Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 08 października 2015 r.

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Dariusz Gąsowski

Protokolant – Katarzyna Grecka

przy udziale oskarżyciela publicznego – bez udziału

po rozpoznaniu w dniu 08.10.2015 r. sprawy:

E. G.

obwinionej o czyn z art. 97 k.w. w zw. z art. 39 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

z powodu apelacji obwinionej od wyroku Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim Zamiejscowego VIII Wydziału Karnego z siedzibą w Siemiatyczach z dnia 03.06.2015 r. [sygn. akt VIII W 135/15]:

I.  Zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy.

II.  Zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa za postępowanie odwoławcze opłatę oraz zwrot zryczałtowanych wydatków - odpowiednio - w kwotach 30 [trzydziestu] i 50 [pięćdziesięciu] złotych.

UZASADNIENIE

E. G. została obwiniona o to, że w dniu 19 marca 2015 roku około godziny 17:55 w (...) na ul. (...) kierując samochodem osobowym (...) nr rej. (...) nie korzystała z pasów bezpieczeństwa tj. o wykroczenie z art. 97 k.w. w zw. z art. 39 ust. 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o Ruchu Drogowym.

Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim wyrokiem z dnia 03.06.2015 r. w sprawie sygn. akt VIII W 135/15 obwinioną E. G. uznał za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to na mocy art. 97 k.w. skazał ją na karę grzywny w wysokości 50 złotych. Odstąpił od obciążania kosztami sądowymi, przejmując je na rzecz Skarbu Państwa.

Od przedmiotowego wyroku apelację wywiodła obwiniona E. G., która rezygnując z formułowania zarzutów procesowych zażądała ponownego rozpoznanie sprawy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionej nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie wskazać należy, że jakkolwiek skarżąca nie wypowiedziała w treści środka odwoławczego konkretnych zarzutów procesowych, to jednak z uzasadnienia wniesionej przez nią apelacji oraz żądania ponownego rozpoznania sprawy wynika, iż kwestionuje ona ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy.

Jednakowoż przeprowadzona w przedmiotowej sprawie kontrola instancyjna nie ujawniła w procedowaniu Sądu I instancji jakichkolwiek błędów w zakresie ustaleń faktycznych. W ocenie tej, co warte osobnego podkreślenia, niczego nie zmienia poszerzony w toku rozprawy odwoławczej materiał dowodowy. Innymi słowy, wbrew intencjom apelującej, informacje pochodzące od osób towarzyszących w podróży E. G., okazały się być dalece niewystarczającą przeciwwagą dla tych dowodów, które przesądzały o słuszności stawianego jej zarzutu procesowego. Tym niemniej warto zaznaczyć, że jak wielokrotnie wskazywał Sąd Najwyższy [ m.in. wyrok z 24 marca 1975 r., II KR 355/74, OSNPG 1975 r., Nr 9, poz. 84] możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu, nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez sąd wadliwej oceny dowodów. Zwłaszcza wówczas, gdy tak jak w niniejszej sprawie, Sąd Rejonowy w pisemnych motywach wyroku szczegółowo uzasadnił swoje stanowisko, wskazując przy tym fakty, jakie uznał za udowodnione lub nie udowodnione, na jakich oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, a po drugie, sądowa ocena dowodów nie wykazuje błędów natury faktycznej [ niezgodności z treścią dowodu, pominięcia pewnych dowodów] lub logicznej [ błędów rozumowania i wnioskowania] oraz nie jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy.

W tym miejscu stwierdzić należy, że Sąd Rejonowy oparł swoje ustalenia na całkowicie spójnym i jednoznacznym w swej wymowie materiale dowodowym, w tym protokołach przesłuchania uczestniczących w zajściu funkcjonariuszy policji S. S. i W. K., sporządzonej przez nich notatce urzędowej ale też przede wszystkim nagraniu z wideo rejestratora zamontowanego w radiowozie [k.7].

Należy zatem bardzo wyraźnie podkreślić, że odpowiednio wnikliwa analiza zapisu rzeczonego nagrania daje wszelkie podstawy do przyjęcia, iż E. G., wbrew temu o czym starała się przekonywać w swoich wyjaśnieniach, jak również na przekór zapewnieniom słuchanych w postępowaniu odwoławczym małoletnich świadków, w trakcie odbywanej w dniu 19.03.2015 r. podróży nie korzystała z pasów bezpieczeństwa. Nie można zatem nie zgodzić się z Sądem meriti kiedy argumentuje, że ewidentnie korespondujące ze sobą informacje wynikające z zeznań policjantów [te nie wykazują żadnych istotnych mankamentów] oraz obrazu wideo rejestratora, są decydujące dla ustalenia naruszenia przez obwinioną art. 39 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Jak zostało to zasygnalizowane powyżej, w ocenie tej nie są w stanie niczego zmienić przeciwstawne w tym względzie zapewnienia gimnazjalistów - D. D. i M. G.. Obie te relacje Sąd Okręgowy postrzega jako podyktowane chęcią wpasowania się w linię obrony obwinionej, co bardzo wyraźnie widać zwłaszcza na przykładzie zeznań drugiego ze świadków, kiedy starał się relacjonować przebieg kontroli drogowej, w tym w szczególności rozmowę jego matki z funkcjonariuszem policji.

Reasumując zatem jeszcze raz warto podkreślić, że przeprowadzona kontrola instancyjna nie wykazał żadnych nieprawidłowości w rozumowaniu Sądu Rejonowego, a w szczególności takich, które mogłyby skutkować potrzebą dokonania zmiany wyroku i uniewinnieniem E. G.. Informacje, którymi organ ten dysponował okazały się być w pełni wystarczające do oceny kwestii słuszności postawionego obwinionej zarzutu, a wyrok jaki zapadł w niniejszej sprawie postrzegać należy jako całkowicie prawidłowy.

Opowiadając się zatem za trafnością rozstrzygnięcia co do winy obwinionej, Sąd Okręgowy w pełni aprobuje również stanowisko Sądu Rejonowego dotyczące rodzaju i rozmiaru wymierzonej jej kary. Podjęta w tym względzie decyzja, w sposób właściwy uwzględnia zarówno charakter i okoliczności czynu, jak również właściwości i warunki osobiste sprawcy.

Mając zatem na względzie całokształt przywołanych powyżej względów, nie stwierdzając też uchybień, które winny być wzięte pod rozwagę z urzędu, orzeczono o utrzymaniu zaskarżonego wyroku w mocy.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono – w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu – na mocy art. 119 k.p.w. w zw. z art. 636 § 1 k.p.k., w tym o wysokości zryczałtowanych wydatków w sprawach o wykroczenia za postępowanie przed sądem drugiej instancji na mocy § 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.10.2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia [Dz. U. Nr 118 , poz. 1269], zaś o opłacie na mocy art. 119 k.p.w. w zw. z art. 617 k.p.k. w zw. z art. 21 pkt 2 w zw. z art. 8 w zw. z art. 3 ust. 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych [Dz. U. Nr 27, poz. 152 z późn. zm].