Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 25 maja 2018 r.

Sąd Rejonowy w G. Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Piotr Gensikowski

Protokolant: Wioletta Fabińska

Przy udziale przedstawiciela Naczelnika (...) w T. T. K.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 13 maja 2015 r., 7 lipca 2015 r., 18 września 2015 r., 27 listopada 2015 r., 28 lutego 2017 r., 18 maja 2017 r., 10 lipca 2017 r., 28 września 2017 r., 21 listopada 2017 r., 25 stycznia 2018 r., 27 lutego 2018 r., 25 maja 2018 r.

sprawy przeciwko

G. B.

s. H. i E. z domu G. ur. (...) w miejscowości P., zam. ul. (...), (...)-(...) P., PESEL (...), obywatelstwa polskiego, karanego

oskarżonego o to, że:

urządzał gry od dnia 10.10.2013 r. do dnia 04.04.2014 r. na automatach: C. M., ozn. plombą UC T. nr (...), H. (...) o nr (...), w lokalu: Sklep (...) ul. (...), (...)-(...) G., wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych z dnia 19.11.2009 r., tj. o czyn z art. 107 § 1 kks

ORZEKA

stosując na podstawie art. 2 § 2 k.k.s. przepisy obowiązujące w brzmieniu do dnia 2 września 2015 r.

1.  Oskarżonego G. B. uznaje za winnego tego, że w okresie od 10 października 2013 r. do 4 kwietnia 2014 r. w lokalu Sklep (...) przy ul. (...), (...)-(...) G., wspólnie i w porozumieniu z nieustalonymi osobami, prowadził gry na automatach C. M., ozn. plombą UC T. nr (...), H. (...) o nr (...), wbrew przepisowi art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz.U. Nr 201, poz. 1540 ze zm.), a więc bez wymaganej koncesji na ich prowadzenie, tj. przestępstwa skarbowego z art. 107 § 1 kks i za to na podstawie art. 107 § 1 kks wymierza mu karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny, przyjmując wysokość jednej z nich za równoważną kwocie 80 zł (osiemdziesięciu) złotych.

2.  Na podstawie art. 30 § 1 i 5 k.k.s. oraz art. 31 § 5 k.k.s. orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa automatów C. M. oznaczonego plombą UC T. nr (...), H. (...) o nr (...), przechowywanych w magazynie Urzędu Celnego w T. pod poz. mag. (...), zarządzając ich zniszczenie,

3.  Na podstawie art. 30 § 1 i 5 k.k.s. orzeka przepadek środków pieniężnych znajdujących się w automatach w kwocie 20,00 zł, wypłaconych przez automaty w trakcie eksperymentu, zaś przechowywanych na koncie Izby Celnej w T. (KP/ (...)).

4.  Zwalnia oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty, zwalnia oskarżonego od obowiązku uiszczenia wydatków postępowania, którymi obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Dnia 10 października 2013 r. w G. J. K. podpisała z osobą reprezentującą firmę (...) umowę najmu 3 m ² powierzchni użytkowej w lokalu przy ul. (...). Wynajmujący podpisał tę umowę w celu wstawienia automatów do gier. Podpis na tej umowie złożył G. B..

dowód: zeznania świadka J. K. (k. 78v.), kopia umowy najmu (k. 11)

Po podpisaniu umowy do lokalu zostały wstawione dwa automaty. Do automatów co pewien czas przyjeżdżał przedstawiciel firmy (...).

dowód: zeznania świadka J. K. (k. 78v.)

Za wynajem powierzchni firma (...) płaciła regularnie czynsz wynajmującemu.

dowód: zeznania świadka J. K. (k. 78v.)

Wynajmującemu powierzchnię użytkową lokalu nie okazywano dokumentów, opinii potwierdzających legalność gier prowadzonych na automatach wstawionych do lokalu.

dowód: zeznania świadka J. K. (k. 228)

Dnia 4 kwietnia 2014 r. funkcjonariusze Służby Celnej przeprowadzili kontrolę w lokalu Sklep (...) mieszczącym się w G. przy ulicy (...). W trakcie kontroli ujawnili oni dwa automaty do gier C. M., ozn. plombą UC T. nr (...) oraz H. (...) o nr (...).

dowód: zeznania świadka J. W. (k. 76v.), protokół kontroli (k. 2-4)

Gry na ujawnionych automatach miały charakter losowy, w przypadku których końcowy układ symboli na bębnach nie zależał od zręczności gracza. Automaty wypłacały graczom pieniądze w trakcie gry.

dowód: opinie biegłego W. K. (k. 63-69, k. 107-113), zeznania świadka B. Ł. (k. 87v.), zeznania świadka J. K. (k. 78v.)

G. B. nie posiadał koncesji lub zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier hazardowych, w tym gier na automatach.

dowód: protokół kontroli (k. 2-4), informacja Ministerstwa Finansów (k. 235)

W automatach zabezpieczonych w lokalu zabezpieczono łącznie 20 złotych, które zostały wpłacone na rachunek depozytowy Urzędu Celnego w T..

dowód: dowód wpłaty (k. 24)

G. B. był wielokrotnie karany za przestępstwa skarbowe, w tym przestępstwa skarbowe z art. 107 § 1 k.k.s.

dowód: karta karna (k. 264-265)

Oskarżony G. B. w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu zabronionego (k. 104-105). W toku postępowania sądowego oskarżony wyjaśnił, że na podstawie informacji z kancelarii prawniczej, pism był przekonany, że działał zgodnie z przepisami, a dowodem na to miało być wiele korzystnych dla niego orzeczeń (k. 353). Wiarygodności wyjaśnień oskarżonego sprzeciwiała się umowa najmu powierzchni użytkowej lokalu (k. 11), z treści której wynikało, że oskarżony, podpisując tę umowę, zobowiązał się do zapłaty czynszu za wynajem powierzchni tego lokalu w celu wstawienia automatów do gier. W toku postępowania nie zanegowano autentyczności podpisu oskarżonego na tej umowie. Wiarygodności wyjaśnień oskarżonego sprzeciwiały się również zeznania świadka J. K. (k. 78-79, k. 227v.-228), z treści których wynikało, że w wykonaniu tej umowy do jej lokalu zostały wstawione dwa automaty do gier, a nadto, że firma oskarżonego regularnie płaciła czynsz najmu za wynajem powierzchni użytkowej lokalu. Wiarygodności wyjaśnień oskarżonego sprzeciwiały się nadto zeznania tego świadka, jak również świadka B. Ł. (k. 87-88), które podały, że automaty wypłacały pieniądze graczom. Wiarygodności wyjaśnień oskarżonego kwestionującego swe sprawstwo i winę sprzeciwiała się również treść opinii biegłego mgr inż. W. K. (k. 63-69, k. 107-113). Sąd podzielił wnioski tych opinii, gdyż ich wnioski pozwalały na dokonanie ważnych ustaleń w sprawie co do losowego charakteru gier prowadzonych na zabezpieczonych w sprawie automatach. Przytoczona opinia biegłego znajdowała wsparcie w zeznaniach świadka J. W. (k. 76v.), którym Sąd dał wiarę. Wiarygodność tych zeznań odnosiła się do przebiegu i wyników kontroli w dniu 4 kwietnia 2014 r., gdyż w tym zakresie były zgodne z treścią protokołu kontroli (k. 2-4), a brak było innych przyczyn podważających wiarygodność zeznań tego świadka. Sąd dał wiarę temu dokumentowi, a także innym dokumentom zgromadzonym w sprawie, gdyż z urzędu, a także na wniosek stron nie zakwestionowano ich autentyczności oraz prawdziwości.

G. B. został oskarżony o to, że urządzał gry od dnia 10.10.2013 r. do dnia 04.04.2014 r. na automatach: C. M., ozn. plombą UC T. nr (...), H. (...) o nr (...), w lokalu: Sklep (...) ul. (...), (...)-(...) G., wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych z dnia 19.11.2009 r., tj. o czyn z art. 107 § 1 kks

Biorąc pod uwagę stan prawny obowiązujący w okresie zarzucanym w akcie oskarżenia, a więc od 10 października 2013 r. do 4 kwietnia 2014 r. sąd, stosując regułę przewidzianą w art. 2 § 2 k.k.s., ocenił zasadność zarzutu z punktu widzenia treści art. 107 § 1 k.k.s. oraz ustawy o grach hazardowych w brzmieniu obowiązujących w tym czasie. Z tego punktu widzenia należy wskazać, że odpowiedzialności karnej za przestępstwo skarbowe przewidziane w art. 107 § 1 k.k.s. podlegał ten, kto wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia urządzał lub prowadził grę losową, grę na automacie lub zakład wzajemny. Zdaniem Sądu biorąc pod uwagę stan faktyczny ustalony w sprawie należało przyjąć, że oskarżony, wbrew przepisom ustawy, prowadził gry na automatach wymienionych w akcie oskarżenia. Oskarżony G. B. w swych wyjaśnieniach nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W ocenie Sądu w świetle materiału dowodowego zebranego w niniejszej sprawie popełnienie przez oskarżonego zarzucanego mu czynu przestępnego nie ulegało jednak wątpliwości. Wniosek ten wynikał w pierwszej kolejności z umowy najmu powierzchni użytkowej lokalu (k. 11), której autentyczności i prawdziwości Sąd dał wiarę. Na tej podstawie sąd przyjął, że oskarżony zawarł umowę, w wykonaniu której do lokalu zostały wstawione dwa automaty. W dalszej kolejności sprawstwo i wina oskarżonego wynikało z zeznań świadka J. K. , która podała, że automatami wstawionymi do jej lokalu zajmowały się osoby będące przedstawicielami firmy oskarżonego. Z zeznań tego samego świadka wynikało w dalszej kolejności, że firma oskarżonego terminowo i regularnie regulowała czynsz najmu wynikający z zawartej umowy. Sprawstwo i wina oskarżonego wynikały także z zeznań świadka J. K. oraz B. Ł. , które podały, że automaty wypłacały graczom pieniądze. Sprawstwo i wina oskarżonego wynikały także z opinii biegłego mgr inż. W. K. co do tego, że gry na automatach wstawionych przez oskarżonego miały charakter losowy, w przypadku których końcowy układ symboli na bębnach nie zależał od zręczności gracza. Zdaniem sądu zawarcie przez oskarżonego umowy najmu lokalu w celu urządzania gier, a następnie wstawienie w jej wykonaniu do tego lokalu automatów do gier mających charakter losowy, opłacanie czynszu na najem lokalu, serwisowanie tych automatów stanowi prowadzenie gier na automatach w rozumieniu użytym w art. 107 § 1 k.k.s. Oskarżony nie podejmował tych czynności samodzielnie, stąd też należało w opisie czynu przypisanego oskarżonego dać wyraz działania we współsprawstwie.

Ustalenie, że oskarżony G. B. prowadził gry na automatach w dalszej kolejności powodowało konieczność rozważenia, czy jego zachowanie miało miejsce wbrew przepisom ustawy. Przytoczone wymaganie przewidziane w art. 107 § 1 k.k.s., aby prowadzenie gier na automatach miało miejsce „wbrew przepisom ustawy” powoduje, że warunków prowadzenia tego typu gier należy poszukiwać w przepisach ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych. Oceniając spełnienie przez oskarżonego G. B. tych warunków sąd odwołał się wyłącznie do treści art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, z pominięciem treści art. 14 ust. 1 tej ustawy. Wniosek ten wynikał z aprobaty poglądu wyrażonego przez Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 19 stycznia 2017 r., I KZP 17/16, OSNKW 2017, nr 2, poz. 7. Wedle najwyższej instancji sądowej kolizja prawa krajowego z prawem unijnym, w świetle zasady bezpośredniego stosowania prawa Unii Europejskiej (art. 91 ust. 3 Konstytucji), może prowadzić do zastąpienia przepisów krajowych uregulowaniami prawa unijnego albo do wyłączenia normy prawa krajowego przez bezpośrednio skuteczną normę prawa Unii Europejskiej. W konsekwencji, norma niestosowania krajowego przepisu technicznego, którego projektu nie notyfikowano Komisji Europejskiej, wynikająca z dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz. Urz. UE L z 1998 r. Nr 204, s. 37 ze zm.), wyłącza możliwość zastosowania w sprawie o przestępstwo z art. 107 § 1 KKS przepisu art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 612) w pierwotnym brzmieniu. Natomiast art. 6 ust. 1 tej ustawy mógł i może nadal stanowić uzupełnienie normy blankietowej zawartej w art. 107 § 1 KKS, o ile okoliczności faktyczne konkretnej sprawy pozwalają na ustalenie, że przepis ten ma zastosowanie i został naruszony.

Stosując przytoczony pogląd do stanu faktycznego niniejszej sprawy należało przyjąć, że oskarżony G. B. nie spełnił wymagania przewidzianego w art. 6 ust. 1 cytowanej ustawy o grach hazardowych. Wedle dyspozycji tego przepisu w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2010 r. do dnia 2 września 2015 r. działalność w zakresie gier na automatach mogła być prowadzona na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna gry. Jak wynika z informacji Ministerstwa Finansów firma oskarżonego nie posiadała koncesji lub zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier hazardowych, w tym gier na automatach (k. 235).

Mając na względzie stan faktyczny ustalony w niniejszej sprawie należało przyjąć, że oskarżony G. B. prowadził gry na automatach bez wymaganej koncesji, czym wyczerpał znamiona art. 107 § 1 k.k.s. Brak było natomiast podstaw do przyjęcia, że oskarżony urządzał gry na automatach do gier wbrew przepisom ustawy, gdyż warunki urządzania tych gier zostały przewidziane w art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, a przepis ten jak wynika z powyższych uwag, aprobujących pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w uchwale z dnia 19 stycznia 2017 r., I KZP 17/16, OSNKW 2017, nr 2, poz. 7, w okresie objętym aktem oskarżenia nie mógł być zastosowany wobec oskarżonego.

W toku postępowania sąd nie doszukał się okoliczności ograniczających lub wyłączających winę oskarżonego. W szczególności w tej sprawie brak było okoliczności odwołujących się do tego, że oskarżony działał pod wpływem błędu. Uzasadnieniem błędu oskarżonego nie mogą być również orzeczenia nadesłane przez niego w toku postępowania, jeżeli weźmie się pod uwagę liczbę prawomocnych skazań oskarżonego za przestępstwo z art. 107 § 1 k.k.s. (k. 264-265), które częściowo uprawomocniły się przed 2014 r.

Przestępstwo skarbowe określone w art. 107 § 1 k.k.s. jest zagrożone karą grzywny od 10 do 720 stawek dziennych, karą pozbawienia wolności albo obu karom łącznie. Rozważając wymiar kary wobec oskarżonego G. B. w tych granicach Sąd miał na względzie następujące okoliczności. W ramach dyrektywy odwołującej się do stopnia społecznej szkodliwości Sąd na niekorzyść oskarżonego wziął pod uwagę, że gry były prowadzone na dwóch automatach. Podobnie na niekorzyść oskarżonego sąd potraktował stosunkowo długi czasookres prowadzenia gier na tych automatach, a więc od 10 października 2013 r. do 4 kwietnia 2014 r. Na niekorzyść oskarżonego Sąd wziął pod uwagę jego uprzednią karalność za przestępstwa skarbowe. W świetle powyższych okoliczności branych pod uwagę przy wymiarze kary Sąd uznał, że wobec oskarżonego należało wymierzyć karę 100 stawek dziennych grzywny. Zdaniem Sądu kara wymierzona oskarżonemu stanowi zadośćuczynienie dyrektyw przewidzianych w art. 13 § 1 k.k.s. Przede wszystkim jest ona, z uwagi na jej wysokość, odpowiednia do znacznego stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu przestępnego. Sądu kara ta nie przekracza stopnia winy oskarżonego, a także odpowiada dyrektywie prewencji indywidualnej i uprzedniej karalności oskarżonego. Wymierzona kara nie pomija również względów związanych z potrzebą realizacji prewencji generalnej. W ocenie Sądu stanowi ona wszakże sygnał dla środowiska oskarżonego, że popełnienie wymienionego czynu nie jest bezkarne, lecz związane z określoną dolegliwością finansową. Określając wysokość jednej stawki dziennej kary grzywny Sąd miał, na podstawie art. 23 § 3 k.k.s., na uwadze, że oskarżony miesięcznie zarabia około 1000 złotych (k. 353). Dlatego też Sąd ustalił wysokość jednej stawki kary grzywny za równoważną kwocie 80 zł, a więc wyższą od 1/30 minimalnego wynagrodzenia za pracę. Z tych względów orzeczono jak w punkcie 1-szym wyroku.

O przepadku automatów do gier oraz środków pieniężnych znajdujących się w automatach orzeczono na podstawie art. 30 § 1 i 5 k.k.s. jak w punkcie 2-gim i 3-cim wyroku.

Na podstawie art. art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. z 1983 r. Dz. U. Nr 49, poz. 223 ze zm.) sąd w punkcie 4-tym wyroku zwolnił oskarżonego w całości od obowiązku uiszczenia opłaty oraz wydatków postępowania, obciążając nimi Skarb Państwa. Podejmując takie rozstrzygnięcie Sąd miał na względzie okoliczność, że oskarżony jest osobą bezrobotną, utrzymuje się z prac dorywczych (k. 353).