Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 października 2015 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 9 października 2015 r.

sprawy P. Ł.

obwinionego o wykroczenie z art. 86 § 1 kw i in.

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach

z dnia 31 lipca 2015 r. sygn. akt II W 509/15

w zaskarżonej części wyrok zmienia w ten sposób, iż orzeczony wobec obwinionego P. Ł. środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych obniża do 8 (osiem) miesięcy; w pozostałej części wyrok utrzymuje w mocy; zwalnia obwinionego od opłaty i wydatków postępowania odwoławczego stwierdzając, że te ostatnie ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt II Ka 552/15

UZASADNIENIE

P. Ł. został obwiniony o to, że w dniu 14 kwietnia 2015 roku około godz. 17:20 w miejscowości W., (...)powiecie (...) spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując po drodze publicznej samochodem osobowym marki M. o nr rej. (...) wyprzedał szereg innych pojazdów w sposób niebezpieczny zmuszając jadące pojazdy z przeciwnego kierunku do hamowania a ponadto jeden z takich manewrów wykonał w miejscu niedozwolonym przejeżdżając przez podwójną linię ciągłą,

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 kw i art. 92 § 1 kw

Sąd Rejonowy w Siedlcach wyrokiem z dnia 31 lipca 2015 r., sygn. II W 509/15:

I.  obwinionego P. Ł. uznał za winnego dokonania zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 86 § 1 kw w zw. z art. 92 § 1 kw, przy czym zmienił jego opis przyjmując, iż opisane tam zachowania miały miejsce na drodze (...) pomiędzy miejscowościami M. i S. i za czyn ten na podstawie art. 86 § 1 kw w zw. z art. 9 § 1 kw wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 1.000 (tysiąc) złotych oraz na podstawie art. 86 § 3 kw orzekł wobec obwinionego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 (jeden) roku, na poczet którego zaliczył na podstawie art. 29 § 4 kw okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 14 kwietnia 2015 r. do dnia 31 lipca 2015 r.;

II.  zwolnił obwinionego z kosztów sądowych, wydatki przejmując na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od przedstawionego wyżej wyroku wniósł obrońca obwinionego, zaskarżając go w całości. Wyrokowi temu zarzucił rażącą niewspółmierność kary, a w szczególności środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów, polegającą na orzeczeniu wobec obwinionego P. Ł. zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres jednego roku w sytuacji, gdy obwiniony jest zawodowym kierowcą i stanowi to jego jedyne źródło utrzymania, a wymierzona mu grzywna w wysokości 1.000 zł stanowi wystarczającą dolegliwość, zwłaszcza wobec faktu zatrzymania mu prawa jazdy już od 14 kwietnia 2015 r.

Podnosząc powyższy zarzut obrońca obwinionego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez zaniechanie orzekania wobec P. Ł. środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych.

W toku rozprawy odwoławczej obrońca obwinionego poparł apelację i wnioski w niej zawarte.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Środek odwoławczy wniesiony przez obrońcę obwinionego okazał się o tyle skuteczny, że doprowadził do zamiany zaskarżonego wyroku w zakresie wskazanym w orzeczeniu Sądu Odwoławczego.

Mając na uwadze, iż w apelacja obrońcy obwinionego nie kwestionuje ustaleń faktycznych oraz winy P. Ł., należało uznać za niecelowe odnoszenie się do tych kwestii. Na potrzeby niniejszego uzasadnienia należałoby poprzestać na stwierdzeniu, iż Sąd I instancji w sposób wnikliwy i wszechstronny rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku rozprawy w sprawie o wykroczenie i na ich podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne. Wina P. Ł. została należycie wykazana w toku procesu, zaś ocena dowodów dokonana przez Sąd Rejonowy nie wykazuje błędów logicznych, nie była stronnicza, jak też nie przekracza swobodnej oceny dowodów.

Odnosząc się bezpośrednio do zarzutu rażącej surowości orzeczonego w wyroku Sądu I instancji środka karnego, stwierdzić należy, iż nie sposób zgodzić się z Sądem Rejonowym odnośnie wymiaru zastosowanego wobec obwinionego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Sąd Odwoławczy doszedł do przekonania, iż Sąd I instancji stosując wobec P. Ł. przedmiotowy środek karny w wymiarze 1 roku, nie uwzględnił w odpowiedni sposób wszystkich dyrektyw sądowego wymiaru kary zawartych w kodeksie wykroczeń, określonych w art. 33 kw, a odnoszących się także do wymiaru środków karnych.

Podkreślić przy tym należy, iż Sąd Rejonowy w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku słusznie wskazał na znaczny stopień winy P. Ł. w zakresie spowodowania zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Zachowanie P. Ł. cechowało się przede wszystkim agresywną, brawurową jazdą na długiej trasie, którym to obwiniony spowodował liczne zagrożenia w ruchu drogowym. P. Ł. nie miał żadnego szczególnego celu popełniając kolejne wykroczenia na trasie M.-S.. Jego zachowanie nie znajdowało także usprawiedliwienia. Nadto, po zatrzymaniu przez patrol Policji obwiniony przejawiał lekceważący stosunek nie tylko do funkcjonariuszy podejmujących czynności służbowe, ale również do popełnionych przez siebie wykroczeń. Reasumując, ocena stopnia winy, społecznej szkodliwości popełnionych wykroczeń, realności spowodowanych zagrożeń w ruchu drogowym, pobudek sprawcy oraz sposobu działania wypada wyjątkowo niekorzystnie dla obwinionego. W realiach niniejszej sprawy, mimo, że orzeczenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych było jedynie fakultatywne, brak było podstaw, aby odstąpić od jego wymierzenia. Sąd Odwoławczy w pełni podziela zatem stanowisko Sądu Rejonowego w zakresie orzeczenia tegoż środka karnego w stosunku do obwinionego P. Ł..

Zważyć jednak należy na okoliczności łagodzące, które zostały całkowicie pominięte przez Sąd I instancji przy wymiarze w/w środka karnego. Jak wynika z analizy akt przedmiotowej sprawy, obwiniony jest młodym, wkraczającym w dorosłe życie człowiekiem, zakłada rodzinę, nie był dotychczas karany, prowadzi także ustabilizowany tryb życia. Dotychczas zatrudniony był jako kierowca, wykonując pracę zarobkową jedynie w tym zawodzie, który stanowił jego jedyne źródło utrzymania. Wymierzona wobec niego kara grzywny i środek karny uczyni zadość w zakresie prewencji generalnej i indywidualnej. Podziała także powstrzymująco przed popełnieniem kolejnych wykroczeń, eliminując obwinionego na jakiś czas z grona kierowców i skłaniając go do przemyślenia swojego dotychczasowego zachowania. Z uwagi na wszelkie przytoczone powyżej okoliczności, zasadnym było obniżenie wymiaru środka karnego do 8 miesięcy i skorygowanie zaskarżonego wyroku w tym zakresie.

Środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, orzeczony w wymiarze 8 miesięcy, czyni zadość dyrektywom określonym w art. 33 kw, uwzględnia stronę przedmiotową i podmiotową popełnionych przez P. Ł. wykroczeń, a także właściwości i warunki osobiste obwinionego, będąc jednocześnie adekwatnym w stosunku do winy i społecznej szkodliwości popełnionych czynów.

W pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

Na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 624 § 1 kpk zwolniono obwinionego od opłaty i wydatków podstępowania odwoławczego, stwierdzając, że te ostatnie ponosi Skarb Państwa.

Z tych względów, Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.