Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

23 października 2015 r.

Sąd Okręgowy w Koninie Wydział II Karny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Waldemar Cytrowski – spr.

Sędziowie : SO Robert Rafał Kwieciński

SR (del.) Anna Klimas

Protokolant: st. sekr. sąd. Irena Bąk

przy udziale Haliny Lewandowskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu 25.09 i 23.10.2015 r.

sprawy R. C.

oskarżonego o przestępstwo z art. 177§2 kk w zw. z art. 178§1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

od wyroku Sądu Rejonowego w Słupcy z 20.05.2015 r. sygn. akt II K 151/15

1.  Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- w podstawie skazania przyjmuje art. 4§1 kk,

- przyjmuje, iż oskarżony R. C. 25 maja 2014 r. w S. na ulicy (...) umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że znajdując się pod wpływem środka odurzającego – ziela konopi innych niż włókniste w stężeniu (...) wynoszącym 3,1 ng/ml i jego metabolitu –(...)w stężeniu 27 ng/ml prowadził pojazd mechaniczny marki A. (...) nr rejestracyjny (...) (...) z prędkością przekraczającą dopuszczalną w miejscu zdarzenia tj. około 90 km/h i wykonując manewr wyprzedzania rowerzysty K. N. nie zachował wymaganego odstępu bocznego od pojazdu jednośladowego i najechał na rower, w następstwie czego rowerzysta doznał wielonarządowych obrażeń skutkujących jego śmiercią,

- podwyższa orzeczony środek karny do 6 (sześciu) lat

2. Utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy w pozostałej części.

3. Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym opłatę w kwocie 450 zł.

3.  Zasądza od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego E. N. kwotę 504 zł z tytułu kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie odwoławcze.

Anna Klimas Waldemar Cytrowski Robert Rafał Kwieciński

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Słupcy wyrokiem z 20 maja 2015r. w sprawie o sygn. akt II K 151/15 oskarżonego R. C. uznał za winnego popełnienia przestępstwa z art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. i skazał go na karę dwóch lat pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 4 lat próby.

Na podstawie art. 71 § 1 k.k. skazał oskarżonego na karę grzywny w liczbie 50 stawek dziennych po 30 złotych każda.

Na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych kategorii (...) na okres 3 lat, na poczet którego na podstawie art. 63 § 2 k.k. zaliczył okres zatrzymania prawa jazdy od 30.10.2014r.

Apelację wniósł pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej, który zarzucił dokonanie błędnych ustaleń faktycznych, obrazę przepisów postępowania - art. 7 k.p.k. poprzez niewłaściwą ocenę opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych oraz art. 201 k.p.k. poprzez nieprzeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu fotografii kryminalistycznej i technik audiowizualnych na okoliczność dokonania obróbki graficznej zdjęć z miejsca wypadku oraz rażącą łagodność wymierzonego środka karnego.

W oparciu o te zarzuty wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania ewentualnie zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. 3 i orzeczenie wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 6 lat.

Apelacja jest celowa.

Sąd przede wszystkim powinien był orzec nie o przyczynieniu się oskarżonego ale o jego sprawstwie. W opisie przypisanego oskarżonemu przestępstwa nie powinno się też przyjmować przyczynienia się pokrzywdzonego, które w razie dokonania takich ustaleń, stanowi okoliczność łagodząca przy wymiarze kary.

Z opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego wynika przede wszystkim, że:

- kontakt samochodu i roweru miał charakter stycznego, odpowiadającego nieznacznemu odchyleniu od równoległego wzajemnego usytuowania osi podłużnych tych pojazdów,

- kątowe usytuowanie roweru na drodze w czasie kolizji było porównywalne z chwilowym wahnięciem toru jazdy, co dla obserwatora zewnętrznego mogłoby nie być odebrane jako zmiana kierunku jazdy,

- dla prędkości samochodu zbliżonej do 90 km/h, w czasie rozpoczynania zmiany kierunku jazdy przez rowerzystę, samochód znajdował się około 40 metrów za rowerzystą i jeżeli rowerzysta przed rozpoczęciem skręcania w lewo, sprawdziłby sytuację na drodze za sobą, to odległość zbliżona do 40 metrów od jadącego za nim samochodu, mogła wydawać się odległością zezwalającą na bezpieczną realizację planowanego manewru,

- gdyby kierujący samochodem zachował bezpieczny odstęp boczny, to samochód przejechałby bezkolizyjnie obok roweru,

- przy prędkości samochodu na odcinku ponad 100 metrów przed miejscem zdarzenia, nie większej niż 50 km/h, pojazd ten dojechałby do miejsca w którym doszło do kolizji o ponad 3 sekundy później, co umożliwiłoby rowerzyście nie tylko zjazd poza tor ruchu pojazdu, ale i poza oś jezdni

- tor i prędkość ruchu samochodu pozostawały w bezpośrednim związku z zaistnieniem zagrożenia bezpieczeństwa na drodze.

Z takich ustaleń wprost zatem wynika, iż sprawcą wypadku drogowego był kierowca samochodu. Jest to tym bardziej oczywiste jeżeli uwzględni się wyjaśnienia oskarżonego, z których z kolei wynika, iż rowerzysta zjechał na jezdnię z chodnika, co w świetle nagrań z monitoringu należy całkowicie wykluczyć. Z wyjaśnień tych wprost wynika, iż kierowca samochodu niewłaściwie obserwował sytuację na drodze. Jeżeli nadto uwzględni się spowodowane użyciem środka odurzającego zaburzenie jego reakcji psychomotorycznych, jest oczywiste, iż oskarżony ponosi całkowitą odpowiedzialność za spowodowanie wypadku. Dlatego Sąd odwoławczy nie podziela poglądu wyrażonego w opinii biegłego, iż rowerzysta na podstawie oceny prędkości samochodu powinien stwierdzić, iż zachowanie kierującego samochodem jest odmienne od prawidłowego i powinien zrezygnować z zasady ograniczonego zaufania na rzecz zasady całkowitego braku zaufania. Trudno bowiem organoleptycznie, nawet w dużym przybliżeniu określić taką prędkość, a w prawie o ruchu drogowym nie ma zasady całkowitego braku zaufania. To przede wszystkim na oskarżonym, który obserwował sytuację przed sobą, ciążył obowiązek prawidłowego dostosowania się do sytuacji na drodze, niż na rowerzyście, który tylko na krótko mógł zaobserwować sytuację na drodze za nim.

Dlatego Sąd odwoławczy nie dopatrzył się takiej okoliczności łagodzącej jak przyczynienie się pokrzywdzonego do zaistnienia wypadku i zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- w podstawie skazania przyjął art. 4§1 kk,

- przyjął, iż oskarżony R. C. 25 maja 2014 r. w S. na ulicy (...) umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że znajdując się pod wpływem środka odurzającego – ziela konopi innych niż włókniste w stężeniu (...) wynoszącym 3,1 ng/ml i jego metabolitu – (...) w stężeniu 27 ng/ml prowadził pojazd mechaniczny marki A. (...) nr rejestracyjny (...) (...)z prędkością przekraczającą dopuszczalną w miejscu zdarzenia tj. około 90 km/h i wykonując manewr wyprzedzania rowerzysty K. N. nie zachował wymaganego odstępu bocznego od pojazdu jednośladowego i najechał na rower, w następstwie czego rowerzysta doznał wielonarządowych obrażeń skutkujących jego śmiercią,

- podwyższył orzeczony środek karny do 6 (sześciu) lat

Wobec treści orzeczenia Sąd na podst. 634 kpk w zw. z art. 627§1 kpk zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym opłatę w kwocie 450 zł oraz zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego E. N. kwotę 504 zł z tytułu kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie odwoławcze.

Anna Klimas Waldemar Cytrowski Robert Rafał Kwieciński