Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 października 2015 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi II Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodnicząca Sędzia SR A. S.

Protokolant sekr. sąd.M. R.

po rozpoznaniu w dniu 15 października 2015 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa E. G.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę kwoty 4389,97 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 13 października 2014 roku do dnia zapłaty

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2823,48 zł (dwa tysiące osiemset dwadzieścia trzy złote czterdzieści osiem groszy) z ustawowymi odsetkami od dnia 13 października 2014 roku do dnia zapłaty;

2.  umarza postępowanie w zakresie żądania zasądzenia kwoty 1566,49 zł (jeden tysiąc pięćset sześćdziesiąt sześć złotych czterdzieści dziewięć groszy);

3.  oddala powództwo w zakresie żądania zasądzenia odsetek ustawowych od kwoty 1566,49 zł (jeden tysiąc pięćset sześćdziesiąt sześć złotych czterdzieści dziewięć groszy) od dnia 13 października 2014 roku do dnia zapłaty;

4.  obciąża pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi kwotą 402,40 zł (czterysta dwa złote czterdzieści groszy) tytułem tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa wydatków;

5.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 346,48 zł (trzysta czterdzieści sześć złotych czterdzieści osiem groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygnatura akt II C 773/14

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 13 października 2014 roku skierowanym przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W., E. G. reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 4 389,97 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż w dniu 14 grudnia 2013 roku miało miejsce zdarzenie drogowe, podczas którego pojazd powoda marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) uległ uszkodzeniu. Pojazd sprawcy zdarzenia posiadał ochronę ubezpieczeniową w zakresie ubezpieczenia oc w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. W toku postępowania likwidacyjnego ubezpieczyciel ustalił koszty naprawy pojazdu powoda na kwotę 2 319,62 złotych, zaś wartość rynkową uszkodzonego pojazdu na kwotę 4 400 złotych. Powód zakwestionował wycenę pozwanego. Zlecił wykonanie prywatnej ekspertyzy, z której wynika, że koszt naprawy pojazdu wynosi 7 322,58 zł, a wartość rynkowa uszkodzonego pojazdu na dzień powstania szkody wynosiła 20 000 złotych. Na skutek przedłożenia pozwanemu przez powoda prywatnej wyceny kosztów naprawy, pozwany dokonał reasumpcji stanowiska i ostatecznie przyznał powodowi kwotę 2 932,61 złotych tytułem odszkodowania oraz ustalił nową wartość pojazdu w dniu szkody na kwotę 6 600 zł. Dochodzona pozwem kwota stanowi różnicę pomiędzy wartością uzasadnionych ekonomicznie kosztów naprawy pojazdu powoda wskazaną w prywatnej ekspertyzie a wartością przyznanego powodowi odszkodowania.

(pozew k. 2-4, pełnomocnictwo k. 5)

W odpowiedzi na pozew z dnia 18 grudnia 2014 roku pozwany, reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 złotych.

W uzasadnieniu stanowiska podniósł, że pozwany prowadził postępowanie likwidacyjne, które zakończyło się wydaniem decyzji o przyznaniu odszkodowania w kwocie 2 932,62 zł. Pozwany kwestionował żądanie pozwu, co do wysokości podnosząc, iż wartość przyznanego odszkodowania ustalona została prawidłowo przy uwzględnieniu przede wszystkim zakresu uszkodzeń pojazdu powoda mających związek ze szkodą. Pełnomocnik pozwanego podkreślił, że kosztorys przedstawiony przez powoda przedstawia wartości zawyżone w zakresie stawki za rbg, cen części, a także uwzględnia operacje naprawcze zbędne dla naprawienia szkody. Ponadto podkreślono, iż samochód powoda przed zdarzeniem szkodzącym przechodził istotne i nieprofesjonalne naprawy blacharsko-lakiernicze, na co wskazują deformacje elementów i ubytki w nich, ślady domowych amatorskich napraw oraz grube warstwy szpachli.

(odpowiedź na pozew k. 38-39, pełnomocnictwo k. 41, odpis KRS k. 42-46v)

W piśmie z dnia 25 maja 2015 roku pełnomocnik powoda oświadczył, że ogranicza powództwo i wnosi o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 2 823,48 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. W uzasadnieniu podał, że stanowisko to jest uzasadnione sporządzoną w toku postępowania opinią biegłego sądowego, określającą ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu powoda na kwotę 5756,10 zł.

(pismo k. 88-89)

W piśmie z dnia 29 maja 2015 roku pełnomocnik pozwanego podniósł, że o ile oświadczenie powoda w piśmie z dnia 25 maja 2015 roku należy rozumieć jako cofnięcie powództwa bez zrzeczenia się roszczenia, to pozwany nie wyraża na to zgody.

(pismo k. 101)

W piśmie z dnia 29 czerwca 2015 roku pełnomocnik powoda wyjaśnił, że cofa powództwo w zakresie kwoty 1566,49 zł ze zrzeczeniem się roszczenia.

(pismo k. 104)

W piśmie z dnia 10 lipca 2015 roku pełnomocnik pozwanego wniósł o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych, w związku z pismem strony powodowej zawierającym cofnięcie powództwa.

(pismo k. 123)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 grudnia 2013 roku doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzony został pojazd powoda marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Samochód kierowany przez sprawcę objęty był w chwili zdarzenia ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej w (...) Spółce Akcyjnej w W..

(bezsporne)

Zakres koniecznej naprawy pojazdu powoda obejmuje wymianę błotnika przedniego lewego oraz zderzaka i naprawę pokrywy silnika. Przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody jest możliwe poprzez zastąpienie części uszkodzonych, które były częściami pochodzącymi z odzysku z innego/innych pojazdów, częściami o analogicznej jakości, tj. częściami pochodzącymi z rynku wtórnego. Ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy pojazdu powoda marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) z uwzględnieniem średniej stawki za roboczogodzinę w zakładach naprawczych nieautoryzowanych w województwie (...) (100 zł/rbg), cen części z rynku wtórnego, przy uwzględnieniu jedynie tych uszkodzeń, które powstały w wyniku zdarzenia z dnia 14 grudnia 2013 roku, wynosi 5 756,10 złotych brutto.

Wartość rynkowa pojazdu przed szkodą wynosiła około 12 000 złotych, zaś po szkodzie około 6 200 złotych.

(opinia biegłego W. S. k. 61-82, opinia pisemna uzupełniająca biegłego k. 108-118)

Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego pozwany wypłacił na rzecz powoda odszkodowanie w kwocie 2 932,61 zł na podstawie decyzji z dnia 26 maja 2014 roku.

(kserokopia wezwania do zapłaty k. 29, decyzja k. 30-31)

Poczynione ustalenia faktyczne Sąd oparł na powołanych dokumentach, których prawdziwość nie została zakwestionowana przez strony, oraz w oparciu o opinię biegłego w zakresie wyceny pojazdów i mechaniki pojazdowej.

Dokonując oceny zebranego materiału dowodowego należy odnieść się do wartości dowodowej złożonej w niniejszej sprawie wraz z pozwem kalkulacji naprawy. Dokument ten sporządzony został na zlecenie powoda i jest oparty jest na oświadczeniach zleceniodawcy. Nie budzi zatem wątpliwości, że ten środek dowodowy stanowi jedynie dowód z dokumentu prywatnego, którego wartość dowodową określa art. 245 k.p.c. Stosownie do treści powołanego przepisu dokument prywatny stanowi jedynie dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie w nim zawarte.

Wobec treści żądania powoda i ustalonego stanu faktycznego, kluczowe znaczenie w niniejszej sprawie miała opinia biegłego W. S. (2) na okoliczność ustalenia ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu powoda przy uwzględnieniu uszkodzeń powstałych w wyniku zdarzenia z dnia 14 grudnia 2013 roku oraz wartości pojazdu powoda przed powstaniem szkody i wartości pojazdu po jej powstaniu. Opinia biegłego w całym swoim zakresie jest rzetelna, sporządzona zgodnie z wymogami specjalistycznej wiedzy i zawiera pełne i fachowe ustosunkowanie się do pytań Sądu. Biegły wydał opinię zarówno zapoznając się z aktami sprawy jak i na podstawie przeprowadzonych oględzin pojazdu powoda. Biorąc pod uwagę jej podstawy teoretyczne, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków Sąd uznał sporządzoną opinię za w pełni miarodajną i wyczerpującą. Strona pozwana wnosiła o wydanie przez biegłego opinii uzupełniającej, jednak po jej sporządzeniu i ustosunkowaniu się do zagadnień podniesionych przez pełnomocnika pozwanego, ostateczna żadna ze stron nie kwestionowała opinii biegłego sądowego.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje.

Powództwo podlegało uwzględnieniu w części.

Niniejszym pozwem powód ostatecznie żądał zasądzenia na swoją rzecz kwoty 2 823,48 zł tytułem kosztów naprawy pojazdu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...), pozostających w związku ze zdarzeniem drogowym z dnia 14 grudnia 2013 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty. W pozostałym zakresie co do kwoty żądania głównego tj. kwoty 1 566,49 zł powód cofnął pozew ze zrzeczeniem się roszczenia.

W rozpoznawanej sprawie bezspornym jest, że w wyniku kolizji z dnia 14 grudnia 2013 roku uległ uszkodzeniu samochód marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność powoda. Nie była kwestionowana odpowiedzialność (...) S.A. w W. za szkodę, w związku z ochroną udzieloną sprawcy zdarzenia na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Nie budził również wątpliwości fakt wypłaty kwoty 2 932,61 zł i sposób likwidacji szkody, uznający zasadność dokonania naprawy uszkodzonego pojazdu.

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

W myśl z kolei art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

W myśl art. 363 § 2 k.p.c., jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

Zgodnie z treścią art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. DZ. U. z 2013r., poz. 392) poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej (OC) może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia (art. 34 ust. 1powołanej ustawy).

Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej (art. 36 ust. 1powołanej ustawy).

Ubezpieczyciel odpowiada w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody, unormowanej w Kodeksie cywilnym. Odpowiada on zatem za normalne następstwa działania bądź zaniechania, z którego szkoda wynikła. W tych granicach naprawienie szkody, zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania, winno objąć pełen koszt przywrócenia stanu poprzedniego – pełen koszt naprawy pojazdu (art. 361 § 1 i 2 k.c.). Zauważyć w tym miejscu należy, iż zgodnie z treścią przepisu art. 361 § 2 k.c. statuującego zasadę pełnego odszkodowania, naprawienie szkody obejmuje wszelkie poniesione straty (utracone korzyści pozostają poza sferą zainteresowania w niniejszym sporze).

Naprawienie szkody może polegać na przywróceniu stanu poprzedniego lub na zapłacie odpowiedniej sumy pieniężnej. Wybór jednego ze sposobów naprawienia szkody ustawodawca pozostawił poszkodowanemu (art. 363 § 1 k.c.). Zarówno w literaturze, jak i orzecznictwie podkreśla się, że ubezpieczyciel w istocie jest zobowiązany tylko do odszkodowania pieniężnego, zarówno przy restytucji dokonanej przez osobę trzecią na zlecenie poszkodowanego lub przez samego poszkodowanego, jak i przy spełnieniu roszczenia o treści pieniężnej (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 29.01.2002r, V CKN 682/00, LEX nr 54343). Powód takiego wyboru dokonał, żądając od pozwanego wypłaty odpowiedniej sumy pieniężnej. Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się właściwie do ustalenia, jaka jest odpowiednia suma pieniężna, którą powinien wypłacić powodowi pozwany zakład ubezpieczeń.

W wypadku częściowego uszkodzenia samochodu, tj., gdy wysokość kosztów naprawy pojazdu nie przekracza jego wartości, odszkodowanie powinno stanowić równowartość kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego, przy czym naprawa samochodu i rzeczywiste poniesienie kosztów z tego tytułu nie jest warunkiem koniecznym dla dochodzenia odszkodowania (tak Sąd Najwyższy: w wyroku z 16.01.2002r, IV CKN 635/00, opubl. L.; w wyroku z 16.04.2002r, V CKN 980/00, opubl. L.; w wyroku z 16.05.2002r, V CKN 1273/00, publ. LEX nr 55515).

Nie ulega wątpliwości, że funkcja kompensacyjna odszkodowania musi być realizowana przy uwzględnieniu indywidualnej sytuacji poszkodowanego. Aby odszkodowanie odpowiadało wymaganiu pełnego naprawienia szkody, musi uwzględniać realia konkretnej sprawy i nie powinno prowadzić do wzbogacenia poszkodowanego. Za ugruntowane w orzecznictwie można uznać stanowisko, stosownie, do którego odszkodowanie może ulec stosownemu obniżeniu, gdyby okazało się, że użycie nowych części i materiałów do naprawy uszkodzonego pojazdu prowadziłoby do wzrostu jego wartości (tak Sąd Najwyższy: w uchwale z 12.04.2012r, III CZP 80/11, opubl. www.sn.pl; w postanowieniu z 24.02.2006r, III CZP 91/05, opubl. L.; w wyroku z 11.06.2003r, V CKN 308/01, opubl. L.).

W rozpoznawanej sprawie wysokość przyznanego odszkodowania winna odpowiadać rzeczywiście uzasadnionym kosztom naprawy pojazdu. Koszt ten, zgodnie z opinią biegłego, wynosi 5 756,10 zł brutto.

Biegły w wydanych opiniach (podstawowej i uzupełniającej) przyjął jako uzasadnioną średnią stawkę za roboczogodzinę w wysokości 100 zł (w województwie (...) kształtującą się od 80 zł do 120 zł/rbg). Biegły podkreślił, iż ustalona przez niego stawka odpowiada średniej wolnorynkowej wartości takich usług w dniu szkody. Dolny przedział stawek obejmował peryferia województwa i warsztaty o małym potencjale. Brak jest zatem w ocenie Sądu podstaw do ustalenia, jak chciał ostatecznie pozwany, kosztów naprawy pojazdu powoda przy przyjęciu stawki 80 zł/rbg.

Pomniejszając kwotę wynikającą z opinii biegłego (5 756,10 zł – k. 75) o sumę wypłaconego już odszkodowania (2 932,61 zł) zasadne jest zasądzenie na rzecz powoda żądanej przez niego kwoty 2 823,48 zł jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

O odsetkach od zasądzonej kwoty Sąd orzekł zgodnie z żądaniem na podstawie art. 481 k.c. Stosownie do treści tego przepisu, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Istotnym, zatem jest ustalenie momentu, w którym dłużnik opóźnił się ze spełnieniem świadczenia. Wymagalność roszczenia w stosunku do zakładu ubezpieczeń powstaje w terminie 30 dni licząc od dnia otrzymania zawiadomienia o wypadku (art. 817 § 1 k.c.), chyba, że w powyższym terminie wyjaśnienie okoliczności koniecznych do ustalenia jego odpowiedzialności lub wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe. Pozwany nie wykazał, aby taka potrzeba istniała. Biorąc pod uwagę, że decyzję o przyznaniu odszkodowania pozwany podjął 26 maja 2014 roku, należało uznać, że w zakresie zasądzonej kwoty odszkodowania odsetki należne są powodowi zgodnie z żądaniem pozwu, od dnia 13 października 2014 roku.

W piśmie procesowym z dnia 25 maja 2015 roku pełnomocnik powoda cofnął powództwo w zakresie kwoty 1 566,49 zł ze zrzeczeniem się roszczenia.

Sąd w cofnięciu powództwa w tej części, nie dostrzegł podstaw do uznania, iż czynność ta narusza dyspozycję art. 203 § 4 k.p.c. Dlatego mając powyższe na względzie w punkcie 2 wyroku, Sąd na podstawie art. 355 k.p.c. w związku z art. 203 § 1 i 4 k.p.c., umorzył postępowanie w tym zakresie.

W pozostałym zakresie tj. żądania zasądzenia odsetek ustawowych od dnia 13 października 2014 roku do dnia zapłaty od kwoty 1 566, 49 złotych, która to kwota pierwotnie objęta była żądaniem pozwu, Sąd oddalił powództwo jako bezzasadne (punkt 3 wyroku).

W punkcie 4 wyroku Sąd na podstawie art. 113 ust.1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.) w zw. z art. 100 k.p.c., Sąd obciążył na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi pozwanego kwotą 402,40 zł należną tytułem zwrotu wydatków tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c., stosunkowo je rozdzielając. W niniejszej sprawie powód wygrał proces w 64,32 %, a przegrał w 35,68%.

Po stronie powodowej koszty procesu wyniosły kwotę 1 437 zł, na którą złożyły się: opłata od pozwu 220 zł, wynagrodzenie pełnomocnika powoda – 600 zł ustalone na podstawie § 6 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 490) z opłatą skarbową – 17 zł oraz zaliczka na biegłego – 600 zł.

Strona pozwana poniosła koszty w wysokości 1 217 zł tj. wynagrodzenie pełnomocnika, ustalone na podstawie § 6 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 490) z opłatą skarbową – 17 zł oraz zaliczka na biegłego – 600 zł.

Łączne koszty wyniosły kwotę 3 056,40 zł. Z uwagi na wynik postępowania Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 346,48 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (punkt 5 wyroku).

Z/ odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda.