Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 lipca 2015 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu – Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Grzegorz Karaś

Protokolant: Błażej Łój

po rozpoznaniu w dniu 13 lipca 2015 r. we Wrocławiu na rozprawie

sprawy z powództwa: M. T.

przeciwko: Skarbowi Państwa Wojewodzie (...)

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda 100.000 zł (sto tysięcy złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 15.08.2013 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  znosi wzajemnie koszty procesu między stronami;

IV.  niepokrytymi kosztami sądowymi i wydatkami obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym 4 czerwca 2013 roku powód M. T. domagał się zasądzenia od pozwanego Skarbu Państwa Wojewody (...) kwoty 200.000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami oraz zasądzenia kosztów procesu

Na uzasadnienie swojego żądania powód podał, że wyrokiem z dnia 29 stycznia 2004 r. (sygn. akt I C 1682/01) Sąd Okręgowy w Świdnicy zasądził od pozwanego Skarbu Państwa Wojewody (...) we W. na rzecz powoda 10.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 30 listopada 2001 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za zakażenie powoda wirusem HCV. Sąd ustalił ponadto odpowiedzialność pozwanego w przyszłości. Stan zdrowia powoda na przestrzeni kilkunastu lat od chwili zakażenia wirusem HCV uległ diametralnemu pogorszeniu. Powód powziął wiadomość o trwałych skutkach zdrowotnych zakażenia. Na podstawie badania biopsji wątroby, stwierdzono iż wątroba powoda uległa trwałemu uszkodzeniu. Mając na względzie stan zdrowia powoda, wpływ schorzenia na jakie cierpi na jakość życia, a w tym na konieczność stosowania diety, powstrzymywania się od stosowania używek, konieczność poddawania się ciągłej farmakoterapii, jak również psychologiczny aspekt następstw zakażenia wirusem HCV ( tj. marskości wątroby ) i jego oczywisty depresyjny wpływ na stan powoda, żądana kwota nie jest kwotą wygórowaną.

Powód podał, że musi żyć ze świadomością , iż stan jego zdrowia może ulec dalszemu pogorszeniu w każdej chwili, co doprowadzić musiałoby do wiadomych mu konsekwencji. Choroba na, którą cierpi powód jest chorobą długotrwałą i przewlekłą, chory natomiast musi skonfrontować się ze świadomością, iż jej leczenie nigdy nie będzie w pełni skuteczne. Towarzyszące temu emocje nie mogą być przeliczane wprost na kwotę pieniężna w postaci zadośćuczynienia, jednak ta powinna być na tyle wysoka aby rekompensowała powodowi rozmiar negatywnych przeżyć związanych z chorobą.

Według powoda żądana kwota nie odbiega od kwot zasądzanych na rzecz poszkodowanych w tego typu stanach faktycznych, a w ocenie powoda odpowiada warunkom zawartym w art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. Powód podniósł, że strona pozwana została bezskutecznie wezwana do dobrowolnej zapłaty na rzecz powoda w terminie do 28.05.2013 r. jak również do ewentualnego przedstawienia propozycji ugodowych w tym terminie.

W odpowiedzi na pozew pozwany Skarb Państwa-Wojewoda (...) wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwany podał, że pozew powoda jest określony jako żądanie zapłaty zadośćuczynienia i odszkodowania, jednakże nie określił on jakiej kwoty żąda tytułem odszkodowania a jakiej tytułem zadośćuczynienia. Jeżeli powód rzeczywiście żąda zapłaty odszkodowania, to w tej sytuacji, ciąży na nim obowiązek wykazania istnienia szkody, jej wysokości, jak i pozostałych przesłanek odpowiedzialno-odszkodowawczej. Również ciężar udowodnienia istnienia związku przyczynowego spoczywa na poszkodowanym, tak samo jak obowiązek udowodnienia powstania szkody i krzywdy. Powód poprzestał natomiast jedynie na ogólnym wskazaniu, że w 2011 r. miało dojść do pogorszenia stanu jego zdrowia tj. wystąpienia marskości wątroby na skutek rozwoju przewlekłego zakażenia HCV.

Pozwany wskazał, że jeżeli zadośćuczynienie w kwocie 10.000 zł na rzecz powoda zostało już zasądzone, jak wskazał powód wyrokiem Sądu Okręgowego w Świdnicy w sprawie I C 1682/01, to należy wziąć pod uwagę, że zadośćuczynienie takie polega na przyznaniu poszkodowanemu odpowiedniej sumy pieniężnej mającej zrekompensować mu szkodę niemajątkową wyrażającą się krzywdą w postaci doznanych cierpień i ujemnych przeżyć psychicznych. Pozwany podkreślił, że sąd orzekający zasądzając zadośćuczynienie bierze pod uwagę wszystkie okoliczności sprawy - także ewentualne przyszłe negatywne przeżycia pokrzywdzonego. Przepisy dotyczące zadośćuczynienia zawierają mechanizm pozwalający na uwzględnienie wszystkich uszczerbków obecnych i przyszłych, zatem wyrok zasądzający zadośćuczynienie wyklucza wystąpienie z nowym powództwem.

Pozwany wskazał, że prawomocne zasądzenie zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę doznaną w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia wyłącza - mimo pogorszenia się stanu zdrowia poszkodowanego - przyznanie mu dalszego zadośćuczynienia poza już zasądzonym w związku z podstawą poprzedniego sporu. Ewentualne powtórne zasądzenie zadośćuczynienia od ujawnienia się nowej krzywdy, której nic można było przewidzieć w ramach podstawy poprzedniego sporu. Zadośćuczynienie za krzywdę jest świadczeniem przyznawanym jednorazowo. Ma ono charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę za całą krzywdę wyrządzoną poszkodowali czynem niedozwolonym, za wszystkie jego cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno te, które już doznał, jak i te, które w związku z doznanym uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia wystąpią u niego w przyszłości, jako możliwe do przewidzenia następstwa czynu niedozwolonego.

W ocenie pozwanego powód na obecnym etapie nie wykazał ujawnienia się nowej krzywdy. Należy zaznaczyć, jak wynika z dołączonej do pozwu kserokopii wyroku, że w pkt III wyroku i stycznia 2004 r. Sąd Okręgowy w Świdnicy oddalił powództwo w pozostałej części. Naprawienie szkody niemajątkowej w drodze zadośćuczynienia pieniężnego przy tym bowiem charakter wyjątkowy, a zasada pełnej kompensacji szkody nie wymaga przyznania zadośćuczynienia w każdym wypadku wystąpienia krzywdy.

Z ostrożności procesowej pozwany wskazał także, że kwota 200.000 zł wykracza poza zakres aktualnych warunków majątkowych społeczeństwa. Ponadto, zgodnie z brzmieniem art. 445 § 1 k.c. zadośćuczynienie przyznawane jest za doznaną krzywdę i przy jej ustalaniu nie bierze się pod uwagę cierpień, które mogą wystąpić w przyszłości. Odpowiedniość kwoty zadośćuczynienia o której stanowi art. 445 § 1 k.c. ma służyć złagodzeniu doznanej krzywdy, a jednocześnie nic być źródłem wzbogacenia. W niniejszej sprawie określona przez powoda wysokość zadośćuczynienia została określone całkowicie dowolnie a kryteria jej ustalenia abstrahują od przytoczonych w pozwie okoliczności, co czyni żądanie zapłaty pozbawionym uzasadnienia.

Pozwany podniósł także zarzut przedawnienia roszczenia powoda za okres trzech lat przed wystąpieniem z niniejszym powództwem, z uwagi na upływ terminu od potencjalnego zdarzenia wyrządzającego szkodę. Zdarzenie, z którym strona wiąże roszczenie miało miejsce przed 2001 r. W pozwie strona powodowa twierdzi wprawdzie, że trwałe skutki zakażenia wirusem HCV wystąpiły w 2011 r. i w dopiero tym roku powód miał się o nich dowiedzieć. Jednakże to, że u powoda wystąpiła kolejna szkoda w postaci powiększenia uszczerbku na zdrowiu powoda będącego wynikiem zakażenia HCV w 2011 r. i to że powód w 2011 r. dowiedział się o niej winno być wykazane przez stronę powodową. W ocenie pozwanego zgodnie z art. 442 k.c. wiąże rozpoczęcie biegu przedawnienia z powzięciem przez poszkodowanego wiadomości o szkodzie i osobie zobowiązanej do jej naprawienia, a nie o zakresie szkody, czy o trwałości jej następstw.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powód M. T.od 1998 roku objęty jest opieka lekarską z powodu zakażenia wirusem typu C zapalenia wątroby (HCV). Do zakażenia wirusem HCV doszło na skutek leczenia uzębienia w (...)w W.. Wyrokiem z dnia 29 stycznia 2004 roku Sąd Okręgowy w Świdnicy zasądził od pozwanego Skarbu Państwa – Wojewody (...)na rzecz powoda kwotę 10.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 30 listopada 2001 roku do dnia zapłaty oraz ustalił, ze pozwany będzie odpowiedzialny w przyszłości za skutki zarażenia powoda wirusem HCV.

Stan zdrowia powoda po wydaniu wyroku zasadniczo się zmienił. Powód stał się nerwowy, nadpobudliwy. Nie można się z nim porozumieć. Powód choruje na miażdżycę, nadciśnienie, cukrzycę. Choroby te pojawiły się po zakażeniu. Do 2003 roku był obserwowany w Poradni Hepatologicznej a następnie leczył się u lekarza podstawowej opieki zdrowotnej. Powód był leczony lekami a. i r..

dowód :

1.  zeznania świadka K. T. elektroniczny protokół przesłuchania z dnia 21.11.2013r. godz. 00:07:46-00:09:11, k. 179,

2.  przesłuchanie powoda elektroniczny protokół przesłuchania z dnia 21.11.2013r. godz.00:17:43-00:18:49, k. 179, oraz z dnia 22.09.2014r. godz. 00:04:50-00:08:06 k. 325,

3.  akta sprawy I C 1682/01 Sądu Okręgowego w Świdnicy.

W 2007 roku podczas hospitalizacji w oddziale wewnętrznym (...) Szpitala im. (...)w W.w dniach od 30 października do 5 listopada u powoda rozpoznano cukrzycę typu II.

dowód :

1.  dokumentacja medyczna powoda k. 76-87,

2.  historia choroby k. 125-139 a.s.

W dniach od 14 listopada do 16 listopada 2011 roku powód był diagnozowany hepatologicznie w oddziale chorób zakaźnych (...) Szpitala im. (...) w W.. W wykonanych wówczas badaniach molekularnych wykryto wiremię i określono genotyp HCV-1b Ustalono rozpoznanie aktywnej dokonanej marskości wątroby na tle przewlekłego zapalenia z towarzyszącym umiarkowanego stopnia stłuczeniem.

dowód:

1.  karta informacyjna z leczenia szpitalnego k.-11-12,

2.  historia choroby k. 91-124.

W okresie od 19 lutego do 22 lutego 2013 r. powód był hospitalizowany w Szpitalu im. (...) w W., gdzie rozpoznano u powoda cukrzycę typu II insulinozależną powikłaną hipergilkemią, polineuropatię cukrzycową, przewlekłe WZW typu C, trombocytopenię, nadciśnienie tętnicze, stan po wszczepieniu endoprotezy stawu biodrowego, dyskopatię L4/L5, miażdżycę tętnic kończyn dolnych, chromanie przystankowe.

dowód : historia choroby k.140-169.

Zakażenie HCV spowodowało u powoda pozapalną przebudowę marską wątroby. Jest to proces nieodwracalny, który w przypadku skrajnej niewydolności narządu wymaga leczenia naprawczego czyli przeszczepienia wątroby. Poniesiony przez powoda dotychczasowy długotrwały uszczerbek na zdrowiu. Zgodnie z oceną procentową stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu pkt.199 załącznika nr 1 do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. wynosi 50%. Rokowania powoda na przyszłość są niekorzystne. Niezależnie od wyniku leczenia przyczynowego przebudowa marska dokonała się i manifestacja kliniczna niewydolności narządu będzie wskazaniem do leczenia transplantacyjnego. Rozpoznawane u powoda inne choroby nie są powiązane przyczynowo z zakażeniem HCV.

Powód w 2013 r. był leczony standardową terapią ((...)) w ramach NFZ. Genotyp 1 b HCV jest uznawany za najmniej wrażliwy na standardowe leczenie z i.. Z tego powodu kuracja jest najdłuższa (48 tygodni) a skuteczność jest niezadawalająca i wynosi około 50%. Do tej pory terapia trójlekowa nie była refundowana przez NFZ. Powód powinien zostać zakwalifikowany do transplantacji wątroby. Kwalifikacja do leczenia transplantacyjnego wątroby jest długotrwałą i żmudną procedurą. Po wypełnieniu wszystkich jej punktów i spełnieniu kryteriów chory jest umieszczany na liście oczekujących na przeszczep. Choroby psychiczne mogą być przeciwwskazaniem. Po zakwalifikowaniu, czas oczekiwania na zabieg transplantacyjny od zmarłego to około 4-6 miesięcy.

Gdyby powód w 2003 roku miał biopsję wątroby pozwoliło by to stwierdzić przewlekłe zapalenie wątroby ale nie marskość, bo wówczas marskości jeszcze nie występowała. W przypadku powoda, ze względu na utajony przebieg zapalenia wątroby typu C i niską skuteczność leczenia, które było dostępne w roku 2003 choroba rozwinęła się do zaawansowanego stadium. Związek przyczynowo -skutkowy pomiędzy brakiem biopsji wątroby a szybką progresją choroby nie występuje. Choroba ta postępuje niezależnie od diagnostyki. Wczesne podjęcie prawidłowego leczenia może nie mieć wpływu na przebieg choroby ponieważ nie było do ubiegłego roku skutecznego leczenia, a w przypadku powoda nawet zastosowanie wcześniejszego leczenia przyczynowego mogło by się nie zakończyć powodzeniem tym bardziej, że powód jest zakażony genotypem wirusa 1B, który jest najmniej wrażliwy na leczenie i., skuteczność jest rzędu 40-50%.

dowód:

1.  opinia biegłego z zakresu chorób zakaźnych, hepatologii i epidemiologii szpitalnej biegłego A. K. z 28.04.2014r. k. 261-262,

2.  opinia uzupełniająca z 29.07.2014r. k. 309.

3.  ustna opinia uzupełniająca z 12.03.2015r. k. 397-398.

Bezpośrednio po uzyskaniu informacji o zakażeniu wirusem HCV powód nie odczuwał dolegliwości somatycznych. Pojawił się natomiast dyskomfort psychiczny, uporczywe myśli na temat choroby, bezsenność, poczucie krzywdy, obawa przed sprostaniem leczeniu. Objawy te samoistnie ustąpiły. Do pogorszenia funkcjonowania, destabilizacji psychicznej dochodziło w okresach, w których powód poddawał się badaniom diagnostycznym i hospitalizacji. W wywiadzie pielęgniarskim przy przyjęciu do (...)Szpitala im. (...) w W.odnotowano, że powód odczuwał lęk przed hospitalizacją, badaniami specjalistycznymi. Obecnie powód skarży się na drażliwość, wybuchowość, niestabilność emocjonalną, wypadnięcie funkcji seksualnych. Wybuchy złości powodują zniechęcanie do siebie osób z najbliższego otoczenia. Duży wpływ na stan psychiczny powoda mają również nakładające się dolegliwości bólowe ze strony układu ruchu, ograniczenia wynikające z konieczności używania kul i obecność chorób somatycznych powodujące wprowadzenie wielu zmian życiowych, poddanie się pewnym ograniczeniom niezależnym od woli powoda. Powód nadal żyje w poczuciu ciągłego napięcia, niepewności. Świadomość istnienia kolejnych etapów w przebiegu choroby jest silnym czynnikiem pogarszającym funkcjonowanie pacjenta.

Rokowanie co do ustąpienia objawów niepomyślne. Charakter zmian rozwijających się na podłożu uszkodzonego mózg ma tendencję do pogłębiania się. Natomiast stwierdzona u powoda dysfunkcja ośrodkowego układu nerwowego nie jest możliwa do wyleczenia. Ewentualne leczenie farmakologiczne miałoby jedynie na celu złagodzenie już istniejących zaburzeń, poprawę komfortu życia. Podjęcie leczenia wymaga dużej ostrożności, kontroli funkcji wątroby.

Rozwinięta u powoda marskość wątroby oraz brak możliwości odtruwania organizmu ma wpływ na układ nerwowy. Zmiany osobowości są trwałe. Jednakże efekty leczenia psychiatrycznego doprowadziłyby jedynie do polepszenia komfortu życia powoda, ale nie mogłoby wyleczyć z już istniejących uszkodzeń, bowiem ograniczenie zaburzeń osobowości jest to stan postępujący, stanowi zaburzenie, które nasila objawy.

dowód:

1.  opinia psychiatryczna biegłego sądowego R. B. z dnia 18.12.2013 r. k.262,

2.  opinia uzupełniająca z dnia 20.04.2014r. k.255-259,

3.  ustana opinia uzupełniająca elektroniczny protokół z dnia 22.09.2014r. godz. 00:23:58-00:30:12 k. 325.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo powoda zasługuje na uwzględnienie w części.

Bezspornym w sprawie było stwierdzenie u powoda trwałych skutków dla zdrowia powoda wskutek zakażenia wirusem HCV. Ustalenie odpowiedzialności strony pozwanej zostało prawomocnie przesądzone wyrokiem Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 29 stycznia 2004 roku, który to w punkcie II wyroku ustalił, ze pozwany będzie odpowiadał w przyszłości za skutki zakażenia wirusem HCV. Podstawa odpowiedzialności Skarbu Państwa –Wojewody (...)wynika z art. 417 § 1 k.c. za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Dla określenia odpowiedzialności odszkodowawczej władz publicznych, obok zdarzenia sprawczego, konieczne jest ustalenie pozostałych przesłanek odpowiedzialności deliktowej, a więc szkody i związku przyczynowego. Przepis art. 417 k.c. nie zawiera w tej kwestii żadnej regulacji, a tym samym znajdą zastosowanie ogólne reguły dotyczące kompensaty szkody w mieniu (majątkowej) i na osobie (majątkowej i niemajątkowej) oraz koncepcji związku przyczynowego – w szczególności ujęte w przepisach art. 361, 444 – 448 k.c. W przypadku niniejszego postępowania jest zatem ustalona wyrokiem Sądu Okręgowego w Świdnicy odpowiedzialność lekarza wykonującego czynności w 1998 roku w placówce medycznej (...) w W..

Bezzasadny był zarzut pozwanego, że powód nie może domagać się dalszego zadośćuczynienia z powodu prawomocnego zasądzenia na jego rzecz kwoty 10.000 zł. Podkreślenia wymaga, że zadośćuczynienie zasądzone przez Sąd Okręgowy w Świdnicy w sprawie I C 1682/01 odnosiło się do zupełnie innego zakresu krzywdy doznanej przez powoda. Zadośćuczynienie to zostało bowiem zasądzone za samo zarażenie powoda wirusem HCV, który to wirus nie wyrządził jeszcze w organizmie powoda żadnych szkód i nie powodował żadnych dolegliwości. Obecnie sytuacja powoda zmieniła się diametralnie. Niszczące działanie wirusa spowodowało nieodwracalne w skutkach zapalenie wątroby i jej marskość, kwalifikujące powoda do transplantacji tego narządu. Są to niewątpliwie nowe krzywdy nie istniejące w chwili orzekania w sprawie I C 1682/01 i nie objęte tym orzeczeniem. Wbrew twierdzeniu pozwanego w sprawie niniejszej nie mamy do czynienia z pogorszeniem stanu zdrowia powoda lecz z wystąpieniem zupełnie innych dolegliwości. Pomiędzy bezobjawowym zakażeniem wirusem HCV a marskością wątroby istnieje związek, nie można jednak stwierdzić, że jest to pogrożenie stanu zdrowia, bowiem w chwili orzekania w sprawie I C 1682/01 powód jakkolwiek był zarażony wirusem HCV to żadnych objawów chorobowych jeszcze nie miał. Nie zatem uznać, że obecny stan powoda jest pogorszeniem stanu zdrowia lecz uznać należy, za inną niż ocenianą w sprawie I C 1682/01 krzywdę doznana przez powoda. Należy podkreślić także, że powołana przez pozwanego Uchwała SN z dna 21 listopada 1967 r., III PZP 37/67, stwierdziła, że prawomocne zasądzenie zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę doznaną w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia wyłącza - mimo pogorszenia się stanu zdrowia poszkodowanego - przyznanie mu dalszego zadośćuczynienia poza już zasądzonym w związku z podstawą poprzedniego sporu; nie wyłącza jednak przyznania poszkodowanemu odpowiedniej sumy w razie ujawnienia się nowej krzywdy, której nie można było przewidzieć w ramach podstawy poprzedniego sporu . Skoro dochodzone w niniejszej sprawie zadośćuczynienie wynika z ujawnienia się innej, dalszej krzywdy, nie objętej postępowaniem w sprawie I C 1682/01, to nie jest wykluczone dochodzenie przez powoda zadośćuczynienia za tę krzywdę. Zatem zarzut pozwanego, że zasądzone wyrokiem z dnia 29 stycznia 2004 roku zadośćuczynienie w kwocie 10.000 zł zawiera w swojej wysokości uwzględnia wszystkie uszczerbki obecne i przyszłe powoda należy uznać za chybiony.

Również zarzut przedawnienia zgłoszony przez stronę pozwaną nie zasługuje na uwzględnienie. Jak wynika bowiem z zebranego w sprawie materiału dowodowego o wystąpieniu marskości wątroby będącej skutkiem zarażenia wirusem HCV powód dowiedział się, po wykonaniu biopsji wątroby przeprowadzonej w dniu 16 listopada 2011 roku. Natomiast pozew został złożony 4 czerwca 2013 roku a więc z zachowaniem terminu wynikającego z art. 442 ¹ § 1 k.c.

Sporną natomiast pozostała kwestia związku przyczynowo skutkowego pomiędzy zakażeniem powoda wirusem HCV a marskością wątroby oraz wpływ doznanego uszczerbku na życie osobiste, rodzinne powoda.

Zadośćuczynienie za doznaną krzywdę z art. 445 § 1 k.c. przysługuje w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia. Stanowi ono formę rekompensaty pieniężnej z tytułu szkody niemajątkowej. Celem zadośćuczynienia jest złagodzenie cierpień zarówno doznanych jak i tych które wystąpią w przyszłości. Zadośćuczynienie ma charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą doznaną przez poszkodowanego krzywdę.

W tym kontekście krzywda jest ujmowana jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości) oraz psychiczne (np. ujemne odczucia przeżywane w związku cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała, zaburzenia funkcji poszczególnych organów, rozstroju zdrowia takich jak zeszpecenie, głuchota, niedowidzenia niemożliwość wykonywania dotychczasowego zawodu lub zajęcia, wyłączenie z normalnego życia.

Reasumując zadośćuczynienie pieniężne o którym mowa w w/w art. 445 § 1 k.c. ma na celu naprawienie szkody niemajątkowej wyrażającej się krzywdą w postaci cierpień fizycznych i psychicznych dlatego ustalając kwotę zadośćuczynienia należy mieć na uwadze rozmiar cierpień fizycznych związanych z zaistnieniem wypadku jak i dolegliwości bólowe powstałe w następstwie urazu oraz długość leczenia. Pojęcie „sumy odpowiedniej” użyte w tymże przepisie ma w istocie charakter niedokreślony, niemniej jednak w judykaturze wskazane są kryteria jakimi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Określenie wysokości zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w razie uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia powinno się opierać na obiektywnych i sprawdzalnych kryteriach, kierować się jego celami i charakterem przy uwzględnieniu jednak indywidualnej sytuacji poszkodowanego. ( vide: wyrok SN z dnia 12 września 2002 IV CKN 1266/00).

Z uwagi na to, że zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, jego wysokość nie może być określona w wysokości symbolicznej, lecz winna przedstawiać pewną ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie przyznana suma pieniężna tytułem zadośćuczynienia powinna być utrzymana w rozsądnych granicach i dostosowana do aktualnych stosunków majątkowych w społeczeństwie, kraju, w którym mieszka poszkodowany. Najbliższym punktem odniesienia powinien być poziom życia osoby, której zadośćuczynienie przysługuje, gdyż jej stopa życiowa rzutować będzie na rodzaj wydatków konsumpcyjnych mogących zrównoważyć doznane cierpienie ( vide: wyrok SN z dnia 29 maja 2008r.II CSK 78/08).

Zadośćuczynienie winno być także stosowne do doznanej krzywdy oraz uwzględniać wszystkie okoliczności sprawy. W szczególności winny być wzięte pod uwagę takie okoliczności jak nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałe następstwa zdarzenia.

Jeżeli chodzi o ustalenie związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy zarażeniem powoda wirusem HCV a stwierdzona marskością wątroby Sąd oparł się na opiniach powołanych w sprawie biegłych sądowych, w szczególności opiniach biegłego hepatologa A. K., który stwierdził, że choroba zakaźna postępuje niezależnie od diagnostyki. W przypadku powoda nawet zastosowanie wcześniejszego leczenia przyczynowego mogło by się nie zakończyć powodzeniem tym bardziej, że powód jest zakażony genotypem wirusa 1B, który jest najmniej wrażliwy na leczenie i.. Nawet gdyby powód w 2003 roku wykonał biopsję wątroby (na którą zresztą nie był kierowany przez lekarza pierwszego kontaktu), to pozwoliłoby to jedynie na stwierdzenie przewlekłego zapalenia wątroby ale nie marskości, bo wówczas jeszcze jej nie było. Niekorzystny przebieg zakażenia HCV był pochodną braku roztoczenia nad powodem opieki medycznej. Powód leczył się w poradni ogólnej, a lekarz prowadzący dodatkowych badań nie zlecił. Nie można uznać w związku z tym, że poddanie się przez powoda leczeniu farmakologicznemu prowadzonemu w przeważającym zakresie przez lekarza pierwszego kontaktu przyczyniło się do pogorszenia się jego stanu zdrowia a tym bardziej do marskości wątroby. Natomiast wskazane przez powoda inne choroby nie są powiązane przyczynowo z zakażeniem HCV. Nie są one uznawane za tzw. pozawątrobową lokalizację wirusa.

Pogorszenie się stanu zdrowia powoda ma również wpływ na życie osobiste i rodzinne powoda. Jak zeznała powołana w sprawie w charakterze świadka żona powoda K. T. powód stał się nerwowy, nadpobudliwy, nie można się z nim porozumieć. Zeznaniom tym Sad dał wiarę uznając je za spójne, logiczne i znajdujące potwierdzenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym w szczególności opinii biegłego z zakresu psychiatrii R. B.. Jak stwierdziła biegła, dysfunkcja ośrodkowego układu nerwowego stwierdzona u powoda, nie jest możliwa do wyleczenia. Stwierdzone u powoda zaburzenia osobowości są rozpoznaniem postawionym w oparciu o całość obrazu chorobowego powoda. Obecność dodatkowych schorzeń somatycznych występujących u powoda, tj. cukrzyca, nadciśnienie tętnicze, trombocytopenia mają istotny wpływ na stan psychiczny powoda. Ewentualne leczenie farmakologiczne miałoby jedynie na celu złagodzenie już istniejących zaburzeń, poprawę komfortu życia. Jednakże nie doprowadziłoby do całkowitego wyleczenia powoda.

Biorąc pod uwagę cierpienie fizyczne powoda oraz ogromne cierpienie psychiczne wynikające z faktu, że w obecnym stanie powoda czeka śmierć lub przeszczep ratujący życie, Sąd uznał, iż zasądzona kwota 100.000 zł (pkt I.) stanowić będzie adekwatną do stopnia tego cierpienia rekompensatę za doznaną krzywdę. Przyznana suma pieniężna tytułem zadośćuczynienia jest utrzymana w rozsądnych granicach i dostosowana do aktualnych stosunków majątkowych w społeczeństwie, kraju, w którym mieszka poszkodowany.

W przedmiocie odsetek Sąd przyjął zasadę, wynikającą z art. 481 § 1 k.c. stanowiącego, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Powód pismem przesłanym dnia 20 maja 2013 roku skierował roszczenie o zapłatę w wysokości 200.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Strona pozwana nie wykonała zobowiązania we wskazanym w wezwaniu terminie. Sąd uznał zatem, że strona pozwana pozostaje w zwłoce ze spełnieniem świadczenia od chwili doręczenia pozwu.

W toku procesu Sąd nie uwzględnił wniosku strony pozwanej w przedmiocie dopuszczenia dowodu z opinii innego biegłego hepatologa na okoliczność ustalenia aktualnego stanu zdrowia powoda, w szczególności rezultatów podjętej terapii dwuskładnikowej oraz czasu oczekiwania powoda na zakwalifikowaniu go do tego leczenia, a w przypadku braku ustalenia powodzenia tej terapii możliwości podjęcia przez powoda terapii trójlekowej, oceny jakie skutki dla powoda mają jego zaniechania w leczeniu oraz wniosku pozwanego w przedmiocie zobowiązania powoda do przedłożenia aktualnej dokumentacji medycznej ze Szpitala (...) w W.. Jak wynikało z dotychczas przeprowadzonego postępowania dowodowego, w szczególności opinii powołanego w sprawie biegłego hepatologa proces włóknienia miąższu wątroby u powoda może postępować nadal, doprowadzając do potrzeby leczenia naprawczego w postaci transplantacji narządu, co wyklucza jednocześnie potrzebę powoływania w sprawie innego biegłego z zakresu hepatologii celem ustalenia aktualnego stanu zdrowia powoda. Tym bardziej że podjęte dotychczas próby zatrzymania procesu chorobowego u powoda nie powiodły się.

Z uwagi na zwolnienie powoda od ponoszenia kosztów sądowych w niniejszej sprawie w całości i częściowe uwzględnienie żądań powoda Sąd orzekł o kosztach procesu po myśli art. 100 k.p.c. wzajemnie znosząc koszty pomiędzy stronami (pkt III).

O obciążeniu pozwanego kosztami sądowymi, których powód nie miał obowiązku uiścić orzeczono po myśli art. 113 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. koszty sądowe w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167 poz. 1398 ze zm.). Niepokrytymi kosztami obciążono Skarb Państwa.