Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 września 2015 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Danuta Dadej - Więsyk

Protokolant p. o. prot. sądowego Katarzyna Sawicka

po rozpoznaniu w dniu 29 września 2015 roku w Lublinie

sprawy T. K. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o prawo do emerytury

na skutek odwołań T. K. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

z dnia 3 listopada 2014 roku znak (...)

z dnia 1 grudnia 2014 roku znak (...)

zmienia zaskarżone decyzje i ustala T. K. (1) prawo do emerytury począwszy od dnia (...)roku.

Sygn. akt VII U 2550/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 3 listopada 2014 roku, znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił T. K. (1) prawa do emerytury na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 roku, poz. 1440 ze zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U z 1983 roku, Nr 8, poz. 43 ze zm.), z uwagi na to, że na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca nie udowodnił co najmniej 15 - letniego okresu pracy w warunkach szczególnych, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy oraz jako członek otwartego funduszu emerytalnego nie złożył wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w tym funduszu, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. Zakład nie uwzględnił w stażu pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia ubezpieczonego w Przedsiębiorstwie (...) w B. od dnia 23 listopada 1981 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku z uwagi na rozbieżność stanowiska wykazanego w świadectwie pracy w szczególnych warunkach z dnia 1 lutego 2010 roku, tj. „mechanik napraw pojazdów samochodowych” ze stanowiskiem wymienionym w świadectwie pracy z dnia 1 lutego 2010 roku, tj. „mechanik – samochodowy” (decyzja – k. 8 akt ZUS).

W odwołaniu T. K. (1) wnosił o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie emerytury. Odnosząc się w uzasadnieniu odwołania do przyczyny wskazanej w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, a dotyczącej rozbieżności treści przedłożonych dokumentów w zakresie zajmowanego stanowiska pracy, odwołujący podniósł, że zaskarżona decyzja została wydana w oparciu o błędne świadectwo pracy, które zostało sporządzone i wydane skarżącemu przed jego interwencją u pracodawcy w sprawie błędnego określenia stanowiska pracy w tym świadectwie (odwołanie – k. 2 – 4 akt sądowych).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie podnosząc argumenty, które legły u podstaw zaskarżonej decyzji (odpowiedź na odwołanie – k. 14 a.s.).

W dniu 30 grudnia 2014 roku do organu rentowego wpłynęło kolejne odwołanie od decyzji z dnia 3 listopada 2014 roku (odwołanie – k. 28 – 30 a.s.), w odpowiedzi na które organ rentowy wnosił o jego oddalenie z przyczyn, które legły u podstaw zaskarżonej decyzji (odpowiedź na odwołanie – k. 31 – 31v. a.s.).

Decyzją z dnia 1 grudnia 2014 roku, znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. ponownie odmówił T. K. (1) prawa do emerytury, jako przyczynę wskazując nie udowodnienie na dzień 1 stycznia 1999 roku co najmniej 15 - letniego okresu pracy w warunkach szczególnych, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Organ rentowy podtrzymał argumentację co do nieuwzględnienia w stażu pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia ubezpieczonego w Przedsiębiorstwie (...) w B. od dnia 23 listopada 1981 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku z uzasadnienia decyzji z dnia 3 listopada 2014 roku (decyzja – k. 12 a.ZUS).

W odwołaniu T. K. (1) wnosił o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie emerytury argumentując jak w uzasadnieniu odwołania od decyzji z dnia 3 listopada 2014 roku (odwołanie – k. 37 – 39 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie podnosząc argumenty, które legły u podstaw zaskarżonej decyzji (odpowiedź na odwołanie – k. 41 a.s.).

Postanowieniem z dnia 11 marca 2015 roku Sąd Okręgowy zarządził połączenie sprawy o sygn. akt VII U 157/15, z odwołania od decyzji z dnia 1 grudnia 2014 roku ze sprawą o sygn. akt VII U 33/15, z odwołania od decyzji z dnia 3 listopada 2014 roku do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia na podstawie art. 219 k.p.c. (postanowienie – k. 44 a.s.). Następnie postanowieniem z dnia 20 kwietnia 2015 roku Sąd Okręgowy zarządził połączenie sprawy o sygn. akt VII U 33/15 ze sprawą o sygn. akt VII U 2550/14, z odwołania od decyzji z dnia 3 listopada 2014 roku do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia na podstawie art. 219 k.p.c. (postanowienie – k. 52 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

T. K. (1), urodzony (...), w dniu (...)roku złożył wniosek o emeryturę. Na podstawie przedłożonych dokumentów organ rentowy uznał za udowodniony na dzień 1 stycznia 1999 roku łączny okres podlegania ubezpieczeniom w wymiarze 29 lat, 2 miesięcy i 17 dni, w tym 28 lat, 11 miesięcy i 23 dni okresów składkowych oraz 2 miesięcy i 24 dni okresów nieskładkowych. Zakład nie uwzględnił w stażu pracy w szczególnych warunkach żadnego okresu zatrudnienia ubezpieczonego (okoliczności bezsporne).

Ubezpieczony ukończył (...) Szkołę (...) w K. i legitymuje się wykształceniem mechanicznym.

Z dniem 23 listopada 1981 roku T. K. (1) został zatrudniony w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Państwowej (...) w L. Oddziale w B. na podstawie umowy o pracę zwartej na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku mechanika napraw pojazdów samochodowych. Na zajmowanym stanowisku obowiązki wykonywał na hali o szerokości 16 metrów, a długości 50 metrów przy ul. (...), na której znajdowało się 8 kanałów wykorzystywanych między innymi do bieżącej naprawy autobusów, których w zakładzie było powyżej 100 sztuk. Świadczył pracę w brygadzie w skład której wchodzili mechanicy, elektryk samochodowy, spawacz i pracujący brygadzista zmianowy. W takiej brygadzie pracowało od 6 do 11 osób, w zależności od okresu działalności zakładu pracy. Praca była świadczona w systemie dwuzmianowym. Na jednej zmianie pracowała jedna brygada. Ta w której pracował skarżący w czasie zmiany zajmował 4 kanały. Ubezpieczony uczestniczył w przeprowadzanych w kanałach remontowych naprawach bieżących układów jezdnych, hamulcowych, pneumatycznych, chłodzenia, kierowniczych, wałów napędowych, sprzęgieł, mechanizmów różnicowych, skrzyń biegów autobusów. Do najbardziej uciążliwych należała naprawa resorów. Pracownicy brygady byli rozdzielani przez brygadzistę do pracy przy poszczególnych samochodach, a w kanale jednocześnie maksymalnie pracowało dwóch mechaników. W ramach wykonywanych napraw nie obowiązywał pomiędzy mechanikami samochodowymi podział na wykonywanie specjalistycznych prac, wszyscy robili to samo. Napraw elektrycznych dokonywał natomiast elektryk samochodowy. Poza kanałami natomiast ubezpieczony zajmował się rozmrażaniem układów pneumatycznych w okresie zimowym, rozblokowywaniem elementów układu hamulcowego, wymianą pasków klinowych oraz wykonywaniem drobnych napraw w ramach remontów zasadniczych przeprowadzanych w kanałach. Opisane czynności ubezpieczony wykonywał do dnia 31 grudnia 1998 roku.

Natomiast naprawami taboru ciężkiego zajmowali się pracownicy brygady towarowej, którzy pracowali na hali na której świadczyła pracę brygada skarżącego, wykorzystując pozostałe kanały remontowe. W sytuacji awarii samochodu na trasie pracownicy pogotowia technicznego zajmowali się ściągnięciem samochodu na bazę.

W okresie od dnia 1 września 1986 roku do dnia 10 maja 1988 roku ubezpieczony pełnił obowiązki pracującego brygadzisty Stacji Obsługi. Jako brygadzista zajmował się przydzieleniem pracy członkom brygady oraz nadzorem ich pracy. Poza tym wykonywał czynności mechanika samochodowego opisane powyżej z uwagi na brak ludzi do pracy.

W dniu 26 listopada 2014 roku wpłynęło do organu rentowego pismo zawierające wniosek ubezpieczonego jako członka otwartego funduszu emerytalnego o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku tego funduszu, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

(odpis świadectwa – k. 7 część A akt osobowych – k. 25 a.s.; umowa o pracę – k. 1; pismo ws. powierzenia i odwołania z obowiązków brygadzisty – k. 16, 18, 22 część B akt osobowych – k. 25 a.s.; oświadczenie – k. 10 a.ZUS; zeznania T. K. (2) – k. 58v. – 59, 83 a.s.; zeznania F. A. – k. 81v. – 82 a.s.; zeznania świadka A. W. – k. 82 – 82v. a.s.; zeznania świadka K. J. – k. 82v. a.s.)

Przystępując do oceny dowodów osobowych należy stwierdzić, że przesłuchany w sprawie świadek to osoba obca dla ubezpieczonego. Świadek F. A. pozostawał w zatrudnieniu w zakładzie zatrudniającym ubezpieczonego w okresie od dnia 26 września 1969 roku do lutego 2010 roku. Od lat 80 – tych do końca zatrudnienia pracował jako mechanik napraw pojazdów samochodowych, a także jako brygadzista pracujący, wykonując pracę na hali przy ul. (...), a od 1972 roku przy ul. (...). Od 1983 roku skarżący podlegał świadkowi jako pracującemu brygadziście do 2010 roku. Okoliczności te w ocenie Sądu Okręgowego pozwalają na przyjęcie wniosku, iż świadek posiada niezbędne wiadomości dotyczące charakteru i warunków wykonywanej przez ubezpieczonego pracy w okresie w którym miał jako bezpośredni przełożony skarżącego kontakt z nim. Zeznania świadka są logiczne i szczegółowo opisują zakres obowiązków ubezpieczonego oraz charakteryzują środowisko pracy w jakim były wykonywane. Nadto należy wskazać, że organ rentowy nie podniósł okoliczności, które mogłyby godzić w wiarygodność jego zeznań.

Powyższa ocena dotyczy również zeznań samego ubezpieczonego, skoro były one zgodne z wiarygodnymi zeznaniami świadka. Ubezpieczony wyczerpująco opisał zakres wykonywanych czynności. Brak jest jakichkolwiek przesłanek do kwestionowania jego zeznań, również w zakresie w jakim dotyczyły okresu objętego sporem, który nie pokrywał się z okresem wspólnej jego pracy ze świadkiem F. A.. W tym zakresie zasadniczo odpowiadały zeznania skarżącego treści dokumentów zawartych w aktach osobowych, co w ocenie Sądu, wskazuje również na ich wiarygodność co do warunków pracy i rzeczywistego zakresu obowiązków ubezpieczonego w okresie od dnia 23 listopada 1981 roku do 1983 roku. Również wobec jego zeznań organ rentowy nie podniósł okoliczności, które mogłyby godzić w ich wiarygodność.

Sąd nie znalazł natomiast podstaw do przyjęcia za podstawę ustaleń w sprawie zeznań świadków A. W. oraz K. J.. Ich treść wskazuje, że zasadniczo nie pracowali bezpośrednio z ubezpieczonym i nie mieli możliwości czynienia cechujących się stałością i długotrwałością spostrzeżeń na okoliczność zakresu obowiązków skarżącego w okresie objętym sporem. Sam fakt ogólnej wiedzy na temat charakteru pracy na stanowisku mechanika napraw pojazdów samochodowych świadka A. W. z uwagi na zatrudnienie w zakładzie pracy skarżącego oraz wiedza świadka K. J. w tym zakresie, wynikająca w jego przypadku z faktu zatrudnienia na stanowisku tożsamym stanowisku skarżącego, nie może w ocenie Sądu w żadnej mierze niejako zastępować jako źródła wiedzy świadków na okoliczność warunków pracy ubezpieczonego na zajmowanym stanowisku, bezpośrednio czynionych spostrzeżeń w tym zakresie.

Stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił również w oparciu o powołane dowody z dokumentów. Ich autentyczność w toku procesu nie była kwestionowana przez strony. Ich forma oraz treść nie wzbudziła ponadto wątpliwości co do ich autentyczności z urzędu, wobec czego zostały one uznane za wiarygodne w całości i jako takie stanowiły pełnowartościowe źródło informacji o okolicznościach faktycznych w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołania T. K. (1) są zasadne i jako takie zasługują na uwzględnienie.

Do okoliczności spornej w rozpoznawanej sprawie, biorąc pod uwagę treść zaskarżonych decyzji oraz odwołań należy możliwość zakwalifikowania okresu zatrudnienia ubezpieczonego w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Państwowej (...) w L. Oddziale w B. od dnia 23 listopada 1981 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku, w wymiarze 17 lat, 1 miesiąca i 9 dni, w związku z nieuznaniem przez organ rentowy żadnego okresu zatrudnienia ubezpieczonego jako pracy wykonywanej w szczególnych warunkach, celem ustalenia czy legitymuje się on 15 – letnim okresem tak kwalifikowanej pracy.

Zgodnie z art. 24 ust. 1b pkt 20 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 748) – zwanej dalej ustawą emerytalną, ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego, wynoszącego dla mężczyzn urodzonych po dniu 30 września 1953 roku co najmniej 67. Ubezpieczony nie ukończył wyżej wymienionego wieku, zatem nie spełnia warunków niezbędnych do ustalenia mu prawa do emerytury w oparciu o powołany przepis.

Natomiast w myśl art. 46 w związku z art. 32 ustawy emerytalnej ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku, a przed dniem 1 stycznia 1969 roku będącym pracownikami zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przysługuje emerytura w wieku niższym niż wskazany, jeżeli nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego i warunki do uzyskania emerytury określone w tych przepisach spełnią do dnia 31 grudnia 2008 roku. Przy czym wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których wymienionym osobom przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Według § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) – zwanego w dalszej części rozporządzeniem Rady Ministrów, pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn oraz ma wymagany okres zatrudnienia, w tym, co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. T. K. (1) do dnia 31 grudnia 2008 roku nie osiągnął wymaganego przez cytowany przepis wieku emerytalnego 60 lat.

Jednakże zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy emerytalnej, mężczyznom urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat oraz okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat. Emerytura przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Przepis art. 32 ust. 2 ustawy emerytalnej stanowi, że za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których osobom wymienionym w ust. 2 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych (art. 32 ust. 4 ustawy).

Zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Według § 3 rozporządzenia Rady Ministrów okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudnienia", uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia.

Natomiast § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów stanowi, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym, co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Jednocześnie § 1 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów stanowi, że właściwi ministrowie, kierownicy urzędów centralnych oraz centralne związki spółdzielcze w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych ustalają w podległych i nadzorowanych zakładach pracy stanowiska pracy, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazach A i B.

Sumując powyższe, aby nabyć prawo do emerytury T. K. (1) musiał spełnić łącznie następujące przesłanki:

1)  osiągnąć obniżony do 60 lat wiek emerytalny;

2)  nie przystąpić do otwartego funduszu emerytalnego;

3)  na dzień i stycznia 1999 roku udowodnić:

a)  co najmniej 15 - letni okres wykonywania prac w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze oraz

b)  staż pracy w wymiarze co najmniej 25 lat.

Bezspornym jest, że ubezpieczony w dniu wydania zaskarżonych decyzji ukończył wymagane 60 lat oraz na dzień 1 stycznia 1999 roku legitymuje się 25 - letnim stażem pracy.

W toku niniejszego postępowania ustalono również, że pod wydaniu zaskarżonej decyzji z dnia 3 listopada 2014 roku, w dniu 26 listopada 2014 roku, ubezpieczony złożył jako członek otwartego funduszu emerytalnego wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku tego funduszu, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. Tym samym spełnił kolejną z wymaganych przesłanek do ustalenia prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych.

Przechodząc do oceny, czy ubezpieczony spełnia warunek legitymowania się co najmniej 15 – letnim stażem pracy w warunkach szczególnych należy wskazać, że skarżący występując do organu rentowego o przyznanie świadczenia emerytalnego przedłożył na okoliczność wykonywania prac w szczególnych warunkach w okresie objętym sporem świadectwo wykonywania prac w takich warunkach, które zostało zakwestionowane przez organ rentowy z przyczyn występującej, w ocenie Zakładu, rozbieżności w treści tego dokumentu z treścią świadectwa pracy w zakresie informacji dotyczących zajmowanego przez skarżącego w okresie zatrudnienia stanowiska pracy. W ocenie Sądu Okręgowego podniesiona przez Zakład okoliczność, zwłaszcza, że sprowadza się do rozbieżności co do sposobu sformułowania nazwy stanowiska pracy, nie zaś określenia go w sposób wskazujący na świadczenie pracy na zupełnie rożnych stanowiskach, w żadnej mierze nie może dyskwalifikować możliwości ubezpieczonego ubiegania się o przedmiotowe świadczenie. Należy mieć bowiem na uwadze, że wystawienie wskazanego dokumentu w sposób odmienny w treści co do pozostałych dokumentów nie stanowi wystraczającej podstawy do przyjęcia, że pracownik nie wykonywał pracy w takich warunkach. Obowiązek sporządzenia nieobciążonej wadami dokumentacji w tym zakresie obciąża pracodawcę, w związku z czym wyciąganie wobec pracownika jakichkolwiek negatywnych konsekwencji braku jej sporządzenia bądź jej wadliwości, byłoby dla niego nazbyt krzywdzące. Należy mieć na uwadze fakt, że w postępowaniu sądowym nie znajdują zastosowania ograniczenia w zakresie dopuszczalnych źródeł dowodowych, ustanowione na potrzeby postępowania przed Zakładem, a wynikających z rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno – rentowe (Dz. U. z 2011 roku, Nr 237, poz. 1412). Zasadniczym bowiem celem postępowania sądowego jest rozstrzygnięcie sprawy po dostatecznym, wszechstronnym wyjaśnieniu jej okoliczności spornych. Ułatwia to art. 473 k.p.c., który wprost stanowi, iż w postępowaniu przed sądem w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i przesłuchania stron.

Powyższe oznacza, że każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które Sąd uzna za pożądane, a ich dopuszczenie za celowe (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 r., sygn. III UZP 6/84; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 r., sygn. III UZP 48/84wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 r., sygn. II UKN 186/97; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 29 stycznia 2013 r., sygn. III AUa 808/12). Z przedstawionym poglądem i wynikającymi z niego wnioskami Sąd Okręgowy w pełni się zgadza.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe, w którym Sąd oparł się na dokumentach znajdujących się w aktach Zakładu, aktach osobowych ubezpieczonego oraz aktach sprawy, jego zeznaniach złożonych w trybie art. 299 k.p.c. oraz zeznaniach świadka, pozwoliło ustalić w sposób pewny, że ubezpieczony wykonywała stale i w pełnym wymiarze czasu pracę w warunkach szczególnych w okresie zatrudnienia w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Państwowej (...) w L. Oddziale w B. od dnia 23 listopada 1981 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku, w wymiarze 17 lat, 1 miesiąca i 9 dni.

Z poczynionych ustaleń wynika, że ubezpieczony uczestniczył w przeprowadzanych w kanałach remontowych naprawach bieżących układów jezdnych, hamulcowych, pneumatycznych, chłodzenia, kierowniczych, wałów napędowych, sprzęgieł, mechanizmów różnicowych, skrzyń biegów autobusów. Natomiast poza kanałami ubezpieczony zajmował się rozmrażaniem układów pneumatycznych w okresie zimowym, rozblokowywaniem elementów układu hamulcowego, wymianą pasków klinowych oraz wykonywaniem drobnych napraw w ramach remontów zasadniczych przeprowadzanych w kanałach. Opisane czynności, wykonywane przez ubezpieczonego w okresach objętych sporem, odpowiadają rodzajowi pracy opisanemu w wykazie A, Dziale XIV „Prace różne”, poz. 16 „Prace wykonywane w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych”, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów.

Dokonując wskazanej oceny prawnej charakteru prawnego pracy ubezpieczonego w spornym okresie Sąd miał na uwadze, iż w ubocznym zakresie skarżący w okresie objętym sporem wykonywał również naprawy autobusów poza kanałem. Zdaniem Sądu okoliczność tak nie mogła mieć wyłączającego znaczenia dla zaliczenia okresu zatrudnienia skarżącego do stażu pracy w warunkach szczególnych. Jak bowiem wynika z poglądów wypracowanych w orzecznictwie przy dokonywaniu oceny charakteru prawnego okresu pracy uwzględnienie takiego okresu powinno nastąpić po ustaleniu rzeczywistego zakresu obowiązków oraz wykonywania bezpośrednio i stale szkodliwego zatrudnienia, tyle że ocena prawna tych ustaleń powinna być racjonalna, bez stosowania "aptekarskiej" miary lub "stopera w ręku" (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 21 sierpnia 2013 roku, sygn. akt III AUa 1769/12). Sąd orzekający wskazany pogląd w pełni podziela.

Sąd uznał za zasadne uwzględnienie we wskazanym stażu również okres od dnia 1 września 1986 roku do dnia 10 maja 1988 w wymiarze 1 roku, 8 miesięcy i 10 dni, w którym ubezpieczony wykonywał również obowiązki brygadzisty pracującego. Takie stanowisko w pełni uzasadniają poczynione ustalenia z których wynika, że do obowiązków skarżącego z tym stanowiskiem związanych, należało rozdzielenie pracy między pracowników i zasadniczy nadzór na ich pracą. Równocześnie jednak po rozdzieleniu pracy ubezpieczony wykonywał czynności związane naprawą bieżącą autobusów w kanałach.

Biorąc pod uwagę ustalony w niniejszym postępowaniu wymiar stażu pracy w warunkach szczególnych, wynoszący 17 lat, 1 miesiąca i 9 dni, że skarżący legitymuje się ogólnym stażem pracy wynoszącym ponad 25 lat, ukończył 60 lat życia oraz że jako członek otwartego funduszu emerytalnego złożył w dniu(...)roku wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku tego funduszu, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa, należało uznać, że ubezpieczony spełnia wszystkie warunki do ustalenia mu prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych od dnia (...) tj. od dnia złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku otwartego funduszu, stosownie do art. 100 ustawy emerytalnej. W tym bowiem dniu spełnił wszystkie warunki do ustalenia prawa do emerytury.

Z tych względów Sąd zmienił zaskarżone decyzje i na mocy wyżej wskazanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.