Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 września 2015 roku

Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodnicząca – SSR Katarzyna Garbarczyk

Protokolant – sekr. sąd. Aneta Dybikowska

w obecności oskarżyciela publicznego- z KPP w G. sierż. szt. Piotra Drozdowskiego

po rozpoznaniu w dniach: 10.06.2015r., 09.09.2015r.

sprawy

E. J. s. F. i F. z d. Ł., ur. (...) roku w m. Ś.

obwinionego o to, że: W dniu 14 sierpnia 2014 roku około godz. 12 ^{( 50)}, w G. na ul. (...) prowadząc samochód osobowy marki (...) o numerze rejestracyjnym (...) i włączając się do ruchu z zatoki postojowej, nie zachował szczególnej ostrożności i uderzył w tył prawidłowo zaparkowanego samochodu osobowego marki (...)o numerze rejestracyjnym (...), powodując jego uszkodzenie

tj. o czyn z art. 97 kw w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy

Prawo o ruchu drogowym

1.  Obwinionego E. J. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, z tym że ustala, iż obwiniony poruszał się pojazdem o nr rej. (...), i za to na podstawie art. 97 kw w zw. z art. 24§1 i 3 kw skazuje go na karę grzywny w wysokości 300 (trzysta) złotych.

2.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty i obciąża go pozostałymi kosztami procesu w wysokości 100 ( sto) złotych.

Sygn. akt II W 409/15

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranych dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 sierpnia 2014 roku około godz. 12 ^{( 50)}, w G. na ul. (...), kierowca, prowadząc samochód osobowy marki (...) o numerze rejestracyjnym (...) i włączając się do ruchu z zatoki postojowej, uderzył w tył prawidłowo zaparkowanego samochodu osobowego marki (...) o numerze rejestracyjnym (...), powodując jego uszkodzenie, a należącego do A. S.. Miejsce zdarzenia znajdowało się tuż przy oknie salonu fryzjerskiego, gdzie pracowały wówczas B. U. i E. R.. Kobiety usłyszały charakterystyczny huk i zobaczyły manewrujący na parkingu i odjeżdżający z niego samochód marki (...), a za kierownicą starszego mężczyznę. W tym czasie na parkingu oprócz tych dwóch pojazdów, nie było żadnych innych. Wyszły z salonu i (...) spisała numer rejestracyjny pojazdu sprawcy. Po chwili do salonu fryzjerskiego wszedł klient, który oświadczył, iż widział, jak kierowca samochodu nieudolnie próbował zaparkować, po czym zahaczył o (...). E. R. poinformowała o całym zdarzeniu pokrzywdzonego, który znajdował się w lokalu obok, i przekazała mu numery rejestracyjne samochodu, którego kierowca spowodował zdarzenie. W wyniku prowadzonych przez policję czynności ustalono, że właścicielem pojazdu jest E. J..

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: zeznań E. R. (k. 28v- 29, 10-11), B. U. (k. 29- 29v, 8), A. S. (k. 45- 45v), a także w oparciu o notatki (k. 1,3), protokół oględzin (k. 2).

E. J. nie przyznał się do winy. Podał, że nie miał żadnych uszkodzeń w swoim pojeździe, które świadczyłyby, że uderzył w jakiś pojazd, nie brał udziału w kolizji, a o której dowiedział się od policji parę miesięcy po całym zdarzeniu (wyjaśnienia obwinionego k. 28- 28v).

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego uznając, że nie polegają one na prawdzie i stanowią jedynie przyjętą przez E. J. linię obrony.

W ocenie Sądu nie ma podstaw, aby odmówić wiary zeznaniom bezpośrednich świadkom zdarzenia tj. E. R. (k. 28v- 29, 10-11) i B. U. (k. 29- 29v, 8), które wprawdzie nie widziały momentu uderzenia w pojazd pokrzywdzonego, ale usłyszały charakterystyczny huk i zobaczyły manewrujący na parkingu i odjeżdżający z niego samochód marki (...), a za kierownicą starszego mężczyznę. Na parkingu stał samochód marki (...) i w tym czasie oprócz tych dwóch pojazdów, nie było tam żadnych innych. Wyszły z salonu i (...) spisała numer rejestracyjny odjeżdżającego samochodu. Po chwili do salonu fryzjerskiego wszedł klient, który oświadczył, iż widział, jak kierowca samochodu nieudolnie próbował zaparkować, po czym zahaczył o (...).

Zeznania E. R. i B. U. są zbieżne, wzajemnie się uzupełniają i korespondują ze sobą. Zeznania tych świadków złożone w szczery i nietendencyjny sposób Sąd uznał za prawdziwe i obiektywne, a fakt, że różnią się między sobą w drobnych, nieistotnych szczegółach może świadczyć jedynie o tym, że kobiety nie uzgadniały ze sobą, jak mają zeznawać.

W/w wprawdzie nie znały kierowcy- sprawcy zdarzenia- to jednak z zeznań E. R. wynika, że był to starszy mężczyzna. Obie zgodnie zeznawały od początku, że samochód sprawcy to (...), E. R. spisały numery rejestracyjne tego pojazdu. Powyższe ustalenia zbieżne były z tym, co ustaliła następnie policja. W wyniku prowadzonych przez policję czynności stwierdzono, że właścicielem pojazdu jest E. J. ( notatka k.3) - ponad 80- letnim mężczyzna, przy czym E. R. oświadczyła na rozprawie, że kierowca podobny był do obwinionego. Podkreślić należy, że spisane przez E. R. numery rejestracyjne samochodu sprawcy rzeczywiście przynależne były – jak się później okazało - do samochodu marki (...). E. R. i B. U. były od początku konsekwentne w przedstawianiu swoich spostrzeżeń, w tym przekazując okoliczności sprawy A. S. ( zeznania pokrzywdzonego k. 45- 45v) - właścicielowi uszkodzonego pojazdu. Wersja kobiet korespondowała z relacją klienta salonu fryzjerskiego, który oświadczył, iż widział, jak kierowca samochodu nieudolnie próbował zaparkować, po czym zahaczył o (...). Uszkodzenia pojazdu pokrzywdzonego zostały potwierdzone przez policję ( protokół oględzin k. 2).

W świetle zebranych dowodów, którym Sąd nadał walor wiarygodności nie budzi wątpliwości, że to E. J. w dniu 14 sierpnia 2014 roku około godz. 12 ^{( 50)}, w G. na ul. (...) prowadząc samochód osobowy marki (...) o numerze rejestracyjnym (...) ( zapewne omyłkowo oskarżyciel publiczny w zarzucie przypisanym obwinionemu podał numer rejestracyjny (...), przy czym nie budziło wątpliwości od początku, że chodziło o rejestrację o numerze (...)) włączając się do ruchu z zatoki postojowej, nie zachował szczególnej ostrożności i uderzył w tył prawidłowo zaparkowanego samochodu osobowego marki (...) o numerze rejestracyjnym (...), powodując jego uszkodzenie.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, włączanie się do ruchu następuje przy rozpoczynaniu jazdy po postoju lub zatrzymaniu się, przy czym z ust. 3 tego artykułu wynika, iż kierujący pojazdem, włączając się do ruchu, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność. W myśl art. 3 ust. 1 przywołanej ustawy - uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga - szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie. Mając powyższe na uwadze przyjąć należało, że obwiniony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona art. 97 kw.

Wina obwinionego w zakresie popełnienia zarzuconego mu czynu, którego można dopuścić się zarówno umyślnie, jak i nieumyślnie – nie budzi wątpliwości. Zdaniem Sądu obwiniony przedmiotowego wykroczenia dopuścił się nieumyślnie - nie mając zamiaru jego popełnienia, popełnił je jednak na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość popełnienia takiego czynu przewidywał albo mógł przewidzieć.

Przy wymiarze kary grzywny Sąd miał na uwadze stopień zawinienia i społecznej szkodliwości czynu, warunki osobiste, majątkowe sprawcy, jego dotychczasową niekaralność. W świetle powyższego Sąd na podstawie art.97 kw w zw. z art. 24§1 i 3 kw skazał obwinionego na karę grzywny w wysokości 300 złotych. Zdaniem Sądu orzeczona kara jest adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu i spełni cele w zakresie prewencji szczególnej, jak i ogólnej.

Zasądzając od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 złotych tytułem opłaty i obciążając go pozostałymi kosztami procesu w wysokości 100 złotych, Sąd kierował się treścią art. 119 kpw w zw. z art. 627 kpk oraz miał na uwadze postanowienia Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz.U z 1983 r., Nr .49, poz. 223 z późn. zm) oraz Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.10.2001 r. (Dz.U z 2001 r., Nr 118, poz.1269) w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia.