Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 września 2015 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi Widzewa w Łodzi I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Emilia Racięcka

Protokolant: Weronika Wybór

po rozpoznaniu w dniu 16 września 2015 roku w Łodzi

sprawy z powództwa D. K. (1)

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę:

1.Zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda D. K. (1):

a.  kwotę 1.000 (tysiąc) złotych tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 21 września 2013 roku do dnia zapłaty;

b.  kwotę 100 złotych (sto) złotych tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 21 września 2013 roku do dnia zapłaty;

2.  Oddala w pozostałej części powództwo o zapłatę;

3.  Nakazuje zwrócić pozwanemu (...) S.A. w W. kwotę 33,11 (trzydzieści trzy złote 11/100) złotych z zaliczki zaksięgowanej pod pozycją 2411 131390 w dniu 30.10.2013;

4.  Nie obciąża powoda obowiązkiem zwrotu pozwanemu kosztów procesu od oddalonej części powództwa.

Sygn. akt I C 349/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 18 kwietnia 2013 r. powód D. K. (1), reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. w W. kwoty 5.000 zł tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę doznaną w związku ze zdarzeniem z dnia 12 maja 2011 r. w Ł. wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia doręczenia odpisu pozwu stronie pozwanej do dnia zapłaty, kwoty 100 zł tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia doręczenia odpisu pozwu stronie pozwanej do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż w dniu 12 maja 2011 r. doszło do kolizji drogowej między powodem poruszającym się rowerem, a kierującym samochodem marki V. (...) o nr rej. (...) P. R. (1). Odpowiedzialność za zdarzenie ponosi P. R. (1) korzystający z ochrony ubezpieczeniowej u pozwanego. W wyniku wypadku powód doznał poważnych obrażeń ciała. Obecnie powód nadal odczuwa skutki wypadku, które przejawiają się w bólach głowy, zawrotach głowy, a także w problemach z koncentracją i pamięcią. W związku z dolegliwościami powód zrezygnował także z dalszego kształcenia. Przyznana w toku postępowania kwota zadośćuczynienia i odszkodowania nie rekompensuje doznanych krzywd i szkód.

/pozew k. 2 – 7/

W odpowiedzi na pozew z dnia 9 października 2013 roku (data wpływu) pozwany (...) S.A. w W., reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej z uiszczonej tytułu pełnomocnictw.

W uzasadnieniu pisma pozwany zaprzeczył, jakoby był zobowiązany do zapłaty na rzecz powoda kwoty dochodzonej pozwem, jednocześnie zaprzeczając również wszelkim twierdzeniom powołanym w pozwie. Pozwany przyznał, iż w toku postępowania likwidacyjnego wypłacił na rzecz powoda kwotę 5.000 zł tytułem zadośćuczynienia, która to kwota w ocenie pozwanego jest adekwatną do poniesionej przez powoda krzywdy. Pozwany podniósł, iż kwestionuje, aby schorzenia podane przez powoda były skutkiem wypadku z dnia 12 maja 2011 r. Ponadto w ocenie pozwanego część załączonej przez powoda dokumentacji medycznej również nie pozostaje w związku z wypadkiem. Pozwany wskazał także, iż powód nie poparł żadnymi dowodami twierdzenia o konieczności rezygnacji z nauki. W zakresie żądania odszkodowania w wysokości 100 zł pozwany podniósł, że powód nie wskazał podstawy prawnej ani faktycznej przedmiotowego żądania.

/odpowiedź na pozew k. 41 – 45/

Pozew doręczono pozwanemu 20 września 2013 roku.

/pismo z dnia 28 września 2015 roku –data wpływu k. 222/

Na rozprawie w dniu 16 września 2015 r. powód sprecyzował, iż dochodzona przez niego kwota 100 zł stanowi odszkodowanie za przyjmowane leki.

/zeznania powoda, protokół rozprawy z dnia 16 września 2015 r. k. 216 – 217/

W dalszym toku postępowania strony podtrzymały dotychczas zajęte stanowiska.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 maja 2011 r. w Ł. na skrzyżowaniu ulic (...) prowadząc samochód osobowy marki V. (...) o nr rej. (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym przez to, że jadąc ulicą (...) od ulicy (...) w kierunku R. drugim od lewej wyznaczonym pasem ruchu podczas wjazdu na w/w skrzyżowanie nie zachował szczególnej ostrożności, nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu w związku ze znakiem A – 7, a następnie zderzył się z rowerem marki A., którego kierujący jechał prawym pasem ruchu ulicy (...) od ulicy (...) w kierunku A., czym nieumyślnie spowodował wypadek drogowy, w którym kierujący rowerem D. K. (1) (lat 20) doznał obrażeń ciała w postaci urazu głowy ze wstrząśnieniem mózgu, stłuczenia braku prawego oraz stłuczenia kolana lewego. Na miejsce zdarzenia nie było wzywane pogotowie, ani policja. Po wypadku do domu odwiózł powoda sprawca wypadku. W domu powód wymiotował, a następnie tego samego dnia skorzystał z konsultacji w przychodni i w szpitalu.

/wyrok z dnia 21 września 2011 r., sygn. akt VII K 477/11, k. 51, informacyjne wysłuchanie powoda, zeznania świadka D. K. (2), protokół rozprawy z dnia 28 października 2013 r. k. 65, zeznania powoda, protokół rozprawy z dnia 16 września 2015 r. k. 216 – 217/

P. R. (2) korzystał z ochrony ubezpieczeniowej zapewnionej na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartej z pozwanym.

/potwierdzenie zawarcia umowy ubezpieczenia, akta szkody, k. 77, k. 110/

Powód uczęszczał do technikum samochodowego. W maju 2011 r. powód zdawał egzamin maturalny. W dniu wypadku powód był już po egzaminach pisemnych, zaś do zdania pozostał mu egzamin ustny z języka angielskiego. Powód dostał się na Politechnikę (...), Wydział Mechaniczny, kierunek transport, jednakże studiował tylko 3 miesiące. Następnie zrezygnował, gdyż miał problemy z koncentracją, zaś nauka zajmowała mu dużo czasu. W czasie studiów na Politechnice brał korepetycje 3 razy w tygodniu. Obecnie powód uczęszcza do Wyższej Szkoły (...) przy ul. (...) w Ł. na kierunek zarządzanie.

/ zeznania świadka D. K. (2), protokół rozprawy z dnia 28 października 2013 r. k. 65, zeznania powoda, protokół rozprawy z dnia 16 września 2015 r. k. 216 – 217/

W wyniku wypadku z dnia 12 maja 2011 r. powód doznał obrażeń w postaci stłuczenia głowy, barku prawego i kolana lewego oraz wstrząśnienia mózgu. Powód był hospitalizowany w dniach 13 – 14.05.2011 r. w Szpital im. (...) w Ł., skąd został wypisany na własne żądanie. W szpitalu powodowi wykonani KT głowy. Następnie powód w dniach 18 – 23.05.2011 r. przebywał w Oddziale Neurologicznym w P., gdzie ponownie wykonano powodowi badanie KT głowy oraz badanie rtg kręgosłupa lędźwiowego. Od dnia 21 czerwca 2011 r. powód był leczony w Poradni Neurologicznej w J. oraz w R.. W dniach 10 – 14.12.2012 r. powód przebywał w szpitalu na Oddziale Laryngologicznym. Powód korzystał z leczenia rehabilitacyjnego oraz w poradni ortopedycznej. Powód zażywał liczne środki farmakologiczne, w przeważającej mierze przeciwbólowe i wspomagające koncentrację. Powodowi musieli pomagać rodzice – matka woziła go na rehabilitację. W czasie leczenia powód uskarżał się głównie na bóle głowy.

/dokumentacja medyczna k. 16 – 34, zeznania świadka D. K. (2) protokół rozprawy z dnia 28 października 2013 r. k. 65, dokumentacja medyczna k. 141, zeznania powoda, protokół rozprawy z dnia 16 września 2015 r. k. 216 – 217/

Powód zgłosił pozwanemu szkodę w dniu 3 listopada 2011 r. Decyzją z dnia 17 listopada 2011 r. pozwany przyznał powodowi kwotę 5.000 zł tytułem zadośćuczynienia.

/zgłoszenie szkody z dnia 3 listopada 2011 r. k. 82 – 87, pismo pozwanego z dnia 11.10.2011 r. k. 13, decyzja pozwanego z dnia 17.11.2011 r. k. 14 - 15/

Z neurologicznego punktu widzenia powód w wypadku z dnia 12 maja 2011 r. doznał urazu głowy z utratą przytomności oraz lekkiego wstrząśnienia mózgu. Powód leczony był głównie z powodu bólów głowy. Istnieją podstawy do orzekania długotrwałego uszczerbku na zdrowiu powoda poniżej wartości minimalnej przewidzianej dla pkt 10a tabeli (Dz. U.28.12.2002 r.) w wysokości 3%. Powód nie wymagał pomocy innych osób w celu zaspokajana swoich potrzeb życiowych, nie miał też istotnych ograniczeń w życiu codziennym. Młody wiek powoda mógł mieć korzystny wpływ na przebieg leczenia. Z powodu bólów głowy powód wymagał okresowego przyjmowania leków przeciwbólowych. Koszt leczenia lekami przeciwbólowymi mógł w okresie do około 6 miesięcy po urazie wynosić do 30 zł w skali miesiąca. W następnym okresie i obecnie może wynosić do 10 zł w skali miesiąca. Bóle kręgosłupa lędźwiowego nie były skutkiem przebytego wypadku. Nasilenie cierpienia psychicznego powoda nie mogło być duże. Obecnie leczenie neurologiczne powoda zostało zakończone.

/opinia biegłego sądowego lekarza neurologa J. Z., k. 125 – 126/

Z ortopedycznego punktu widzenia stan powoda po urazie barku prawego i kolana lewego bez upośledzenia funkcji. Wypadek z dnia 12 maja 2015 r. nie spowodował trwałego uszczerbku na zdrowiu. Skutki urazu nie powodowały ograniczeń w życiu codziennym, zaś powód nie wymagał opieki osób trzecich. Skutki wypadku powodowały konieczność przyjmowania leków przeciwkobólowych przez okres 3 – 4 tygodni, a koszt ich kształtuje się w granicach 30 – 50 zł miesięcznie. Warunki fizyczne powoda nie miały wpływu na powstanie, zakres i skutki doznanych urazów w trakcie wypadków. Po wypadku powód nie był leczony ortopedycznie – przeprowadzona była jedna konsultacja ortopedyczna.

W dokumentacji lekarskiej dotyczącej skutków wypadku z dnia 12 maja 2011 r. brak jest adnotacji o tym, że powód w trakcie wypadku doznał urazu kręgosłupa w odcinku lędźwiowo – krzyżowym. Okresowych dolegliwości bólowych kręgosłupa lędźwiowego nie należy wiązać z przebytym urazem głowy, barku prawego i kolana lewego.

/opinia biegłego sądowego lekarza z zakresu ortopedii i traumatologii k. 143 – 146, opinia uzupełniająca k. 176 – 177/

Z punktu widzenia rehabilitacji medycznej powód w wyniku zdarzenia z dnia 12 maja 2011 r. doznał stłuczenia lewego stawu kolanowego i prawego barku oraz wstrząśnienia mózgu. W pierwszym półroczu po przedmiotowym zdarzeniu powód nie zgłaszał dolegliwości bólowych kręgosłupopochodnych. Powód nie dysponuje badaniami obrazowymi kręgosłupa sprzed 12 maja 2011 r., wobec czego nie można wykluczyć wpływu przedmiotowego urazu na przyspieszenie rozwoju samoistnej przedwczesnej choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa, której pierwsze kliniczne objawy wystąpiły w 2012 r., a w lipcu 2012 r. zostały zdiagnozowane badaniem komputerowym, które wykazało przepuklinę jądra miażdżystego L5/S1 uciskającą struktury wewnętrzne. Urazy wygoiły się bez trwałych następstw. Powód nie doznał trwałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

Z powodu doznanych w przedmiotowym wypadku potłuczeń wielomiejscowych zwłaszcza lewego stawu kolanowego i prawego barku, rehabilitacji nie stosowano. Powód przyjmował leki przeciwbólowe, których miesięczny koszt nie przekraczał 50 zł. Wskazaniem do rehabilitacji przeprowadzonej w 6 cyklach w okresie od kwietnia 2012 r. do 20 grudnia 2013 r. była przedwczesna, samoistna choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa. W w/w okresie 3 cykle były refundowane przez NFZ (IV 2012 r., XI 2012 r., V 2013 r.). W lutym i grudniu 2013 r. cykle fizjoterapeutyczne były odpłatne. Koszt 1 cyklu fizjoterapeutycznego w zależności od rodzaju stosowanego zabiegu 500 – 800 zł. Rehabilitacja domowa przeprowadzona w maju 2012 r. kosztowała 600 zł. Koszt uczęszczania na pływalnię 2 x w tygodniu w okresach pomiędzy fizjoterapią w placówkach specjalistycznych, wynosił 80 zł (1 godz. 10 zł).

/opinia biegłego sądowego z zakresu rehabilitacji medycznej G. B. k. 191 – 195/

Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi, VII Wydział Karny, sprawca wypadku z dnia 12 maja 2011 r. P. B. został uznany winnym spowodowania przedmiotowego zdarzenia, tj. przestępstwa określonego w art. 177 § 1 k.k. Wyrokiem tym zasądzono od niego na rzecz powoda kwotę 300 zł tytułem częściowego naprawienia szkody.

P. B. zapłacił na rzecz powoda w/w kwotę, która obejmowała odszkodowanie za zniszczone ubranie i naprawę roweru.

/wyrok z dnia 21 września 2011 r., sygn. akt VII K 477/11, k. 51, zeznania powoda, protokół rozprawy z dnia 16 września 2015 r. k. 216 – 217/

Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie.

W zakresie ustalenia odpowiedzialności za wypadek z dnia 12 maja 2011 r. Sąd związany był prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi, Wydział

W zakresie ustalenia rozmiaru krzywd i poniesionej przez powoda w wypadku szkody Sąd oparł się na opiniach biegłych sądowych z zakresu neurologii, ortopedii i rehabilitacji medycznej. Opinie biegłych sądowych z zakresu neurologii i rehabilitacji medycznej nie zostały zakwestionowane przez żadną ze stron, zatem poczynione przez nich ustalenia uznać należy za bezsporne. Pełnomocnik powoda wniósł o uzupełnienie opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii przez odniesienie się do całej załączonej dokumentacji medycznej i wskazania czy przedstawione tam rozpoznania są zdaniem biegłego prawidłowe oraz do skazania czy rozpoznania stanowią podstawę do określenia powstania uszczerbku na zdrowiu.

Biegły w pisemnej opinii uzupełniającej podtrzymał swoją opinię w całości, wskazując iż ustosunkowanie się do badań KT winno być skierowane do biegłego z zakresu neurologii oraz wyjaśniając, dlaczego nie stwierdził związku między zdarzeniem szkodzącym, a okresowymi bólami lędźwiowymi powoda. W związku z powyższym Sąd uznał opinie biegłych za rzetelne i wiarygodne, posiadające walor pełnowartościowego źródła wiedzy fachowej niezbędnej do wydania rozstrzygnięcia w sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

W niniejszym postępowaniu bezspornym jest, że P. B. będący sprawcą wypadku komunikacyjnego z dnia 12 maja 2011 r. korzystał z ochrony ubezpieczeniowej w zakresie odpowiedzialności cywilnej zapewnianej przez pozwanego. Kwestią przedstawioną do rozstrzygnięcia przez Sąd był zatem w istocie zakres krzywd doznanych przez powoda wskutek w/w wypadku, co też w istocie kwestionował pozwany.

Stosownie do treści art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia.

Również zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku
o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152 z zm.) z ubezpieczenia OC przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierowca pojazdu mechanicznego są zobowiązani – na podstawie prawa – do odszkodowania za szkodę wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu. W sprawie niniejszej podstawą odpowiedzialności sprawcy szkody był przepis art. 436 § 1 k.c.

Przepis art. 444 § 1 k.c. przewiduje, że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Stosownie zaś do treści art. 445 § 1 k.c. w takich wypadkach możliwym jest przyznanie poszkodowanemu odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę (szkodę niemajątkową), wyrażającą się w doznanym bólu, cierpieniu, ujemnych doznaniach psychicznych. Utrwalonym w judykaturze i piśmiennictwie jest stanowisko, że zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny i jako takie musi mieć odczuwalną wartość ekonomiczną, przy czym jednocześnie nie może być nadmierne. Do podstawowych kryteriów oceny w tym zakresie zalicza się stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałość obrażeń, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego, skutki w zakresie życia osobistego oraz zawodowego, konieczność wyrzeczenia się określonych czynności życiowych, korzystania z pomocy innych osób, czy wreszcie stopień przyczynienia się poszkodowanego i winy sprawcy szkody (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 czerwca 1968 roku, I PR 175/68, OSNCP 1968, nr 2, poz.37; Sąd Najwyższy w uchwale pełnego składu Izby Cywilnej z dnia 8 grudnia 1973 roku, III CZP 37/73, OSNCP 1974, nr 9, poz.145; Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 września 2002 roku, IV CKN 1266/00, niepubl; Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 sierpnia 1980 roku, IV CR 238/80, OSNCP 1981, nr 5, poz.81; Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 30 stycznia 2004 roku, I CK 131/03, OSNC 2004 r., nr 4, poz. 40).

Brak jest przepisów ściśle regulujących sposób wyznaczania wysokości należnego zadośćuczynienia. Podkreśla się, iż winno ono mieścić się w rozsądnych granicach – z jednej strony zadośćuczynienie powinno rekompensować doznaną szkodę niemajątkową (łagodzić skutki naruszenia zdrowia) – z drugiej jednak winno także odpowiadać aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Stanowisko to nawiązuje do linii orzecznictwa zapoczątkowanej orzeczeniem Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 1965 r. (OSPiKA 1966, poz. 92), w którym sformułowana została teza, że zadośćuczynienie powinno być umiarkowane (tak też Sąd Najwyższy w wyrokach: z dnia 12.09.2002 r., sygn. akt IV CKN 1266/00, publ. Lex 80272, z 06.06.2003 r., sygn. akt IV CKN 213/01, publ. Lex 141396).

W niniejszej sprawie powód w wyniku wypadku z dnia 12 maja 2011 r. doznał krzywdy, wyrażającej się w doznanym bólu, cierpieniu i trwałym uszczerbku na zdrowiu. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany wypłacił jej z tego tytułu łącznie kwotę 5.000 zł. Uwzględniając wysokość zadośćuczynienia należnego powodowi z tego tytułu należało wziąć pod uwagę okoliczności wypadku, doznane obrażenia ciała, dolegliwości bólowe doznane przez powoda oraz wpływ wypadku na jego dalsze życie .

Bezspornym jest, iż powód w wyniku wypadku z dnia 12 maja 2011 r. doznał uszczerbku na zdrowiu w postaci stłuczenia lewego stawu kolanowego i prawego barku oraz wstrząśnienia mózgu.

Bezpośrednim skutkiem wypadku z dnia 12 maja 2011 r. były dolegliwości bólowe, które wymagały od powoda przyjmowania leków przeciwbólowych przez okres do 6 miesięcy. Biegły lekarz neurolog uznał, iż długotrwały uszczerbek doznany przez powoda wynosi 3%. Z punktu widzenia rehabilitacji medycznej oraz ortopedii i traumatologii powód nie doznał trwałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Doznane przez powoda urazy spowodowały konieczność hospitalizacji w łącznym wymiarze 7 dni oraz dalszego leczenia w Poradni Neurologicznej.

Niewątpliwie na rozmiar krzywdy powoda wpłynął również fakt, iż do wypadku doszło w trakcie zdawania przez niego egzaminów maturalnych. W ocenie Sądu sam fakt brania udziału w wypadku, rodzaj doznanych obrażeń i konieczność hospitalizacji przed ostatnim egzaminem maturalnym spowodował u powoda zwiększony poziom stresu i napięcia. Takie wzmożone napięcie wywołane samym wypadkiem, wstrząśnieniem mózgu, koniecznością hospitalizacji i niepewnością co do własnej przyszłości pojawiające się w kluczowym dla życia młodego człowieka momencie stanowi niewątpliwie samo sobie krzywdę.

Zdaniem Sądu powód nie zdołał natomiast udowodnić wpływu urazów doznanych w zdarzeniu z dnia 12 maja 2011 r. na kształcenie powoda na Politechnice (...). Samo istnienie dolegliwości bólowych głowy nie przesądza o niezdolności do koncentracji i uczenia się.

Podobnie nie zostało udowodnione, iż obecnie doznawane przez powoda dolegliwości kręgosłupa lędźwiowego pozostają w związku z wypadkiem z dnia 12 maja 2011 r. W dokumentacji lekarskiej dotyczącej skutków wypadku nie istnieje adnotacja, o doznaniu przez powoda urazu w odcinku kręgosłupa lędźwiowego. Biegła z zakresu rehabilitacji medycznej G. B. wskazała jedynie, iż nie można wykluczyć wpływu urazu na rozwój samoistnej choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa. W ocenie Sądu powiązanie doznanego w wypadku z dnia 12 maja 2011 r. urazu z obecnie zaistniałą chorobą zwyrodnieniową tylko w oparciu o brak badań obrazowych kręgosłupa byłoby zbyt daleko idące, w związku z czym uznać je należy za nieudowodnione.

Z opinii biegłych wynika również jednoznacznie, iż powód nie wymagał wskutek doznanych obrażeń pomocy osób trzecich, ani nie doznawał istotnych ograniczeń w życiu codziennym.

Uwzględniając okoliczności doznanej przez powoda krzywdy, jej rozmiar oraz istnienie długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 3%, Sąd ustalił, iż zadośćuczynienie w łącznej wysokości 6.000 zł będzie adekwatnym do naprawienia wyrządzonej powodowi krzywdy. Przy uwzględnieniu faktu, iż w toku postępowania likwidacyjnego pozwany wypłacił już powodowi zadośćuczynienie w wysokości 5.000 zł, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.000 zł, w pozostałym zakresie oddalając powództwo (punkt 1 a. oraz punkt 2. sentencji wyroku).

Stosownie do treści art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego tytułu koszty.

Na tej podstawie Sąd zasądził kwotę 100 zł z tytułu poniesionych przez powoda kosztów leków, uznając je za koszty bezpośrednio wynikające ze szkody poniesionej w wyniku wypadku z dnia 12 maja 2011 r. Jakkolwiek powód nie przedstawił dowodów poniesienia tych kosztów, to jednak z opinii wszystkich biegłych w sposób jednoznaczny wynika, iż koszty te były niezbędne przy rodzaju krzywdy doznanej przez powoda. Z opinii biegłego sądowego z zakresu neurologii wynika, iż zasadnym było poniesienie kosztów lekarstw przeciwbólowych w wysokości 30 zł miesięcznie przez 6 miesięcy, co daje łącznie kwotę 180 zł. Żądanie powoda zasądzenia kwoty 100 zł było więc zasadne i zasługiwało na uwzględnienie, tym bardziej że powód twierdzi, że leki przeciwbólowe kupował po wypadku i czyni to do dnia dzisiejszego.

Wobec powyższego Sąd orzekł, jak w punkcie 1. b. sentencji wyroku.

Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe (art. 481 § 2 k.c.). Stosownie do przytoczonego przepisu dłużnik popada w opóźnienie, jeżeli nie spełnia świadczenia w terminie, w którym stało się ono wymagalne. Termin wymagalności świadczeń przysługujących poszkodowanemu od ubezpieczyciela z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów określa art. 817 § 1 k.c. Jest to termin 30 dni od dnia otrzymania przez ubezpieczyciela zawiadomienia o wypadku. Gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela lub wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, jest to termin 14 dni od wyjaśnienia tych okoliczności (art. 817 § 2 k.c.). Obowiązek udowodnienia istnienia okoliczności z art. 817 § 2 k.c. oraz ich zasięgu obciąża ubezpieczyciela (art. 6 k.c.). Również zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152 z zm.) ubezpieczyciel wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

Z ustaleń poczynionych w toku postępowania wynika, iż szkoda została pozwanemu przedstawiona w dniu 3 listopada 2011 r., lecz żądanie powoda skonkretyzowanej kwoty zostało przedstawione pozwanemu dopiero wraz z doręczeniem odpisu pozwu. Pozew został doręczony w dniu 20 września 2013 roku. Od następnego dnia zasądzone zostały odsetki ustawowe.

Na podstawie art. 84 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz.1025 wraz ze zm.) o kosztach sądowych w sprawach cywilnych sąd z urzędu zwraca stronie wszelkie należności z tytułu wydatków, stanowiące różnicę między kosztami pobranymi od strony a kosztami należnymi. W niniejszej sprawie pozwany uiścił zaliczkę na poczet wynagrodzenia biegłych w kwocie 700 zł (k. 119), która została zaksięgowana pod pozycją 2411 131390. Z zaliczki tej pokryte zostały koszty wynagrodzenia biegłych w łącznej wysokości 666,89 zł ( 370,07zł - k. 159 + 166,74 zł - k. 200 + 130,08 zł – k. 181). W związku z powyższym, na podstawie powołanego przepisu, Sąd postanowił zwrócić pozwanemu różnicę między kosztami pobranymi a należnymi w wysokości 33,11 zł (pkt 3 sentencji wyroku).

W niniejszym postępowaniu powód dochodził zasądzenia na jego rzecz łącznej kwoty 5.100 zł. Sąd uwzględnił żądanie powoda w zakresie 1.100 zł. Powód przegrał zatem proces w 88%. Koszty postępowania poniesione przez strony stanowią łącznie kwotę 4.055,83 zł. Do kosztów poniesionych przez powoda należą: 255 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, kwota 1.200 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego (§ 6 pkt 4) Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu - Dz.U.2013.490 z dnia 2013.04.23), 360,32 zł tytułem wynagrodzenia biegłego (k.131) oraz 339,68 zł tytułem wynagrodzenia biegłego (k. 200). Pozwany poniósł w procesie następujące koszty: 666,89 zł (k. 181 i 200) tytułem wynagrodzenia biegłych, 1.200 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Jakkolwiek zasadą jest, iż strona przegrywająca zwraca stronie wygrywającej poniesione koszty procesu, to jednak na podstawie art. 102 k.p.c. w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Hipoteza przepisu art. 102 k.p.c. pozostawia sądowi orzekającemu swobodę w zakresie oceny, czy fakty związane z przebiegiem procesu, jak i dotyczące sytuacji życiowej strony, stanowią podstawę do nieobciążania jej kosztami procesu. Uznanie, iż konkretny przypadek jest „szczególnie uzasadniony” wymaga wzięcia pod uwagę całokształtu okoliczności sprawy, łączących się z charakterem żądania poddanego pod osąd, przy uwzględnieniu zasad współżycia społecznego. Możliwość zastosowania art. 102 k.p.c. pozostawiona jest do uznania sądu orzekającego przy uwzględnieniu jego kompetencji, bezstronności, doświadczenia i poczucia sprawiedliwości. Ocena w tym zakresie ma charakter dyskrecjonalny, oparty na swobodnym uznaniu, kształtowanym własnym przekonaniem oraz oceną okoliczności i może być podważona przez sąd wyższej instancji w zasadzie jedynie wtedy, gdy jest rażąco niesprawiedliwa (por. postanowienie SN z dnia 24 października 2013 r., IV CZ 61/13, LEX nr 1389013; wyrok SA w Łodzi z dnia 8 kwietnia 2015 r., III AUa 754/14, LEX nr 1680009).

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek, umożliwiający nie obciążanie powoda obowiązkiem zwrotu pozwanemu kosztów procesu od oddalonej części powództwa. Na kwalifikację przypadku jako szczególnie uzasadnionego wpływa przede wszystkim charakter żądania powoda, które zostało w większej części oddalone, tj. zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Jak wskazano wyżej, brak jest ustawowych wymiernych przesłanek pozwalających na jednoznaczne określenie czy i w jakiej wysokości zadośćuczynienie należy się poszkodowanemu. W przeważającej mierze kwestia ta pozostawiona jest do uznania sądu orzekającego. Podobnie w niniejszym postępowaniu Sąd ustalił, iż kwota zadośćuczynienia za doznaną przez powoda krzywdę podlegająca zasądzeniu w niniejszym postępowaniu winna wynosić 1.000 zł. Nie można jednak jednoznacznie stwierdzić, iż kwota dochodzona przez powoda była znacząco wygórowana – każdy bowiem indywidualnie pojmuje rozmiar doznanych krzywd i wyliczenie ich wartości jest trudne do oszacowania.

Z tego powodu, na podstawie art. 102 k.p.c. Sąd orzekł jak w punkcie 4. sentencji wyroku.