodzi I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Emilia Racięcka

Protokolant: sekr. sąd Kamil Kowalik

po rozpoznaniu w dniu 10 sierpnia 2015 roku w Łodzi

sprawy z powództwa M. M.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę:

1.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda M. M. kwoty:

a.  8.000 (osiem tysięcy złotych) tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami od dnia 8 czerwca 2012 roku do dnia zapłaty;

b.  3.173 złotych (trzy tysiące sto siedemdziesiąt trzy) tytułem odszkodowania z ustawowymi odsetkami od dnia 8 czerwca 2012 roku do dnia zapłaty;

c.  1.994,43 złotych (tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąt cztery) tytułem odszkodowania z ustawowymi odsetkami od dnia 26 października 2012 roku do dnia zapłaty;

2.  Oddala powództwo w pozostałej części;

3.  Zasądza od powoda M. M. na rzecz pozwanego (...) S.A. w W. kwotę 2.144,50 (dwa tysiące sto czterdzieści cztery 50/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 650/12

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 12 października 2012 r. powód M. M., reprezentowany przez pełnomocnika w osobie adwokata, wniósł o zasądzenie od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 48.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, kwoty 3.173,00 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia oraz kwoty 15.994,00 zł tytułem wyrównania straty w dochodach powoda wraz z odsetkami od dnia 8 czerwca 2012 r. oraz o rozstrzygnięcie o kosztach postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż w dniu 31 stycznia 2012 r. uległ wypadkowi komunikacyjnemu – podczas przechodzenia przez jezdnię w odległości około 70 m od przejścia dla pieszych został uderzony przez wyjeżdżający z parkingu pojazd marki S. o nr rej (...), którego posiadacz był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u pozwanej. Pozwana przyjęła szkodę do likwidacji i wypłaciła zadośćuczynienie w kwocie 4.000 zł i obniżyła wysokość odszkodowania o 50% przyjmując, że powód przyczynił się do wypadku. W ocenie powoda charakter doznanej przez niego krzywdy i szkód uzasadnia wyższe kwoty rekompensaty.

/pozew k. 2 – 8/

W odpowiedzi na pozew z dnia 7 listopada 2012 r. pozwana (...) Spółka Akcyjna w W., reprezentowana przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwana wskazała, że zajmowała się likwidacją szkody doznanej przez powoda w wyniku wypadku z dnia 31 stycznia 2012 r., wypłacając odszkodowanie w kwocie 2.000 zł. Zdaniem pozwanej kwota ta jest stosowna i znajduje oparcie w okolicznościach sprawy, szczególnie przy uwzględnieniu przyczynienia powoda do zdarzenia w wysokości 50%. W ocenie pozwanej natomiast nieuzasadnionym jest żądanie przez powoda zwrotu kosztów leczenia, gdyż powód nie wykazał, że wykonane zabiegi nie mogły zostać przeprowadzone w ramach świadczeń publicznej służby zdrowia. Pozwana wskazała również, iż powód nie wykazał wysokości utraconego dochodu z tytułu zatrudnienia w (...) sp. z o.o., zaś w zakresie żądania zwrotu kosztów zatrudnienia dodatkowego pracownika do prowadzonej przez powoda działalności gospodarczej - nie wykazał potrzeby zatrudnienia takiego pracownika, zakresu zatrudnienia ani wysokości wypłaconych świadczeń.

/odpowiedź na pozew k. 15 – 17/

Na rozprawie w dniu 10 sierpnia 2015 r. powód sprecyzował, iż w związku z przebywaniem na zwolnieniu lekarskim z tytułu zatrudnienia w (...) sp. z o.o. w Ł. otrzymał wynagrodzenie niższe o 1.994,43 zł netto.

/zeznania powoda, protokół rozprawy z dnia 10 sierpnia 2015 roku k. 195 – 197/

W dalszym toku postępowania strony podtrzymały zajęte stanowiska.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 31 stycznia 2012 r. przy ul. (...) doszło do zdarzenia komunikacyjnego, w wyniku którego kierujący samochodem marki S. (...) wykonując manewr włączania się do ruchu nie ustąpił pierwszeństwa pieszemu, który przechodził przez jezdnię w miejscu niedozwolonym. Obaj uczestnicy zdarzenia zostali ukarani mandatami karnymi. W wyniku zderzenia pieszy doznał stłuczenia obu goleni, stłuczenia ręki prawej oraz stłuczenia okolicy krzyżowej i został przewieziony karetką pogotowia do szpitala im. J., skąd po badaniach został zwolniony do domu.

/notatka urzędowa Policji k. 18 – 19/

Powodowi udzielono pomocy na Oddziale Ratunkowym szpitala im. J., gdzie zbadano go i wykonano mu badanie RTG. Podczas pobytu na Oddziale Ratunkowym u powoda rozpoznano stłuczenie uogólnione głównie obu podudzi, okolicy krzyżowej oraz prawej ręki. Zalecono okłady z altacetu oraz wcierki z liotonu na stłuczone okolice.

/karta pacjenta szpitalnego oddziału ratunkowego, akta szkody k. 188/

W dniu 11 lutego 2012 r. powód skorzystał z prywatnej porady lekarskiej u lekarza ortopedy. Po wykonaniu badania rtg stawu kolanowego u powoda stwierdzono uszkodzenie łękotki bocznej. Koszt pierwszej prywatnej konsultacji ortopedycznej poniesiony przez powoda to 130 zł.

/rachunek nr (...), akta szkody k. 188/

Koszt przeprowadzonego badania USG to 90 zł.

/faktura VAT nr (...), akta szkody k. 188/

Podczas badania w dniu 15 lutego 2012 r. lekarz chirurg traumatolog potwierdził uszkodzenie łękotki bocznej.

/wynik badania USG stawu kolanowego, akta szkody k. 188/

Na zalecenie ortopedy powód korzystał prywatnie z zabiegów rehabilitacyjnych. Koszt zabiegów rehabilitacyjnych to 810 zł.

/rachunek nr (...), akta szkody k. 188/

Koszt kolejnych prywatnych wizyty u ortopedy poniesiony przez powoda to łącznie 260 zł.

/rachunek nr (...), rachunek nr (...), akta szkody k. 188/

Poniesiony przez powoda koszt badań ambulatoryjnych to 53 zł.

/paragon fiskalny z dnia 29 lutego 2012 r., akta szkody k. 188/

W dniach 7 marca 2012 r. – 11 marca 2012 r. powód przebywał na Oddziale Ortopedycznym Szpitala w P., gdzie potwierdzono wstępną diagnozę w postaci uszkodzenia łękotki bocznej i wykonano operacyjny zabieg częściowej meniscektomii. W dniu 11 marca 2012 r. powoda wypisano ze szpitala z zaleceniem chodzenia o kulach przez dwa tygodnie i stopniowym obciążaniem kończyny. Wystawiono receptę na fraxiparynę 10 amp i dexak.

/karta informacyjnego leczenia szpitalnego, akta szkody k. 188/

Po wykonanym zabiegu powód ponownie korzystał prywatnie z zabiegów rehabilitacyjnych. Koszt zabiegów rehabilitacyjnych wraz z wizytą kontrolną to 1.210 zł.

/rachunek nr (...), akta szkody k. 188/

W wykonanym badaniu rezonansu magnetycznego kręgosłupa stwierdzono u powoda obecność drobnej tylno - lewobocznej wypukliny jądra miażdżystego bez ucisku korzeni L5. Koszt badania poniesiony przez powoda to 490 zł.

/rachunek nr (...), opis wyniku badania MR, akta szkody k. 188/

Koszta ostatniej wizyty u lekarza ortopedy poniesiony przez powoda to 130 zł.

/rachunek nr (...), akta szkody k. 188/

Konsultant medyczny pozwanej stwierdził, iż w wyniku zdarzenia z dnia 31 stycznia 2012 r. powód doznał urazu prawego kolana z częściowym uszkodzeniem łękotki bocznej (4% urazu) oraz urazu wielomiejscowego (stłuczenia) obu goleni ręki prawej i okolicy krzyżowej bez trwałych następstw (0% urazu).

/opinia konsultanta medycznego (...) S.A. k. 20/

M. M. od dnia 19 kwietnia 1982 r. zatrudniony jest w (...) sp. z o.o. w Ł. na stanowisku starszego maszynisty pojazdu trakcyjnego.

/zaświadczenie z dnia 27 sierpnia 2012 r. k. 10/

Powód od dnia 28 lutego 2005 r. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...) SKLEP. W ramach prowadzonej działalności zajmuje się sprzedażą detaliczną sprzętu sportowego prowadzoną w wyspecjalizowanych sklepach.

/wydruk z (...) powoda k. 11/

Z tytułu zatrudnienia w (...) sp. z o.o. w Ł. powodowi wypłacono:

-

za styczeń 2012 r. 5.300,04 zł – tytułem wynagrodzenia,

-

za marzec 2012 r. 3.046,03 zł – tytułem zasiłku chorobowego oraz 83,71 zł tytułem wynagrodzenia,

-

za kwiecień 2012 r. 3.008,49 zł – tytułem zasiłku chorobowego,

-

za maj 2012 r. 2.719,81 zł tytułem wynagrodzenia oraz 1.504,20 zł tytułem zasiłku chorobowego,

-

za czerwiec 2012 r. 5.015,10 zł tytułem wynagrodzenia,

-

za lipiec 6.149,73 zł tytułem wynagrodzenia,

-

za sierpień 2012 r. 5.598,74 zł tytułem wynagrodzenia.

/formularze wynagrodzeń k. 34 – 40/

W związku ze zwolnieniem powód otrzymał wynagrodzenie z tytułu zatrudnienia w (...) sp. z o.o. w Ł. niższe o 1.994,43 zł netto.

/zeznania powoda, protokół rozprawy z dnia 10 sierpnia 2015 roku k. 195 – 197/

Powód prowadzi działalność gospodarczą – jest właścicielem dwóch sklepów. W jednym ze sklepów pracował stale powód – ten sklep powód zaopatrywał i w nim sprzedawał, a w drugim zatrudniony był pracownik – w tamtym sklepie powód zajmował się tylko zaopatrzeniem. Przed wypadkiem powód większość pracy w sklepie wykonywał samodzielnie, w niewielkim zakresie pomagała mu żona. W sklepie, którym bezpośrednio zajmował się powód, znajdował sklep akwarystyczny oraz sklep sportowy. Ryby znajdowały się w 40 akwariach, wymagały karmienia, zaś co trzy dni wymieniana była połowa wody z akwarium oraz filtry wody. Od dnia zdarzenia do końca maja powód nie pracował w sklepie, zastępowała go żona, która jest osobą schorowaną. Żona powoda musiała się zająć domem, powodem, oboma sklepami oraz rybkami oraz bardzo chorymi rodzicami, a także zaopatrzeniem obu sklepów i sprzątaniem ich. Czasem sklep, którym powód zajmował się osobiście, był w okresie jego rekonwalescencji zamknięty cały dzień, czasem w ograniczonym zakresie. W prowadzeniu działalności żonie powoda pomagał pracownik zatrudniony w drugim sklepie – po godzinach pracy drugiego sklepu pomagał przy rybach i w dokonywaniu zaopatrzenia.

Po wypadku powód za pomoc przy prowadzeniu biznesu m.in. przy zaopatrzeniach musiał płacić. Nie jest jednak w stanie podać dokładnej ilości usług wykonanych przez te osoby, kwot, które im uiścił ani nazwisk tych osób – z wyjątkiem żony i jej syna, którzy czynili to nieodpłatnie.

Powód leczył się w (...) klinice (...) przy ul. (...). Codziennie jeździł na rehabilitację. Po wypadku prawie nie wstawał, codziennie leżał, a następnie zaczął się poruszać o kulach. Powód wymagał pomocy przy wchodzeniu do wanny, goleniu.

/zeznania świadka I. M., protokół rozprawy z dnia 14 grudnia 2012 r. k. 41, zeznania powoda, protokół rozprawy z dnia 10 sierpnia 2015 r. k. 195 – 197/

Błędy w taktyce i technice jazdy popełnił kierowca samochodu marki S., poprzez nieuważną obserwację obszaru przed swym pojazdem i zbyt późne podjęcie lub niepodjęcie manewrów obronnych, mających na celu uniknięcie potrącenia pieszego. Błędy w taktyce i technice jazdy, popełnione przez kierowcę, stanowiły bezpośrednią przyczynę zaistnienia wypadku. Zachowanie pieszego bezpośrednio przed i w trakcie zdarzenia nie zmuszało kierowcy samochodu S. do podejmowania gwałtownych manewrów obronnych, dlatego też nie stanowiło ono przyczynienia się osoby pieszej do zaistniałego zdarzenia.

/opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i analiz wypadków komunikacyjnych inż. R. B. k. 88 – 116/

W wyniku wypadku z dnia 31 stycznia 2012 r. powód doznał stłuczenia obu podudzi, skręcenia prawego stawu kolanowego, stłuczenia okolicy krzyżowej i prawego nadgarstka. Najistotniejszym następstwem wypadku był uraz skrętny prawego kolana, który spowodował uszkodzenie łąkotki bocznej kolana z koniecznością wykonania zabiegu artroskopowego. Po leczeniu operacyjny, niezbędna była rehabilitacja.

Trwały uszczerbek na zdrowiu w postaci urazu prawego kolana powoda wynosi 4%. Pozostałe urazy nie spowodowały ani trwałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Leczenie powoda po doznanym urazie trwało 3,5 miesiąca. Do czasu przeprowadzenia zabiegu operacyjnego powód doznawał dość znacznych cierpień fizycznych. Po zabiegu bóle stopniowo ustąpiły do poziomu przetrwałych dolegliwości przy podskokach, chodzeniu po nierównościach, wrażliwości na ochłodzenie.

Aktualny stan zdrowia powoda jest stosunkowo dobry – brak jest zaników mięśniowych, zachowana jest stabilność kolana w obu płaszczyznach. Uraz powodujący uszkodzenie wewnętrzne stawu może jednak powodować powolny rozwój zmian zwyrodnieniowo – zniekształcających stawu.

Po wypadku powód musiał korzystać z pomocy osób trzecich w wykonywaniu podstawowych czynnościach życia codziennego w okresie trzech miesięcy po wypadku w wymiarze ok. 2 godzin dziennie. Następnie powód nie wymagał pomocy.

/opinia biegłego lekarza sądowego z zakresu ortopedii J. F. k. 142 – 144/

Z punktu widzenia rehabilitacji medycznej powód był leczony w ramach 3,5 miesięcznego zwolnienia z pracy. Bezpośrednio po przedmiotowym urazie zlecono miejscowe stosowanie leków przeciwobrzękowych i przeciwbólowych. Po 2 tygodniach w kolanie zdiagnozowano uszkodzenie łękotki bocznej, zastosowano 15 zabiegowy cykl magneto- i laseroterapii, a następnie artroskopowo wykonani częściowe wycięcie uszkodzonej łękotki. W okresie pooperacyjnym wdrożono profilaktykę przeciwzakrzepową, ćwiczenia izometyczne kończyny prawej dolnej i ćwiczenia czynne stawu skokowego prawego. O wygojeniu rany pooperacyjnej z powodu ograniczenia ruchomości stawu kolanowego przeprowadzono po 15 ćwiczenia usprawniające, krio, pole magnetyczne i laser. Po 6 miesiącach, w ramach zwolnienia lekarskiego powód został skierowany na turnus rehabilitacyjny podczas którego zastosowano ćwiczenia kończyn w basenie, masaże klasyczne oraz magneto- i laseroterapię prawego stawu kolanowego.

Cierpienia fizyczne spowodowane urazem z punktu widzenia rehabilitacji medycznej były duże w pierwszych 4 tygodniach po urazie. Po przeprowadzonym cyklu fizjoterapeutycznym zmniejszyły się do miernych. Po 2 tygodniach od operacji ponownie zwiększyły się w pierwszym tygodniu rehabilitacji. Od połowy kwietnia 2012 r. stopniowo zmniejszały się poprzez mierne do niewielkich, z okresowym nasilaniem do miernych po przeciążeniach statyczno – dynamicznych.

W pierwszych 4 tygodniach po urazie powód był ograniczony w czynnościach codziennych wymagających stania, chodzenia i zmian pozycji. Od 5 tygodnia w miarę prowadzonej przeciwbólowej fizjoterapii ograniczenia były mniejsze. Na krótkich odcinkach powód poruszał się bowiem przy użyciu kul łokciowych. P zabiegu operacyjnym i 2-tygodniowym okresie chodzenia z częściowym obciążaniem kończyny operowanej ograniczenia stopniowo zmniejszały się. Po 3,5 miesiącach od urazu zniknęły ograniczenia w życiu codziennym.

Aktualnie stan zdrowia powoda jest dobry, bolesność podczas ruchów skrętnych jest śladowa, a powód doznaje 20-stopniowego ograniczenia zgięcia które nie wpływa znacząco na funkcję stawu. Przebyte urazy mogą w przyszłości przyspieszyć rozwój zmian zwyrodnieniowych w tych stawach. Celem niedopuszczenia narastania zwyrodnień zalecana jest 2 razy w roku ambulatoryjna, refundowana przez NFZ fizjoterapia lub zamiennie raz na 2 lata rehabilitacja sanatoryjna.

/opinia biegłego lekarza sądowego z zakresu rehabilitacji medycznej G. B. k. 166 – 171/

Zabieg artroskopii powód miał wykonany w ramach NFZ.

Powód w czasie wykonywania obowiązków zawodowych w P. Regionalnych przebywa przeważnie w pozycji siedzącej. W czasie wykonywania manewrów wstaje.

Dolegliwości bólowe nadgarstka i stawu kolanowego pojawiają się przy mocniejszym uściśnięciu kciuka oraz w razie dźwignięcia większego ciężaru. Ból barku pojawia się także przy odwodzeniu ręki. Przy dłuższym siedzeniu nieruchomo albo wstawaniu powód odczuwa ból w kolanie. W chwili obecnej powód odczuwa bóle kręgosłupa , które zwiększyły się po wypadku.

/zeznania powoda, protokół rozprawy z dnia 10 sierpnia 2015 r. k. 195 – 197/

Pismem z dnia 25 kwietnia 2012 r., doręczonym pozwanej dnia 9 maja 2012 r., powód wezwał pozwaną do wypłacenia zadośćuczynienia w kwocie 80.000,00 zł i odszkodowania za poniesione koszty leczenia w kwocie 3.173,00 zł.

/uzupełnienie do zgłoszenia szkody z dnia 29 marca 2012 r., akta szkody k. 188/

W toku postępowania likwidacyjnego pozwana wypłaciła powodowi kwotę 2.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, po uwzględnieniu 50% przyczynienia się powoda do zaistnienia przedmiotowego wypadku.

/decyzja strony pozwanej z dnia 6 czerwca 2012 r., akta szkodowe k. 188/

Odpis pozwu został doręczony pozwanej dnia 25 października 2012 r.

/potwierdzenie doręczenia k. 29/

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił na podstawie całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie. W zakresie ustalenia przyczynienia poszkodowanego dla powstania szkody, rozmiarów doznanej przez powoda krzywdy oraz zasadności uznania szkody w postaci kosztów leczenia Sąd oparł się w szczególności na opiniach biegłych sądowych. Żadna z opinii biegłych nie została zakwestionowana przez którąkolwiek ze stron, wobec czego ustalenia w nich poczynione przyjąć należy za bezsporne i niezaprzeczone. Sąd po wszechstronnym rozważeniu przedmiotowych opinii przyznał im walor zupełności i jasności, wobec czego stanowią one pełnowartościowe źródło wiedzy specjalnej niezbędnej dla rozstrzygnięcia sprawy.

Złożone do opinii biegłego lekarza sądowego J. F. dokumenty znajdujące się na k. 145 – 153 nie dotyczyły wypadku z 31 stycznia 2012 r., wobec czego pozostają irrelewantne dla sprawy, gdyż powód w niniejszym postępowaniu dochodził i odszkodowania i zadośćuczynienia za szkody doznane wskutek tegoż właśnie wypadku. Wobec tego jakkolwiek Sąd nie odmówił wiary tymże dowodom, to jednak nie stanowiły one podstawy ustalenia stanu faktycznego w przedmiotowej sprawie.

Na rozprawie w dniu 10 sierpnia 2015 r. pełnomocnik powoda, na wypadek kwestionowania przez pozwaną odszkodowania za utracone dochody za pracę w sklepie w wysokości 14.000 zł, złożył wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego ekonomisty ds. płac w handlu na okoliczność ustalenia wartości pracy powoda za okres 31.01.2012 r. do 15.05.2012 r. związanej z prowadzeniem dwóch sklepów w Ł. przy ul. (...) i w Galerii (...) przy ul. (...). Sąd oddalił wniosek pełnomocnika jako spóźniony, gdyż pełnomocnik nie uprawdopodobnił, że strona nie zgłosiła wniosku pozwie bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności. Strona pozwana zaś zakwestionowała tę okoliczność już w odpowiedzi na pozew zarówno co do zasady jak i co do wysokości.

Sąd zważył, co następuje:

W niniejszym postępowaniu bezspornym jest, że kierujący pojazdem marki S. o nr rej. (...) posiadał ubezpieczenie w zakresie odpowiedzialności cywilnej u pozwanej. Pozwana przyjęła również co do zasady na siebie odpowiedzialność cywilną za przedmiotowe zdarzenie. Wątpliwości budziły natomiast następujące kwestie: przyczynienie się poszkodowanego do powstania szkody i jego ewentualny stopień, rozmiar krzywdy doznanej przez powoda oraz rodzaj i wysokość szkód poniesionych przez niego w związku ze zdarzeniem.

Na podstawie art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia.

Również zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku
o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152 z zm.) z ubezpieczenia OC przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierowca pojazdu mechanicznego są zobowiązani – na podstawie prawa – do odszkodowania za szkodę wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu. W przedmiotowej sprawie podstawą odpowiedzialności kierującego pojazdem marki S. był przepis art. 436 § 1 k.c.

Na podstawie art. 362 k.c. jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron. Stosownie zaś do treści art. 11 k.p.c. sąd w postępowaniu cywilnym jest związany wyłącznie ustaleniami wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa.

W postępowaniu będącym przedmiotem kognicji Sąd nie był związany mandatami karnymi, którymi zostali obciążeni zarówno kierujący pojazdem marki S., jak i powód. Dla rozstrzygnięcia czy powód przyczynił się do powstania i rozmiaru szkody z dnia 31 stycznia 2012 r. Sąd poczynił ustalenia faktyczne w sprawie na podstawie opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i analiz wypadków komunikacyjnych inż. R. B., który jednoznacznie stwierdził, iż powód nie naruszył reguł ruchu drogowego i w związku z tym nie sposób uznać, iż przyczynił się do zaistnienia szkody z dnia 31 stycznia 2012 r. Z ustaleń poczynionych przez biegłego wynika bowiem, iż przyczyną zdarzenia były błędy w taktyce i technice jazdy, popełnione przez kierowcę. Przedmiotowej opinii Sąd przyznał wiarę w całości, uznając iż po stronie powoda nie doszło do przyczynienia.

Przepis art. 444 § 1 k.c. przewiduje, że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Stosownie zaś do treści art. 445 § 1 k.c. w takich wypadkach możliwym jest przyznanie poszkodowanemu odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę (szkodę niemajątkową), wyrażającą się w doznanym bólu, cierpieniu, ujemnych doznaniach psychicznych. Utrwalonym w judykaturze i piśmiennictwie jest stanowisko, że zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny i jako takie musi mieć odczuwalną wartość ekonomiczną, przy czym jednocześnie nie może być nadmierne. Do podstawowych kryteriów oceny w tym zakresie zalicza się stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałość obrażeń, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego, skutki w zakresie życia osobistego oraz zawodowego, konieczność wyrzeczenia się określonych czynności życiowych, korzystania z pomocy innych osób, czy wreszcie stopień przyczynienia się poszkodowanego i winy sprawcy szkody (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 czerwca 1968 roku, I PR 175/68, OSNCP 1968, nr 2, poz.37; Sąd Najwyższy w uchwale pełnego składu Izby Cywilnej z dnia 8 grudnia 1973 roku, III CZP 37/73, OSNCP 1974, nr 9, poz.145; Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 września 2002 roku, IV CKN 1266/00, niepubl; Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 sierpnia 1980 roku, IV CR 238/80, OSNCP 1981, nr 5, poz.81; Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 30 stycznia 2004 roku, I CK 131/03, OSNC 2004 r., nr 4, poz. 40).

Brak jest przepisów ściśle regulujących sposób wyznaczania wysokości należnego zadośćuczynienia. Podkreśla się, iż winno ono mieścić się w rozsądnych granicach – z jednej strony zadośćuczynienie powinno rekompensować doznaną szkodę niemajątkową (łagodzić skutki naruszenia zdrowia) – z drugiej jednak winno także odpowiadać aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Stanowisko to nawiązuje do linii orzecznictwa zapoczątkowanej orzeczeniem Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 1965 r. (OSPiKA 1966, poz. 92), w którym sformułowana została teza, że zadośćuczynienie powinno być umiarkowane (tak też Sąd Najwyższy w wyrokach: z dnia 12.09.2002 r., sygn. akt IV CKN 1266/00, publ. Lex 80272, z 06.06.2003 r., sygn. akt IV CKN 213/01, publ. Lex 141396).

W niniejszej sprawie powód w wyniku wypadku z dnia 31 stycznia 2012 r. doznał krzywdy, która wyraziła się w doznanym bólu, cierpieniu i ujemnych doznaniach psychicznych. Uwzględniając wysokość zadośćuczynienia należnego powodowi z tego tytułu należało wziąć pod uwagę okoliczności wypadku, doznane obrażenia ciała, cierpienia psychiczne doznane przez powoda oraz wpływ wypadku na jego dalsze życie .

W wyniku wypadku powód doznał stłuczenia obu podudzi, skręcenia prawego stawu kolanowego, stłuczenia okolicy krzyżowej i prawego nadgarstka.

W oparciu o opinie biegłych Sąd uznał, iż powód doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 4% w postaci urazu prawego kolana. Uszczerbek ten ma, choć niewielki, to jednak istniejący, wpływ na codziennie funkcjonowanie powoda. Powód doznaje 20-stopniowego ograniczenia zgięcia, które nieznacznie wpływa na funkcję stawu.

Bezpośrednim skutkiem doznanych urazów były także dolegliwości bólowe. W ciągu pierwszych tygodni po przebytym urazie dolegliwości te były duże. Wysoki stopień bólu powód odczuwał także po przebytej operacji. Od połowy kwietnia 2012 r. stopniowo zmniejszały się poprzez mierne do niewielkich z okresowym nasilaniem do miernych po przeciążeniach statyczno – dynamicznych. Powód nadal odczuwa skutki wypadku w postaci przetrwałych dolegliwości bólowych przy podskokach, chodzeniu po nierównościach oraz wrażliwości na ochłodzenie, a także przy długotrwałym przebywaniu w jednej pozycji.

Na zakres krzywdy doznanej przez powoda wpływa również fakt, iż w okresie trzech miesięcy po wypadku powód wymagał pomocy osób trzecich przy wykonywaniu codziennych czynności w wymiarze ok. 2 godzin dziennie. Ograniczenia te w wyniku przeprowadzonej fizjoterapii stopniowo zmniejszyły się, jednakże powód po zabiegu operacyjnym poruszał się o kulach. Do pełni władz fizycznych powód wrócił dopiero po upływie 3,5 miesiąca. Po wypadku powód przebył leczenie, na które składały się konsultacje ortopedyczne, zabiegi rehabilitacyjne jak i zabieg operacyjny.

W chwili obecnej rokowania powoda na przyszłość są dobre. Zaleca się stosowanie fizjoterapii. Przebyte urazy mogą jednak w przyszłości przyspieszyć rozwój zmian zwyrodnieniowych w tych stawach.

Uwzględniając okoliczności doznanej przez powoda krzywdy, jej rozmiar oraz istnienie trwałego uszczerbku na zdrowiu, Sąd ustalił, iż zadośćuczynienie w łącznej wysokości 10.000 zł będzie adekwatnym do naprawienia wyrządzonej powodowi krzywdy. Żądanie przez powoda kwoty 48.000 zł w ocenie Sądu jest nadmierne i nieprzystające do dokonanych przez Sąd w toku postępowania ustaleń. Powód w wyniku wypadku doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu, jednakże w niewielkim stopniu, zaś doznane krzywdy nie wpłynęły w sposób bardzo znaczący na jego obecne życie. Jak bowiem wskazano, wysokość zadośćuczynienia winna mieścić się w rozsądnych granicach – z jednej strony rekompensować doznaną szkodę niemajątkową, a z drugiej odpowiadać aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa.

Przy uwzględnieniu faktu, iż w toku postępowania likwidacyjnego pozwana wypłaciła już powodowi zadośćuczynienie w wysokości 2.000 zł, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 8.000 zł, w pozostałym zakresie oddalając powództwo (punkt 1 a. oraz punkt 2. sentencji wyroku).

Stosownie do treści art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego tytułu koszty.

Na tej podstawie Sąd zasądził kwotę 3.173 zł z tytułu poniesionych przez powoda kosztów konsultacji ortopedycznych, zleconych badań oraz prywatnych zabiegów rehabilitacyjnych, uznając je za koszty bezpośrednio wynikające ze szkody poniesionej w wyniku wypadku z dnia 31 stycznia 2012 r. Brak jest podstaw do uznania, iż możliwość przeprowadzenia pewnych zabiegów w ramach świadczeń refundowanych przez NFZ pozbawia powoda prawa dochodzenia ich wartości przy leczeniu prywatnie. Wskazane koszty zostały przez powoda rzeczywiście poniesione i wykazane stosownymi fakturami i paragonami. Celowość poniesionych kosztów konsultacji ortopedycznych oraz prywatnej rehabilitacji potwierdzili w całej rozciągłości biegli z zakresu rehabilitacji medycznej oraz biegły sądowy z zakresu chirurgii. Wobec powyższego Sąd orzekł, jak w punkcie 1. b. sentencji wyroku.

Sąd uznał za zasadne zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 1.994,43 zł tytułem wyrównania straty za różnicę między dochodem z tytułu zatrudnienia w (...) sp. z o.o. jaki powód uzyskałby w razie braku konieczności przebywania na zwolnieniu lekarskim, a kwotą wypłaconego zasiłku chorobowego, uznając je za szkodę rzeczywiście przez powoda poniesioną i związaną bezpośrednio ze zdarzeniem z dnia 31 stycznia 2012 r. Wysokość przedmiotowego odszkodowania Sąd ustalił w oparciu o oświadczenie powoda na rozprawie z dnia 10 sierpnia 2015 r., zasądzając jak 1. c. sentencji wyroku.

W ocenie Sądu powód natomiast nie zdołał udowodnić wysokości utraconego zarobku i szkody w postaci wynagrodzenia dodatkowego pracownika z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. W zeznaniach podczas rozprawy w dniu 10 sierpnia 2015 r. powód nie potrafił wskazać w jakim wymiarze zatrudniał dodatkowych pomocników, kim były te osoby ani jakie wynagrodzenie im wypłacił. Wobec tego żądanie powoda należy uznać w tym zakresie za nieudowodnione i niezasadne.

W związku z powyższym, Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwoty jak w punktach 1. a. – c. sentencji wyroku, w pozostałym zaś zakresie oddalając powództwo.

Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe (art. 481 § 2 k.c.). Stosownie do przytoczonego przepisu dłużnik popada w opóźnienie, jeżeli nie spełnia świadczenia w terminie, w którym stało się ono wymagalne. Termin wymagalności świadczeń przysługujących poszkodowanemu od ubezpieczyciela z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów określa art. 817 § 1 k.c. Jest to termin 30 dni od dnia otrzymania przez ubezpieczyciela zawiadomienia o wypadku. Gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela lub wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, jest to termin 14 dni od wyjaśnienia tych okoliczności (art. 817 § 2 k.c.). Obowiązek udowodnienia istnienia okoliczności z art. 817 § 2 k.c. oraz ich zasięgu obciąża ubezpieczyciela (art. 6 k.c.). Również zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152 z zm.) ubezpieczyciel wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

Z ustaleń poczynionych w toku postępowania wynika, iż wezwanie do uiszczenia zadośćuczynienia i odszkodowania za poniesione koszty leczenia zostało doręczone pozwanej dnia 9 maja 2012 r. W tym też terminie pozwana dowiedziała się o zakresie szkody doznanej przez powoda i o wysokości dochodzonego świadczenia. Termin do spełnienia świadczenia, tj. do wypłaty odszkodowania upłynął więc dnia 7 czerwca 2012 r., zaś roszczenie stało się wymagalne od dnia 8 czerwca 2012 r. Żądanie powoda zasądzenia odsetek ustawowych od dnia 8 czerwca 2012 r. co do kwot zadośćuczynienia oraz odszkodowania za poniesione koszty leczenia jest więc uzasadnione i zasługiwało na uwzględnienie.

Niemniej jednak odmienną jest data wymagalności roszczenia z tytułu odszkodowania za utracone zarobki z tytułu zatrudnienia w (...) sp. z o.o. O dochodzonym roszczeniu i jego wysokości pozwana dowiedziała się dopiero z pozwu doręczonego jej dnia 25 października 2012 r., zaś roszczenie stało się wymagalne od dnia 26 października 2012 r. i od tej daty dopiero należne są odsetki ustawowe za opóźnienie w spełnieniu świadczenia.

O kosztach postępowania Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c. stosunkowo rozdzielając je między stronami. Powód niniejszym postępowaniem dochodził zasądzenia od pozwanej łącznej kwoty 67.167 zł. Na rzecz powoda zasądzona została łączna kwota 13.167,43 zł, wobec czego powód przegrał postępowanie w 80% i w takiej części winien ponieść koszty postępowania w sprawie.

Łączne koszty postępowania w sprawie poniesione przez powoda wynoszą 7.959,42 zł, na którą to kwotę składają się 3.359 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, kwota 3.617 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego powoda oraz wynagrodzenia biegłych w łącznej wysokości 983,42 zł (k. 138 oraz k. 183). Do kosztów postępowania w sprawie poniesionych przez pozwaną należą: koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu w kwocie 3.617 zł, wynagrodzenia biegłych w łącznej kwocie 1.053,50 zł ( k. 54, k. 84 oraz k. 126), co daje sumę 4.670,50 zł. Łączna wysokość kosztów poniesionych przez strony w toku postępowania wynosi 12.629,92 zł.

Sąd ustalił koszt zastępstwa procesowego stron w postępowaniu na kwoty po 3.600 zł w oparciu o § 6 pkt 6) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu z dnia 28 września 2002 r. (Dz.U. z 2002r. Nr 163, poz. 1348) oraz § 6 pkt 6) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. 2002 nr 163 poz. 1349).

Pozwana przegrała sprawę w 20%, wobec czego winna ponieść koszty w wysokości 2.526 zł (20% x 12.619 zł). Wobec faktu, iż pozwana poniosła koszty w wysokości 4.670,50 zł, zasadnym było nakazanie zwrotu od powoda na rzecz pozwanej kwoty 2.144,50 zł.