Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 08 października 2015 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku Wydział II Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Łygas

Protokolant: Katarzyna Nowopolska

po rozpoznaniu w dniu 08 października 2015 roku na posiedzeniu

sprawy P. K. , syna B. i E. z domu Ciesielskiej, urodzonego dnia
03 lutego 1981 roku w G.

oskarżonego o to, że:

w dniu 23 grudnia 2014 r. w G. posiadał przy sobie wbrew przepisom ustawy środek psychotropowy w postaci 2,83 g netto sproszkowanej substancji koloru białego zawierającej siarczan amfetaminy, co stanowi 13 porcji konsumpcyjnych środka psychotropowego

- tj. o przestępstwo z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

o r z e k a

I.  ustalając, że oskarżony P. K. dopuścił się popełnienia zarzucanego mu oskarżeniem czynu, wyczerpującego zmieniona występku z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii oraz uznając, że wina
i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, a okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, na podstawie art. 66 § 1 k.k. i art. 67 § 1 i § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed wejściem w życie ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku
o zmianie ustawy Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, postępowanie karne wobec oskarżonego warunkowo umarza na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata, oddając oskarżonego pod dozór kuratora;

II.  na podstawie art. 67 § 3 k. k. w zw. z art. 49 § 1 k. k. w brzmieniu obowiązującym przed wejściem w życie ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, orzeka wobec oskarżonego P. K. świadczenie pieniężne w wysokości 800 zł (osiemset złotych) na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

III.  na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. oraz art. 1, art. 7 i art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t. jedn. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądza od oskarżonego P. K. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 561 zł 15 gr. (pięćset sześćdziesiąt jeden złotych piętnaście groszy) tytułem wydatków postępowania oraz wymierza opłatę w wysokości
80 zł (osiemdziesiąt złotych).

Sygn. akt II K 800/15

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

W dniu 23 grudnia 2014 roku oskarżony P. K. chciał kupić amfetaminę na własny użytek. W tym celu udał się na ul. (...) w G., gdzie zapytał mężczyznę o nieustalonej tożsamości, czy ma amfetaminę. Ów mężczyzna powiedział, że może poczęstować oskarżonego i dał P. K. cztery zawiniątka z folii aluminiowej z zawartością białej substancji sproszkowanej.

W tym czasie oskarżony P. K., z powodu nerwowego zachowania, został zauważony przez patrol Policji. W tylnej kieszeni jego spodni ujawniono cztery zawiniątka z folii aluminiowej z zawartością białego proszku, w którym 48,22 % stanowił siarczan amfetaminy. Z ujawnionej ilości można przygotować 13 pojedynczych porcji konsumpcyjnych środka psychotropowego.

P. K. został zatrzymany.

(dowód: protokół zatrzymania osoby – k. 4,

protokół przeszukania osoby – k. 6-9,

opinia biegłego z zakresu badań fizykochemicznych – k. 20-23,

zeznania świadka T. J. – k. 11 ,

wyjaśnienia oskarżonego P. K. – k. 26-27)

Przesłuchany w charakterze podejrzanego w postępowaniu przygotowawczym P. K. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, iż na ul. (...) spotkał mężczyznę, którego zapytał, czy ma amfetaminę. W odpowiedzi mężczyzna oświadczył, że może go poczęstować i przekazał P. K.
3 gramy amfetaminy.

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego P. K. – k. 26-27)

W toku postępowania przygotowawczego powstały uzasadnione wątpliwości co do poczytalności oskarżonego P. K., w związku z czym został on poddany badaniu sądowo-psychiatrycznemu przez dwóch biegłych lekarzy psychiatrów. W złożonej opinii biegli stwierdzili, że P. K. nie jest chory psychicznie ani upośledzony umysłowo, nie stwierdzono u niego objawów uzależnienia od substancji psychoaktywnych. Warunki z art. 31 § 1 i § 2 k.k. nie są spełnione.

Wedle oceny terapeuty leczenia uzależnienia, oskarżony P. K. zażywał środki psychoaktywne w sposób szkodliwy. Brak jest wskazań co do ewentualnego leczenia.

(dowód: opinia sądowo – psychiatryczna – k. 54-55,

kwestionariusz wywiadu terapeuty – k. 69-83)

Oskarżony P. K. nie był dotychczas karany sądownie.

(dowód: dane o karalności – k. 102)

Oskarżony P. K. jest bezdzietnym kawalerem, zdobył wykształcenie
w zawodzie dekarza. Wymieniony osiąga stałe dochody w wysokości około 2.000 zł, nie posiada majątku większej wartości.

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego P. K. - k. 26v)

Sąd zważył, co następuje:

Orzekając w niniejszej sprawie Sąd oparł się przede wszystkim na wyjaśnieniach oskarżonego, zeznaniach świadka T. J. – funkcjonariusza policji, opiniach biegłych, a także na licznych dokumentach i protokołach. Taki materiał dowodowy jawi się – zdaniem Sądu – jako spójny i logiczny, pozwalający w sposób pełny i wiążący określić podstawy oraz rozmiar odpowiedzialności karnej oskarżonego P. K..

W ocenie Sądu brak jest podstaw do kwestionowania wiarygodności zeznań świadka T. J., funkcjonariusza Policji, którzy w dniu zdarzenia, po uzyskaniu informacji i krótkiej obserwacji, dokonał zatrzymania oskarżonego P. K.. Zeznania świadka są logiczne, konsekwentne, korespondują nadto z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności protokołach zatrzymania i przeszukań. Dodatkowo z relacją funkcjonariusza korespondują wyjaśnienia oskarżonego.

Logiczne i konsekwentne wyjaśnienia oskarżonego P. K.,
przyczyniły się do ustalenia stanu faktycznego sprawy. Relacja oskarżonego jest szczegółowa i spontaniczna, nie została przy tym podważona innymi dowodami. Wartości dowodowej wyjaśnień oskarżonego nie umniejsza fakt, że nie udało się organom ścigania ustalić danych osoby, od której miał otrzymać środki psychoaktywne. Przede wszystkim jednak oskarżony przedstawił sposób i mechanizmy swojego działania,
w szczególności rodzaj i ilość posiadanych narkotyków oraz cel z jakim substancje
te przechowywał.

Nadto Sąd w pełni zaakceptował konkluzje opinii biegłych psychiatrów, wyniki wywiadu terapeuty oraz biegłego z zakresu badań fizykochemicznych wydane w toku niniejszego postępowania. Dowody te zostały oparte na poczynionych w toku badań właściwych spostrzeżeniach, zawierają zgodne z wiedzą fachową i precyzyjne konkluzje, znajdujące oparcie w pozostałym materiale dowodowym. Badania fizykochemiczne potwierdziły, iż substancja ujawniona w wyniku przeszukania oskarżonego zawierała siarczan amfetaminy, przy czym można z niej przygotować 13 pojedynczych porcji konsumpcyjnych środka psychotropowego, a biegły w sposób wyczerpujący i nie budzący wątpliwości odniósł się do tez postawionych przez organ procesowy. Sąd uznał również za wiarygodne dokumenty zgromadzone w aktach sprawy z uwagi na to, że zostały one sporządzone przez uprawnione do tego osoby, prawidłowo pod względem formalnym, a ich treść koresponduje z osobowymi źródłami dowodowymi, nadto nie były przez żadną ze stron kwestionowane.

Analizując ustalony w sprawie stan faktyczny Sąd uznał, iż oskarżony P. K. swoim zachowaniem w dniu 23 grudnia 2014 roku wyczerpał znamiona występku kwalifikowanego z art. 62 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku
o przeciwdziałaniu narkomanii.

W wyniku przeprowadzonych badań fizykochemicznych ustalono bowiem, iż sproszkowana biała substancja znajdująca się w zabezpieczonych czterech pakiecikach folii aluminiowej zawierała siarczan amfetaminy, który zgodnie z art. 34 cytowanej ustawy może posiadać wyłącznie przedsiębiorca, jednostka organizacyjna lub osoba fizyczna uprawniona na podstawie odpowiednich przepisów. Oskarżony nie był osobą uprawnioną do posiadania substancji psychotropowej, zatem posiadał je wbrew przepisom powołanej ustawy oraz w ilości wypełniającej znamiona typu podstawowego opisanego wyżej przestępstwa. Z wyjaśnień oskarżonego wynika, iż miał on pełną wiedzę i świadomość, iż posiadał substancje narkotyczne, zarówno co do ich rodzaju
i przeznaczenia jak i ilości.

Jednocześnie, z uwagi na spełnienie przesłanek z art. 66 § 1 i § 2 k.k., Sąd po zbadaniu wszelkich okoliczności sprawy, które nie budziły wątpliwości, uznał, iż zasadne jest warunkowe umorzenie postępowania karnego toczącego się przeciwko oskarżonemu. Warunkowe umorzenie jest szczególnym środkiem odpowiedzialności karnej, polegającym na poddaniu próbie sprawcy przestępstwa, co zakłada stwierdzenie jego popełnienia, a więc i winy sprawcy. Niewątpliwie opisana instytucja w większym stopniu sprzyja likwidacji konfliktu wywołanego przestępstwem i znajduje zastosowanie tam, gdzie nie ma potrzeby – ze względu na cele kary – jej wymierzania, a nawet kontynuowania postępowania karnego i doprowadzania do wyroku skazującego.

Wobec oskarżonego nie zachodzą żadne przesłanki wyłączające jego winę
w zakresie czynu, jakiego się dopuścił. Zdaniem Sądu wina ta nie jest jednak znaczna. Oskarżony jest osobą dorosłą, o niemałym doświadczeniu życiowym, a w chwili zdarzenia nie znajdował się w anormalnej sytuacji motywacyjnej, nie jest również uzależnionych od środków psychoaktywnych, brak przesłanek, które wskazywałyby, że środków tych nadużywa oraz by konieczne było wdrażanie wobec niego procedur terapeutycznych czy leczniczych. Oskarżony działał umyślnie, mógł przewidzieć skutki swojego postępowania, a nadto miał świadomość, iż substancje psychoaktywne posiada wbrew obowiązującym przepisom ustawy i – jak podał – posiadał je na własny użytek.

Podobnie nie można uznać za znaczną społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu. Oskarżony swoim postępowaniem wystąpił przeciwko prawidłowości obrotu środkami psychoaktywnymi, zdawał sobie sprawę
z niewłaściwości swojego zachowania. Postawa oskarżonego wskazuje, iż zdarzenie opisane w akcie oskarżenia było czymś jednorazowym w jego dotychczasowym życiu, nie był nigdy karany za żadne przestępstwo, cieszy się pozytywną opinią środowiskową
w miejscu zamieszkania, prowadzi ustabilizowany tryb życia, adekwatny do jego wieku
i wykształcenia, zatem jego warunki osobiste oraz dotychczasowy nienaganny sposób postępowania uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania P. K. będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Mając powyższe okoliczności na względzie, Sąd warunkowo umorzył postępowanie karne przeciwko oskarżonemu P. K., wyznaczając maksymalny przewidziany przez ustawę karną w poprzednim brzmieniu, względniejszą dla sprawcy, okres próby, gdyż dla zweryfikowania prawidłowej prognozy kryminalistycznej wobec oskarżonego będzie on wystarczający. W celu kontroli nad prawidłowym przebiegiem okresu próby, Sąd oddał oskarżonego pod dozór kuratora, co będzie stanowiło dodatkowe oddziaływanie wychowawcze na sprawcę.

Nadto, na podstawie art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 49 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015 roku, Sąd orzekł wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w wysokości 800 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, kierując się w tym zakresie koniecznością uczynienia zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, wobec warunkowego umorzenia postępowania, a także w celu bezpośredniego oddziaływania na oskarżonego. Zdaniem Sądu, obowiązek uiszczenia świadczenia będzie dla oskarżonego dodatkowym bodźcem do przestrzegania porządku prawnego.

Na mocy przepisów szczegółowo wymienionych w pkt III wyroku Sąd wymierzył oskarżonemu na rzecz Skarbu Państwa stosowną opłatę oraz obciążył pozostałymi kosztami sądowymi, nie znajdując podstaw do zwolnienia P. K. od tego obowiązku, kierując się nadto zasadą, że każdy, kto przez swoje zachowanie spowodował wszczęcie postępowania karnego, zobowiązany jest do poniesienia jego kosztów. Oskarżony posiada wyuczony zawód, osiąga stałe dochody, nie jest obciążony obowiązkiem alimentacyjnym wobec osób bliskich i jest w stanie nie tylko uzyskać środki na własne utrzymanie, ale i na uiszczenie kosztów należnych Skarbowi Państwa.