Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 września 2015 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie :

Przewodniczący – Sędzia SO Tomasz Skowron

Protokolant Konrad Woźniak

po rozpoznaniu w dniu 25 września 2015 roku

sprawy R. K. ur. (...) w T.

s. Z., K. z domu E.

obwinionego z art. 86 § 1 kw

z powodu apelacji, wniesionych przez obwinionego i jego obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Lubaniu

z dnia 19 maja 2015 r. sygn. akt II W 50/15

1.  uchyla zaskarżony wyrok wobec obwinionego R. K. i na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 kpow w zw. z art. 45 § 1 kw postępowanie umarza,

2.  kosztami postępowania w sprawie obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt VIKa 408/15

UZASADNIENIE

R. K. został obwiniony o to, że w dniu 21 czerwca 2013r. około godz. 8.40 w J. kierując samochodem marki S. (...) o nr rej. (...) nie zachował należytej ostrożności i wykonując manewr skrętu w prawo z ul. (...) w ul. (...), wjechał częściowo na lewy pas jezdni na ul. (...) w wyniku czego zmusił prawidłowo jadącego z naprzeciwka kierującego samochodem marki S. (...) o nr rej. (...) do gwałtownego hamowania, czym stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. o czyn z art. 86 § 1 kw;

Sąd Rejonowy w Lubaniu wyrokiem z dnia 19 maja 2015r. w sprawie sygn. akt IIW

50/15:

I.  uznał obwinionego R. K. za winnego tego, że w dniu 21 czerwca 2013r. około godz. 8.40 w J. kierując samochodem marki S. (...) o nr rej. (...) nie zachował należytej ostrożności i wykonując manewr skrętu w prawo z ul. (...) w ul. (...) i omijania zaparkowanych częściowo na jego pasie ruchu pojazdów, wjechał częściowo na lewy pas jezdni na ul. (...), w wyniku czego zmusił wymijany i prawidłowo jadący z naprzeciwka samochód marki S. (...) o nr rej. (...) kierowany przez P. K. do gwałtownego hamowania, czym stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym tj. wykroczenia z art. 86 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw wymierzył mu karę grzywny w kwocie 300 (trzysta) złotych,

II.  na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpow zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane koszty niniejszego postępowania w kwocie 100 (stu) złotych zaś na podstawie art. 17 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych nie wymierzył mu opłaty.

Wyrok powyższy zaskarżył osobiście sporządzoną apelacją obwiniony oraz jego obrońca.

Obrońca obwinionego zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

-

obrazę przepisów postępowania, a mianowicie art. 366 § 1 kpk, art. 173 § 1, 3 i 4 kpk oraz § 3 i § 4 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 2 czerwca 2003r. w sprawie warunków technicznych przeprowadzenia okazania (Dz.U. Nr 104, poz. 981) w zw. z art. 39 § 2 kpw, polegającą na sprzecznym z ustawą okazaniu R. K. w celu rozpoznania świadkom B. K. i P. K., tj. w warunkach powodujących sugestię;

-

obrazę przepisów postępowania, a mianowicie art. 7 kpk w związku z art. 8 kpw polegającą na przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów z zeznań świadków P. K. i B. K., z okazania R. K. i wyjaśnień obwinionego, zarówno w zakresie wiedzy kryminalistycznej, wskazań doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania,

-

obrazę przepisów postępowania, a mianowicie art. 366 § 1 kpk, art. 193 § 1 kpk oraz art. 5 § 2 kpk w zw. z art. 8 kpw polegającą na oddaleniu i nieprzeprowadzeniu co do okoliczności zdarzenia drogowego dowodu z oznakowania i organizacji ruchu na ul. (...) oraz z opinii biegłego z zakresu techniki jazdy i rekonstrukcji zdarzeń drogowych, a następnie na rozstrzygnięciu wątpliwości wynikających z braku dowodów i śladów kryminalistycznych na niekorzyść obwinionego, co miało wpływ na dowolne ustalenie tego, że R. K. uczestniczył w zdarzeniu drogowym i kierował samochodem marki S. (...) w dniu 21 czerwca 2015r. oraz tego, że w zaistniałej sytuacji drogowej z udziałem kierującego P. K. nastąpiło stworzenie zagrożenia bezpieczeństwa drogowego przez kierującego samochodem S. (...), podczas gdy prawidłowa ocena zebranego w tej sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że R. K. nie uczestniczył w tym zdarzeniu, jak również brak jest podstaw do ustalenia, że niewykryty kierujący samochodem S. (...) stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Stawiając powyższe zarzuty obrońca obwinionego wniósł o:

1)  zmianę zaskarżonego wyroku i o uniewinnienie obwinionego,

2)  zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz obwinionego zwrotu kosztów ustanowienia obrońcy w sprawie według norm przepisanych, za I instancję w wysokości sześciokrotnej stawki minimalnej oraz w wysokości stawki minimalnej za II instancję.

Obwiniony w złożonej apelacji nie zgodził się z wyrokiem Sądu I instancji w zakresie

ukarania go za wykroczenie, którego nie popełnił. Wniósł uniewinnienie.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacje obwinionego i jego obrońcy są niezasadne. Sąd rejonowy bowiem przeprowadził postepowanie dowodowe w sposób wolny od wad. Nie dostrzegł sąd odwoławczy naruszenia przepisów postępowania wskazanych w apelacji obrońcy. W ocenie sądu okręgowego wskazywane przez obrońcę naruszenia reguł okazania sprawcy wykroczenia jeśli nawet wystąpiły nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Podobnie należy ocenić zarzut odnoszący się do nie przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego z zakresu techniki jazdy i rekonstrukcji zdarzeń drogowych. Słusznie sąd rejonowy uznał iż w niniejszej sprawie nie występuje potrzeba sięgania po ten dowód, a skarżący w wywiedzionej apelacji nie wykazał aby to stanowisko sądu było dotknięte błędem. W efekcie stwierdzić należy, że sąd rejonowy przeprowadził postępowanie w sposób zgodny z procedurą. Zebrane zaś w sprawie dowody poddał ocenie odpowiadającej kryteriom zawartym w przepisie art. 7 k.p.k., a w jej oparciu poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne. Apelacja obrońcy ( podobnie jak i osobista apelacja obwinionego ) w tym zakresie ma charakter czysto polemiczny. Jej autor nie wskazuje jakim kryteriom ocen wymienionym w treści przepisu art. 7 k.p.k. nie odpowiada ta dokonana przez sąd I instancji. Zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwolił sądowi meriti na dokonanie stanowczych ustaleń odnośnie sprawstwa obwinionego. W tej sytuacji zarzut nierozstrzygnięcia wątpliwości na niekorzyść obwinionego jest całkowicie niezasadny, gdyż przecież takowych sąd nie dostrzegł.

Art. 45§1 k.w. stanowi, iż karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok, a jeżeli w tym czasie wszczęto postępowanie karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od popełnienia czynu. R. K. postawiono zarzut popełnienia wykroczenia z art. 86§1 k.w. w dniu 21 czerwca 2013r. karalność tego wykroczenia upłynęła zatem w dniu 21 czerwca 2015r. stąd też wobec zaistnienia ujemnej przesłanki procesowej zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego w Lubaniu z dnia 19 maja 2015r., w którym uznano R. K. winnym popełnienia zarzucanego mu czynu należało uchylić, a postępowanie na podstawie art. 5 §1 pkt 4 k.p.o.w. umorzyć.

W związku z umorzeniem postepowania mając na uwadze treść przepisu art. 118§2 k.p.o.w. kosztami postępowania w sprawie należało obciążyć Skarb Państwa.