Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 sierpnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Krośnie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Mariusz Hanus

Protokolant: st. sekr. sądowy Małgorzata Kalisz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 czerwca i 18 sierpnia 2015 roku

sprawy D. S. s. J. i Z., ur. (...) L.

obwinionego o wykroczenie z art.119 § 1 kw w zw. z art.9 § 2 kw

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Krośnie z dnia 24 lutego 2015 roku, sygn. akt II W 1532/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata S. L. Kancelaria Adwokacka w K. kwotę 265,68 zł /dwieście sześćdziesiąt pięć złotych sześćdziesiąt osiem groszy/ brutto tytułem nieuiszczonego wynagrodzenia obrońcy obwinionego z urzędu za postępowanie pierwszoinstancyjne,

II.  w pozostałej części utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy,

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. S. L. – Kancelaria Adwokacka w K., kwotę 619,92 zł brutto /sześćset dziewiętnaście 92/100 złotych/, tytułem nieuiszczonego wynagrodzenia obrońcy obwinionego z urzędu za postępowanie odwoławcze,

IV.  zwalnia obwinionego D. S. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów procesu za postępowanie odwoławcze, w tym od uiszczenia opłaty, obciążając tymi kosztami Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Krośnie rozpoznawał sprawę D. S. obwinionego o to, że:

1.  w dniu 13 września 2013 r. około godziny 20.15 w K. przy ul. (...) w sklepie (...) dokonał kradzieży 2 szt. butelek S. poj. 0,7 litra o łącznej wartości 75,90 zł na szkodę sklepu,

2.  w dniu 02 października 2013 r. około godziny 17.06 w K. przy ul. (...) w sklepie (...) dokonał kradzieży 2 szt. butelek W. (...) poj. 0,7 litra o łącznej wartości 119,98 zł na szkodę sklepu,

3.  W dniu 16 października 2013 r. około godziny 19.00 w K. przy ul. (...) dokonał kradzieży 3 szt. butelek Whisky (...) poj. 0,7 litra o łącznej wartości 179,97 zł na szkodę sklepu,

Łączna wartość skradzionego mienia wynosi 375, 85 zł, tj. o wykroczenia z art. 119 § 1 kw w zw. z art. 9 § 2 kw.

Wyrokiem z dnia 24 lutego 2015 r. Sąd Rejonowy w Krośnie uznał obwinionego D. S. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów, a stanowiących wykroczenia z art. 119 §1 kw w zw. z art. 9 § 2 kw i za to na mocy art. 119 § 1 kw w zw. z art. 9 § 2 kw i w zw. z art. 19 kw skazał go na karę 30 dni aresztu.

Ponadto na mocy art. 119 § 4 kw orzekł wobec obwinionego D. S. obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej popełnionymi wykroczeniami poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego firmy (...) SA kwoty 375,85 zł, zasądził od Skarbu Państwa na rzecz kancelarii Adwokackiej (...) kwotę 221,40 za obronę obwinionego wykonywaną z urzędu i na mocy art. 119 kpsw w zw. z art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zwolnił obwinionego od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych w całości.

Wyrok powyższy zaskarżył obrońca obwinionego w części dotyczącej kary oraz kosztów obrony z urzędu, jednocześnie zarzucając temu wyrokowi:

1.  Rażącą surowość kary 30 dni aresztu będącą następstwem pominięcia, iż:

a)  obwiniony przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów,

b)  występują u niego zaburzenia zachowania i osobowości na podłożu dysfunkcji OUN i obniżona sprawność intelektualna,

c)  szkoda wyrządzona wykroczeniami nie jest wysoka,

2.  obrazę przepisu prawa materialnego, a to art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze oraz § 14 ust. 2 pkt 2, w zw. z § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu poprzez niewłaściwe zastosowanie rozporządzenia i zasądzenie na rzecz obrońcy kosztów obrony w zaniżonej wysokości.

Mając na uwadze powyższe zarzuty wniósł on o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku przez wymierzenie obwinionemu kary ograniczenia wolności oraz zasądzenie na rzecz obrońcy kwoty 265,68 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej obwinionemu w postępowaniu pierwszoinstancyjnym,

2.  przyznanie kosztów pomocy prawnej udzielonej obwinionemu z urzędu w postępowaniu apelacyjnym, bowiem nie uiścił ich obwiniony ani w całości ani w części,

3.  zwolnienie obwinionego w całości od kosztów sądowych w postępowaniu apelacyjnym.

Sąd Odwoławczy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionego w takim zakresie, w jakim zarzuca zaskarżonemu wyrokowi rażącą niewspółmierność kary jest całkowicie niezasadna.

Podnieść bowiem trzeba, że ustawodawca obostrzył pojęcie „niewspółmierności kary” zawężającym znamieniem „rażącej”. To ostatnie pojęcie zostało sprecyzowane w praktyce jako różnica „wyraźna”, „bijąca w oczy”, czy „oślepiająca” (porównaj SA w Krakowie z 28.05.2010r II AKa 82/10 KZS 2010/6/45). Należy więc przez to rozumieć nie dającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą. Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary można przyjąć, iż zachodzi wyraźna różnica między karą wymierzoną, a karą, która powinna zostać orzeczona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo ( patrz: wyrok SN z 22.10.2007r SNO 75/07, LEX nr 569073).

Podkreślić należy, iż D. S. był już wielokrotnie karany za wykroczenia, w tym czterokrotnie za kradzieże. Co więcej, nie tylko, że orzekane wobec niego kary wolnościowe, lecz także kary izolacyjne (w sprawach II W 38/13 i II W 326/13 wymierzono kary aresztu) nie spełniły swych celów. Przekonuje o tym fakt popełnienia przez w/w po przedmiotowych skazaniach zaledwie na przestrzeni 1 miesiąca kolejnych trzech wykroczeń przeciwko mieniu będących przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie.

Słusznie więc Sąd Rejonowy czyni przyjmując, iż dotychczasowa linia życia obwinionego, całkowicie bezkrytyczny stosunek do swojego postępowania, brak jakiejkolwiek refleksji, wielokrotna karalność, świadczy o tym, że jedynie kara aresztu będzie w stanie spełnić swe cele.

Wprawdzie obwiniony przyznał się do przypisanych mu wykroczeń, lecz tak naprawdę jest to jedyna okoliczność łagodząca. Nie można bowiem zapominać o tym, że do chwili obecnej nie naprawił on szkody chociażby w części, a skazanie dotyczyło trzech czynów za które przecież w razie toczenia się odrębnych postępowań z osobna mogła być orzeczona kara aresztu w wymiarze do 30 dni. Nie można również pomijać okoliczności i sposobu ich popełnienia, jak i też przedmiotu czynności wykonawczych.

Obwiniony w krótkich odstępach czasu w ten sam sposób jawnie, wykazując całkowity brak poszanowania porządku prawnego, trzykrotnie na szkodę tego samego podmiotu, dopuścił się kradzieży alkoholu czyniąc wręcz z tego sposób na życie i zaspakajanie swoich nałogów. W takich okolicznościach li tylko sama wartość mienia przywłaszczonego nie może mieć istotniejszego znaczenia dla wymiaru i rodzaju kar.

Także pewne zaburzenia zachowania i osobowości stwierdzone u D. S., w sytuacji gdy brak jest przesłanek z art. 17 § 2 kw, co najwyżej w sposób minimalny mogą umniejszać stopień winy, co jednak w świetle wyżej podniesionych, licznych okoliczności obciążających nie może skutecznie podważyć trafności rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego w przedmiotowej materii, który adekwatną represję karną upatruje w karze aresztu orzeczonej w wymiarze 30 dni.

Tego typu rozstrzygniecie w ocenie Sądu Odwoławczego nie cechuje się rażącą niewspółmiernością, o której mowa w art. 438 pkt 4 kpk, stąd tż nie wymagało ono korekty w ramach podstępowania apelacyjnego.

Natomiast zasadny okazał się sformułowany w apelacji zarzut obrazy art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. prawo o adwokaturze, oraz § 14 ust. 2 pkt 2 w zw. z § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie orz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Słusznie podnosi apelujący, iż jeżeli obrońca z urzędu jest obecny na rozprawie, która zgodnie z przepisami prawa została wywołana, to fakt nierozpoczęcia w tym dniu przewodu sądowego i odroczenie rozprawy nie może stanowić podstawę do odmowy przyznania adwokatowi opłaty należnej tytułem obrony z urzędu (patrz postanowienie SA w Katowicach z dnia 12 maja 2004 r. sygn.akt II AKz 347/04 LEX nr 142907).

Skoro w niniejszej sprawie rozprawa w dniu 16 stycznia 2015 roku została wywołana i zgłosił się wówczas obrońca z urzędu, a następnie odroczona i zakończona na kolejnym terminie w dniu 24 lutego 2015 r., na której także brał udział w/w, to prawidłowo obliczone koszty obrony z urzędu winny wynosić 265, 68 zł brutto (180 zł jako stawka podstawowa przy tego rodzaju sprawach - § 14 ust. 2 pkt 2 w/w rozporządzenia, 36 zł jako kwota odpowiadająca udziałowi w dodatkowej rozprawie stanowiącej równowartość 20 % stawki podstawowej - § 16 rozporządzenia + 23 % VAT - § 2 ust. 3 rozporządzenia).

Dlatego też zaskarżony wyrok w tym zakresie w oparciu o przepisy prawa o adwokaturze oraz rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości wyżej powoływane należało zmienić, poprzez zasądzenie na rzecz obrońcy z urzędu adwokata S. L., Kancelaria Adwokacka w K. za obronę obwinionego w postępowaniu przed Sądem I instancji kwoty 265,68 zł brutto.

W pozostałej części o utrzymaniu zaskarżonego orzeczenia w mocy orzeczono w oparciu o art. 109 § 2 kpsw w zw. z art. 437 § 1 kpk i 456 kpk.

Biorąc pod uwagę to, że obwiniony obecnie przebywa w zakładzie karnym, nie ma żadnych dochodów jak i też majątku, Sąd zwolnił go z obowiązku zapłaty kosztów postępowania za II instancję, a to stosownie do treści art. 119 § 1 kpsw w zw. z art. 634 kpk i art. 624 § 1 kpk.

Natomiast o wynagrodzeniu adwokata z urzędu za postępowanie odwoławcze orzeczono stosownie do § 14 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.