Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 czerwca 2013 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSR del. Agnieszka Leżańska

Protokolant Cezary Jarocki

po rozpoznaniu w dniu 05 czerwca 2013 roku w Piotrkowie Trybunalskim

sprawy z wniosku S. O.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o emeryturę

na skutek odwołania S. O.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 20 marca 2013r. sygn. (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VU 459/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 20 marea 2013 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił S. O.prawa do emerytury. W uzasadnieniu wskazał, iż na dzień złożenia wniosku o emeryturę wnioskodawca nie spełnił warunków określonych w art. 184 ustawy z dnia 1 „7 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227 z późn. zm.), ponieważ: nie udowodnił wymaganego okresu pracy szczególnych warunkach, nie osiągnął wymaganego wieku emerytalnego (60 lat), ajako członek otwartego funduszu emerytalnego, nie złożył wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu na dochody budżetu państwa. Brak jest zatem podstaw prawnych do przyznania mu emerytury.

Od powyższej decyzji ubezpieczony odwołał się w dniu 2 kwietnia 2013 roku. wnosząc o jej zmianę i zaliczenie do pracy w szczególnych warunkach całego okresu zatrudnienia w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) tj. od 21 sierpnia 1978 roku do 31 lipca 1991 roku jako pracy w szczególnych warunkach na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym o powyżej 3,5 tony.

Organ rentowy wniósł o jego oddalenie podtrzymując argumentacje zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

S. O., urodzony w dniu (...), złożył w dniu 19 lutego 2013 wniosek o przyznanie emerytury („dowód: wniosek o emeryturę k. 1-6 w aktach ZUS,).

Ubezpieczony udowodnił ponad 25 lat podlegania ubezpieczeniu społecznemu („bezsporne)

Na wymagane 15 lat pracy w warunkach szczególnych, organ rentowy zaliczył wnioskodawcy 5 lat i 4 miesiące do pracy w warunkach szczególnych tj. okresy zatrudnienia:

— od 1 października 1970 roku do 28 lutego 1975 roku w Spółdzielni (...) w D.oraz

1

- od 1 sierpnia 1993 roku do 30 czerwcal994 roku - w Piekarni i (...) w G. („dowód: decyzja ZUSz 209 marca 2013 roku k. 77,odpowiedźna odwołanie k. 30—31 w aktach sprawy).

W okresie od dnia od 21 sierpnia 1978 roku do dnia 31 lipca 1991 roku ubezpieczony zatrudniony był w Miejskim Przedsiębiorstwie (...), w Zakładzie (...). S. O. pracował jako kierowca śmieciarki oraz beczki asenizacyjnej tj. samochodów specjalistycznych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym o powyżej 3,5 tony. Ubezpieczony oprócz pracy kierowcy wykonywał również czynności obsługowe przy opróżnianiu koszy na śmieci, jak również wykonywał niezbędne prace na wysypisku śmieci (dowód: zeznania ubezpieczonego 00:20:00; zeznania świadków: K. J. 00:13:03, 00:14:38, K. S. 00:16:25, 00:17:10).

Praca kierowców samochodów o dopuszczalnym ciężarze całkowitym o powyżej 3,5 tony wymieniona jest w wykazie A, D. VIII p.2 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.), zaś w D. IX p.3 wymienione są prace przy wywozie nieczystości stałych i płynnych oraz prace na wysypiskach i wylewiskach nieczystości.

Sąd Okręgowy dokonał następującej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącym

pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1 (tj. poniżej 65 lat dla mężczyzn). Ustęp 4 art. 32 stanowi zaś, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1. rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom

wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustała się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Stosownie do art. 184 ust. 1 wskazanej wyżej ustawy ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 roku) osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat — dla kobiet i 65 lat — dla mężczyzn oraz

2) okres skladkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy — w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem (ust. 2).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało zatem rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A. nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1. osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2. ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia ( 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu ( §1 i §2 rozporządzenia).

Okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie §1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy. Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w

warunkach miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznąjących świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie jest bowiem dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 §1 i 2 k.p.c., a tylko dokumenty wystawione przez te organy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Natomiast omawiane świadectwo traktuje się w postępowaniu sądowym jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki podlega kontroli zarówno co do prawdziwości wskazanych w nim faktów, jak i co do prawidłowości wskazanej podstawy prawnej. Sąd, a także organ rentowy, są zatem uprawnione do weryfikacji danych zawartych w świadectwie wykonywania prac w warunkach szczególnych, wystawionym przez pracodawcę. Jeżeli świadectwo to zawiera dane, które nie są zgodne z prawdą, nie mogą na jego podstawie dokonać ustaleń, od których uzależnione jest prawo do świadczeń emerytalnych. To sarno dotyczy ujawnienia okoliczności, że wskazane w zaświadczeniu pracodawcy stanowisko pracy wykonywanej w szczególnych warunkach nie figuruje w wykazie powołanym w tym zaświadczeniu (por. wyrok Sądu N. z dnia 23 listopada 2004 roku, I UK 15/04. OSNP 2005/1 l/161).

W niniejszej sprawie Sąd na wniosek ubezpieczonego dopuści dowód z zeznań zawnioskowanych przez niego świadków: K. J., K. S. na okoliczność szczególnego charakteru wykonywanej przez niego pracy. Świadkowie ci potwierdzili, iż w okresie od dnia od 21 sierpnia 1978 roku do dnia 31 lipca 1991 roku ubezpieczony zatrudniony był w Miej skim Przedsiębiorstwie (...), w Zakładzie (...), gdzie pracował jako kierowca śmieciarki oraz beczki asenizacyjnej tj. samochodów specjalistycznych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym o powyżej 3,5 tony. Ubezpieczony oprócz pracy kierowcy wykonywał również czym obsługowe przy opróżnianiu koszy na śmieci, jak również wykonywał niezbędne prace na wysypisku śmieci. Sąd uznał zeznania świadków za wiarygodne. albowiem świadkowie ci pracowali wraz z ubezpieczonym w spornym okresie w Miejskim Przedsiębiorstwie (...), tak więc posiadąją pelną wiedzę w zakresie charakteru wykonywanej przez niego pracy.

W świetle zeznań powyższych świadków Sądu uznał, iż w spornym okresie ubezpieczony wykonywał pracę kierowców samochodów o dopuszczalnym ciężarze całkowitym o powyżej 3,5 tony, wymienioną w wykazie A, D. VIII p.2 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) oraz prace przy wywozie nieczystości stałych i płynnych oraz prace na wysypiskach i wylewiskach nieczystości, wymienione w D. IX p.3 powyższego załącznika. Poczynienie przez Sąd powyższych ustaleń nie może jednak rodzić dla ubezpieczonego oczekiwanych przez niego skutków prawnych, albowiem poza sporem pozostaje, iż ubezpieczony nie spełnił warunku określonego w § 4 cytowanego wcześniej rozporządzenia tj. nie ukończył 60 lat.

Skoro zatem ubezpieczony nie osiągnął wymaganego ustawą wieku brak było podstaw do przyznania mu prawa do emerytury.

Na marginesie sprawy zaznaczyć należy, iż niniejsze odwołanie obejmowało swoim zaskarżeniem decyzję ZUS z dnia 20 marca 2013 roku o odmowie prawa do emerytury, taki bowiem wniosek zgłosił ubezpieczony do organu rentowego w dniu 19 lutego 2013 roku k-6 akt ZUS.

Z tych też względów Sąd Okręgowy — Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych na podstawie art. 477 12 §1 k.p.c. orzekł jakw sentencji.