Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 lipca 2015 r. o godz. 19.50 na trasie M. – S., gm. B., okręgu (...), oskarżony L. O. prowadził w ruchu lądowym samochód osobowy marki (...)o nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości – 0,94 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, tj. dopuścił się czynu określonego w art. 178a § 1 kk.

Oskarżony L. O. przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu (vide k. 6v.) oraz wyraził zgodę na złożenie przez prokuratora wniosku o wydanie wobec niego wyroku skazującego i orzeczenie uzgodnionej z oskarżycielem publicznym kary bez przeprowadzania rozprawy w trybie art. 335 § 1 kpk, co potwierdził własnoręcznym podpisem (vide k. 19 – 19v.).

Sąd zważył, co następuje:

Po wydaniu wyroku skazującego, oskarżony L. O. złożył w dniu 19 października 2015 r. wniosek o sporządzenie na piśmie uzasadnienia wydanego wyroku jedynie w zakresie dotyczącym rozstrzygnięcia o karze i środkach karnych (vide wniosek oskarżonego L. O. o sporządzenie uzasadnienia). Zgodnie z art. 424 § 3 kpk w wypadku złożenia wniosku o uzasadnienie wyroku jedynie co do rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu albo o uzasadnienie wyroku wydanego w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 sąd może ograniczyć zakres uzasadnienia do wyjaśnienia podstawy prawnej tego wyroku oraz wskazanych rozstrzygnięć.

Mając na uwadze powyższe, należy w pierwszej kolejności wskazać, iż Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, w tym zakresie w którym przyznał się on do popełnienia zarzuconego mu czynu. W tej sytuacji nie budziło wątpliwości, że oskarżony L. O. kierował pojazdem mechanicznym po drodze publicznej w stanie nietrzeźwości. Zatem umyślnie naruszając podstawowe zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym popełnił przestępstwo określone dyspozycją art. 178a § 1 kk.

Sprawca przestępstwa z art. 178a § 1 kk zagrożony jest karą grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd uwzględnił zarówno okoliczności łagodzące jak i okoliczności obciążające. Do tych ostatnich należała niewątpliwie okoliczność, iż u oskarżonego stwierdzono znaczny stopień nietrzeźwości – 0,94 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu (vide k. 2 – 2v.). Ponadto, z załączonej informacji z K. wynikało, że oskarżony był już w przeszłości karany sądownie wyrokiem Sądu Rejonowego w Piszu w sprawie o sygn. akt II K 655/10. Powyższe wskazywało na to, iż skazany nie umie wyciągać pozytywnych wniosków z przeszłości i ponownie wszedł w konflikt z prawem. Na korzyść oskarżonego natomiast Sąd wziął pod uwagę, że L. O. prowadził dotychczas względnie nienaganny tryb życia, albowiem normalnie funkcjonował w społeczeństwie, miał rodzinę, wychował czwórkę dzieci, a obecnie pracuje zarobkowo w firmie (...) i osiąga z tego tytułu dochód w wysokości około 1.300 zł miesięcznie. Powyższe pozwoliło wnioskować, iż popełniony czyn miał w życiu oskarżonego nadal jedynie charakter incydentalny. Stąd też kara o charakterze izolacyjnym (pozbawienia wolności) wydawałaby się w tych okolicznościach zbyt rażącą swoją surowością i znacznie przekraczającą potrzeby resocjalizacyjne występujące wobec tego sprawcy.

Uwzględniając zatem wniosek Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Piszu, złożony w trybie art. 335 § 1 kpk, oraz oświadczenie oskarżonego L. O. zawierające zgodę na wydanie wyroku skazującego i orzeczenie uzgodnionej z nim kary bez przeprowadzenia rozprawy (vide k. 19 – 19v. akt sprawy), a także wyżej wskazane okoliczności, Sąd orzekł wobec oskarżonego L. O. jedynie karę o charakterze wolnościowym.

W konsekwencji Sąd przy zastosowaniu art. 33 § 1 i 3 kk orzekł wobec oskarżonego L. O. karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przyjmując jedną stawkę dzienną za równoważną kwocie 20 ( dwudziestu) złotych. Ustalając stawkę dzienną, Sąd wziął pod uwagę dochody L. O., które wynoszą miesięcznie około 1.300 zł. Oskarżony pozostawał w chwili orzekania w związku małżeńskim, a żona jego pozostawała na rencie, co pozwala przypuszczać, że posiada ona dodatkowe źródło dochodu we wspólnym gospodarstwie domowym na własne utrzymanie. Ponadto, oskarżony dysponuje majątkiem w postaci domu o pow. 96 m ² w D.. Z uwagi na powyższe w ocenie Sądu oskarżony będzie miał możliwość uiszczenia grzywny w określonym zakresie.

W ocenie Sądu tak orzeczona kara jest adekwatna do stopnia zawinienia i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu. W ocenie Sądu kara grzywny w orzeczonym wymiarze, wobec postawy oskarżonego, który w toku postępowania wykazał skruchę, szczerze podkreślał, iż wie, że źle zrobił i zrozumiał swój błąd, jest w stanie spełnić swoje cele w zakresie prewencji ogólnej, w szczególności indywidualnej, skłoni oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego, uzmysłowi mu konieczność zmiany dotychczasowego postępowania i tym samym zapobiegnie powrotowi oskarżonego do przestępstwa. Zdaniem Sądu orzeczona kara jest sprawiedliwa i nie może być uznana za rażącą swoją surowością, chociażby ze względu na maksymalne zagrożenie karą, przewidziane przez ustawodawcę za tego rodzaju przestępstwo, z karą do 2 lat pozbawienia wolności włącznie. Pomimo, iż jest to kara o charakterze wolnościowym, w zamyśle Sądu będzie ona właściwie kształtowała świadomość prawną społeczeństwa. Dodatkowo, w realiach niniejszej sprawy w ocenie Sądu społeczna szkodliwość czynu była znaczna. Zgodnie z art. 115 § 2 kk przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Należy zauważyć, iż oskarżony dalece naruszył reguły ostrożności prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym, a waga naruszonych przez sprawcę obowiązków była duża. Pomimo, iż oskarżony swoim postępowaniem nie wyrządził nikomu szkody ani krzywdy, to jednak obiektywnie należy ocenić, że swoim zachowaniem stwarzał ogromne zagrożenie dla zdrowia i życia innych uczestników ruchu. W odczuciu społecznym, a także zgodnie z wolą ustawodawcy nietrzeźwi kierowcy nie są pożądani w ruchu lądowym, a ich naganna postawa winna być zdecydowanie napiętnowana. Zauważyć należy, iż u oskarżonego stwierdzono znaczny stopień nietrzeźwości (0,94 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu), stąd szkodliwość społeczną tego czynu należało poczytać jako znaczną. Kara zatem musiała być adekwatna, a nie jedynie symboliczna.

Stosownie do treści art. 42 § 2 kk, Sąd orzekł także wobec oskarżonego obligatoryjny środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 (trzech) lat, biorąc pod uwagę przede wszystkim stopień nietrzeźwości oskarżonego. Tak ustalony okres eliminacji oskarżonego z grona kierowców będzie wystarczającą nauczką na przyszłość i pozwoli przemyśleć oskarżonemu, jakie są zasadnicze, kardynalne zasady ruchu drogowego i kanony bezpieczeństwa, których łamać nie wolno. Za takim wymiarem tego środka karnego przemawiają także względy społecznego oddziaływania kary na innych potencjalnych sprawców przestępstw z art. 178a § 1 lub § 2 kk. Zgodnie z art. 42 § 2 kk Sąd orzeka, na okres nie krótszy niż 3 lata owy środek karny. Należy zatem w tym miejscu zauważyć, iż wobec oskarżonego został orzeczony najmniejszy z możliwych okresów na jaki Sąd był władny orzec przedmiotowy zakaz.

Podobnie rzecz się ma w odniesieniu do środka karnego orzeczonego w punkcie III wyroku. Zgodnie bowiem z art. 43a § 2 kk w razie skazania sprawcy za przestępstwo określone w art. 178a § 1 sąd orzeka świadczenie pieniężne wymienione w art. 39 pkt 7 na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości co najmniej 5 000 złotych, a w razie skazania sprawcy za przestępstwo określone w art. 178a § 4 co najmniej 10 000 złotych, do wysokości określonej w § 1.

Zgodnie z wolą ustawodawcy należy wyeliminować nietrzeźwych kierowców z polskich dróg, stąd też kary jak i środki karne za tego typu naruszenia prawa zostały w ostatnim czasie radykalnie zaostrzone. Sąd orzekając w powyższym zakresie związany jest przepisami prawa, czemu dał wyraz w analizowanym orzeczeniu. Zapadłe rozstrzygnięcia orzeczone zostały zgodnie z wnioskiem prokuratora i w oparciu o obowiązujące przepisy prawne, a nie o zasadę dowolności.

Na podstawie art. 63 § 4 kk na poczet orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym zaliczono oskarżonemu L. O. okres rzeczywistego zatrzymania prawa jazdy. Jak wynika z wniosku o uzasadnienie wyroku, tego rozstrzygnięcia oskarżony nie kwestionuje, a wręcz odnosi się do niego z oczywistą aprobatą.

Na podstawie art. 627 kpk i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 z póz. zm.) Sąd zasądził od oskarżonego L. O. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 200 złotych tytułem opłaty sądowej oraz kwotę 70 złotych tytułem kosztów postępowania w sprawie. Sytuacja finansowa oskarżonego oraz jego warunki osobiste i rodzinne w ocenie Sądu pozwolą uiścić mu zasądzone opłaty i koszty.

ZARZĄDZENIE

- (...);

- (...),

- (...).

P., (...)r.