Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 kwietnia 2015r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący SSO Beata Burian

Protokolant Błażej Łój

po rozpoznaniu w dniu 29 kwietnia 2015r. we Wrocławiu

sprawy z powództwa E. G.

przeciwko A. P. i J. P.

o zapłatę

I.  utrzymuje w stosunku do pozwanych A. P. i J. P. w całości w mocy nakaz zapłaty wydany w postępowaniu nakazowym przez Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział I Cywilny w dniu 14 marca 2013r. /sygn. akt I Nc 198/13/;

II.  obciąża Skarb Państwa Sąd Okręgowy we Wrocławiu kwotą 4094zł stanowiącą brakującą opłatę sądową od zarzutów wniesionych przez pozwanych, od uiszczenia której pozwani zostali zwolnieni;

I C 2151/13

UZASADNIENIE

W dniu 8 marca 2013r. E. G. wytoczyła przeciwko A. P. i J. P. powództwo w postępowaniu nakazowym o solidarne zasądzenie z weksla kwoty 109169zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu oraz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych i kwoty 17zł tytułem zwrotu opłaty skarbowej zapłaconej przez powódkę od udzielonego pełnomocnictwa. Uzasadniając żądanie wyjaśniono, iż powódka jest w posiadaniu weksla wystawionego przez pozwanych A. P. i J. P. na rzecz H. N. i A. N.. H. N. i A. N. indosowali weksel na rzecz powódki. Pomimo wezwania i przedstawienia w dniu 7 marca 2013r. weksla do wykupu pozwani nie wykupili weksla. Weksel ten został wystawiony przez pozwanych jako weksel in blanco na zabezpieczenie roszczeń H. N. i A. N. z tytułu zawarcia w dniu 3 kwietnia 2006r. z J. P. umowy pożyczki kwoty 60000zł. Pożyczkodawcy w dniu 25 stycznia 2013r. przelali na rzecz powódki prawa wynikające z zawartej umowy pożyczki. H. N. i A. N. wypełnili wystawiony przez pozwanych weksel in blanco do sumy odpowiadającej zadłużeniu łącznie z odsetkami i opatrzyli terminem płatności – datą 6 marca 2013r. Tak wypełniony weksel został indosowany na rzecz powódki.

W dniu 14 marca 2013r. Sąd Okręgowy we Wrocławiu wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym, którym zasądził z weksla od A. P. i J. P. solidarnie na rzecz E. G. kwotę 109169zł z ustawowymi odsetkami od dnia 11 marca 2013r. oraz kwotę 4982zł kosztów procesu, w tym kwotę 3617zł kosztów zastępstwa procesowego.

A. P. i J. P. zgłosili zarzuty przeciwko nakazowi zapłaty wydanemu w postępowaniu nakazowym w dniu 14 marca 2013r., w których wnieśli o uchylenie nakazu i oddalenie powództwa. W uzasadnieniu pozwani podnieśli, iż dokumenty na podstawie których nakaz został wydany są sfałszowane a zobowiązanie fikcyjne. Mianowicie wymienione w treści weksla dane dokumentów tożsamości dotyczą dowodów osobistych wydanych przez Wójta Gminy K. w dniu 1 marca 2008r. zatem nie mogły być użyte w dniu 3 kwietnia 2006r. kiedy powstała rzekoma umowa pożyczki. Poza tym zmiany poczynione w treści dołączonej do pozwu umowy pożyczki również świadczą o fałszerstwie albowiem w przypadku wystąpienia tego typu błędów przy zawieraniu umowy poprawia się je przed wydrukowaniem a w ostateczności obok skreślenia składa się parafę. A. N. pożyczał pieniądze J. P. ale miało to miejsce w dniu 25 sierpnia 2000r. i nastąpiło na rzecz J. P. i A. W.. Przedmiotem tej pożyczki była kwota 50000zł. W dniu 30 listopada 2004r. A. N. uzyskał nakaz zapłaty i dokonał wpisu hipoteki przymusowej na nieruchomości stanowiącej własność J. i A. P.. Pozwany zawarł umowę z A. N., że spłaci zadłużenie ale w zamian wydał pożyczkodawcy kartkę papieru ze swoim podpisem, która w przypadku niedokonania spłaty mogła zostać wykorzystana przez A. N.. Pozwany spłacił zadłużenie i hipoteka została wykreślona, a komornik umorzył postępowanie egzekucyjne. A. N. zapewnił pozwanego, że kartka papieru podpisana in blanco została zniszczona. W następnych latach pozwani byli w bardzo dobrych relacjach z A. N., z którym spotykali się towarzysko zarówno u siebie jak i u niego w domu. Prowadzili z nim także interesy w branży turystycznej. Zdaniem pozwanych weksel in blanco został im skradziony. Używali takich dokumentów wielokrotnie w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej w zawieranych umowach leasingowych i innych operacjach finansowych jednak nigdy w relacjach z A. N.. A. N. przekazując powódce ww. dokumenty wprowadził ją świadomie w błąd. Powódka prawdopodobnie działa w dobrej wierze nie wiedząc o sfałszowanym wekslu i umowie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. P. i J. P. wystawili weksel in blanco.

dowód: weksel z dnia 27.02.2013r. k. 25;

zeznania świadka H. N. k. 204-205;

zeznania świadka A. N. k. 206 – 207;

zeznania świadka J. G. k. 260;

przesłuchanie pozwanego J. P. k. 260;

przesłuchanie pozwanej A. P. k. 260-261;

H. N. i A. N. uzupełnili weksel wystawiony przez A. P. i J. P. na kwotę 109169zł64gr oznaczając termin płatności na dzień 6 marca 2013r. i przenieśli prawa z tego weksla na E. G.. W chwili indosowania weksel był uzupełniony.

dowód: weksel z dnia 27.02.2013r. k. 25;

zeznania świadka H. N. k. 204-205;

zeznania świadka A. N. k. 206 – 207;

zeznania świadka J. G. k. 260;

W dniu 6 marca 2013r. E. G. wezwała A. P. i J. P. do wykupu weksla w terminie do 6 marca 2013r. informując, że przedstawienie weksla do zapłaty nastąpi w dniu 7 marca 2013r. Weksel nie został przez pozwanych wykupiony.

Do przedstawienia i okazania weksla w dniu 7 marca 2013r. nie doszło wobec niestawiennictwa pozwanych.

dowód: pismo E. G. z dnia 4.03.2013r. wraz z dowodami nadania i doręczenia k. 18 - 21;

protokół z przedstawienia weksla do zapłaty z dnia 7.03.2013r. k. 22;

zeznania świadka J. G. k. 260;

przesłuchanie pozwanego J. P. k. 260;

przesłuchanie pozwanej A. P. k. 260-261;

E. G.prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą (...)w zakresie finansowej działalności usługowej.

W dniu 25 stycznia 2013r. E. G., w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, zawarła z H. N. i A. N. umowę przelewu wierzytelności o zapłatę kwoty 60000zł wraz z odsetkami ustawowymi za okres od dnia 1 sierpnia 2006r. tytułem zwrotu pożyczki udzielonej J. P. w dniu 3 kwietnia 2006r. Pismem z dnia 25 stycznia 2013r. H. N. i A. N. powiadomili J. P. o zawarciu umowy przelewu. E. G., pismem z dnia 31 stycznia 2013r., wezwała J. P. do zapłaty kwoty 108636zł99gr.

dowód: umowa przelewu wierzytelności nr (...) z dnia 25.01.2013r. wraz z załącznikami k. 8-11;

pismo H. N. i A. N. z dnia 25.01.2013e. k. 12;

wydruk z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej Rzeczpospolitej Polskiej z dnia 8.03.2013r. k. 13;

pismo E. G. z dnia 31.01.2013r. wraz z dowodem nadania k. 14-17;

zeznania świadka H. N. k. 204-205;

zeznania świadka A. N. k. 206 – 207;

zeznania świadka J. G. k. 260;

przesłuchanie pozwanego J. P. k. 260;

przesłuchanie pozwanej A. P. k. 260-261;

W dniu 25 sierpnia 2000r. H. N. i A. N. pożyczyli J. P. i A. W. kwotę 50000zł. Nakazem zapłaty wydanym w dniu 16 czerwca 2004r. przez Sąd Rejonowy w Nowym Sączu w postępowaniu upominawczym zasądzono od J. P. na rzecz H. N. i A. N. kwotę 83040zł z ustawowymi odsetkami. Wyrokiem z dnia 30 listopada 2004r. Sąd Rejonowy w Nowym Sączu zasądził od A. W. solidarnie z J. P. na rzecz H. N. i A. N. kwotę 83040zł z ustawowymi odsetkami. H. N. i A. N. uzyskali hipotekę przymusową o zapłatę kwoty 83040zł na stanowiącej własność A. P. i J. P. nieruchomości położonej w Z. przy ul. (...). Zadłużenie to zostało spłacone i hipotekę przymusową wykreślono

dowód: akta Sądu Rejonowego w Nowym Sączu sygn. akt I C 1506/04, zwłaszcza umowa pożyczki z dnia 25.08.2000r., nakaz zapłaty wydany w dniu 16.06.2004r., wyrok z dnia 30.11.2004r.;

akta księgi wieczystej nr (...) prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Zakopanem dla nieruchomości położonej w Z. przy ul. (...), zwłaszcza wniosek o wpis hipoteki z dnia 6.06.2005r. wraz z załącznikami, zawiadomienie Sądu Rejonowego w Zakopanem z dnia 2.08.2005r., pisma J. P. z dnia 2.05.2006r. wraz z załącznikami, zawiadomienie Sądu Rejonowego w Zakopanem z dnia 8.05.2006r k. 316-324, 328-330 akt tut. Sądu;

oświadczenie H. N. i A. N. z dnia 2.05.2006r. k. 59;

zeznania świadka H. N. k. 204-205;

zeznania świadka A. N. k. 206 – 207;

przesłuchanie pozwanego J. P. k. 260;

przesłuchanie pozwanej A. P. k. 260-261;

J. P. zawiadomił Prokuraturę Rejonową w Zakopanem o próbie wyłudzenia od niego pieniędzy w kwocie 109169zł. Postanowieniem z dnia 22 maja 2013r. odmówiono wszczęcia śledztwa w sprawie usiłowania doprowadzenia J. P. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w kwocie 109169zł poprzez działanie mające na celu doprowadzenie do prawomocnej zasądzenia kwoty wynikającej z umowy pożyczki kwoty 60000zł zawartej w dniu 3 kwietnia 2006r. tj. przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w związku z art. 286 § 1 k.k.

J. P. zawiadomił Prokuraturę Rejonową w Zakopanem o fałszerstwie polegającym na podrobieniu i przerobieniu umowy pożyczki i weksla. W sprawie tej wszczęto śledztwo,

dowód: akta Prokuraturę Rejonową w Zakopanem sygn. Ds. 812/13, zwłaszcza postanowienie z dnia 22.05.2013r.;

akta Prokuraturę Rejonową w Zakopanem sygn. Ds. 2211/13, zwłaszcza postanowienia z dnia 28.02.2014r., 17.06.2014r., k. 363-364, 370-375, 383-384, 391-392 akt tut. Sądu;

przesłuchanie pozwanego J. P. k. 260;

przesłuchanie pozwanej A. P. k. 260-261;

Sąd zważył co następuje:

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na dowodach z dokumentów, zeznaniach świadków H. N., A. N. i J. G. oraz z przesłuchania pozwanych A. P. i J. P..

Sąd pominął dowód z przesłuchania powódki albowiem pomimo prawidłowego wezwania do osobistego stawiennictwa pod rygorem pominięcia dowodu na rozprawę w dniu 4 listopada 2014r. z przesłuchania nie stawiła się celem przesłuchania /k. 247/.

Wytaczając powództwo E. G. domagała się zasądzenia z weksla solidarnie od A. P. i J. P. kwoty 109169zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu albowiem jest w posiadaniu weksla wystawionego przez pozwanych na rzecz H. N. i A. N., którzy indosowali weksel na rzecz powódki. Pomimo wezwania i przedstawienia do wykupu pozwani nie wykupili weksla.

W toku postępowania ustalono, iż A. P. i J. P. wystawili weksel in blanco. Weksel został uzupełniony przez H. i A. N. na kwotę 109169zł i terminem płatności na dzień 6 marca 2013r. H. i A. N. przenieśli prawa z tego weksla na E. G.. W chwili indosowania weksel był uzupełniony. Mimo wezwania przez powódkę pozwani nie wykupili weksla.

Podpisując weksel wystawca zobowiązuje się do bezwarunkowego zapłacenia oznaczonej w treści weksla sumy pieniężnej w określonym terminie. Wystawca weksla własnego ponosi taką samą odpowiedzialność jak akceptant weksla trasowanego /art. 104 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936r. prawo wekslowe Dz.U. nr 37, poz. 282/, zatem jest dłużnikiem głównym.

Zobowiązania wynikające z weksla mają charakter abstrakcyjny tzn. oderwany od przyczyny prawnej przysporzenia. Dlatego też brak, nieważność lub wadliwość stosunku kauzalnego nie mają wpływu na ważność zobowiązania wekslowego. Na ważność zobowiązania wekslowego nie ma również wpływu okoliczność, że nie został osiągnięty cel, dla którego weksel został wydany. Abstrakcyjność zobowiązania wekslowego znajduje szczególny wyraz w ograniczeniu zarzutów, jakimi dłużnik może się bronić wobec wierzyciela wekslowego. Jeżeli jednak posiadaczem weksla jest pierwszy wierzyciel wiąże go porozumienie zawarte z dłużnikiem /art. 10 prawa wekslowego/. Dlatego też dłużnik może jemu przeciwstawić także zarzuty subiektywne, a zatem wynikające ze stosunku podstawowego łączącego go z wierzycielem. Wskutek tego abstrakcyjny charakter weksla ulega osłabieniu. Udowodnienie w takiej sytuacji przez dłużnika, iż weksel został wypełniony nieprawidłowo ma takie znaczenie, że należy przyjąć, iż jego odpowiedzialność istnieje tylko w granicach, w jakich odpowiadałby on w razie prawidłowego wypełnienia weksla /por. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 14.03.1997r. I CKN 48/97, OSNC z 1997r., z. 9, poz. 124; z dnia 18.11.1970r. I PR 407/70, nie publ./.

Zobowiązanie wekslowe z weksla in blanco wystawcy powstaje z chwilą wydania wierzycielowi podpisanego weksla in blanco. Zobowiązanie to jest jednak warunkowe. Wywołuje ono pełne skutki prawne z mocą wsteczną dopiero wówczas, gdy weksel zostanie wypełniony i odpowiada przepisom prawa wekslowego. Wypełnienie weksla in blanco powinno nastąpić zgodnie z zawartym porozumieniem, czyli uzupełnienie weksla przez posiadacza powinno nastąpić tylko wówczas, gdy był on do tego upoważniony. Jednak uzupełnienie weksla niezgodnie z porozumieniem nie powoduje, iż zobowiązanie wekslowe nie powstaje. Podniesienie zarzutu nieprawidłowego wypełnienia weksla powoduje zredukowanie odpowiedzialności do granic, w jakich wystawca odpowiadałby w razie prawidłowego wypełnienia weksla.

Weksel może być przedmiotem obrotu, także weksel in blanco /art. 11 prawa wekslowego/. Indos powinien być napisany na wekslu lub na przedłużku i podpisany przez indosanta /art. 13 prawa wekslowego/. Za prawnego posiadacza weksla jest uważany ten, kto ma weksel i wykaże prawo swoje nieprzerwanym szeregiem indosów /art. 16 prawa wekslowego/. Indos przenosi wszystkie prawa z weksla /art. 14 prawa wekslowego/.

W sytuacji, gdy przedmiotem obrotu jest weksel in blanco jeszcze przed jego wypełnieniem kolejny nabywca niewypełnionego weksla nie ma więcej praw niż jego poprzednik, uzyskuje to samo prawo, które przysługiwało zbywcy. Na takiego nabywcę zostaje przeniesione upoważnienie do wypełnienia weksla i przy wypełnieniu weksla powinien on stosować się do treści porozumienia zawartego z wystawcą weksla in blanco. Przeciwko nabywcy niewypełnionego weksla dłużnik może podnieść zarzut, iż wypełniając weksel nie zastosował się do zawartego porozumienia. Przeniesienie wierzytelności z weksla niezupełnego nie ogranicza bowiem możliwości podnoszenia zarzutów przez dłużnika i twierdzenia dłużnika o nieprawidłowo wypełnionym wekslu są wobec nabywcy wierzytelności tak samo skuteczne, jak wobec osoby, z którą dłużnik zawarł porozumienie wekslowe.

Wierzyciel może jednak najpierw wypełnić weksel in blanco, a następnie zbyć go nabywcy. Przepis art. 10 prawa wekslowego stanowi, iż wystawca nie może bronić się przeciwko posiadaczowi weksla in blanco uzupełnionego niezgodnie z zawartym porozumieniem zarzutem, że nie zastosowano się do tego porozumienia, chyba że posiadacz nabył weksel w złej wierze albo przy nabyciu dopuścił się rażącego niedbalstwa. Oznacza to, że nabywcy uzupełnionego weksla nie można przeciwstawiać zarzutów subiektywnych, opartych na stosunkach dłużnika z pierwszym wierzycielem. Indos weksla nieprawidłowo wypełnionego, a mającego wskutek uzupełnienia wszystkie składniki konieczne powoduje, że nabywca uzyskuje wierzytelność wekslową odpowiadającą treści weksla, mimo że wierzytelność taka indosantowi nie przysługiwała. Jest to przypadek nabycia prawa na zasadzie dobrej wiary, stanowiący odstępstwo od reguły mówiącej, że nie można nabyć większego zakresu uprawnień niż przysługujących zbywcy. Dlatego też zarzuty oparte na stosunkach dłużnika z pierwszym wierzycielem mogą zostać podniesione przeciwko kolejnemu nabywcy uzupełnionego weksla tylko wtedy, gdy nabył on weksel w złej wierze albo przy nabyciu dopuścił się rażącego niedbalstwa. Ponadto jak wynika z art. 17 prawa wekslowego osoby, przeciw którym dochodzi się praw z weksla, nie mogą wobec posiadacza zasłaniać się zarzutami, opartymi na swych stosunkach osobistych z wystawcą lub z posiadaczami poprzednimi, chyba że posiadacz, nabywając weksel, działał świadomie na szkodę dłużnika.

Z ustalonego stanu faktycznego wynika, że w chwili nabycia przez E. G. weksla wystawionego przez A. P. i J. P. był on już uzupełniony.

Wnosząc o uchylenie nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 14 marca 2013r. i oddalenie powództwa pozwani zarzucili, iż weksel, z którego roszczenia w niniejszej sprawie są dochodzone nie został przez nich wystawiony na rzecz H. i A. N. a został im skradziony oraz, że nie zawarli w dniu 3 kwietnia 2006r. z H. i A. N. umowy pożyczki kwoty 60000zł a H. i A. N. weszli w posiadanie kartki podpisanej przez J. P. w związku z pożyczką zawartą w dniu 25 sierpnia 2000r.

Gdy idzie o zarzut niezawarcia w dniu 3 kwietnia 2006r. z H. i A. N. umowy pożyczki kwoty 60000zł, która została złożona do akt sprawy to jak wynika z treści art. 245 k.p.c. dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokumentowi prywatnemu przysługuje domniemanie prawdziwości a także domniemanie zgodności z prawdą skoro ciężar udowodnienia przeciwieństwa przepisy kodeksu postępowania cywilnego przenoszą na stronę, która podważa autentyczność dokumentu lub twierdzi, że treść dokumentu nie odpowiada prawdzie /art. 253 k.p.c./. Pozwani przyznając, iż podpis złożony na umowie z dnia 3 kwietnia 2006r. należy do J. P. /zob. zarówno zarzuty wniesione przeciwko nakazowi zapłaty k. 38 jak i przesłuchanie pozwanych k. 260/ potwierdzili autentyczność ww. dokumentu ale zaprzeczając, że w dniu 3 kwietnia 2006r. zawarli umowę pożyczki z H. i A. N. sprzeciwili się domniemaniu zgodności z prawdą tego dokumentu. Według art. 253 k.p.c. strona, która zaprzecza prawdziwości dokumentu prywatnego pochodzącego od niej obowiązana jest okoliczności te udowodnić. Jednak w toku postępowania pozwani nie przedstawili żadnych dowodów pozwalających na podważenie treści dokumentu prywatnego jakim jest ww. umowa pożyczki.

Jeśli chodzi o zarzut skradzenia weksla to należy zauważyć, że pozwani przyznali, iż dołączony do pozwu weksel został przez nich wystawiony. Znajdował się w ich posiadaniu albowiem używali takich dokumentów zawierając umowy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej a następnie został im skradziony. Pozwani zaprzeczyli aby weksel ten został przez nich wystawiony w dniu 3 kwietnia 2006r. na rzecz H. i A. N.. Jednak zarówno z treści samego weksla /k. 25/ jak i zeznań H. i A. N. nie wynika, aby został on wystawiony w dniu 3 kwietnia 2006r. H. i A. N. zeznali, iż weksel ten został wystawiony przez pozwanych w późniejszym okresie niż zawarcie umowy z dnia 3 kwietnia 2006r. i było to związane z niespłacaniem pożyczki /k. 205 i 206/. Okoliczności te korelują zatem z twierdzeniami pozwanych, że znajdujący się w aktach weksel musiał zostać wystawiony po dniu 18 marca 2008r., bo w tym dniu Wójt Gminy K. wydał pozwanym dowody osobiste, których numery zostały wpisane go weksla /k. 40/. Zatem zdaniem pozwanych będąc bezprawnymi posiadaczami weksla H. i A. N. przenieśli przez indos wynikające z niego prawa na rzecz powódki.

Zgodnie z treścią powołanego już art. 10 prawa wekslowego zarzut uzupełnienia weksla in blanco niezgodnie z zawartym porozumieniem może być podniesiony w stosunku do posiadacza weksla jeżeli nabył on weksel w złej wierze albo przy nabyciu dopuścił się rażącego niedbalstwa. Zarówno zła wiara jak i rażące niedbalstwo posiadacza muszą istnieć w chwili nabycia weksla. Zła wiara nabywcy zachodzi wówczas, gdy w chwili nabycia posiadacz wiedział że weksel in blanco został wypełniony niezgodnie z zawartym porozumieniem. Dopuszczenie się przez nabywcę rażącego niedbalstwa będzie miało miejsce gdy przy dołożeniu elementarnej staranności mógł w chwili nabycia dowiedzieć się, że weksel został wypełniony niezgodnie z zawartym porozumieniem. Ciężar udowodnienia złej wiary lub rażącego niedbalstwa obecnego posiadacza w chwili nabycia weksla spoczywa na dłużniku albowiem ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne /art. 6 k.c./. Nie należy również zapominać, iż jeżeli ustawa uzależnia skutki prawne od dobrej lub złej wiary, domniemywa się istnienie dobrej wiary /art. 7 k.c./. Nabycie w dobrej wierze uzupełnionego weksla oznacza, że kolejnym nabywcom nie można przeciwstawić zarzutów subiektywnych, opartych na stosunkach z pierwszym wierzycielem.

W tych okolicznościach, na podstawie powołanych przepisów, należało utrzymać w mocy nakaz zapłaty wydany przez Sąd Okręgowy we Wrocławiu w dniu 14 marca 2013r. w postępowaniu nakazowym /sygn. akt I Nc 198/13/.

W punkcie II wyroku, na podstawie art. 113 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych /tekst jednolity Dz.U. z 2014r. poz. 1025 z późn. zm./ obciążono Skarb Państwa Sąd Okręgowy we Wrocławiu kwotą 4094zł stanowiącą brakującą opłatę sądową od zarzutów wniesionych przez pozwanych, od uiszczenia której zostali oni zwolnieni.